เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 652
บทที่เกี่ยวข้อง
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 653
จื่ออันถอนหายใจออกมาเบา ๆ “ไม่ยุติธรรมสำหรับท่านแล้ว” จ้วงจ้วงส่ายศีรษะออกมา “หากว่าเจ้าถูกผู้อื่นทำร้ายก็ถือว่าไม่ยุติธรรมต่อเจ้า แต่หากว่าคนในครอบครัวของเจ้าวางแผนการกับเจ้า จะถือว่าไม่ยุติธรรมอะไรกัน? ใครให้ข้าได้รับบุญคุณอันมหาศาลของราชวงศ์กัน? ใครให้ข้าได้รับความมั่งคั่งคับฟ้านี้กัน? นี่ล้วนแต่เป็นสิ่งที่ข้าสมควรแบกรับมัน” จื่ออันไม่รู้ว่านางกำลังเอ่ยประชดประชัน หรือว่ารู้สึกว่าความไม่ยุติธรรมนี้ไม่ถือว่าเป็นความไม่ยุติธรรมจริง ๆ น้ำเสียงของนางเศร้าหมอง แต่ไม่มีความขุ่นเคืองใด อันที่จริงแล้ว การถูกคนในครอบครัวทำร้าย ถึงจะเป็นความเจ็บปวดมากที่สุด ทุกคนต่างก็รู้ดี “องค์จักรพรรดิทรงครองราชย์มานานหลายปี ดำเนินนโยบายใหม่ ยกเลิกสิ่งไม่ดี ลดภาษี พยายามอย่างหนักเพื่อส่งเสริมเกษตรกรรม ยกทัพไปปราบปรามคนป่าเถื่อน เขาไม่ใช่หลานชายที่ดี แต่ว่าเขาเป็นจักรพรรดิที่ดี เมื่อเป็นจักรพรรดิที่ดี ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะลงมือกับคนข้างกายของตนเองอย่างโหดร้าย” คำของจ้วงจ้วง เหมือนกับว่าต้องการจะเอ่ยปลอบตนเอง ยิ่งไปกว่านั้นคือ ต้องการจะปลอบจื่ออัน “ตอนนี้ท่านรู้แล้ว ท่านคิดจะทำอย่างไรต่อไป? ทาง
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 654
เชือกบ่วงบาศ ก็เท่ากับว่าเป็นไท่หวงไท่โฮ่วทรงเสด็จมาด้วยพระองค์เอง หวงไท่โฮ่วไม่มีทางขัดขวางไม่ให้นางไปพบกับองค์จักรพรรดิ จื่ออันเมื่อได้ยินว่าฉินจือมาเพื่อของยืมเชือกบ่วงบาศ ในใจก็เกิดความสงสัย “องค์หญิงต้องการไปทำอะไร?” ฉินจือเอ่ยออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม “องค์หญิงบอกว่าทรงคิดถึงไท่หวงไท่โฮ่ว อยากจะยืมเชือกบ่วงบาศมา ก็เหมือนกับได้พบกับไท่หวงไท่โฮ่ว” จื่ออันในใจรู้สึกแย่ขึ้นมา “เมื่อคืนวานนี้องค์หญิงของเจ้ายังสบายดีอยู่ใช่หรือไม่?” ฉินจือเอ่ย “ไม่ค่อยดีนัก ตั้งแต่ที่พระชายาจากไปแล้ว นางก็ถามออกมาว่าหลายปีมานี้ องค์จักรพรรดิประทานอะไรให้บ้าง และยังนั่งอยู่ในห้องคลังกว่าครึ่งค่อนคืน” จื่ออันนิ่งเงียบไป ดูเหมือนว่านางจะเสียใจเข้าแล้วจริง ๆ ไม่น่าแปลกที่นางจะคิดถึงไท่หวงไท่โฮ่วขึ้นมา ไท่หวงไท่โฮ่วเป็นเสด็จย่าของนาง ผู้อาวุโสเพียงคนเดียวในโลกนี้ของนาง จื่ออันเชื่อใจฉินจือ จึงได้นำเชือกบ่วงบาศมอบให้กับนาง จ้วงจ้วงแต่งกายอย่างเรียบร้อย นำเชือกบ่วงบาศแล้วเข้าวังไป นางไปยังวังของหวงไท่โฮ่วก่อน เมื่อหวงไท่โฮ่วได้ยินว่านางจะไปยังวังซีเหวย ก็ขมวดคิ้วแล้วถามออกมา “เจ้าจะไปวังซีเหวยทำอะไ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 655
จ้วงจ้วงออกจากวังของหวงไท่โฮ่วไป เดินไปยังเบื้องหน้าทีละก้าว ฉยงหวาเอ่ยออกมา “องค์หญิง วังซีเหวยอยู่อีกไกล ไม่สู้ท่านนั่งเกี้ยวไปเถิด” จ้วงจ้วงส่ายศีรษะ “ไม่ ข้าจะเดินไป ฉินจือ ฉยงหวา พวกเจ้ารอข้าอยู่ที่นี่ ไม่ต้องตามข้าไป” “ให้บ่าวตามไปเถิดเพคะ” ฉินจือเอ่ย จ้วงจ้วงเอ่ยออกมาอย่างหนักแน่น “ไม่ ระยะทางสั้น ๆ เพียงเท่านี้ ข้าอยากจะเดินไปด้วยตนเอง” ฉินจือและฉยงหวามองสบตากัน รู้สึกว่าวันนี้องค์หญิงดูแปลกประหลาดอย่างยิ่ง ทั้งสองคนล้วนแต่เป็นกังวล แต่ว่าคำสั่งขององค์หญิงไม่ให้ตามไปด้วย พวกนางเองก็ไม่อาจจะตามไปได้ จ้วงจ้วงไปยังวังซีเหวย ยืนอยู่ด้านนอกประตูเนิ่นนาน ถึงได้เดินเข้าวังไป ทหารองค์รักษ์ฉุดรั้งนางเอาไว้ ประสานมือแล้วเอ่ย “องค์หญิงช้าก่อน” “ข้าอยากจะเข้าไป!” จ้วงจ้วงมองยังพวกเขา เอ่ยออกมาอย่างสงบนิ่ง “ถอยออกไป!” ทหารองค์รักษ์เอ่ยออกมา “องค์หญิง มีพระราชเสาวนีย์ของหวงไท่โฮ่วหรือไม่ขอรับ?” “ของแทนไท่หวงไท่โฮ่วอยู่ที่นี่ ยังจะต้องการพระราชเสาวนีย์ของหวงไท่โฮ่วอีกหรือ?” จ้วงจ้วงเอ่ยถาม ทหารองค์รักษ์ไม่รู้จักเชือกบ่วงบาศ ทว่าเมื่อได้ยินจ้วงจ้วงเอ่ยออกมาเช่นนี้ ก็เอ่ย “อ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 656
ภายในห้องบรรทมสะอาดสะอ้าน มีกลิ่นยาสมุนไพรกระจายออกไปทั่วทิศ บนเตียงนั้นมีม่านปิดลงมา มองไม่เห็นคนที่นอนอยู่ด้านในนั้น จ้วงจ้วงเดินเข้ามา เปิดม่านออก มองไปยังคนที่อยู่บนเตียง ทันใดนั้นน้ำตาก็ร่วงหล่นลงมา นางเกลียด แต่ก็ยังปวดใจ ความโกรธ ความเศร้าเสียใจที่อัดแน่นอยู่ ในนาทีนี้ ดูเหมือนว่าจะสลายไป นางถอนหายใจออกมายาว ๆ “องค์จักรพรรดิ เดิมทีข้าอยากจะมากล่าวโทษท่าน แต่เมื่อเห็นว่าท่านเป็นเช่นนี้แล้ว...” คนที่อยู่บนเตียง หลับตาลง ไม่มีการตอบสนองใด แต่เมื่อลู่กงกงได้ยินคำเช่นนี้ ร่างกายก็สั่นเทาขึ้นเล็กน้อย จ้วงจ้วงนั่งลงตรงขอบเตียงนั้น เมื่อมองเห็นชายหนุ่มที่เคยหล่อเหลามาก่อน ตอนนี้กลายเป็นเช่นนี้ ในใจก็รู้สึกเจ็บปวดราวกับเข็มทิ่มแทง “หลายปีมานี้ ท่านมอบสิ่งของให้ข้ามากมาย ความรุ่งโรจน์ มั่งคั่ง เงินทอง ทรัพย์สมบัติ ศักดินานับพันลี้ แต่ไม่มีสิ่งใดที่ข้าอยากได้ ของพวกนี้ ท่านเอากลับไปให้หมดเถิด พรุ่งนี้ข้าจะส่งกลับคลังของแคว้น” “เดิมทีข้ามีเรื่องมากมายที่จะถามท่าน แต่มาตอนนี้คิด ๆ ดู แล้วจะมีความหมายอะไรกัน? ล้วนผ่านไปตั้งนานแล้ว ข้ายอมที่จะเชื่อว่าท่านไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายข
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 657
จื่ออันถูกหวงไท่โฮ่วเรียกตัวเข้าวัง ในใจก็พอจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มู่หรงเจี๋ยเองก็อยู่ในจวน นางเอ่ยถาม “หากว่าหวงไท่โฮ่วทรงตรัสถาม จะบอกความจริงออกไปหรือไม่?” มู่หรงเจี๋ยคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เจ้าตัดสินเองเถิด” จื่ออันเองก็ยากที่จะตัดสินใจได้ เรื่องนี้หวงไท่โฮ่วจะต้องทรงรู้อย่างแน่นอน อย่างน้อยก็ต้องรู้บางส่วน หากว่าบอกออกไปแล้ว นางจะต้องเสียหน้า มู่หรงเจี๋ยเงยหน้าขึ้นมองยังนาง เอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย “ไม่มีอะไรให้ยากลำบากใจ” จื่ออันเหลือบมองเขา ใบหน้ามีรอยยิ้มแต้มอยู่เล็กน้อย “ตกลง ข้ารู้แล้ว” มู่หรงเจี๋ยนั้นรักจ้วงจ้วง เขาไม่ได้ส่งผลใดต่อการตัดสินใจของนาง เพราะว่าคนที่หวงไท่โฮ่วเรียกหานั้นไม่ใช่เขา เขารู้ว่าท้ายที่สุดแล้ว นางจะเอ่ยออกมา อันที่จริงแล้วเขาหวังให้นางเอ่ยออกมา เพราะว่าหากว่าหวงไท่โฮ่วทรงรู้เรื่องนี้ เช่นนั้นนางก็ติดค้างคำอธิบายกับจ้วงจ้วง จื่ออันมาถึงยังวังโซ่วอัน หวงไท่โฮ่วก้าวถอยหลัง จ้องมองนางแล้วตรัสถาม “องค์หญิงใช้เชือกบ่วงบาศจากเจ้า เพื่อเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิ เจ้ารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นใช่หรือไม่?” จื่ออันพยักหน้า “รู้เพคะ” “เกิดอะไรขึ้น? พอจะบอกกับข้าได้ห
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 658
“ร้องขออะไรเพคะ?” จื่ออันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจ หวงไทโฮ่วเงียบลงครู่หนึ่ง ถึงได้ตรัสออกมาเสียงเบา “เขาบอกว่า หากว่าเขาตายไปในสนามรบ อย่าได้ฝังศพเขาไว้ในสุสาน แต่ให้ฝังไว้ในภูเขา!” “ภูเขา? ภูเขาด้านนอกเมืองหรือเพคะ?” “ใช่แล้ว เป็นภูเขาที่ก่อนหน้านั้นจ้วงจ้วงชอบไปหลบร้อนมากที่สุด จักรพรรดิพระองค์ก่อนทรงประทานจวนแห่งหนึ่งให้จ้วงจ้วงอยู่ในภูเขาแห่งนี้ ในตอนที่เซียวเซียวออกรบนั้น จ้วงจ้วงเองก็อยู่ที่ภูเขาแห่งนี้พอดี ในตอนนั้น ข้าคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร ภายหลังก็ค่อย ๆ ลืมเรื่องนี้ไป มาถึงตอนนี้ เมื่อคิดขึ้นมา สวรรค์ เด็กสองคนนี้......” น้ำเสียงของหวงไท่โฮ่วดูสะอื้นขึ้นมาเล็กน้อย นางรักและห่วงใยจ้วงจ้วงจากใจจริง หากว่าเปลี่ยนเป็นผู้อื่น ก็คงจะไม่ทำให้นางเจ็บปวด และรู้สึกผิดจริง ๆ จื่ออันไม่ได้เอ่ยอะไรออกมานาน หวงไท่โฮ่วก็ไม่ทรงตรัสอะไรออกมาอีก จิ้งกั๋วโหวเข้าวังมาในเวลานี้ ฟ้าก็เริ่มมืดครึ้ม หวงไท่โฮ่วมองไปยังจิ้งกั๋วโหวที่ผมขาวโพลน “ท่านโหว ช่วงนี้ร่างกายเป็นอย่างไรบ้าง?” “ขอบพระทัยหวงไท่โฮ่วที่ทรงเป็นห่วง กระหม่อมยังถือว่ายังแข็งแรงอยู่!” น้ำเสียงของจิ้งกั๋ว
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 659
จางซือฮูหยินใหญ่ของจวนโหว เป็นมารดาของเซียวท่าและเซียวเซียว เมื่อได้ยินคำสั่งของท่านโหว จางซือก็ส่ายศีรษะออกมาเบา ๆ “ทำไมต้องโรยเกลือลงบาดแผลกัน?” ท่านโหวมองยังนางด้วยความสงบนิ่ง “เจ้าเป็นคนที่รู้เรื่องรู้ราวมาโดยตลอด คงไม่จำเป็นให้ข้าต้องอธิบายออกมาว่าทำไม นี่มันเกี่ยวข้องกับชีวิตของคนในตระกูลเซียวนับร้อย หลายปีมานี้ ถึงแม้ว่าข้าจะกระทำการอย่างถ่อมตนสงบเสงี่ยม แต่องค์จักรพรรดิก็ยังคงหวาดกลัวพวกเรา มาตอนนี้องค์หญิงทรงรู้ความจริงแล้ว หากว่านางไปหาเซียวเซียวขึ้นมา เซียวเซียวจะอดทนได้หรือ?” เขาเหลือบมองไปรอบ ๆ กดเสียงลงต่ำเอ่ยออกมา “องค์จักรพรรดิเพียงแต่ทรงประชวร ยังไม่ได้สวรรคตไป!” จางซือนิ่งเงียบ ใช่แล้ว เซียวเซียวไม่มีแรงต้านทานต่อองค์หญิงเลยแม้แต่น้อย หากว่าองค์หญิงพูดคำอ่อนโยนต่อหน้าของเขาแล้ว แม้แต่ชีวิตเขาก็อาจจะมอบให้นางได้ หากว่าทั้งสองเกี่ยวข้องกันขึ้นมา จะต้องเกิดปัญหาขึ้นไม่รู้จบ โดยเฉพาะหลายปีมานี้ อำนาจขององค์หญิงก็ยิ่งสั่นสะเทือนเพิ่มมากยิ่งขึ้น เบื้องหลังยังมีผู้สำเร็จราชการแทน อ๋องอัน อ๋องหลี่ ตระกูลเฉิน ตระกูลหู ที่สำคัญที่สุดก็คือทรัพยากรอันหนาแน่น แล้วองค์จ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 660
เขามายังร้านจู้เสียน หาห้องส่วนตัวเพื่อดื่มเหล้า ดื่มเหล้าร้อนแรงเพียงลำพังไปห้าจอก เขาก็ฟุบลงบนโต๊ะ ดื่มจนกระทั่งในใจไม่มีความรู้สึกใดท่ามกลางความมึนเมา เขาเหมือนจะได้ยินเสียงคนเดินเข้ามา มีคนนั่งลงอย่างแผ่วเบา ด้านข้างกายของเขามีคนกอดเขาไว้ แล้วเอ่ยออกมาข้างหูเขา เอ่ยว่าอะไรนั้นเขาเองก็ไม่ได้ยิน ทว่ากลับคิดถึงความอ่อนโยนนี้ ความอ่อนโยนที่ห่างหายไปเสียนานเหมือนกับครั้งแรกที่เขากอดจ้วงจ้วง และจูบนาง โดยที่ไม่สนใจสิ่งใด เขาอยากจะกลับไปเป็นตนเองในตอนนั้นยิ่งนักกลับไปไม่ได้แล้ว พวกเขาล้วนแต่ไม่มีความกล้าดั่งเช่นในตอนนั้นแล้ว และก็ไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนตอนต้นแล้ว “จ้วงจ้วง!” ริมฝีปากของเขาพึมพำชื่อนี้ออกมา รับรู้ได้ว่าใบหน้าของหญิงสาวที่กอดเขาอยู่นั้นมีน้ำตาไหลซึมออกมาเป็นจ้วงจ้วงจริง ๆ ที่มาหาเขาในยามมืด นางมาแล้วนางกอดเขาเอาไว้ ไม่มีความคิดอื่นใด นางเพียงหวังว่าตนเองจะจดจำรสชาติเช่นนี้ได้ นางลืมไปนานมากแล้ว ความรู้สึกของการสัมผัสแนบเนื้อเช่นนี้ในที่สุดเขาก็กลับมามองเห็นชัดเจน มองไปยังนางจ้วงจ้วงผละออกไปมองเขาด้วยรอยยิ้ม “รู้ว่าท่านอยู่ที่นี่ ข้าก็เลยจะมาพูดคุยด้วย”เซี
บทล่าสุด
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1168
ร่างกายของแม่ทัพเฒ่าฉินสั่นสะท้านด้วยความโกรธ “เจ้าสาปแช่งปู่รึ เจ้าเคยคำนึงถึงญาติพี่น้องหรือไม่?”เมื่อหมอหลวงมาถึง กลับไม่มีคนในตระกูลฉินคอยเฝ้าเขาอยู่ในห้อง ดังนั้นจึงมีเพียงแต่บ่าวรับใช้หลังจากตรวจสอบอาการเสร็จ หมอหลวงก็กล่าวด้วยสีหน้าตกตะลึง “ท่านแม่ทัพเฒ่า เมื่อไม่กี่วันมานี้ท่านได้ไปที่ใดมา? แล้วท่านเคยเข้าไปในพื้นที่โรคระบาดหรือไม่?” “ไม่เคย ข้าไม่เคยไปที่นั่น” สีหน้าของแม่ทัพเฒ่าเปลี่ยนไปเล็กน้อย เมื่อได้ยินคำพูดของหมอหลวง “ท่านกำลังสงสัยว่าข้าติดเชื้อโรคระบาดใช่หรือไม่?”“อาการช่างคล้ายคลึงกันยิ่งนัก” หมอกลวงกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด“เป็นไปไม่ได้!” แม่ทัพเฒ่าฉินรู้สึกตื่นตระหนกอย่างมาก “ท่านวินิจฉัยผิดหรือไม่?”“ข้าจะจัดยาให้ท่านสองชนิดก่อน หากดื่มยาเหล่านี้แล้วไม่ได้ผล เช่นนั้นไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแล้วขอรับ” หมอหลวงกล่าวแม่ทัพเฒ่าฉินกล่าวด้วยความลนลาน “ฉินโจวบังคับให้ท่านพูดเช่นนี้ใช่หรือไม่?”หมอหลวงรู้สึกประหลาดใจ “แม่ทัพเฒ่า ท่านหมายความว่าอย่างไร? เหตุใดแม่ทัพฉินถึงต้องบังคับให้ข้าพูดเช่นนี้?”หมอหลวงชะงักไปชั่วครู่หนึ่งแล้วโพล่งถาม “ท่านเคยพูดคุยกับองค์ชายเ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1167
นางสามารถเสียสละได้ แต่จะไม่มีทางทรยศต่อประชาชนเป่ยโม่เด็ดขาดสำหรับความจงรักภักดีต่อองค์จักรพรรดิและประเทศชาติ นางจะต้องรักประชาชนก่อน จึงจะสามารถภักดีต่อองค์จักรพรรดิได้ฉินโจวกล่าวคำเบา “ข้าเข้าไปในพระราชวังเพื่อเชิญหมอหลวงแล้ว ท่านปู่พักผ่อนก่อนเถิด ข้าจะออกไปเดินเล่นรับลมสักหน่อย”ดวงตาของแม่ทัพเฒ่าฉินอัดแน่นด้วยความโกรธ แต่ก็พยายามอย่างหนักเพื่อระงับมันฉินโจวเดินออกจากห้อง และเห็นว่าฉินเป้าน้องชายของตนนั่งอยู่ที่สวน เมื่อเห็นนางเดินออกมา เขาก็ถามว่า “ท่านปู่เป็นอย่างไรบ้าง?”ฉินโจวจำคำพูดของท่านปู่ได้อย่างแม่นยำ จึงเมินเฉยต่อเขาและตอบอย่างใจเย็น “เข้าไปดูด้วยตนเองสิ”ฉินเป้าคลี่ยิ้ม แต่มันกลับดูอ้างว้างอย่างยิ่ง “ข้าได้ยินสิ่งที่ท่านปู่พูดกับท่านแล้ว ข้าไม่อยากเข้าไป”ฉินโจวตกตะลึง “เพราะเหตุใด เขาทุ่มเทความพยายามทั้งหมดไปกับหารวางแผนเพื่อเจ้า เจ้าควรขอบคุณท่านปู่สิ”ฉินเป้าหัวเราะเยาะ “จริงรึ? หากเขาทอดทิ้งท่านเพื่อตระกูลได้ ในอนาคตเขาจะไม่ทอดทิ้งข้าหรือ? ข้าไม่ต้องการชื่อเสียงหรือความดีงามใด ๆ พวกมันไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการเลย”ฉินโจวดูถูกน้องชายมาโดยตลอด เพราะเขาไม่ได
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1166
ทั้งสองคนเดินออกไปและหยุดอยู่บนทางเดิน หมอมองฉินโจวพร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด “ท่านแม่ทัพ ข้ากำลังสงสัยว่าท่านแม่ทัพเฒ่าจะป่วยด้วยโรคระบาดขอรับ”ฉินโจวตกตะลึง “โรคระบาด? เป็นไปได้อย่างไร? ปู่ของข้าไม่เคยออกไปข้างนอก และไม่เคยติดต่อกับผู้ป่วยโรคนี้เลย แล้วเขาจะติดเชื้อโรคระบาดได้อย่างไร?”“ข้าเคยรักษาผู้ป่วยโรคระบาดมาก่อน ซึ่งอาการคล้ายคลึงกันอย่างมาก ผู้ป่วยจะมีไข้สูง ไอ ตาแดง หายใจเร็วขึ้น เมื่อเกิดอาการเหล่านี้พร้อมกันจะอันตรายอย่างมาก ยิ่งไปกว่านั้นโรคนี้ยังไม่มีวิธีรักษาให้หายขาดขอรับ” หมอกล่าว“เป็นไปไม่ได้ หากจะติดเชื้อโรคระบาดก็ต้องสัมผัสกับผู้ป่วยที่มีเชื้ออยู่แล้ว แต่ท่านปู่ของข้าไม่เคยใกล้ชิดคนเหล่านั้นเลย แล้วเขาจะติดเชื้อได้อย่างไร?” ฉินโจวยังคงไม่เชื่อหมอประสานหมัด “ทั้งหมดนี้คือคำวินิจฉัยของข้า หากท่านแม่ทัพไม่เชื่อ ก็สามารถขอให้หมอคนอื่นมาตรวจดูได้ หรือท่านจะพาเขาไปที่พระราชวัง และขอให้หมอหลวงช่วยตรวจอาการ ข้าไร้ความสามารถ จึงอาจวินิจฉัยผิดพลาดได้ ลาก่อนขอรับ ๆ!”สิ้นคำ หมอก็หยิบกล่องยาแล้วออกไปโดยไม่เขียนใบสั่งยาด้วยซ้ำฉินโจวสับสนไม่น้อย ท่านปู่ติดเชื้อโร
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1165
หัวใจของฉินโจวเย็นเยียบราวกับน้ำ “ใช่ ตราบใดที่ข้าตายในสนามรบ ตระกูลฉินก็ยังจะเป็นผู้กล้า และเป็นขุนนางผู้มีเกียรติ”แม่ทัพเฒ่าฉินเงียบไปครู่ใหญ่ จากนั้นกล่าวคำเบา “ในฐานะหลานสาวตระกูลฉิน มันเป็นหน้าที่ของเจ้าที่ต้องเสียสละเพื่อชื่อเสียง และรากฐานของตระกูล”ฉินโจวกำหมัดแน่นด้วยความไม่พอใจ “หลายปีที่ผ่านมานี้ ข้ายังทำไม่พออีกหรือ? ตอนนี้มีใครในตระกูลฉินบ้างที่ไม่เกาะกินเลือดนี้ของข้า?”แม่ทัพเฒ่าฉินลุกยืนขึ้นพลางกล่าวอย่างเย็นชา “ข้าเคยเตือนเจ้าแล้ว คราวนี้ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เจ้าจะต้องเข้าไปในพระราชวัง ข้าให้คำมั่นกับฮองเฮาเฉาแล้ว ว่าวันนี้เจ้าจะไปที่นั่นเพื่อทูลขอรับคำสั่ง หากเจ้าไม่ไป ข้าก็จะรับคำสั่งและออกรบด้วยตนเอง”“ท่าน...” ฉินโจวมองเขาด้วยสายตาโศกเศร้า “ท่านปู่ ข้าก็เป็นหลานสาวของท่านเหมือนกัน ท่านไม่สงสารข้าบ้างหรือ?”“ปู่สงสารเจ้าสิ แต่ภารกิจหน้าที่ของตระกูลฉินจะต้องถูกส่งต่อ ตอนนี้น้องชายของเจ้าโตพอแล้ว เจ้าจะต้องพาเขาไปสร้างความสำเร็จทางการทหารด้วย และเจ้าจะได้รับส่วนแบ่งของน้องเจ้า เมื่อถึงเวลานั้น ตระกูลฉินก็จะได้ผู้สืบทอดคนใหม่”ฉินโจวผงะไปชั่วครู่ ก่อนระเบิดหัวเราะ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1164
เมื่อได้ยินคำพูดของฉินโจว แม่ทัพเฒ่าฉินก็โมโหมากจนเคราสั่นสะท้าน “อาโจว อะไรจะสำคัญไปกว่าการบรรลุเป้าหมายอันยิ่งใหญ่? องค์จักรพรรดิเพียงต้องการขยายอาณาเขตของแคว้น เจ้าควรรู้เอาไว้ว่าเมื่อเรายึดครองต้าโจวสำเร็จ เป่ยโม่จะมีพื้นที่เพิ่มมากกว่าครึ่งหนึ่ง และมันจะเป็นความดีความชอบของตระกูลฉิน ทำให้ตระกูลของเราถูกจดจำไปหลายชั่วอายุคน! นี่ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าต้องการมาตลอดรึ? เจ้าไม่ต้องการบอกคนทั้งโลก ว่าแม้ฉินโจวจะเป็นสตรี แต่นางก็สามารถประสบความสำเร็จได้อย่างผ่าเผยหรือ?”ฉินโจวมองดูใบหน้าที่ฉายแววตื่นเต้นปนโกรธเกรี้ยวของปู่ ทันใดนั้นนางก็สัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติถูกต้อง มันคือความต้องการของนาง แต่ความสำเร็จของนางจะต้องไม่แลกกับการเหยียบย่ำกระดูกของประชาชนชาวเป่ยโม่นางรักเป่ยโม่และหวังที่จะขยายอาณาเขตของแคว้น นอกจากนี้นางยังต้องการเสาะหาดินแดนอุดมสมบูรณ์เพื่อประชาชน เพราะหวังว่าพวกเขาจะสามารถอยู่อาศัยและทำกินอย่างสงบสุข และพึงพอใจโดยไม่ต้องทนทุกข์จากการพลัดถิ่นอย่างไรก็ตาม ในตอนนี้หากต้องการบรรลุอำนาจ นางจำต้องสละชีวิตประชาชนจำนวนมาก และนำเงินภาษีของทุกคนมาใช้ในการทำสงคราม ทำให้โรคร
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1163
มือสังหารเหล่านั้นแต่งกายคล้ายกับชาวต้าโจวและสวมหน้ากากผ้าสีดำ กลุ่มคนนิรนามราวเจ็ดถึงแปดคนกระโดดลงมาจากท้องฟ้ากลางวันแสก ๆ ทันทีที่เท้าของคนเหล่านั้นแตะพื้น พวกมันก็เริ่มโจมตีอย่างดุดันฉินโจวเห็นมือสังหารคนหนึ่งกระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมกับกระบี่ยาว จากนั้นร่ายรำอยู่หลายกระบวนท่าราวกับนางฟ้าโปรยดอกไม้ ขณะแสงแดดตกกระทบกระบี่ส่องกระจายไปทั่วเหล่าทหารที่เพิ่งมาถึงกระโจนเข้าไปร่วมวงต่อสู้อย่างรวดเร็วหลังจากประดาบกันไปกว่าร้อยครั้ง มือสังหารก็ถูกบีบบังคับให้ล่าถอย ฉินโจวจ่อกระบี่ไปที่คอของหนึ่งในมือสังหาร พลางถามเสียงเข้ม “ตอบข้า ใครเป็นคนส่งเจ้ามา?”มือสังหารตอบอย่างเย็นชา “ฆ่าไอ้หมารับใช้เป่ยโม่ให้หมด!”“หมารับใช้เป่ยโม่? เห็นได้ชัดว่าพวกเจ้าไม่ได้เป็นคนเป่ยโม่ พวกเจ้ามาจากต้าโจวใช่หรือไม่?” ฉินโจวโมโหอย่างมาก ขณะชี้ดาบไปยังหน้าอกของอีกฝ่าย “ไอ้เลวมู่หรงเจี๋ยส่งพวกเจ้ามาใช่หรือไม่?”“หญิงเลวอย่าเจ้ากล้าเอ่ยชื่อของท่านอ๋อง ทำให้พระองค์มัวหมองได้อย่างไร?” มือสังหารตะโกนฉินโจวชักดาบกลับพร้อมกล่าวอย่างเย็นชา “กลับไปซะ!”มือสังหารตกตะลึง ราวกับไม่คาดคิดว่าฉินโจวจะปล่อยตัวเขาไป”เ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1162
ฉินโจวกล่าวด้วยความโมโห “ข้าหลอกลวงเจ้าเมื่อไร?”“ไม่งั้นรึ? เจ้าและอ๋องฉีเอ่ยปากว่า หากจื่ออันตกลงเดินทางมาที่เป่ยโม่ พวกเจ้าจะส่งองค์ชายรัชทายาทไปที่ต้าโจวเป็นองค์ประกัน แล้วพวกเจ้าทำตามที่พูดแล้วหรือไม่?”“องค์ชายรัชทายาทเดินทางไปยังต้าโจวแล้ว!”“ผู้ที่เดินทางไปยังต้าโจวคือองค์ชายเจ็ด ไม่ใช่องค์ชายรัชทายาท องค์ชายเจ็ดไม่ได้เป็นที่โปรดปราน ดังนั้นจักรพรรดิเป่ยโม่จะส่งเขาไปสังเวยเมื่อใดก็ได้”“เป็นไปไม่ได้!” ฉินโจวประหลาดใจอย่างมาก เห็นได้ชัดว่าผู้ที่เดินทางไปคือองค์ชายรัชทายาท เพราะองค์จักรพรรดิทรงตรัสด้วยตนเองว่าจะส่งเขาไปที่ต้าโจว“เจ้าอย่าเพิ่งสนใจเรื่องนี้เลย ก่อนหน้านี้ทั้งสองแคว้นตกลงทำสนธิสัญญาสงบศึก หลังจากการแพร่ระบาดสิ้นสุดลง แต่เจ้ากลับวางแผนโจมตีพวกเราในขณะที่ข้ายังอยู่ที่เป่ยโม่ เจ้าจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร?” มู่หรงเจี๋ยกล่าวอย่างเคร่งเครียดฉินโจวตอบ “ผิดแล้ว เป็นเพราะต้าโจวที่เคลื่อนทัพโจมตีทหารฝั่งขวาของเราก่อน และสังหารทหารของเราไปกว่าร้อยคน ข้าจึงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากเคลื่อนทัพเข้าไปใกล้ เพื่อบีบบังคับให้พวกเจ้าถอยกลับ”“ไร้สาระ กองทัพของเราหยุดเคลื่อนท
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1161
อย่างไรก็ตาม การจัดหาเสบียงอาหารสำหรับพื้นที่ภัยพิบัติยังไม่เพียงพอ และยังขาดแคลนเสื้อผ้าอาภรณ์ นอกจากนี้หลังจากที่พระชายาผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์มาถึงเป่ยโม่ ก็ยังไม่ได้รับใบสั่งยาแม้แต่ฉบับเดียว ดังนั้นความอดทนของประชาชนจึงค่อย ๆ หมดลง แต่ความโกรธและความขุ่นเคืองกลับยิ่งมากขึ้นทันทีที่ข่าวลือแพร่สะพัด ก็เป็นเสมือนเป็นการขว้างเปลวไฟใส่ ‘ระเบิด’ หนึ่งหมื่นตุน ทำให้มันระเบิดออกอย่างรวดเร็วผู้ประสบภัยนับไม่ถ้วนหลั่งไหลเข้าสู่เมืองหลวงอย่างรวดเร็วหลังจากที่ฉินโจวลงจากภูเขา นางก็พบว่าองค์จักรพรรดิทำอะไรกับทหารม้า และทหารเจ็ดหมื่นนายที่ประจำการที่เมืองหลวง ซึ่งเขาออกคำสั่งให้ทหารเหล่านั้นขับไล่เหล่าผู้ประสบภัยออกไปนางเห็นด้วยตาตนเองว่าทหารใต้บังคับบัญชาของนางสร้างกำแพงมนุษย์อันแน่นหนา เมื่อผู้ประสภัยเดินทางเข้ามา พวกเขาก็จะโบกหอกเพื่อขับไล่คนเหล่านั้นออกไปผู้ประสบภัยมากกว่าสิบรายได้รับบาดเจ็บจากหอกทหารเหล่านั้นอยู่ใต้บังคับบัญชาของนาง แม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะไม่ได้ฆ่าผู้ใด แต่เมื่อสถานการณ์รุนแรงขึ้นจะต้องมีการฆ่าแกงกันอย่างแน่นอนฉินโจวโกรธจัดจึงขี่ม้าเข้าไปขวางเอาไว้ “หยุด หยุดเ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1160
ฉินโจวกวาดสายตามองพลางเยาะเย้ยจื่ออันไม่สนใจนาง และพาหลินตานไปยังเขตตะวันตกภายในสองวันนี้มีผู้เสียชีวิตถึงสามคน ซึ่งทั้งหมดถูกหามออกไปหลังจากที่หลินตามเดินเข้ามาเขาหลั่งน้ำตาหลั่งน้ำตาขณะมองดูการเผาศพจื่ออันไม่คิดว่าเขาจะมีความอ่อนไหวมากเพียงนี้ “ท่านหมอหลิน ท่านเป็นอะไรหรือไม่?”หลินตานปาดน้ำตา “ข้าขอโทษ ข้าเพียง... คิดถึงครอบครัวขอรับ”“ครอบครัวของท่าน? แล้วตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ใดหรือ?” จื่ออันถาม“ตายหมดแล้วขอรับ ภรรยาและลูกสะใภ้ของข้าตายเพราะเหตุแผ่นดินไหวทั้งคู่ ส่วนลูกชายและหลานชายติดเชื้อโรคระบาดก่อนตายไปเช่นกัน ข้าจึงเป็นคนเดียวที่เหลือรอด” หลินตานสูดหายใจเข้าลึก ใบหน้าที่อยู่ภายใต้ผมสีขาวฉายแววความเศร้าโศกและหดหู่จื่ออันไม่คาดคิดว่าเขาจะมาจากพื้นที่โรคระบาดเช่นกัน เมื่อเห็นสีหน้าเศร้าสร้อย จื่ออันก็ไม่รู้จะปลอบใจเขาเช่นไร จึงได้แต่นิ่งเงียบและอยู่เคียงข้างไม่นานหลินตานก็ถามว่า “ท่านหมอเซี่ย โรคระบาดนี้สามารถรักษาหายได้จริงหรือขอรับ?”ตอนนั้นเองจื่ออันก็นึกได้ว่าเขาเป็นหมอเท้าเปล่า และหลังจากเดินทางพเนจรไปที่ต่าง ๆ เขาอาจรู้จักจินเย่าฉือก็เป็นได้ ดังนั้นจึงรีบถามว
