All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 621 - Chapter 630

อี๋เอ๋อร์เล่า? อี๋เอ๋อร์จะทำอย่างไร? ท่านจะถอดใจจริง ๆ อย่างนั้นหรือ?” จื่ออันบีบบังคับถามออกมา อ๋องเหลียงมองยังนางด้วยความประหลาดใจ “เจ้ารู้จักอี๋เอ๋อร์? อี๋เอ๋อร์เป็นหญิงสาวที่ดี บางทีนางอาจจะแต่งงานไปแล้วก็เป็นได้ อีกทั้ง ถึงแม้ว่าข้าจะเคยชื่นชอบนาง แต่ก็ไม่เคยคิดที่จะแต่งงานกับนาง อย่างไรแล้ว นางก็เป็นหญิงสาวจากซีหนาน สถานะภูมิหลังต่ำต้อย ไม่คู่ควรกับข้า” เขาเอื้อมมือออกมารินชาจอกหนึ่ง จื่ออันมองยังปลายนิ้วมือที่จับจอกนั้นของเขาที่สั่นเทาเล็กน้อย เขาเสียใจและรู้สึกโกรธ แต่กลับเสแสร้งทำเป็นปลอบโยนคนที่ห่วงใยเขาจริง ๆ ซูชิงเองก็มองออกว่ามีบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง “อ๋องเหลียง ท่านสามารถปฏิเสธออกไปได้ ท่านชื่นชอบอี๋เอ๋อร์เป็นอย่างมาก อีกทั้งอี๋เอ๋อร์ก็อาจจะยังไม่ได้แต่งงาน แล้วทำไมถึงไม่ไปตามหานางกัน?” “ไม่ตามหาแล้ว มีอะไรให้ต้องหากัน? หญิงสาวสามัญชนเช่นนั้น มีไว้เพียงเพื่อความรื่นเริงเท่านั้น หลังจากที่รื่นเริงไปแล้ว ก็เป็นเหมือนกับขยะที่ต้องโยนทิ้ง” เขาดื่มชาไปคำโต “เอาล่ะ พวกเจ้ากลับไปได้แล้ว ข้ายังมีเรื่องที่ต้องจัดการอีก” เมื่อเอ่ยออกมาจบ ก็เดินมุ่งออกไปด้านนอก จื่ออั

มู่หรงเจี๋ยเหลือบมอง เอ่ยออกมาอย่างรังเกียจ “ข้าไม่ได้ชอบกินของหวาน ฮองเฮาคงจะจำผิดแล้ว” “โอ๋ว!” ฮองเฮาดูเหมือนว่าจะนึกขึ้นได้ “ข้าจำผิดไป ที่ชอบกินของหวานคืออ๋องหลี่” อ๋องหลี่ไม่ได้ชอบกินของหวาน! นางเงยหน้าขึ้นมา มองไปยังมู่หรงเจี๋ยด้วยท่าทีที่สบาย ๆ “ท่านอ๋องเข้าวังมาครั้งนี้ เกรงว่าคงจะมิใช่เพียงแค่ถวายพระพรข้าหรอกสินะ?” มู่หรงเจี๋ยเข้าตรงประเด็น “ข้าได้ยินมาว่าท่านจัดการงานอภิเษกให้กับอาซิน เป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลหลินใช่หรือไม่?” “ข่าวของท่านอ๋องช่างรวดเร็วดีแท้ วันนี้เพิ่งจะตัดสินใจเรื่องงานอภิเษก ยังไม่ทันได้ประกาศออกไปภายนอก ท่านอ๋องก็รู้เสียแล้ว” ฮองเฮาเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม “ที่แท้เรื่องงานมงคลนั้นแพร่กระจายออกไปโดนเร็วแท้!” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาอย่างเฉยเมย “ข้ามีข้อกังขาเกี่ยวกับคุณสมบัติของคุณหนูใหญ่ตระกูลหลิน งานอภิเษกครั้งนี้ ข้าไม่เห็นด้วย” ฮองเฮาส่งเสียงหัวเราะออกมา รินน้ำชาให้กับมู่หรงเจี๋ยด้วยพระองค์เอง “ท่านอ๋อง เรื่องนี้เกรงว่าท่านคงจะตัดสินใจอะไรไม่ได้ งานอภิเษกในครั้งนี้ เป็นอาซินที่เสนอแนะขึ้นมาเอง” “เป็นเขาที่เสนอออกมา?” มู่หรงเจี๋ยเลิกคิ้วออกมา แล้วเอ่

“เสด็จแม่ ต่อให้จะมั่นใจแค่ไหนก็คงจะไม่กล้า หากว่าเมื่อเกิดเรื่องผิดพลาดขึ้นมา ยืนขึ้นมาไม่ได้ตลอดชีวิตแล้ว หม่อมฉันคงจะไม่อาจให้อาซินเสี่ยงอันตรายนี้ได้” หวงไท่โฮ่วครุ่นคิด ก็คิดว่าความเสี่ยงนั้นสูงจริง ทว่าสามารถรักษาขาให้หายได้นั้นก็น่าดึงดูดใจยิ่งนัก นางคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เอาเช่นนี้เถิด เจ้ากลับไปก่อน ข้าจะเรียกจื่ออันมาทำความเข้าใจเสียก่อน ส่วนทางด้านของอาเจี๋ยนั้น ข้าจะตำหนิเขาเอง” ฮองเฮาน้ำตาไหลซึมออกมาอีกครั้ง “เสด็จแม่ หม่อมฉันไม่ได้หมายความว่าให้ท่านไปตำหนิเขา ท่านอ๋องเองก็รักห่วงอาซินถึงได้พูดจาหยาบคายกับหม่อมฉันเช่นนั้น เพียงแต่ว่าเขาไม่ควรจะทำกับเฉียวเอ๋อร์เช่นนั้น ล้วนแต่เป็นหลานชายทั้งนั้น แล้วทำไมถึงได้เลือกปฏิบัติด้วย? นี่มันไม่ยุติธรรมกับเฉียวเอ๋อร์” หวงไท่โฮ่วถอนหายใจออกมาเบา ๆ “ไม่ใช่ว่าข้าจะว่าเจ้า เจ้าจะต้องดูแลเฉียวเอ๋อร์ให้ดี หากว่าเขายังจะวุ่นวายอยู่เช่นนี้ ตำแหน่งองค์รัชทายาทนี้ ช้าเร็วก็ต้องเปลี่ยนคน” ในใจของฮองเฮาสั่นสะท้านขึ้นมา หากว่าแม้แต่หวงไท่โฮ่วก็ยังคิดเช่นนี้ เช่นนั้นมู่หรงเจี๋ยเองก็ต้องคิดเช่นนี้ ตอนนี้มีเพียงแค่ซินเอ๋อร์คนเดียวที่สามารถแย่งช

“มีประโยชน์อย่างนั้นหรือ?” อ๋องเหลียงหัวเราะออกมา หัวเราะอย่างแดกดัน “ท่านเองก็ปกป้องเซี่ยจื่ออัน ทว่านางก็เกือบจะตายไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า? หากว่านางไม่มีไหวพริบแล้ว ตอนนี้ก็คงจะไม่อาจกลายเป็นพระชายาของท่านได้แล้ว อีกทั้ง ท่านคิดว่านางตอนนี้ปลอดภัยแล้วอย่างนั้นหรือ? ไม่ เสด็จลุง ท่านจะปกป้องนางได้นานสักแค่ไหนกัน? ในวังนี้ก็ดี ในราชวงศ์เองก็ดี ล้วนแต่มีอันตรายอยู่รอบด้าน ท่านไม่อาจที่จะปกป้องใครไปได้ตลอดทั้งชีวิต ที่ท่านสามารถทำได้ ก็เพียงแค่ยอมประนีประนอม” เขานั่งลงช้า ๆ สองมือกุมศีรษะเอาไว้ “ช่างมันเถิด แต่งงานกับใครก็เหมือนกัน ก่อนหน้านั้น ข้าแม้แต่เซี่ยหว่านเอ๋อร์ก็ไม่ยินยอมที่จะแต่งด้วย นี่มันก็เป็นเหมือนชะตาชีวิตของข้าเอง แล้วทำไมจะต้องไปเป็นกังวล? หากว่ากังวลอีก ข้าคงจะต้องสูญเสียไปมากกว่านี้อีก” มู่หรงเจี๋ยรู้เรื่องที่เขาเสียใจในอดีตเป็นอย่างดี แล้วจะอ่อนแอเช่นนี้ไปได้อย่างไร? ความทรุดโทรมของเขา สะท้อนให้เห็นถึงความเห็นแก่ตัว และเลือกที่รักของฮองเฮา “จะแต่งงานกับใครข้าไม่สนใจเจ้า แต่จื่ออันบอกว่าขาของเจ้าสามารถรักษาได้ ข้าหวังว่าเจ้าจะยอมเชื่อฟัง” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมา อ๋องเ

“ไม่จำเป็น!” อ๋องเหลียงมองมายังนาง “ไม่รบกวนนาง เป็นการที่ท่านจะชดเชยให้กับข้าได้ดีที่สุดแล้ว” ฮองเฮามีท่าทีเศร้าเสียใจ มองยังเขาด้วยความอึ้งตะลึง สุดท้ายก็ถอนหายใจออกมาอย่างทำอะไรไม่ได้ “ตกลง ตกลง!” หลังจากที่อ๋องเหลียงจากไปไม่นานนัก องค์รัชทายาทก็เข้ามา เมื่อองค์รัชทายาทเข้าวังแล้วนั่งลง เอ่ยออกมาด้วยใบหน้าที่ไม่พึงพอใจ “เสด็จแม่ ท่านจะต้องช่วยลูกด้วย ราชครูดูจะไม่พอใจลูกนัก มู่หรงเจี๋ยเองก็ไม่พอใจลูก น่ารำคาญยิ่งนัก” ฮองเฮาถอนหายใจออกมาเบา ๆ “เจ้าน่ะ ควรจะปรับปรุงตัวเสียหน่อย เสด็จย่าของเจ้าเองก็บอกว่าให้เจ้าเรียนรู้วิธีการปกครองแคว้นกับเสด็จลุงของเจ้า” “จะไปเรียนรู้อะไรกับเขากัน?” องค์รัชทายาทส่งเสียงฮึมฮัมออกมา “มีอะไรให้น่าเรียนรู้? ไม่มีผู้ใดในราชสำนักที่ไม่เกลียดชังเขา” “เจ้าผิดแล้ว” ฮองเฮาตรัสออกมาด้วยท่าทีที่จริงจัง “มู่หรงเจี๋ยเพิ่งจะเข้ามาปกครองได้ไม่นานนัก? ก็มีขุนนางจำนวนมากในราชสำนักที่หันไปหาเขา ที่เจ้าเคยเห็นว่าเกลียดชังนั้น มีเพียงแต่คนที่ใกล้ชิดกับท่านตาของเจ้า ที่นำข่าวผิดพลาดมาให้เจ้า” “ถึงจะอย่างนั้น ก็คงไม่อาจที่จะไม่เชื่อคำของท่านตาหรอกกระมัง?” ฮ