บททั้งหมดของ ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: บทที่ 571 - บทที่ 580

แต่ทว่าก็ลดปัญหาเอาไว้ได้มาก เพราะไม่รู้ว่าฝ่ายหญิงนั้นเป็นใคร ไม่จำเป็นต้องตระเตรียมพิธีการที่ใหญ่โตจนเกินไป และไม่จำต้องคำนึงถึงสินสอดทองหมั้น แต่เวลาเพียงแค่สามวันสำหรับพิธีอภิเษกอันใหญ่โต ก็เพียงพอจะทำให้ผู้คนรู้สึกลำบากแล้ว เพื่อที่จะประหยัดเวลาแล้ว กรมกิจการภายในให้หูฮวนสี่จากร้านติ้งเฟิง ให้นางเป็นคนจัดงานเลี้ยง ทั้งอาหาร วัตถุดิบ และพ่อครัวทั้งหมด ล้วนแต่อยู่ภายใต้การดูแลของร้านติ้งเฟิงที่เป็นผู้รวบรวมจัดการ เป็นเพราะว่าจวนอ๋องนั้นไม่เคยที่จะจัดงานเลี้ยงขนาดใหญ่มาก่อน บวกกับครั้งนี้เป็นพระราชเสาวนีย์ที่ไท่หวงไท่โฮ่วทรงประทานมาในราชการยามเช้า ขุนนางที่อยู่ในการว่าราชการยามเช้าวันนั้นล้วนแต่ต้องเข้าร่วม และนี่หมายความว่าจำนวนแขกจะต้องมีจำนวนมาก สิ่งที่ทำให้กรมกิจการภายในปวดหัวมากที่สุดก็เห็นจะเป็นชุดอภิเษกสมรสของบ่าวสาว แล้วจะทำเช่นไรกันดี? มีเวลาเพียงแค่สามวันเท่านั้น ต่อให้จะเร่งช่างปักทำงานทั้งวันทั้งคืน ก็คงไม่อาจจะทำออกมาได้ เพราะว่าชุดอภิเษกของชินอ๋องนั้น การปักค่อนข้างจะซับซ้อน หากว่าความละเอียดค่อนข้างมาก ใช้เวลาถึงครึ่งปีก็มี และต่อให้จะไม่ได้มากพิธีนัก อย่างน้อย

เมื่ออยู่ในวังหลังมานานหลายปี แน่นอนว่าย่อมรู้ดีว่าความคิดเช่นนี้นั้นดูไร้เดียงสา แต่แล้วจะอย่างไร? พวกนางนั้นต่างก็เป็นพี่น้องกันแท้ ๆ หลังจากนั้นสามวัน พิธีอภิเษกก็ถูกจัดขึ้นตามกำหนดการ ทางด้านมู่หรงเจี๋ยนั้นจัดการได้อย่างว่าง่าย เพราะว่าถูกเกลี้ยกล่อมเอาไว้แล้ว แต่จื่ออันนั้นกลับไม่ยอมที่สวมใส่ชุดแต่งงาน อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่าหญิงชราทั้งสองไม่ได้คิดที่จะเอ่ยเกลี้ยกล่อมนาง ผู้เฒ่าออกคำสั่งลงมาทันที “ทำอะไรอยู่? ตีให้สลบแล้วโยนขึ้นเรือไป มัดเอาไว้ให้ดี แล้วส่งขึ้นเกี้ยวเสีย” อาเฉอหยิบไม้ติดมือเดินไปทางจื่ออัน จื่ออันเมื่อมองเห็นท่อนไม้หนาใหญ่ในมือนั้น ก็เอ่ยออกมาแต่โดยดี “ข้าจะไปเปลี่ยนชุดแต่งงาน” อาเฉอหันกลับไปมองยังผู้เฒ่า “ว่าง่ายเช่นนี้เชียวหรือ?” “สามารถเอาชนะได้เพียงครั้งเดียว ก็อย่าได้เปรียบเทียบสุ่มสี่สุ่มห้า” ผู้เฒ่าหันหลังกลับ แล้วปล่อยนกพิราบออกไป พบเพียงตรงขอบฟ้านั้น ก็ปรากฏเรือลำหนึ่งออกมา ในใจของจื่ออันนั้นมีแผนการอยู่แล้ว ตอนนี้ให้ทำทีเป็นเชื่อฟังก่อน รอจนเมื่อเรือกลับถึงชายฝั่ง ก็ให้เริ่มแผนการหลบหนี ที่น่าเศร้าที่สุดคงเป็นแหวนของนางที่ถูกนำไป แล้

ที่เรียกว่าตระกูลมั่งคั่งนั้น แน่นอนว่าไม่ใช่ว่าเปิดเพียงแค่ร้านเดียวในเมืองหลวงแล้วจะเรียกว่ามั่งคั่งได้ เช่นดั่งตระกูลหู ตระกูลเหลียงที่เป็นตระกูลใหญ่เหล่านั้นถึงจะถูกเชิญ หูฮวนสี่ทำเป็นแบบอย่าง นางส่งเงินจำนวนหนึ่งหมื่นตำลึงไปยังจวนผู้สำเร็จราชการแทน และถือได้ว่านางเป็นแขกผู้มีเกียรติ ด้วยเพราะเหตุนี้ ก็มีผู้ที่ทำตามตั้งแต่หนึ่งหมื่นห้าพันตำลึง สองหมื่นตำลึง ไม่ว่าใครก็ตามแต่ ล้วนแต่อยากขึ้นชื่อว่าเป็นแขกผู้มีเกียรติของจวนผู้สำเร็จราชการแทน ส่วนขุนนางนั้นแน่นอนว่าย่อมไม่กล้าที่จะส่งมอบมากจนเกินไป ทางด้านของเหล่าไท่จวินว่าเอาไว้ว่า หนึ่งพันตำลึง หากว่ามากจนเกินไปก็อาจจะถูกสงสัยได้ว่ามีการทุจริตกันเกิดขึ้น เพราะว่าอย่างไรแล้ว หนึ่งพันตำลึงนั้นก็ถือว่ามากพอแล้ว ทว่าผู้ที่ได้รับผลกระทบนั้น โดยมากแล้วจะเป็นจำพวกขุนนางที่จำต้องมีลูกคิดอยู่ในใจ สองแขนว่างเปล่าโดยแท้ ก็นำไก่ไปจริง ๆ ได้ เป็นของขวัญล้ำค่าใช่หรือไม่? เช่นนั้นก็เพิ่มไข่ไปอีกตะกร้าหนึ่งก็แล้วกัน เซียวท่าโมโหจนไม่ยอมไปร่วมงานเลี้ยงแต่งงาน แต่ก็ยังเป็นเซียวเซียวที่ลากเขาไป ขณะที่ไปนั้นก็ตำหนิเขาไปพลาง “ผู้อื่นจะไม่ไป เจ

เขามองไปยังอาคารสูงฝั่งตรงข้ามอย่างเรียบเฉย ทันใดนั้นก็ส่งเสียงออกมา “นั่นไม่ใช่ไท่หวงไท่โฮ่วหรอกหรือ?” ยังคิดที่จะหลบซ่อนตัวอีกหรือ? แต่คงไม่อาจจะหลบซ่อนตัวได้ ทุกคนพากันหันมองออกไป และก็พบว่าฝั่งตรงข้ามนั้นมีเงาของคนยืนอยู่สองคนจริง จะใช่ไท่หวงไท่โฮ่วหรือไม่? ไกลเกินไปจนไม่อาจมองเห็นได้อย่างชัดเจน ทว่า ไม่ว่าจะใช่หรือไม่ ในเมื่อมู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาว่าใช่แล้ว พวกเขาก็จำต้องทำความเคารพ และเพราะเช่นนี้ ทุกคนต่างก็พากันคุกเข่าลงบนพื้นจนดูมืดสนิท “คารวะไท่หวงไท่โฮ่ว ขอไท่หวงไท่โฮ่วทรงมีอายุยืนหมื่นปี” อาเฉอผลักนางออกมา “เรียกท่านแล้ว” ไท่หวงไท่โฮ่วยิ้มเย็นมองไปยังมู่หรงเจี๋ย “ดีนี่ ไอเจ้าเด็กคนนี้ กล้าที่จะต่อต้านบรรพชนของเจ้า ก็ต้องดูว่าเจ้ามีคุณธรรมสูงเพียงใดกัน จะต้องมีวันที่เจ้าต้องร้องไห้ออกมาแน่” ในขณะนี้ หวงไท่โฮ่วเองก็เสด็จมาถึงแล้ว นางมาที่นี่เพื่อรับการคารวะจากทุกคน และมาในเวลานี้ก็เหมาะสมแล้ว ซุนกงกงมองเห็นไท่หวงไท่โฮ่วเสด็จมาจากที่ไกล ก็รีบเอ่ยทูลกับหวงไท่โฮ่ว “ไท่หวงไท่โฮ่วเองก็ทรงเสด็จมาด้วยพ่ะย่ะค่ะ ไท่โฮ่วรีบลงจากเกี้ยวเถิดพ่ะย่ะค่ะ” หวงไท่โฮ่วผงะขึ้นมา “ท่

แล้วยังจะปล่อยให้นางแต่งงานกับเจ้าโง่อีก ในขณะที่สิ้นหวัง ก็มองเห็นม้าสีขาวกำลังควบออกมาจากป่า นางก็ร้องไห้ออกมาในทันที “มู่หรงเจี๋ย ในที่สุดท่านก็มาแล้ว!” ไม่ต้องเอ่ยถึงว่าจื่ออันจะมีความคับข้องใจมากเพียงใด ถูกขังอยู่ในเกาะเล็ก ๆ นั่น ที่แม้แต่นกก็น้อยที่จะมาถ่ายใส่ ทุกวันล้วนแต่ต้องคอยเป็นทาสรับใช้อาเฉอ รับใช้หญิงผู้เฒ่า รับใช้งูเหลือม ตกปลา ย่างปลา และยังถูกสั่งสอนเป็นครั้งคราว ถูกบีบบังคับให้แต่งงานกับเจ้าโง่ อีกทั้งยังถูกโยนลงมาในหล่มโคลนเหม็นเน่านี่อีกด้วย เพราะฉะนั้นเมื่อมองเห็นมู่หรงเจี๋ย ราวกับว่ามีความรู้สึกอยู่ในอีกโลกใบหนึ่ง จู่ ๆ ก็แสบจมูกขึ้นมา พยายามบีบน้ำตาลงมาอีกสองหยด ก่อนจะเปลี่ยนเป็นร้องไห้โฮอย่างน้อยเนื้อต่ำใจออกมา ชายชุดดำบนต้นไม้เมื่อเห็นว่าเขาปรากฏกายออกมา ก็ตกตะลึงออกมาเล็กน้อย ก่อนจะหายออกไป มู่หรงเจี๋ยผ่อนลมหายใจออกมา เอ่ยออกมาอย่างกรุ่นโกรธ “ใครที่จับเจ้าโยนลงไปในนี้? ซูชิงตาม!” เขาดึงมือจื่ออันขึ้นมา ร่างกายที่สวมใส่ชุดอภิเษกที่งดงามนั้นกลับเปรอะเปื้อนไปด้วยโคลนสีดำสีเหลือง นางใช้มือปัดออกไป แล้วร้องไห้ออกมาอย่างรุนแรง นางปัดเอาหนูที่ตายแล้วออกไ