All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 601 - Chapter 610

อย่างไรก็ตาม กลางคืนนั้นจื่ออันมีเรื่องที่ต้องการทำ ทว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร กลับเป็นเฉินหลิวหลิ่วที่มาหา และเอ่ยออกมากับจื่ออันด้วยดวงตาที่แดงก่ำ “จื่ออัน คืนนี้พอจะอยู่เป็นเพื่อนข้าได้หรือไม่? ข้าอยากหาคนพูดคุยด้วย” จื่ออันรู้ว่าเป็นเพราะว่าเซียวท่า คืนวันนี้นางได้ยินเซียวท่าเอ่ยออกมาว่าไม่ต้องการที่จะแต่งงานกับนาง จะต้องเสียใจเป็นอย่างมากสินะ และเมื่อนึกถึงเรื่องที่นางเคยรับปากกับเฉินไท่จวินเอาไว้ เกรงว่าตอนนี้คงจะต้องผิดคำสัญญาเสียแล้ว เพราะฉะนั้นนางจึงเอ่ยปลอบโยนออกมา “ตกลง ข้าจะอยู่พูดคุยเป็นเพื่อนเจ้า” “เช่นนั้นคืนนี้เจ้าพักเสียในจวนอ๋อง เจ้ากับข้านอนพักห้องเดียวกัน ข้าไม่อยากพักอยู่คนเดียว” จื่ออันยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยออกมา ทางด้านของมู่หรงเจี๋ยที่ได้ยินเข้าก็เอ่ยออกมาทันที “ให้สาวใช้นอนเป็นเพื่อนกับเจ้า” “ไม่ ข้าอยากจะพุดคุยกับจื่ออัน” เฉินหลิวหลิ่วเอ่ย “มีอะไรค่อยว่ากันพรุ่งนี้ ไม่เช่นนั้นตอนนี้ก็พูดคุยกันเสียครึ่งชั่วยามก็ได้ ไม่ต้องนอนเป็นเพื่อนกับเจ้า” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยคัดค้านออกมาอย่างเด็ดขาด เฉินหลิวหลิ่วเมื่อเห็นว่ามู่หรงเจี๋ยเสียงดังขึ้น ทันใดนั้นก็รู้สึกเ

เมื่อเซียวท่าได้ยินคำของจื่ออันแล้ว ตนเองก็เริ่มที่จะสับสนขึ้นมา ก่อนหน้านั้นเขาเคยคิดจริง ๆ ที่จะให้ซูชิงแต่งงานกับหลิวหลิ่ว เพราะว่าหลิวหลิ่วเอาแต่ร้องตะโกนข้างหูเขา เป็นเหมือนกับนกกางเขน เขาไม่ชอบมัน แต่หากว่าซูชิงแต่งงานกับหลิวหลิ่วจริง เช่นนั้น... “ข้าอยากจะเข้าใจบางอย่าง ข้าไม่รู้เลย” เซียวท่าเอ่ยออกมา จื่ออันเมื่อเห็นว่าเขาเริ่มจะรู้ตัวขึ้นมาแล้ว ก็เอ่ยออกมา “ไปเถิด ไปคิดดูให้ดี หลิวหลิ่วเป็นหญิงสาวที่ดี ควรค่าให้เจ้าทำดีกับนาง” หลังจากที่เซียวท่าจากไปแล้ว หลิวหลิ่วก็เดินออกมาจากในห้อง นางมองไปยังจื่ออันด้วยความซาบซึ้งใจ “ขอบใจเจ้ามาก” จื่ออันเอ่ยออกมา “ไม่ต้องกังวลไป เขาเพียงแต่รู้ตัวช้า บางทีอาจจะยังไม่เข้าใจชัดเจนความคิดในใจ” เซียวท่าที่เก่งกาจในศิลปะการต่อสู้ และให้ความเคารพในเรื่องของความสัมพันธ์มาโดยตลอด ไม่ บางทีเขาอาจจะไม่เคยคิดมาก่อน และก็ไม่เคยคิดเรื่องแต่งงานมาก่อน จู่ ๆ ก็ไปบอกเขาว่ามีหญิงสาวชอบเขามาก อยากจะแต่งงานกับเขา เขาก็อาจที่จะไม่รู้ตัวว่าต้องทำอย่างไรดี หลิวหลิ่วดูเหมือนว่าจะตัดสินใจได้แล้ว “ข้าจะรอเขา ไม่ว่าเขาจะแต่งหรือไม่แต่งกับข้า ข้าก็ไม่

เมื่อจื่ออันมาถึงนั้น ช่างฝีมือก็กำลังเก็บอิฐอยู่จากด้านใน ตาวเหล่าต้าเองช่วยเหลือขนย้ายจากด้านใน เมื่อเห็นว่าจื่ออันมาถึง ก็เช็ดเหงื่อที่อยู่บนหน้าผากแล้วยิ้มออกมา “คุณหนูใหญ่กลับมาแล้ว?” เสี่ยวซุนยิ้มเอ่ยออกมา “ตอนนี้ควรที่จะเรียกพระชายาแล้ว” “พระชายา!” ตาวเหล่าต้าส่งเสียงหัวเราะออกมา มีท่าทีกระดากอายเล็กน้อย จื่ออันเมื่อเห็นแล้วก็หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดเหงื่อให้กับเขา “เหนื่อยแล้วหรือยัง?” “ไม่เหนื่อยขอรับ มีงานทำช่างดีจริง ๆ!” หลายวันมานี้ตาวเหล่าต้าล้วนแต่ว่างอยู่ตลอด ในใจรู้สึกไม่สบายใจอยู่ตลอด เขามักจะคิดว่า เขามีเนื้อให้กินอยู่ทุกมื้อ แต่กลับไม่มีงานอะไรให้ทำ จนละอายต่อจื่ออันและเสี้ยนจู่ “เจ้าเองก็อย่าลืมพักผ่อน” จื่ออันเอ่ยออกมา “ท่านแม่เล่า?” “กำลังดูตำราอยู่ในเรือนไม้ขอรับ” ตาวเหล่าต้าเอ่ยออกมา จื่ออันเดินเข้าไป ก็พบว่านางกำลังดูตำราอยู่ในเรือนไม้จริง และนางพบว่าจื่ออันเข้ามาแล้วก็เผยยิ้มออกมา “กลับมาแล้ว?” “อืม ใช่แล้ว เฉินหลิงหลงอยู่ที่ใดกัน?” หยวนฉุ่ยยวี่ชี้ไปยังเรือนจรัส “ถูกขังเอาไว้ด้านในนั้นชั่วคราว” “ท่านแม่คิดจะจัดการกับนางอย่างไร?” ความหมายข

หลังจากที่แม่นมหยางออกไปแล้ว ฮองเฮาก็เอ่ยออกมา “ก่อนหน้านั้นที่นางรับใช้เจ้าอยู่ ทำให้เจ้าสบายใจหรือไม่?” จื่ออันเอ่ย “แม่นมเป็นคนที่ใส่ใจมาก” ฮองเฮายิ้มออกมาเล็กน้อย “ใส่ใจระมัดระวังก็ดีแล้ว แต่ว่ามีความภักดี ถึงจะดีที่สุด หากว่าบ่าวไม่ภักดีแล้ว ต่อให้จะใส่ใจระมัดระวังเพียงใด ก็ไม่มีประโยชน์” จื่ออันมองไปยังฮองเฮา และก็ไม่ได้คิดที่จะอ้อมค้อมกับฮองเฮา “เหนียงเหนียง วันนี้ที่หม่อมฉันมานั้น มีเรื่องหนึ่งที่จะขอร้อง” “อ๋อ?” ฮองเฮาเงยหน้าขึ้นมา แสร้งเอ่ยถามออกมาด้วยความประหลาดใจ “เจ้าที่เป็นพระชายาของผู้สำเร็จราชการแทนกลับมาขอร้องข้า? ทุกวันนี้เรื่องต่าง ๆ ในราชสำนักล้วนแต่เป็นท่านอ๋องที่รับผิดชอบ เจ้าที่เป็นพระชายา ก็เท่ากับว่าเป็นพระมารดาของใต้หล้านี้แล้ว เกรงว่าแม้แต่ข้าที่เป็นฮองเฮา ยังต้องคอยมองสีหน้าของเจ้า ไม่ต้องเอ่ยว่าจะร้องขอ มีเรื่องอะไรเจ้าสั่งออกมาก็พอ” คำพูดนี้ของนางเอ่ยไปยิ้มไป ทว่าความหมายเสียดสีนี้แม้แต่อยู่ด้านนอกมหาสมุทรเองก็ยังฟังออก จื่ออันรีบร้อนย่อกายลง “เหนียงเหนียงอย่าได้ทรงตรัสออกมาเช่นนี้ จื่ออันไม่อาจรับได้” “นั่งลงเถิด ข้าเพียงแต่ล้อเล่นกับเจ้า ข้

จื่ออันที่แต่งงานเข้าจวนอ๋องมาสองเดือนแล้ว ก็ยังไม่เคยถวายพระพรกับกุ้ยไท่เฟยมาก่อน มู่หรงเจี๋ยบอกเอาไว้แล้วว่าไม่จำเป็นต้องไป และแน่นอนว่ากุ้ยไท่เฟยเองก็ไม่ต้องการที่จะพบนาง และแน่นอนว่านางเองก็ไม่ได้ไร้เดียงสาเสียจนคิดว่าจะสงบไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นตลอด นอกเสียจากว่าทุกคนกำลังอดทนกันอยู่ คนในจวนนอกเสียจากหนี่หรงแล้ว จื่ออันค่อนข้างชื่นชอบผู้มาใหม่อย่างเช่นชิงมั่วและชิงเฉินสองคนนี้ พวกเขาเป็นพี่น้องกัน อยู่ในจวนมาสามสี่ปีแล้ว ก่อนหน้านี้เคยรับใช้ดูแลอยู่ในหอเซียวเซียงมาตลอด หอเซียวเซียงเป็นเรือนของมู่หรงเจี๋ย แต่ว่าพวกเขาไม่อาจเข้าไปในห้องนอนของมู่หรงเจี๋ยได้ ทำได้เพียงแค่ช่วยดูแลจัดการพื้นที่อื่นเท่านั้น หอเซียวเซียงไม่ได้มีสตรีอื่น หลังจากที่จื่ออันแต่งงานเข้ามาถึงได้มีเสี่ยวซุนและแม่นมหยาง อย่างไรก็ตาม มู่หรงเจี๋ยยังต่อต้านการที่จะให้หญิงสาวเข้าไปในห้องนอนของเขา ภายหลังจื่ออันถึงได้บอกกับเขาว่า จะให้เขาเป็นคนทำความสะอาด หรือไม่ก็นางที่ทำความสะอาด เขาครุ่นคิดอยู่หลายคืน ถึงได้รับปากให้เสี่ยวซุนและแม่นมหยางเข้าห้องนอนได้ เขาไม่ชอบทำความสะอาด และก็ทำใจให้จื่ออันเป็นคนทำความ