บทที่ 715

ในใจของฮองเฮารู้สึกแย่เป็นอย่างยิ่ง นางยังคงกล่าวโทษว่า ในเมื่ออ๋องเหลียงรับรู้ความเจ็บปวดของนางแล้ว ทำไมถึงได้ไม่อาจรู้ความไปอีกสักเล็กน้อย?

“เจ้าลุกขึ้นมาเถิด!” ฮองเฮาถอนหายใจออกมาเบา ๆ “เจ้าคิดว่าข้าเข้าข้างน้องชายของเจ้า บางทีอาจจะใช่ ทว่าในฐานะที่เจ้าเป็นพี่ชาย ไม่ควรจะถอยให้เขาหรอกหรือ?”

อ๋องเหลียงไม่ได้ลุกขึ้นมา ยังคงคุกเข่าลงดังเดิม แล้วเอ่ยอย่างเสียดสีออกมา “ไม่ถอยอย่างนั้นหรือ? เสด็จแม่ หากว่าลูกไม่ได้รับบาดเจ็บ หากว่าลูกเป็นเหมือนกับคนทั่วไปแล้ว ท่านคิดว่าเสด็จพ่อจะแต่งตั้งเขาเป็นรัชทายาทหรือ?”

คำพูดนี้ เดิมทีเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาไม่ควรเอ่ยออกมา ฮองเฮาเองก็คิดว่า ทั้งชีวิตนี้เขาจะไม่มีทางที่จะเอ่ยออกมา และตลอดทั้งชีวิตนี้จะไม่มีทางรับรู้ถึงเบื้องหลังของการทำร้ายเขาอีก

ฮองเฮารู้สึกได้ว่าหัวใจเต้นแรงขึ้นด้วยความตื่นตกใจ ในใจเกิดเสียงหนึ่งดังก้องขึ้น คราวนี้แย่แล้วจริง ๆ เขามีใจมุ่งมั่นที่จะแย่งชิงกับน้องชายเขาแล้วจริง ๆ

ในหัวเกิดความคิดบางอย่างแวบผ่านมา แต่ก็ถูกนางปัดทิ้งไป

“เสด็จแม่ล้วนแต่รู้ดี ทว่าเสด็จแม่เคยแสดงความไม่ยินยอมแทนข้ามาก่อนหรือไม่? ไม่มี ท่านยังคงสง