All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 801 - Chapter 810

ขอเพียงแค่มีความต้องการก็จะมีจุดอ่อน เมื่อจับจุดอ่อนนี้ได้แล้ว ก็จะสามารถใช้มันได้อย่างเต็มที่ จุดนี้นางเรียนรู้มันมาจากหลงไท่โฮ่ว ในปีนั้นหลงไท่โฮ่วบอกกับวังทั้งหกว่า โดยทั่วไปแล้วคนที่จะแย่งชิงกันนั้น จะต้องมีความสามารถก่อน หากไม่มีความสามารถแล้ว ก็ต้องซ่อนจุดอ่อนของตนเอง อย่าให้ผู้อื่นหลอกใช้ประโยชน์ เพราะว่าขอเพียงเป็นคน ก็จะต้องมีจุดอ่อน เมื่อถูกผู้อื่นจับจุดอ่อนของตนได้แล้ว ก็จะต้องชดใช้ด้วยชีวิตของตนเอง ในตอนนั้นนางจดจำประโยคนี้ของหลงไท่โฮ่วเอาไว้ นางแอบซ่อนใจที่ทะเยอทะยานของตนเองมาโดยตลอด โดยเฉพาะเมื่ออยู่ต่อหน้าหลงไท่โฮ่ว นางคอยเอาแต่ระมัดระวัง ทว่าไม่ว่านางจะทำอย่างไร ดวงตาคู่นั้นของหลงไท่โฮ่วก็เฉียบคมประดุจดั่งว่าสามารถมองทะลุจิตใจคนได้ เพราะเหตุนี้จึงไม่ค่อยชื่นชอบนางนัก ในใจของอ๋องหนานหวายเกิดความระมัดระวังขึ้นมา ในใจของเขากระจ่างชัดดี เสด็จแม่ต้องการเพียงตำแหน่งหวงไท่โฮ่ว นางต้องการอำนาจ ไม่ว่าจะเป็นเขาหรือมู่หรงเจี๋ยสองคนนี้ใครจะเป็นจักรพรรดิ นางล้วนแต่ไม่ใส่ใจ หากว่าเซี่ยจื่ออันเข้ามาพึ่งพิงนางแล้ว หากเกลี้ยกล่อมให้มู่หรงเจี๋ยแย่งชิงแล้ว เช่นนั้นชะตาชีวิตของนาง

เฉินไท่จวินอ้าปากค้าง ก่อนจะถอนหายใจออกมา “มีมากก็ทำได้มาก มีน้อยก็ทำได้น้อย” “เช่นนั้นมันเท่าไหร่กัน? หากว่ามากไปตระกูลของพวกเราไม่สามารถจ่ายได้ ท่านปู่ของข้านั้นขี้เหนียว อย่างมากก็ไม่สู่ขอแล้ว” เซียวท่าเอ่ยถามอย่างร้อนรน เฉินไท่จวินนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง “เอาล่ะ สิบตำลึง” คำว่าไม่สู่ขอของเซียวท่า ทำให้นางตื่นตกใจ อันที่จริงแล้ว ในตอนต้นนางเพียงแต่ต้องการความยินยอมเท่านั้น ขอเพียงแค่เซียวท่ายินดีที่จะสู่ขอกับหลิวหลิ่ว หลิวหลิ่วได้ยินว่านางมีค่าเพียงแค่สิบตำลึงเท่านั้น ก็โมโหจนแทบปอดจะระเบิด แน่นอนว่าท่านโหวเซียวไม่ใช่คนเช่นนั้น ต่อให้จะใช่ เมื่อถูกเซียวท่าบอกว่าเขาขี้เหนียว ก็คงไม่ดีนักที่เขาจะมอบให้สิบตำลึง ท้ายที่สุดแล้วเมื่อเงินสินสอดได้กำหนดแล้วเป็นหนึ่งหมื่นตำลึง สินเดิมก็เป็นไปตามนั้น หญิงชราไม่หยุดที่จะเอ่ยกับเหล่าไท่จวิน “ช่างเป็นคนที่ดีจริง ๆ ไปหามาจากที่ใดกัน? หากว่าเปลี่ยนเป็นตระกูลอื่นแล้ว ถึงกับต้องจ่ายถึงหนึ่งหมื่นตำลึงก็ไม่แน่ว่าจะต้องการหลานสาวของเจ้า” คนที่มาร่วมงานเลี้ยงนั้นมีไม่น้อยเลยทีเดียว พ่อค้านักปกครองนับร้อย เห็นได้ชัดว่าเหล่าไท่จวินนั้นมีสายสัมพ

“ผ่านไปหนึ่งเดือน ดอกเบี้ยนี้ไม่ใช่ว่าสูงไปกว่าเงินต้นแล้วหรือ? ตระกูลของพวกเจ้าเป็นโจรขโมย?” “ไม่ปิดบังแล้วกัน ข้ามีแผนการจะเปลี่ยนงาน” เขาได้รับเงินรายปี เมื่อได้รับเงินรายปีมาแล้วยังต้องคืนเงินอีก เขาไม่อาจจ่ายคืนได้ และยังไม่ได้รับเงินไป เพียงแต่เอ่ยออกมาอย่างกรุ่นโกรธประโยคหนึ่ง “ดี เมื่อหมดอำนาจลงก็ถูกผู้อื่นรังแก คราวนี้ได้รู้แล้วว่าอะไรคือการที่กำแพงถล่มลงเพราะทุกคนผลักไว้” หูฮวนสี่เองก็ไม่บีบบังคับ ชี้ไปยังประตูเอ่ยออกมา “เชิญท่าน” กอดม้านั่งไว้สองตัวพร้อมกับหม้อยา เดินเล่นทั่วเมืองหลวงไปวันหนึ่ง กินหมันโถวไปสองลูก หิวเสียจนท้องร้อง เขารู้สึกผิดเป็นอย่างมาก รู้สึกว่าถูกตระกูลเฉินหลอกลวง และยังถูกคนในตระกูลของตนเองรังแก ทว่าแล้วจะทำอย่างไรได้? เมื่อเห็นฟ้ามืดลงแล้ว แม้แต่คืนนี้จะพักที่ใดก็ไม่รู้ กลางดึกดื่น นั่งยอง ๆ อยู่ใต้ต้นไทรใหญ่ในเมืองตะวันออก ความทะเยอทะยานค่อย ๆ จางหายไป หิว เขาไม่อาจหิวได้ เพราะฉะนั้น ในตอนที่หลิวหลิ่วนำน่องไก่ออกมาสองน่อง และไหเหล้าออกมาอยู่ต่อหน้าของเขา เขาแทบจะร้องไห้ออกมา “หลิวหลิ่ว คงจะเป็นเจ้าที่ดีกับข้าที่สุดแล้ว” หลิวหลิ่วนั

ท่านโหวเซียวเองก็ไม่ได้ห้ามเซียวท่าพูดคุยกับองค์หญิง มีคนพูดคุยด้วยอย่างไรแล้วก็ดีกว่านิ่งเงียบ ทว่าเซียวท่าเองก็ไม่อาจเอ่ยต่อไปได้ เพราะว่าจ้วงจ้วงไม่ได้เอ่ยตอบกลับด้วย ราวกับว่านางเพียงต้องการมานั่งพักชั่วครู่เท่านั้น ท่านโหวเซียวเริ่มนั่งไม่ติดแล้ว เอ่ยออกไปกับเซียวท่า “เจ้าออกไปก่อน ปู่มีเรื่องจะพูดกับองค์หญิงสักสองสามคำ” เซียวท่าเหลือบมองไปยังจ้วงจ้วง ไม่อยากจะออกไปแม้แต่น้อย ทว่าก็เชื่อว่าองต์หญิงคงจะไม่มีเจตนาร้ายใด จึงเอ่ยออกมา “เช่นนั้นก็ได้ ข้าจะออกไปอยู่ด้านนอกนี่เอง” ฉินจือและฉยงหวาเองก็ออกไปพร้อมกัน ในมือของจ้วงจ้วงถือถ้วยชาเอาไว้ถ้วยหนึ่ง ไม่ได้ดื่มลงไป เพียงแต่จ้องมองฟองชาในถ้วยนั้นอย่างเงียบ ๆ “องค์หญิง!” ท่านโหวเซียวส่งเสียงเรียกออกมา จ้วงจ้วงจึงเงยหน้าขึ้นมองเขา ท่านโหวเซียวมองไปยังใบหน้าที่ซูบบางนั้น และเพราะว่าความผอมบางนั้นทำให้ดวงตานั้นดูโตขึ้นอย่างเห็นได้ชัด “องค์หญิง ท่านกำลังตำหนิกระหม่อมอยู่ใช่หรือไม่?” จ้วงจ้วงตะลึงไปชั่วครู่ “จะได้อย่างไรกัน?” “คนจริงไม่พูดโกหก องค์หญิงโกรธแค้นกระหม่อม กระหม่อมก็เข้าใจดี” ท่านโหวเซียวเอ่ยออกมา จ้วงจ้วงส่า

เซียวท่าเอ่ย “วันนี้ข้าเข้าวังมาแต่เช้า ยังไม่ได้พบกับหลิวหลิ่ว หรือว่านางจะออกไปหาข้าแล้วไม่พบข้าก็เลยกลับไป?” “ยังไม่กลับมา วันนี้ออกไปตั้งแต่เที่ยง จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา” เฉินหลงเอ่ย “เช่นนั้นจะไปจวนองค์หญิงหรือไม่? หรือว่าจะไปทางด้านของโหรวเหย๋า?” เซียวท่าเอ่ย จื่ออันค่อนข้างจะไม่วางใจ เอ่ยออกมา “เจ้าก็ออกไปตามหาเถิด” ด้วยเหตุนี้ทหารจึงแบ่งออกเป็นสามทาง แบ่งไปยังจวนองค์หญิง จวนอ๋องเหลียง และร้านติ้งเฟิง ท้ายที่สุดแล้วยังไปหาโหรวเหย๋า ต่างก็บอกว่าไม่พบหลิวหลิ่วเข้ามา คราวนี้ทุกคนพากันร้อนรนขึ้นแล้ว มู่หรงเจี๋ยเคลื่อนย้ายทหารลาดตระเวนออกไปตามหา เฉินไท่จวินร้อนรนเป็นอย่างมาก ทันใดนั้นนางก็นึกขึ้นมาได้ว่าวันเกิดของหลิวหลิ่วใกล้เข้ามาแล้ว วันเกิดครบรอบอายุสิบเก้าปี ในใจของนางตื่นตระหนกเป็นอย่างยิ่ง ให้ทุกคนในตระกูลเฉินออกไปตามหา ช่วงประมาณยามค่ำ ในที่สุดก็ได้ยินคนรับใช้รีบร้อนเข้ามารายงาน “ไท่จวิน คุณหนูกลับมาแล้ว” “เจ้าเด็กคนนี้ ดูสิว่าข้าจะไม่หักขานางหรือ!” เฉินไท่จวินลุกกระโดดขึ้น ก่อนจะก้าวเดิมไปอย่างรวดเร็ว กลับมองเห็นเฉินหลิวหลิ่วที่แบกกลับมา ทั่วทั้งกายนาง