Semua Bab ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Bab 551 - Bab 560

แม่นมหยางร้องอุทานด้วยความตกใจ และมองไปทางหยวนฉุ่ยยวี่ด้วยความสับสน “เสี้ยนจู่จงใจให้เขาทำร้ายท่าน?”"ข้าแค่เจ็บตัวเบี่ยงแบนความสนใจ ไม่ทำเช่นนี้ก็ไม่มีทางหันเหความมุ่งร้ายของที่คนที่มุ่งเป้าไปทางจื่ออันได้ จวนมหาเสนาบดียังปล่อยข่างลือเลวทรามเช่นนี้ หากผ่านครั้งนี้ไป ไม่ว่าคนจวนมหาเสนาบดีจะพูดอะไรออกมาอีก ตอนนี้พวกเขาคงจะไม่เชื่อแล้ว” หยวนฉุ่ยยวี่พูดด้วยใบหน้านิ่งสงบเหมือนกับว่าไม่เคยถูกทุบตีมาก่อนแม่นมหยางมองพานตาน และนึกถึงคำพูดวันนั้น นางยังไม่ได้เชื่อเขาสักเท่าไหร่ “ทำไมเจ้าถึงยอมช่วยเสี้ยนจู่?”พานตานเอ่ยว่า “มหาบัณฑิตหยวนมีบุญคุณกับข้า บุญคุณนี้ ตระกูลพานรู้ไม่ลืม”เขาประสานมือและเอ่ยต่อ “เมื่อวานหลังจากมหาเสนาบดีเซี่ยไปแล้ว ยังมีคนเฝ้าที่เซี่ยจื่อหย่วน ดังนั้นข้าจึงบอกแม่นมไม่ได้ แม่นมโปรดวางใจเถอะ คำพูดเหล่านี้เป็นความจริง ฮองเฮายังคงสงสัยแม่นม ท่านรักษาตัวด้วย”พูดจบพานตานก็จากไปเขาช่วยครั้งนี้เพียงครั้งเดียว เป็นการตอบแทนบุญคุณมหาบัณฑิตหยวนที่มีต่อเขาและตระกูลพาน เขาเป็นคนของฮองเฮา เข้าออกจากวังยังไปจวนคือหน้าที่ของเขา แม่นมหยางนั่งลงมองหยวนฉุ่ยยวี่ที่รู้สึกไม่ยินดีเท

ทางด้านของจื่ออันและเซียวท่าที่อยู่บนเกาะวิปลาส พวกเขาไม่รู้ว่ามีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในเมืองหลวงเป็นไปตามที่จื่ออันคาดไว้ โรคผีดิบแพร่กระจายจากเกาะวิปลาสจริง ๆสาเหตุของโรคนั้นหาได้ไม่ยาก ก่อนที่มู่หรงเจี๋ยจะส่งคนมาที่เกาะ พวกเขาได้สุ่มตรวจดูผู้คน แต่ไม่ได้ตรวจสอบสัตว์บนเกาะ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่รู้ว่าแหล่งที่มาของไวรัสนั้นมาจากไหนนายน้อยแห่งตระกูลหลิว ที่ถูกหมอของสำนักฮุ้ยหมินพาตัวไปอาศัยอยู่ตามลำพังในห้องที่มีทหารม้าล้อมไว้ โดยมีภูเขาอยู่ด้านหลังและป่าทึบโดยรอบหลังจากที่จื่ออันเข้าไปแล้ว พวกเขาก็พบซากของสัตว์หลายชนิด ทั้งหนู หมาป่า กระต่ายป่า และค้างคาวจำนวนมากในคืนที่เข้าไปในเกาะ เซียวท่าจับหนูไม้ไผ่และวางแผนที่จะเลี้ยงมันไว้แต่ตอนที่จะฆ่าหนูไม้ไผ่นั้น จื่ออันพบว่าตาของหนูไม้ไผ่แดงมาก และมันว่องไวมากด้วย มันอ้าปากพยายามจะกัดคน และมีกลิ่นเหม็นตามตัวนางจึงขอให้เซียวท่าผูกหนูไม้ไผ่ไว้ และทำการตรวจสอบร่างกายของหนูไม้ไผ่ และพบว่ามีรอยฟันกัด และบาดแผลก็เปื่อยเป็นหนองนี่ก็เป็นผู้ป่วยโรคผีดิบเหมือนกันเชื้อไวรัสมันเกิดขึ้นที่นี่ในอีกสองวันข้างหน้า งานเดียวของจื่ออันและเ

เมื่อเซียวท่าเห็นว่าจื่ออันจัดการนักฆ่าได้สองคน จิตสังหารก็เริ่มพลุ่งพล่านขึ้นมา ความอยากแข่งขันกระหายชัยชนะนั้นได้กระตุ้นให้เขาระเบิดพลัง ซึ่งมันรุนแรงกว่าเดิมเล็กน้อยนักฆ่าสองคนถูกจัดการไปแล้ว ย่อมต้องมีคนอื่นเข้ามาช่วยพวกเขาแน่จื่ออันฉวยโอกาสนี้วิ่งไปทางปีกขวาของเรือ กระโดดตีลังกากลางอากาศ เพื่อตัดเชือกที่ผูกเรือชูชีพไว้แต่มีนักฆ่าสองคนไล่ตามมา จื่ออันเกี่ยวขาไว้กับเสากระโดงเรือ นางตัดเชือกออกแล้วข้างหนึ่ง เรือห้อยลงแล้ว เหลืออีกข้างเดียวที่ถูกมัดไว้อยู่ จื่ออันเหาะไปคว้าเชือกอีกด้านหนึ่ง ทั้งร่างนางและเรือชูชีพต่างโคลงเคลงขนาบข้างกาบเรือเซียวท่าจัดการนักฆ่าแล้ววิ่งข้ามไป มีอีกหลายคนที่ไล่ตามเขามา เขาจึงออกแรงกระโดดขึ้นไป และตัดเชือกอีกข้างหนึ่ง ทั้งจื่ออันและเรือชูชีพตกลงไปในน้ำพร้อมกันจื่ออันนั้นว่ายน้ำเก่งมาก หลังจากตกลงไปในน้ำก็ลอยขึ้นมาทันที นางว่ายไปที่เรือชูชีพ และปีนขึ้นไปบนเรือนางเปิดขวดเกลือออกและตรวจดูยา โชคดีที่ห่อหนาแน่นมาก ขวดเกลือก็ปิดสนิทดี ไม่มีน้ำเข้าไปเซียวท่าก็ปีนตามขึ้นไปด้วย เขาปลดไม้พายที่ผูกไว้ข้างเรือออก และพายเรืออย่างขะมักเขม้น เขาหายใจหอบและ

คืนมืดมิดปกคลุมความโศกเศร้าที่มีอยู่ในดวงตาของมู่หรงเจี๋ย “ทางด้านของจี้ชุน ยังไม่มีข่าวคราวใดอีกหรือ?” “ยังไม่มีอันใด อีกทั้งคนของพรรคเฉาปังเองก็ได้แทรกซึมเข้าไปตามหาแล้ว ทว่า ตามคำกล่าวของพวกเขา การที่จะตามหาในก้นทะเล...ก็เท่ากับงมเข็มในมหาสมุทร อีกทั้ง...” หนี่หรงดูเศร้าโศก และก็ไม่ได้เอ่ยต่อไปอีก คนของพรรคเฉาปังยังบอกออกมาว่า หากตายไปในทะเล ก็ไม่แน่ว่าจะเก็บกระดูกเอาไว้ได้ สายลมในต้นฤดูใบไม้ผลิยามค่ำคืน พัดพาเอาความร้อนของกลางวันออกไป มู่หรงเจี๋ยสะบัดเสื้อผ้าขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเคร่งขรึมเมื่อลงจากอาคารไป “ออกคำสั่งไปยังกรมอาญา บอกว่าได้รับเบาะแสจากบุคคลนิรนามว่า การแพร่ระบาดของโรคผีดิบนี้มีคนที่จงใจให้เกิดขึ้น เพื่อพยายามที่จะก่อความวุ่นวายขึ้นในเมืองหลวง ให้กรมอาญาเริ่มทำการตรวจสอบ หลักฐานที่บุคคลนิรนามแจ้งมา จะถูกส่งไปในวันพรุ่ง จากนั้นก็ให้กรมอาญาและเซียวท่าร่วมเดินทางไปยังเกาะวิปลาสด้วยกัน ตรวจสอบสาเหตุของเรื่องราวที่เกิดขึ้น และหายารักษา” “ขอรับ!” “ให้ค่ายทหารของจี้ชุน พยายามค้นหานอกทะเลจี้ชุนต่อไป ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย แม้ว่าจะเป็นเสื้อผ้าของนางเพียงแค่ชิ้นเดีย

หยวนฉุ่ยยวี่ไม่ได้ใส่ใจต่อคำเสียดสีของนาง ริมฝีปากยกขึ้นน้อย “ป้าอย่าเพิ่งใจร้อน ข้าไม่ได้ให้เจ้าใส่ร้ายฮูหยินผู้เฒ่า ในใจเจ้าเองก็กระจ่างดีอยู่แล้วว่า ทุกอย่างนี้ล้วนแต่เป็นแผนการของฮูหยินผู้เฒ่าและมหาเสนาบดีเซี่ย ใช่หรือไม่? ข้าเพียงแต่อยากจะให้เจ้าเอ่ยความจริงออกมาเท่านั้น” ป้าชุ่ยยู่เอ่ยประชดประชันออกมา “เสี้ยนจู่คงจะเลอะเลือนเสียแล้ว ดูเหมือนว่า วันนี้คงจะไม่มีอะไรให้ต้องเอ่ยออกมาแล้ว บ่าวขอลาก่อน” หยวนฉุ่ยยวี่เองก็ไม่รีบร้อน เพียงแต่เอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย “ดี เช่นนั้นป้าก็กลับไปก่อนเถิด ใช่แล้ว หากว่ามีเวลาว่างแล้วก็กลับไปเยี่ยมคนในครอบครัวของเจ้าบ้างก็แล้วกัน” ป้าชุ่ยยู่หันกลับมาในทันที จ้องมองไปยังหยวนฉุ่ยยวี่ “ท่านทำอะไรกับพวกเขา?” หยวนฉุ่ยยวี่โบกมือ “ข้ายังไม่ถึงขั้นที่ต้องลงมือกับคนบริสุทธิ์เหล่านี้ ที่ป้าเอ่ยถามออกมาเช่นนี้ ดูเหมือนว่าคงจะนานมากแล้วที่ไม่ได้กลับไป หรือว่าเจ้าไม่รู้ว่าครอบครัวของเจ้าล้วนแต่ถูกผู้ป่วยโรคผีดิบกัดเข้าแล้ว? พี่ชายของป้าเองถูกพบเข้านั้น เป็นทหารลาดตระเวนที่จับผู้ป่วยโรคผีดิบเข้าพอดี ราชครูเหลียงได้ออกคำสั่ง เขาสั่งให้ทุบตีพี่ชายของเจ้าจนต