เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 595
บทที่เกี่ยวข้อง
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 596
พี่ใหญ่ตระกูลเฉิน เฉินฉู่เอ่ยออกมาว่า “วันนั้นพวกเราพี่น้องรับคำสั่งออกไป ยังไม่ทันถึงจี้ชุนก็ตกเข้าไปในหลุมพราง จากนั้นก็ถูกขังอยู่ในห้องลับมาตลอด ที่คอยเฝ้าพวกเราอยู่นั้น ล้วนแต่เป็นงูพิษ” “เช่นนั้นคนที่คุมขังพวกท่านเป็นใครกัน?” เซียวท่าเอ่ยถาม พี่รองตระกูลเฉิน เฉินหนิวเอ่ยออกมาว่า “ตอนต้นนั้นไม่รู้ แต่ภายหลังนั้นรู้ว่าคือไท่หวงไท่โฮ่ว” จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างกรุ่นโกรธ “จะต้องเป็นนาง ข้าเองก็ถูกนางคุมขังเอาไว้” พี่สามตระกูลเฉิน เฉินหู่เอ่ย “พระชายา ไท่หวงไท่โฮ่วทรงช่วยท่านเอาไว้ พวกเราพี่น้องเป็นผู้บริสุทธิ์ ถูกงูคุกคามอยู่ที่นั่นอย่างเปล่าประโยชน์ตั้งหลายวัน” เฉินหลงปิดปาก “ข้าจำได้ว่า สองวันแรกน้องหกตื่นตกใจจนตัวสั่นเทาตลอดเวลา เขากลัวงูเป็นที่สุด ช่างน่าสงสาร เขาเองยังมีชื่อเรียกว่าเฉินเฉอ แต่กลับกลัวจนกลายเป็นแบบนั้นไป” พี่น้องตระกูลเฉินพากันพูดถึงเรื่องที่น่าสนใจ ในตอนนั้นตื่นตระหนกหวาดกลัว มาตอนนี้กลายเป็นเรื่องสนุกไปแล้ว และก็เป็นเพราะไท่หวงไท่โฮ่ว หากว่าเป็นผู้อื่น อย่างไรแล้วก็ต้องรู้สึกขุ่นเคืองอยู่บ้าง แต่ที่สำคัญคือไม่กล้าที่จะขุ่นเคือง คืนนี้มู่หรงเจี๋ยที่เ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 597
จื่ออันรู้สึกว่าอ๋องหลี่อาจจะรู้ที่มาของไท่หวงไท่โฮ่ว จึงเอ่ยถามออกมา “ท่านอ๋อง ไท่หวงไท่โฮ่วดูเหมือนว่าจะรู้อะไรหลาย ๆ อย่าง นางมาจากที่ใดกัน?” อ๋องหลี่เอ่ยออกมา “นางเป็นคนในเมืองหลวง บิดามารดาของนางก็คือมหาเสนาบดีหลงก่อนหน้านั้น เจ้าไม่รู้หรอกหรือ?” “ข้าเข้าใจไม่มากนัก เพียงแต่นางรู้สึกเก่งกาจมาก” จื่ออันออก อ๋องหลี่พยักหน้าออกมา “ใช่แล้ว ข้าเติบโตขึ้นมากับนางตั้งแต่เล็ก รู้สึกว่านางรู้ทุกอย่าง เพียงแต่ว่าอารมณ์ร้ายไปบ้าง” จื่ออันจำได้ว่า ก่อนหน้านั้นอ๋องหลี่เคยเอ่ยออกมาว่าช็อกออกมา อาศัยที่ทุกคนอยู่ที่นี่ ก็เลยเอ่ยถามออกมา “ท่านอ๋อง ท่านรู้หรือไม่ว่าช็อกนั้นหมายความว่าอย่างไร?” อ๋องหลี่เอ่ยออกมา “แน่นอนว่าย่อมรู้ ตอนที่ข้ายังเด็กนั้น เคยเรียนทักษะการแพทย์กับบรรพชนมาก่อน นางสอนคำศัพท์ทางการแพทย์มากมาย นางบอกว่าเป็นคำศัพท์ทางบ้านเกิดของนาง” “บ้านเกิดของนาง? ไม่ใช่บอกว่านางเป็นคนเมืองหลวงหรอกหรือ?” จื่ออันเอ่ยถามออกมาอย่างประหลาดใจ อ๋องหลี่มองไปยังนางด้วยความเรียบเฉย “นางเอ่ยออกมาเช่นนี้ หากเจ้ามีคำถามก็ไปถามนาง ข้าไม่มีทางถาม หากถามถึงบ้านเกิดของนาง นางสามารถเอ่ยถึงได้ทั
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 598
นางเหลือบมองไปยังเซียวเซียวอย่างรวดเร็ว เซียวเซียวกลับยังมองไปยังนาง ก่อนที่นางจะเลื่อนสายตาออกไปบอกกับหยวนฉุ่ยยวี่ “คนถัดไป” มู่หรงเจี๋ยและจื่ออันมองสบตากัน ต่างก็พากันผิดหวัง คราวนี้หยวนฉุ่ยยวี่กลับหยิบได้ชื่อของตนเอง นางวางลงบนโต๊ะด้วยความลำบากใจ “เอาล่ะ ใครจะเป็นคนถาม?” “ข้าถามเอง!” จู่ ๆ อ๋องอันก็ส่งเสียงออกมา ทุกคนพากันมองไปยังหยวนฉุ่ยยวี่ หยวนฉุ่ยยวี่ฝืนยิ้มออกมา “ท่านอ๋องเชิญถามเถิด” อ๋องอันมองไปยังหยวนฉุ่ยยวี่แล้วเอ่ยถาม “หากว่ามีวันหนึ่ง ข้าต้องออกจากเมืองหลวง ไปเที่ยวชมแม่น้ำขุนเขาของต้าโจว เจ้าจะยินดีไปด้วยกันกับข้าหรือไม่?” ทุกคนพากันมองไปยังหยวนฉุ่ยยวี่ และไม่คิดเลยว่าอ๋องอันจะเอ่ยถามออกไปตามตรงเช่นนี้ ไปกับเขา นี่ไม่ใช่หมายความว่าทั้งสองคนจะยอมออกเดินทางไปด้วยกันให้ไกลกว่านี้หรือไม่? หยวนฉุ่ยยวี่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ข้าไม่รู้” “นี่คือความจริง” เฉินหลิวหลิ่วเอ่ยเตือนออกมา หยวนฉุ่ยยวี่มองไปยังอ๋องอัน “ก่อนหน้านั้นไม่เคยคิดมาก่อน เพราะฉะนั้นจู่ ๆ ท่านถามออกมาเช่นนี้ ข้าไม่รู้จริง ๆ และมันก็มาจากส่วนลึกในใจของข้า” “ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป เจ้าสามารถลองคิ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 599
หลังจากที่ซูชิงหัวเราะจนเพียงพอแล้ว ก็มองไปยังมู่หรงเจี๋ยอย่างจริงจังแล้วเอ่ยถามออกมา “เอาล่ะ ขอถามท่านอ๋องว่า คืนวานนี้ท่านมีความใกล้ชิดกับพระชายาแล้วหรือไม่?” ใบหน้าของจื่ออันเต็มไปด้วยความเขินอาย “ซูชิง เรื่องนี้ไม่อาจถามได้ มีคนมากมายอยู่ที่นี่” ซูชิงเองก็ช่างไม่รู้จักขอบเขต ท่านแม่และเหล่าไท่จวินเองก็อยู่ที่นี่ด้วย แต่ทว่ามีเพียงแค่หยวนฉุ่ยยวี่นั้นที่รู้สึกอึดอัดขึ้นมา เหล่าไท่จวินกลับมองไปยังมู่หรงเจี๋ยอย่างสนใจ มู่หรงเจี๋ยเองไม่คิดว่าซูชิงจะเอ่ยถามออกมาเช่นนี้ แล้วจะบอกคนนอกไปได้อย่างไร? เมื่อครู่นี้เขายังเอ่ยออกมาไม่มีเรื่องใดที่จะบอกผู้อื่นได้ เมื่อคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาจึงจ้องมองไปยังซูชิงเอ่ยออกมา “อืม” “อ่า!” เฉินหลิวหลิ่วมองไปยังจื่ออันด้วยความอิฉา นางช่างโชคดียิ่งนัก ทุกคนพากันหัวเราะออกมา จื่ออันแทบอยากจะมุดลงไปใต้โต๊ะ “เปลี่ยนเรื่อง เปลี่ยนเรื่อง คนถัดไป!” จื่ออันตบลงไปบนโต๊ะ ร้องตะโกนออกมา คราวนี้จับสลากได้จ้วงจ้วง จ้วงจ้วงสามารถเลือกคนที่จะเอ่ยถามได้ นางมองไปรอบ ๆ และรู้สึกว่าคนที่ร้ายกาจที่สุดก็คือเฉินไท่จวิน เพราะเหตุนี้ นางจึงได้เอ่ย “ให้เหล่า
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 600
บรรยากาศที่ดูเคร่งขรึม ทำให้งานเลี้ยงไม่อาจที่จะดำเนินไปต่อได้ ทุกคนต่างก็มึนเมากันเล็กน้อย มู่หรงเจี๋ยจึงเอ่ยออกมา “แยกย้ายกันเถิด!” จ้วงจ้วงออกที่นั่งเป็นคนแรก ก็เดินจากไปโดยที่ไม่หันกลับมา ทุกคนพากันมองไปยังเซียวเซียว เซียวเซียวเงยหน้าขึ้นมาหันมองไปรอบ ๆ ทุกคน “ในเมื่อจะแยกย้ายแล้ว เช่นนั้นก็แยกย้ายกันเถิด” ขณะที่เอ่ยจบ เขาเองก็เดินจากไป ก่อนที่จะจากไปนั้น ก็หยิบไหเหล้าไปด้วยไหหนึ่ง จื่ออันและหูฮวนสี่มองสบตากัน หูฮวนสี่เอ่ยออกมา “ตกลง เช่นนั้นข้าเองก็ไปแล้ว” นางและจ้วงจ้วงค่อนข้างที่จะสนิทสนมกัน เพราะฉะนั้นนางจึงไปดูแลจ้วงจ้วง เหล่าไท่จวินเองก็จากไป “ข้าทำให้ทุกคนผิดหวังแล้ว ขออภัยด้วย” เมื่อนางจากไป แน่นอนว่าพี่น้องตระกูลเฉินเองก็จากไป เฉินหลิวหลิ่วเหลือบมองไปยังเซียวท่า เหมือนราวกับว่ามีเรื่องที่ต้องการเอ่ยออกมา ทว่าเซียวท่าไม่ได้มองยังนาง หันหลังแล้วเดินจากไป ดวงตาของหลิวหลิ่วมืดมนขึ้นมา จึงจากไปพร้อมกับเหล่าไท่จวิน โหรวเหย๋าเมื่อเห็นว่าทุกคนล้วนแต่จากไปแล้ว จึงได้เอ่ยกับซูชิงออกมาว่า “ท่านส่งข้ากลับไป” ซูชิงแน่นอนว่าย่อมยินดี “ดี ไปเถิด” จวนมหาเสนาบดีที่เงียบ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 601
อย่างไรก็ตาม กลางคืนนั้นจื่ออันมีเรื่องที่ต้องการทำ ทว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร กลับเป็นเฉินหลิวหลิ่วที่มาหา และเอ่ยออกมากับจื่ออันด้วยดวงตาที่แดงก่ำ “จื่ออัน คืนนี้พอจะอยู่เป็นเพื่อนข้าได้หรือไม่? ข้าอยากหาคนพูดคุยด้วย” จื่ออันรู้ว่าเป็นเพราะว่าเซียวท่า คืนวันนี้นางได้ยินเซียวท่าเอ่ยออกมาว่าไม่ต้องการที่จะแต่งงานกับนาง จะต้องเสียใจเป็นอย่างมากสินะ และเมื่อนึกถึงเรื่องที่นางเคยรับปากกับเฉินไท่จวินเอาไว้ เกรงว่าตอนนี้คงจะต้องผิดคำสัญญาเสียแล้ว เพราะฉะนั้นนางจึงเอ่ยปลอบโยนออกมา “ตกลง ข้าจะอยู่พูดคุยเป็นเพื่อนเจ้า” “เช่นนั้นคืนนี้เจ้าพักเสียในจวนอ๋อง เจ้ากับข้านอนพักห้องเดียวกัน ข้าไม่อยากพักอยู่คนเดียว” จื่ออันยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยออกมา ทางด้านของมู่หรงเจี๋ยที่ได้ยินเข้าก็เอ่ยออกมาทันที “ให้สาวใช้นอนเป็นเพื่อนกับเจ้า” “ไม่ ข้าอยากจะพุดคุยกับจื่ออัน” เฉินหลิวหลิ่วเอ่ย “มีอะไรค่อยว่ากันพรุ่งนี้ ไม่เช่นนั้นตอนนี้ก็พูดคุยกันเสียครึ่งชั่วยามก็ได้ ไม่ต้องนอนเป็นเพื่อนกับเจ้า” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยคัดค้านออกมาอย่างเด็ดขาด เฉินหลิวหลิ่วเมื่อเห็นว่ามู่หรงเจี๋ยเสียงดังขึ้น ทันใดนั้นก็รู้สึกเ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 602
จื่ออันมองอย่างไม่แน่ใจ ทว่าก็อดไม่ได้ที่จะทำให้นางผิดหวังขึ้นมา “ข้าคิดเช่นนี้”หลิวหลิ่วเปลี่ยนมามีรอยยิ้ม “ตกลง ข้าจะพยายามเข้าอีก หากว่าสามารถแต่งงานกับเขาได้แล้ว จะให้ข้าทำอะไรก็ยอมทั้งนั้น”จื่ออันกอดนางเบา ๆ ในใจถอนหายใจออกมา เซียวท่าเจ้าห่านโง่ ไม่รู้ว่าตนเองโชคดีเพียงใดแล้ว? หากว่าเจ้าไม่ยินยอมแต่งงานกับหลิวหลิ่วแล้ว ก็หวังว่าเจ้าจะจดจำได้ว่า มีหญิงสาวคนหนึ่งที่ยินยอมทำทุกอย่างเพื่อเจ้านางรู้ว่าหลิวหลิ่วเชื่อในคำกล่าวของเฉินไท่จวินอย่างลึกซึ้งโดยที่ไม่สงสับ นางต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปมาก คืนนี้นางบอกว่าหากไม่อาจแต่งงานให้กับเซียวท่าได้แล้ว ก็จะไม่ยอมแต่งงาน ก็เท่ากับว่าไม่ต้องการชีวิตนี้แล้ว ความรู้สึกนี้ช่างบริสุทธิ์ ทำให้คนซาบซึ้งใจจริงจื่ออันตัดสินใจจะไปพูดคุยกับเซียวท่าสักครั้งและโชคดีที่เซียวท่ากลับจากราชการยามเช้า มาพร้อมกับมู่หรงเจี๋ยในเที่ยงวันรุ่งขึ้นพอดี นางจึงได้เรียกเซียวท่าหยุดเอาไว้เพียงลำพังทั้งสองคนนั่งลงในศาลากลางลานเรือน แยกตัวออกมาจากมู่หรงเจี๋ยที่ดูจะไม่มีความสุขนักเขาดูจะไม่พอใจที่จื่ออันมีความลับกับเซียวท่าจื่ออันเข้าตรงประเด็น “เซียวท่า
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 603
เมื่อเซียวท่าได้ยินคำของจื่ออันแล้ว ตนเองก็เริ่มที่จะสับสนขึ้นมา ก่อนหน้านั้นเขาเคยคิดจริง ๆ ที่จะให้ซูชิงแต่งงานกับหลิวหลิ่ว เพราะว่าหลิวหลิ่วเอาแต่ร้องตะโกนข้างหูเขา เป็นเหมือนกับนกกางเขน เขาไม่ชอบมัน แต่หากว่าซูชิงแต่งงานกับหลิวหลิ่วจริง เช่นนั้น... “ข้าอยากจะเข้าใจบางอย่าง ข้าไม่รู้เลย” เซียวท่าเอ่ยออกมา จื่ออันเมื่อเห็นว่าเขาเริ่มจะรู้ตัวขึ้นมาแล้ว ก็เอ่ยออกมา “ไปเถิด ไปคิดดูให้ดี หลิวหลิ่วเป็นหญิงสาวที่ดี ควรค่าให้เจ้าทำดีกับนาง” หลังจากที่เซียวท่าจากไปแล้ว หลิวหลิ่วก็เดินออกมาจากในห้อง นางมองไปยังจื่ออันด้วยความซาบซึ้งใจ “ขอบใจเจ้ามาก” จื่ออันเอ่ยออกมา “ไม่ต้องกังวลไป เขาเพียงแต่รู้ตัวช้า บางทีอาจจะยังไม่เข้าใจชัดเจนความคิดในใจ” เซียวท่าที่เก่งกาจในศิลปะการต่อสู้ และให้ความเคารพในเรื่องของความสัมพันธ์มาโดยตลอด ไม่ บางทีเขาอาจจะไม่เคยคิดมาก่อน และก็ไม่เคยคิดเรื่องแต่งงานมาก่อน จู่ ๆ ก็ไปบอกเขาว่ามีหญิงสาวชอบเขามาก อยากจะแต่งงานกับเขา เขาก็อาจที่จะไม่รู้ตัวว่าต้องทำอย่างไรดี หลิวหลิ่วดูเหมือนว่าจะตัดสินใจได้แล้ว “ข้าจะรอเขา ไม่ว่าเขาจะแต่งหรือไม่แต่งกับข้า ข้าก็ไม่
บทล่าสุด
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1168
ร่างกายของแม่ทัพเฒ่าฉินสั่นสะท้านด้วยความโกรธ “เจ้าสาปแช่งปู่รึ เจ้าเคยคำนึงถึงญาติพี่น้องหรือไม่?”เมื่อหมอหลวงมาถึง กลับไม่มีคนในตระกูลฉินคอยเฝ้าเขาอยู่ในห้อง ดังนั้นจึงมีเพียงแต่บ่าวรับใช้หลังจากตรวจสอบอาการเสร็จ หมอหลวงก็กล่าวด้วยสีหน้าตกตะลึง “ท่านแม่ทัพเฒ่า เมื่อไม่กี่วันมานี้ท่านได้ไปที่ใดมา? แล้วท่านเคยเข้าไปในพื้นที่โรคระบาดหรือไม่?” “ไม่เคย ข้าไม่เคยไปที่นั่น” สีหน้าของแม่ทัพเฒ่าเปลี่ยนไปเล็กน้อย เมื่อได้ยินคำพูดของหมอหลวง “ท่านกำลังสงสัยว่าข้าติดเชื้อโรคระบาดใช่หรือไม่?”“อาการช่างคล้ายคลึงกันยิ่งนัก” หมอกลวงกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด“เป็นไปไม่ได้!” แม่ทัพเฒ่าฉินรู้สึกตื่นตระหนกอย่างมาก “ท่านวินิจฉัยผิดหรือไม่?”“ข้าจะจัดยาให้ท่านสองชนิดก่อน หากดื่มยาเหล่านี้แล้วไม่ได้ผล เช่นนั้นไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแล้วขอรับ” หมอหลวงกล่าวแม่ทัพเฒ่าฉินกล่าวด้วยความลนลาน “ฉินโจวบังคับให้ท่านพูดเช่นนี้ใช่หรือไม่?”หมอหลวงรู้สึกประหลาดใจ “แม่ทัพเฒ่า ท่านหมายความว่าอย่างไร? เหตุใดแม่ทัพฉินถึงต้องบังคับให้ข้าพูดเช่นนี้?”หมอหลวงชะงักไปชั่วครู่หนึ่งแล้วโพล่งถาม “ท่านเคยพูดคุยกับองค์ชายเ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1167
นางสามารถเสียสละได้ แต่จะไม่มีทางทรยศต่อประชาชนเป่ยโม่เด็ดขาดสำหรับความจงรักภักดีต่อองค์จักรพรรดิและประเทศชาติ นางจะต้องรักประชาชนก่อน จึงจะสามารถภักดีต่อองค์จักรพรรดิได้ฉินโจวกล่าวคำเบา “ข้าเข้าไปในพระราชวังเพื่อเชิญหมอหลวงแล้ว ท่านปู่พักผ่อนก่อนเถิด ข้าจะออกไปเดินเล่นรับลมสักหน่อย”ดวงตาของแม่ทัพเฒ่าฉินอัดแน่นด้วยความโกรธ แต่ก็พยายามอย่างหนักเพื่อระงับมันฉินโจวเดินออกจากห้อง และเห็นว่าฉินเป้าน้องชายของตนนั่งอยู่ที่สวน เมื่อเห็นนางเดินออกมา เขาก็ถามว่า “ท่านปู่เป็นอย่างไรบ้าง?”ฉินโจวจำคำพูดของท่านปู่ได้อย่างแม่นยำ จึงเมินเฉยต่อเขาและตอบอย่างใจเย็น “เข้าไปดูด้วยตนเองสิ”ฉินเป้าคลี่ยิ้ม แต่มันกลับดูอ้างว้างอย่างยิ่ง “ข้าได้ยินสิ่งที่ท่านปู่พูดกับท่านแล้ว ข้าไม่อยากเข้าไป”ฉินโจวตกตะลึง “เพราะเหตุใด เขาทุ่มเทความพยายามทั้งหมดไปกับหารวางแผนเพื่อเจ้า เจ้าควรขอบคุณท่านปู่สิ”ฉินเป้าหัวเราะเยาะ “จริงรึ? หากเขาทอดทิ้งท่านเพื่อตระกูลได้ ในอนาคตเขาจะไม่ทอดทิ้งข้าหรือ? ข้าไม่ต้องการชื่อเสียงหรือความดีงามใด ๆ พวกมันไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการเลย”ฉินโจวดูถูกน้องชายมาโดยตลอด เพราะเขาไม่ได
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1166
ทั้งสองคนเดินออกไปและหยุดอยู่บนทางเดิน หมอมองฉินโจวพร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด “ท่านแม่ทัพ ข้ากำลังสงสัยว่าท่านแม่ทัพเฒ่าจะป่วยด้วยโรคระบาดขอรับ”ฉินโจวตกตะลึง “โรคระบาด? เป็นไปได้อย่างไร? ปู่ของข้าไม่เคยออกไปข้างนอก และไม่เคยติดต่อกับผู้ป่วยโรคนี้เลย แล้วเขาจะติดเชื้อโรคระบาดได้อย่างไร?”“ข้าเคยรักษาผู้ป่วยโรคระบาดมาก่อน ซึ่งอาการคล้ายคลึงกันอย่างมาก ผู้ป่วยจะมีไข้สูง ไอ ตาแดง หายใจเร็วขึ้น เมื่อเกิดอาการเหล่านี้พร้อมกันจะอันตรายอย่างมาก ยิ่งไปกว่านั้นโรคนี้ยังไม่มีวิธีรักษาให้หายขาดขอรับ” หมอกล่าว“เป็นไปไม่ได้ หากจะติดเชื้อโรคระบาดก็ต้องสัมผัสกับผู้ป่วยที่มีเชื้ออยู่แล้ว แต่ท่านปู่ของข้าไม่เคยใกล้ชิดคนเหล่านั้นเลย แล้วเขาจะติดเชื้อได้อย่างไร?” ฉินโจวยังคงไม่เชื่อหมอประสานหมัด “ทั้งหมดนี้คือคำวินิจฉัยของข้า หากท่านแม่ทัพไม่เชื่อ ก็สามารถขอให้หมอคนอื่นมาตรวจดูได้ หรือท่านจะพาเขาไปที่พระราชวัง และขอให้หมอหลวงช่วยตรวจอาการ ข้าไร้ความสามารถ จึงอาจวินิจฉัยผิดพลาดได้ ลาก่อนขอรับ ๆ!”สิ้นคำ หมอก็หยิบกล่องยาแล้วออกไปโดยไม่เขียนใบสั่งยาด้วยซ้ำฉินโจวสับสนไม่น้อย ท่านปู่ติดเชื้อโร
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1165
หัวใจของฉินโจวเย็นเยียบราวกับน้ำ “ใช่ ตราบใดที่ข้าตายในสนามรบ ตระกูลฉินก็ยังจะเป็นผู้กล้า และเป็นขุนนางผู้มีเกียรติ”แม่ทัพเฒ่าฉินเงียบไปครู่ใหญ่ จากนั้นกล่าวคำเบา “ในฐานะหลานสาวตระกูลฉิน มันเป็นหน้าที่ของเจ้าที่ต้องเสียสละเพื่อชื่อเสียง และรากฐานของตระกูล”ฉินโจวกำหมัดแน่นด้วยความไม่พอใจ “หลายปีที่ผ่านมานี้ ข้ายังทำไม่พออีกหรือ? ตอนนี้มีใครในตระกูลฉินบ้างที่ไม่เกาะกินเลือดนี้ของข้า?”แม่ทัพเฒ่าฉินลุกยืนขึ้นพลางกล่าวอย่างเย็นชา “ข้าเคยเตือนเจ้าแล้ว คราวนี้ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เจ้าจะต้องเข้าไปในพระราชวัง ข้าให้คำมั่นกับฮองเฮาเฉาแล้ว ว่าวันนี้เจ้าจะไปที่นั่นเพื่อทูลขอรับคำสั่ง หากเจ้าไม่ไป ข้าก็จะรับคำสั่งและออกรบด้วยตนเอง”“ท่าน...” ฉินโจวมองเขาด้วยสายตาโศกเศร้า “ท่านปู่ ข้าก็เป็นหลานสาวของท่านเหมือนกัน ท่านไม่สงสารข้าบ้างหรือ?”“ปู่สงสารเจ้าสิ แต่ภารกิจหน้าที่ของตระกูลฉินจะต้องถูกส่งต่อ ตอนนี้น้องชายของเจ้าโตพอแล้ว เจ้าจะต้องพาเขาไปสร้างความสำเร็จทางการทหารด้วย และเจ้าจะได้รับส่วนแบ่งของน้องเจ้า เมื่อถึงเวลานั้น ตระกูลฉินก็จะได้ผู้สืบทอดคนใหม่”ฉินโจวผงะไปชั่วครู่ ก่อนระเบิดหัวเราะ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1164
เมื่อได้ยินคำพูดของฉินโจว แม่ทัพเฒ่าฉินก็โมโหมากจนเคราสั่นสะท้าน “อาโจว อะไรจะสำคัญไปกว่าการบรรลุเป้าหมายอันยิ่งใหญ่? องค์จักรพรรดิเพียงต้องการขยายอาณาเขตของแคว้น เจ้าควรรู้เอาไว้ว่าเมื่อเรายึดครองต้าโจวสำเร็จ เป่ยโม่จะมีพื้นที่เพิ่มมากกว่าครึ่งหนึ่ง และมันจะเป็นความดีความชอบของตระกูลฉิน ทำให้ตระกูลของเราถูกจดจำไปหลายชั่วอายุคน! นี่ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าต้องการมาตลอดรึ? เจ้าไม่ต้องการบอกคนทั้งโลก ว่าแม้ฉินโจวจะเป็นสตรี แต่นางก็สามารถประสบความสำเร็จได้อย่างผ่าเผยหรือ?”ฉินโจวมองดูใบหน้าที่ฉายแววตื่นเต้นปนโกรธเกรี้ยวของปู่ ทันใดนั้นนางก็สัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติถูกต้อง มันคือความต้องการของนาง แต่ความสำเร็จของนางจะต้องไม่แลกกับการเหยียบย่ำกระดูกของประชาชนชาวเป่ยโม่นางรักเป่ยโม่และหวังที่จะขยายอาณาเขตของแคว้น นอกจากนี้นางยังต้องการเสาะหาดินแดนอุดมสมบูรณ์เพื่อประชาชน เพราะหวังว่าพวกเขาจะสามารถอยู่อาศัยและทำกินอย่างสงบสุข และพึงพอใจโดยไม่ต้องทนทุกข์จากการพลัดถิ่นอย่างไรก็ตาม ในตอนนี้หากต้องการบรรลุอำนาจ นางจำต้องสละชีวิตประชาชนจำนวนมาก และนำเงินภาษีของทุกคนมาใช้ในการทำสงคราม ทำให้โรคร
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1163
มือสังหารเหล่านั้นแต่งกายคล้ายกับชาวต้าโจวและสวมหน้ากากผ้าสีดำ กลุ่มคนนิรนามราวเจ็ดถึงแปดคนกระโดดลงมาจากท้องฟ้ากลางวันแสก ๆ ทันทีที่เท้าของคนเหล่านั้นแตะพื้น พวกมันก็เริ่มโจมตีอย่างดุดันฉินโจวเห็นมือสังหารคนหนึ่งกระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมกับกระบี่ยาว จากนั้นร่ายรำอยู่หลายกระบวนท่าราวกับนางฟ้าโปรยดอกไม้ ขณะแสงแดดตกกระทบกระบี่ส่องกระจายไปทั่วเหล่าทหารที่เพิ่งมาถึงกระโจนเข้าไปร่วมวงต่อสู้อย่างรวดเร็วหลังจากประดาบกันไปกว่าร้อยครั้ง มือสังหารก็ถูกบีบบังคับให้ล่าถอย ฉินโจวจ่อกระบี่ไปที่คอของหนึ่งในมือสังหาร พลางถามเสียงเข้ม “ตอบข้า ใครเป็นคนส่งเจ้ามา?”มือสังหารตอบอย่างเย็นชา “ฆ่าไอ้หมารับใช้เป่ยโม่ให้หมด!”“หมารับใช้เป่ยโม่? เห็นได้ชัดว่าพวกเจ้าไม่ได้เป็นคนเป่ยโม่ พวกเจ้ามาจากต้าโจวใช่หรือไม่?” ฉินโจวโมโหอย่างมาก ขณะชี้ดาบไปยังหน้าอกของอีกฝ่าย “ไอ้เลวมู่หรงเจี๋ยส่งพวกเจ้ามาใช่หรือไม่?”“หญิงเลวอย่าเจ้ากล้าเอ่ยชื่อของท่านอ๋อง ทำให้พระองค์มัวหมองได้อย่างไร?” มือสังหารตะโกนฉินโจวชักดาบกลับพร้อมกล่าวอย่างเย็นชา “กลับไปซะ!”มือสังหารตกตะลึง ราวกับไม่คาดคิดว่าฉินโจวจะปล่อยตัวเขาไป”เ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1162
ฉินโจวกล่าวด้วยความโมโห “ข้าหลอกลวงเจ้าเมื่อไร?”“ไม่งั้นรึ? เจ้าและอ๋องฉีเอ่ยปากว่า หากจื่ออันตกลงเดินทางมาที่เป่ยโม่ พวกเจ้าจะส่งองค์ชายรัชทายาทไปที่ต้าโจวเป็นองค์ประกัน แล้วพวกเจ้าทำตามที่พูดแล้วหรือไม่?”“องค์ชายรัชทายาทเดินทางไปยังต้าโจวแล้ว!”“ผู้ที่เดินทางไปยังต้าโจวคือองค์ชายเจ็ด ไม่ใช่องค์ชายรัชทายาท องค์ชายเจ็ดไม่ได้เป็นที่โปรดปราน ดังนั้นจักรพรรดิเป่ยโม่จะส่งเขาไปสังเวยเมื่อใดก็ได้”“เป็นไปไม่ได้!” ฉินโจวประหลาดใจอย่างมาก เห็นได้ชัดว่าผู้ที่เดินทางไปคือองค์ชายรัชทายาท เพราะองค์จักรพรรดิทรงตรัสด้วยตนเองว่าจะส่งเขาไปที่ต้าโจว“เจ้าอย่าเพิ่งสนใจเรื่องนี้เลย ก่อนหน้านี้ทั้งสองแคว้นตกลงทำสนธิสัญญาสงบศึก หลังจากการแพร่ระบาดสิ้นสุดลง แต่เจ้ากลับวางแผนโจมตีพวกเราในขณะที่ข้ายังอยู่ที่เป่ยโม่ เจ้าจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร?” มู่หรงเจี๋ยกล่าวอย่างเคร่งเครียดฉินโจวตอบ “ผิดแล้ว เป็นเพราะต้าโจวที่เคลื่อนทัพโจมตีทหารฝั่งขวาของเราก่อน และสังหารทหารของเราไปกว่าร้อยคน ข้าจึงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากเคลื่อนทัพเข้าไปใกล้ เพื่อบีบบังคับให้พวกเจ้าถอยกลับ”“ไร้สาระ กองทัพของเราหยุดเคลื่อนท
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1161
อย่างไรก็ตาม การจัดหาเสบียงอาหารสำหรับพื้นที่ภัยพิบัติยังไม่เพียงพอ และยังขาดแคลนเสื้อผ้าอาภรณ์ นอกจากนี้หลังจากที่พระชายาผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์มาถึงเป่ยโม่ ก็ยังไม่ได้รับใบสั่งยาแม้แต่ฉบับเดียว ดังนั้นความอดทนของประชาชนจึงค่อย ๆ หมดลง แต่ความโกรธและความขุ่นเคืองกลับยิ่งมากขึ้นทันทีที่ข่าวลือแพร่สะพัด ก็เป็นเสมือนเป็นการขว้างเปลวไฟใส่ ‘ระเบิด’ หนึ่งหมื่นตุน ทำให้มันระเบิดออกอย่างรวดเร็วผู้ประสบภัยนับไม่ถ้วนหลั่งไหลเข้าสู่เมืองหลวงอย่างรวดเร็วหลังจากที่ฉินโจวลงจากภูเขา นางก็พบว่าองค์จักรพรรดิทำอะไรกับทหารม้า และทหารเจ็ดหมื่นนายที่ประจำการที่เมืองหลวง ซึ่งเขาออกคำสั่งให้ทหารเหล่านั้นขับไล่เหล่าผู้ประสบภัยออกไปนางเห็นด้วยตาตนเองว่าทหารใต้บังคับบัญชาของนางสร้างกำแพงมนุษย์อันแน่นหนา เมื่อผู้ประสภัยเดินทางเข้ามา พวกเขาก็จะโบกหอกเพื่อขับไล่คนเหล่านั้นออกไปผู้ประสบภัยมากกว่าสิบรายได้รับบาดเจ็บจากหอกทหารเหล่านั้นอยู่ใต้บังคับบัญชาของนาง แม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะไม่ได้ฆ่าผู้ใด แต่เมื่อสถานการณ์รุนแรงขึ้นจะต้องมีการฆ่าแกงกันอย่างแน่นอนฉินโจวโกรธจัดจึงขี่ม้าเข้าไปขวางเอาไว้ “หยุด หยุดเ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1160
ฉินโจวกวาดสายตามองพลางเยาะเย้ยจื่ออันไม่สนใจนาง และพาหลินตานไปยังเขตตะวันตกภายในสองวันนี้มีผู้เสียชีวิตถึงสามคน ซึ่งทั้งหมดถูกหามออกไปหลังจากที่หลินตามเดินเข้ามาเขาหลั่งน้ำตาหลั่งน้ำตาขณะมองดูการเผาศพจื่ออันไม่คิดว่าเขาจะมีความอ่อนไหวมากเพียงนี้ “ท่านหมอหลิน ท่านเป็นอะไรหรือไม่?”หลินตานปาดน้ำตา “ข้าขอโทษ ข้าเพียง... คิดถึงครอบครัวขอรับ”“ครอบครัวของท่าน? แล้วตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ใดหรือ?” จื่ออันถาม“ตายหมดแล้วขอรับ ภรรยาและลูกสะใภ้ของข้าตายเพราะเหตุแผ่นดินไหวทั้งคู่ ส่วนลูกชายและหลานชายติดเชื้อโรคระบาดก่อนตายไปเช่นกัน ข้าจึงเป็นคนเดียวที่เหลือรอด” หลินตานสูดหายใจเข้าลึก ใบหน้าที่อยู่ภายใต้ผมสีขาวฉายแววความเศร้าโศกและหดหู่จื่ออันไม่คาดคิดว่าเขาจะมาจากพื้นที่โรคระบาดเช่นกัน เมื่อเห็นสีหน้าเศร้าสร้อย จื่ออันก็ไม่รู้จะปลอบใจเขาเช่นไร จึงได้แต่นิ่งเงียบและอยู่เคียงข้างไม่นานหลินตานก็ถามว่า “ท่านหมอเซี่ย โรคระบาดนี้สามารถรักษาหายได้จริงหรือขอรับ?”ตอนนั้นเองจื่ออันก็นึกได้ว่าเขาเป็นหมอเท้าเปล่า และหลังจากเดินทางพเนจรไปที่ต่าง ๆ เขาอาจรู้จักจินเย่าฉือก็เป็นได้ ดังนั้นจึงรีบถามว
