บททั้งหมดของ ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: บทที่ 591 - บทที่ 600

คุกของกรมอาญานั้นได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนา กำแพงเป็นเหล็ก และแทบจะไม่มีลมทะลุพัดผ่านมาได้ และใครก็ตามที่ถูกคุมขังเอาไว้ในกรมอาญานั้น ล้วนแต่ต้องโทษหนัก เซี่ยหวายจุนฝันก็ไม่แม้แต่จะเคยคิดฝัน ว่าจะมีวันหนึ่งที่เขาจะถูกคุมขังไว้ที่นี้ เขาที่เป็นถึงมหาเสนาบดีผู้สง่างาม กรมอาญากล่าวถึงข้อกล่าวหาของเขามากกว่าสามสิบข้อ แต่เขาไม่ยอมรับแม้แต่ข้อเดียว และถึงแม้ว่าผู้ที่เกี่ยวข้องกับคดีทุจริตส่วนมากแล้วล้วนแต่ถูกตัดหัวไป เขาก็ยังไม่ยอมรับแม้แต่คำเดียว เพราะว่าเขาเป็นถึงมหาเสนาบดีของราชสำนัก ขอเพียงแค่เขาไม่ยอมรับ หัวของเขาก็ยังคงอยู่บนหัวอย่างปลอดภัย ถึงแม้ว่ากรมอาญาจะมีเวลาอยู่กับเขาถึงหนึ่งร้อยปี และถึงแม้ว่าเขาจะถูกขังอยู่ในคุกไปตลอดชีวิต อย่างไรแล้วก็ดีกว่าตายไป หลังจากที่ซักไซ้มาหลายวัน ส่วนสถานการณ์ภายนอกนั้น เขากลับไม่รู้เรื่องราวมากนัก มีเพียงแค่เรื่องเดียวที่รับรู้ก็คือ โรคผีดิบนี้มียาสามารถรักษาได้แล้ว เพราะฉะนั้น เขาจึงยังคงคิดว่าเซี่ยจื่ออันตายไปแล้ว และมารดาของเขายังคงมีชีวิตอยู่ และสามารถรักษาได้หายขาดแล้ว มหาเสนาบดีเซี่ยไม่รู้ว่าเฉินหลิงหลงนำเซี่ยหว่านเอ๋อหนีไปแล

เขาเงยหน้าขึ้นมา สายตาเต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธ “เซี่ยจื่ออัน อย่างไรแล้วข้าก็เป็นบิดาของเจ้า ทำไมเจ้าถึงได้โหดร้ายเช่นนี้?” จื่ออันเม้นริมฝีปาก “ไม่ผิด ท่านเป็นบิดาของเซี่ยจื่ออัน แต่ไม่ใช่บิดาของข้า หรือท่านจะไม่ประหลาดใจเลยอย่างนั้นหรือ? ที่บุตรสาวของท่านเปลี่ยนแปลงมากมายถึงเพียงนี้ ท่านไม่เคยสงสัยเลยอย่างนั้นหรือ ว่า พวกนางเป็นคนคนเดียวกันหรือไม่?” เซี่ยหวายจุนมองยังนางด้วยความประหลาดใจ ทำไมถึงจะไม่เคยสงสัยมาก่อน? ทว่านางไม่เคยออกจากจวนไปที่ใด และก็ไม่มีคนสามารถแทนที่ได้ อีกอย่างหนึ่ง โลกนี้จะมีคนสองคนที่มีรูปร่างหน้าตาคล้ายคลึงถึงเพียงนี้เชียวหรือ เพราะฉะนั้นความรู้สึกสงสัยของเขาสุดท้ายแล้วก็ไม่ได้มีการไต่ตามอีกต่อไป จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างโหดร้าย “อันที่จริงแล้ว ท่านควรจะรู้สึกผิดต่อจื่ออันถึงจะถูก เพราะว่านางไม่เคยทำร้ายท่าน ยังจำวันนั้นในเดือนห้าได้หรือไม่ ฮูหยินหลิงหลงและองค์รัชทายาทบีบบังคับจื่ออันภายในเรือน อีกทั้งยังทุบตีนางอย่างโหดร้ายได้หรือไม่? วันนั้นนางได้ตายไปแล้ว ข้าเป็นวิญญาณที่เข้ามาอยู่ในร่างของนาง ข้ามาหาท่านเพื่อแก้แค้นท่านแทนนาง ท่านมหาเสนาบดี วันนั้นท่านหล

ข่าวการฆ่าตัวตายของเซี่ยหวายจุน มหาเสนาบดีของราชสำนักนั้นแพร่กระจายออกไปในตอนที่เซี่ยจื่ออันกลับบ้านในวันที่สาม หนี่หรงแจ้งกับมู่หรงเจี๋ย มู่หรงเจี๋ยจึงบอกกับจื่ออัน ในตอนนั้น จื่ออันเพิ่งจะเดินเข้าไปในประตูใหญ่ของจวนมหาเสนาบดี หยวนฉุ่ยยวี่ยังคงอยู่ที่นี่ ไม่ได้ย้ายออกไป เพราะฉะนั้นเมื่อนางต้องกลับบ้านในวันที่สามนั้น จึงจำต้องกลับมายังที่นี่ หนี่หรงบอกกับจื่ออันว่า ก่อนที่เขาจะตายนั้น ได้ร้องขอกับผู้คุมให้นำคำหนึ่งมาบอกกับตานชิงเสี้ยนจู่ว่า “ขอโทษ” หลังจากที่จื่ออันได้ยินแล้ว อารมณ์ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเลย นี่เป็นสิ่งที่นางคาดการณ์เอาไว้แล้ว เซี่ยหวายจุนรู้ว่าตายไปเช่นนี้ เป็นการรักษาหน้าตาของเขาเอาไว้ได้ดีที่สุดแล้ว นางนำข่าวนี้แจ้งกับหยวนฉุ่ยยวี่ หยวนฉุ่ยยวี่ตะลึงไปครู่หนึ่ง “ตายแล้ว?” น้ำเสียงนี้ราวกับว่าจะไม่ใช่นาง แม้แต่นางเองก็ยังรู้สึกว่าแปลกหูไป พัวพันกันมาสิบเจ็ดปี ระหว่างพวกเขานั้น ในที่สุดแล้วก็สิ้นสุดลงด้วยความตาย “ใช่แล้ว เขาตายแล้ว ก่อนที่เขาจะตาย เขาร้องขอให้ผู้คุมบอกกันท่านว่าขอโทษ” จื่ออันเอ่ย หยวนฉุ่ยยวี่พยักหน้าออกมาอย่างเงียบๆ “อืม!” “ท่านแม่จะให้อภ

จื่ออันรู้สึกว่าอ๋องหลี่อาจจะรู้ที่มาของไท่หวงไท่โฮ่ว จึงเอ่ยถามออกมา “ท่านอ๋อง ไท่หวงไท่โฮ่วดูเหมือนว่าจะรู้อะไรหลาย ๆ อย่าง นางมาจากที่ใดกัน?” อ๋องหลี่เอ่ยออกมา “นางเป็นคนในเมืองหลวง บิดามารดาของนางก็คือมหาเสนาบดีหลงก่อนหน้านั้น เจ้าไม่รู้หรอกหรือ?” “ข้าเข้าใจไม่มากนัก เพียงแต่นางรู้สึกเก่งกาจมาก” จื่ออันออก อ๋องหลี่พยักหน้าออกมา “ใช่แล้ว ข้าเติบโตขึ้นมากับนางตั้งแต่เล็ก รู้สึกว่านางรู้ทุกอย่าง เพียงแต่ว่าอารมณ์ร้ายไปบ้าง” จื่ออันจำได้ว่า ก่อนหน้านั้นอ๋องหลี่เคยเอ่ยออกมาว่าช็อกออกมา อาศัยที่ทุกคนอยู่ที่นี่ ก็เลยเอ่ยถามออกมา “ท่านอ๋อง ท่านรู้หรือไม่ว่าช็อกนั้นหมายความว่าอย่างไร?” อ๋องหลี่เอ่ยออกมา “แน่นอนว่าย่อมรู้ ตอนที่ข้ายังเด็กนั้น เคยเรียนทักษะการแพทย์กับบรรพชนมาก่อน นางสอนคำศัพท์ทางการแพทย์มากมาย นางบอกว่าเป็นคำศัพท์ทางบ้านเกิดของนาง” “บ้านเกิดของนาง? ไม่ใช่บอกว่านางเป็นคนเมืองหลวงหรอกหรือ?” จื่ออันเอ่ยถามออกมาอย่างประหลาดใจ อ๋องหลี่มองไปยังนางด้วยความเรียบเฉย “นางเอ่ยออกมาเช่นนี้ หากเจ้ามีคำถามก็ไปถามนาง ข้าไม่มีทางถาม หากถามถึงบ้านเกิดของนาง นางสามารถเอ่ยถึงได้ทั

หลังจากที่ซูชิงหัวเราะจนเพียงพอแล้ว ก็มองไปยังมู่หรงเจี๋ยอย่างจริงจังแล้วเอ่ยถามออกมา “เอาล่ะ ขอถามท่านอ๋องว่า คืนวานนี้ท่านมีความใกล้ชิดกับพระชายาแล้วหรือไม่?” ใบหน้าของจื่ออันเต็มไปด้วยความเขินอาย “ซูชิง เรื่องนี้ไม่อาจถามได้ มีคนมากมายอยู่ที่นี่” ซูชิงเองก็ช่างไม่รู้จักขอบเขต ท่านแม่และเหล่าไท่จวินเองก็อยู่ที่นี่ด้วย แต่ทว่ามีเพียงแค่หยวนฉุ่ยยวี่นั้นที่รู้สึกอึดอัดขึ้นมา เหล่าไท่จวินกลับมองไปยังมู่หรงเจี๋ยอย่างสนใจ มู่หรงเจี๋ยเองไม่คิดว่าซูชิงจะเอ่ยถามออกมาเช่นนี้ แล้วจะบอกคนนอกไปได้อย่างไร? เมื่อครู่นี้เขายังเอ่ยออกมาไม่มีเรื่องใดที่จะบอกผู้อื่นได้ เมื่อคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาจึงจ้องมองไปยังซูชิงเอ่ยออกมา “อืม” “อ่า!” เฉินหลิวหลิ่วมองไปยังจื่ออันด้วยความอิฉา นางช่างโชคดียิ่งนัก ทุกคนพากันหัวเราะออกมา จื่ออันแทบอยากจะมุดลงไปใต้โต๊ะ “เปลี่ยนเรื่อง เปลี่ยนเรื่อง คนถัดไป!” จื่ออันตบลงไปบนโต๊ะ ร้องตะโกนออกมา คราวนี้จับสลากได้จ้วงจ้วง จ้วงจ้วงสามารถเลือกคนที่จะเอ่ยถามได้ นางมองไปรอบ ๆ และรู้สึกว่าคนที่ร้ายกาจที่สุดก็คือเฉินไท่จวิน เพราะเหตุนี้ นางจึงได้เอ่ย “ให้เหล่า