All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 541 - Chapter 550

แม่นมหยางเพิ่งจะถอยออกไป มหาเสนาบดีเซี่ยก็เข้ามา ภายในห้องไม่มีคนคอยรับใช้ บาดแผลที่ขาของกุ้ยหยวนเองก็ยังไม่ทันหายดี แม่นมหยางจึงไม่ต้องการให้เขาเข้ามารับใช้ ให้ดูแลรักษาบาดแผลอยู่ในห้องของเด็กรับใช้มาตลอด แม่นมหยางรู้ได้ว่าอาจจะมีอันตรายเกิดขึ้น แต่นางคิดว่าตอนนี้มหาเสนาบดีเซี่ยคงจะไม่มีเวลาที่จะมาหาเรื่องกับฮูหยิน จึงได้ละเลยไปบ้าง หยวนฉุ่ยยวี่ที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ เมื่อเห็นว่ามีคนเข้ามา นางก็เงยหน้าขึ้นโดยที่ไม่รู้ตัว มองไปยังคนที่เข้ามา ด้วยท่าทีที่ดูไม่แปลกใจ โดยที่ไม่เอ่ยอะไรออกมา มหาเสนาบดีเซี่ยนั่งลง จ้องมองไปยังนาง จากนั้นก็ค่อย ๆ เปิดปากเอ่ยออกมา “เซี่ยจื่ออันไปที่ใด?” หยวนฉุ่ยยวี่วางหนังสือลง เงยหน้ามองไปยังเขา “จื่ออันอยู่ในพื้นที่ภัยพิบัติ ทุกคนต่างก็รู้กันดี” “นางไม่ได้อยู่ในพื้นที่ภัยพิบัติ นางออกไปแล้ว เจ้าเป็นมารดาของนาง จะต้องรู้ว่านางอยู่ที่ใดกัน” หยวนฉุ่ยยวี่ยิ้มออกมา “คำพูดของมหาเสนาบดีช่างพูดออกมาได้ถูก ข้าเป็นเพียงมารดาของนาง ข้าไม่ใช่นาง ขาอยู่บนตัวนาง นางจะไปที่ใด ท่านที่เป็นบิดายังวุ่นวายมิได้ แล้วข้าที่เป็นมารดาจะไปวุ่นวายได้อย่างไร? ยิ่งไม่อา

ในตอนที่นางฟื้นขึ้นมานั้น ก็ได้ยินเสียงแม่นมหยางคำรามดังอยู่ข้างหู “พานตาน เจ้าได้รับคำสั่งของฮองเฮาให้มายังเซี่ยจื่อหย่วนเพื่อคอยปกป้องฮูหยินและเสี้ยนจู่ เมื่อครู่นี้เจ้าไปที่ใดมา?”น้ำเสียงของพานตานดังขึ้นอย่างเฉยชา “ขออภัยด้วย ฮองเฮาเพียงแต่ให้ข้าคุ้มครองคุณหนูใหญ่ ส่วนควาคับข้องใจระหว่างสามีภรรยาของเสี้ยนจู่และมหาเสนาบดีเซี่ย ข้าไม่อาจเข้าไปยุ่ง และไม่อาจแทรกแซงได้”“เจ้าอย่ามาเอ่ยคำโกหก เป็นเจ้าที่รับเงินมาจากมหาเสนาบดีเซี่ย!” แม่นมหยางตะโกนด่าออกมา “ข้าจะกราบทูลเรื่องของเจ้าต่อหน้าของฮองเฮาแน่นอน เจ้าคอยดูเอาเถิด”พานตานเอ่ยออกมาอย่างกรุ่นโกรธ “แม่นมหยาง อย่ามาโทษที่ข้าไม่เตือนท่าน ท่านคิดว่าทำไมข้าถึงต้องมาอยู่ที่นี่? เป็นเพราะฮองเฮาเริ่มคลางแคลงใจในตัวท่าน ท่านคิดว่าฮองเฮายังจะเชื่อคำของท่านอีกหรือ? เมื่อไหร่ที่เซี่ยจื่ออันตายไป คนที่จะถูกฝังไปด้วยกันก็คือท่าน คราวนี้ท่านเลือกเจ้านายผิดแล้ว”หยวนฉุ่ยยวี่เอียงศีรษะสลบลงไปอีกครั้งมหาเสนาบดีเซี่ยไม่พบร่องรอยใดของเซี่ยจื่ออันจากหยวนฉุ่ยอวี่ ในใจรู้สึกกระสับกระส่ายอย่างมาก และเมื่อสาวใช้ของซีเหมินเสี่ยวเยว่เข้ามาบอกว่า ซีเหมิน

“ชอบ แน่นอนว่าชอบ” มหาเสนาบดีเซี่ยเบือนหน้าหนี แล้วเอ่ยออกมาอย่างไม่จริงใจ ซีเหมินเสี่ยวเยว่คีบเนื้อให้เขาชิ้นหนึ่ง วางลงไปในชามของเขา “เช่นนั้นก็กินข้าวกันเถิด กินเป็นเพื่อนข้าสักมื้อ แล้วท่านก็ไปหาเซี่ยจื่ออัน จับตัวนางกลับมา” จากนั้นก็รินเหล้าให้เขาจนเต็มจอก ผลักไปยังเบื้องหน้าของเขา เผยรอยยิ้มแล้วมองไปยังเขา มหาเสนาบดีเซี่ยยกเหล้าขึ้นดื่มจนหมดจอก จากนั้นก็กินเนื้อเข้าไปสองสามชิ้นโดยที่ไม่เลือก แล้ววางตะเกียบลง “ข้ากินอิ่มแล้ว” ซีเหมินเสี่ยวเยว่มองเขากินเงียบ ๆ มาโดยตลอด เมื่อเห็นว่าเขาวางตะเกียบลง ก็ไม่ได้บังคับอะไร เพียงแต่ยิ้มแล้วเอ่ยออกมา “ได้ กินเสร็จก็ดีแล้ว” มหาเสนาบดีเซี่ยเอ่ยถามนางออกไป ด้วยท่าทีเรียบเฉย “เช่นนั้นจะบอกข้าได้หรือยัง ว่าเซี่ยจื่ออันอยู่ที่ใดกัน?” จู่ ๆ ซีเหมินเสี่ยวเยว่ก็ยิ้มเย้ยหยันออกมา “ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรว่านางไปที่ใด? ข้าไม่ได้เป็นห่วงนางเช่นกัน” ดวงตาของมหาเสนาบดีเซี่ยเกิดร่องรอยของความโมโหที่ถูกหลอกออกมา “เจ้าไม่รู้?” “ใช่แล้ว ข้าไม่รู้” น้ำเสียงของซีเหมินเสี่ยวเยว่เปลี่ยนไปเป็นเย็นชาขึ้นมา แล้วตบลงบนมือเบา ๆ ประตูก็ถูกปิดลงในทันที ใ

หากว่าไม่มีความกังวลแล้ว หากมีวันหนึ่งตายลงไปในสนามต่อสู้ มีเพียงศพที่กลับมา ก็จะไม่มีผู้ใดเสียใจ มู่หรงเจี๋ยไม่เอ่ยถึงหัวข้อนี้อีก ความเงียบแผ่กระจายไประหว่างทั้งสองคน หลังจากนั้นไม่นาน เซียวเซียวถึงได้เอ่ยออกมา “มหาเสนาบดีเซี่ยได้รับความพ่ายแพ้เช่นนี้ เซี่ยจื่ออันเป็นเพียงบุตรสาวคนเดียวของเขา หวังว่าเขาคงจะคำนึงถึงจุดนี้ แล้วปราณีกับนางบ้าง ท่านไปหาซีเหมินเสี่ยวเยว่ ไม่ใช่ว่าเพราะจุดประสงค์นี้หรอกหรือ? ถือว่ามีเจตนาดีแล้ว” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย “ไม่ ให้เขานั้นปล่อยจื่ออันไป แทบจะเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ข้าชี้แนะซีเหมินเสี่ยวเยว่ไป เพราะว่าหลายวันนี้ไม่มีความสุข ต้องการจะหาความสนุกเท่านั้น” ผู้ร้ายของโรคผีดิบในค่ำวันนี้ก็คือเขา คนหลายร้อยคนถูกกัด ล้วนแต่เป็นพวกเขาที่จัดการเอาไว้อย่างระมัดระวัง ตอนนี้ถือว่าให้เขาได้เปรียบแล้ว ทว่าทุกอย่างล้วนแต่เป็นการชั่วคราวเท่านั้น เซียวเซียวหัวเราะออกมา เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อ ภายในจวนของมหาเสนาบดี ฮูหยินผู้เฒ่ามองไปยังบุตรชายที่เลือดท่วมทั้งกาย โมโหเสียจนทั่วทั้งกายสั่นไหว มหาเสนาบดีเซี่ยเจ็บปวดเสียจนสลบไป ในตอนที่หมอเข

อ๋องหลีตกใจเล็กน้อย เขามองไปทางเฉินไท่จวิน เพื่อฟังคำแนะนำของนาง“มหาเสนาบดีเซี่ยกับอ๋องอันมีความแค้นต่อกันมานานแล้ว เพราะว่าตานชิงเสี้ยนจู่ ถึงกับเผาจวน แน่นอนว่าเขาผิด แต่ถ้าหากไม่ถูกบีบต้อนจนมุม เขาจะทำเช่นนี้หรือ? จวนเสนาบดีส่งคนมาหาท่านเป็นการส่วนตัวเช่นนี้ไม่เหมาะสม นางต้องไปรายงานต่อเจ้าหน้าที่ต่อศาลาว่าการถึงจะถูกต้อง”อ๋องหลี่เองก็รู้สึกว่ามีเหตุผล จึงไล่ชุ่ยยู่กลับไปเฉินไท่จวินถอนหายใจออกมาเบา ๆ “ที่จริงตานชิงเสี้ยนจู่ก็เป็นคนเช่นนั้น ข้าเองก็รู้ว่าทั้งน่าตำหนิและน่าชื่นชม นางเองมีพรสวรรค์ และหยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเองยิ่งนัก แต่กลับไม่ยอมที่จะสู้มหาเสนาบดี สิบหกปีที่น่าเวทนาของเซี่ยจื่ออัน ครึ่งหนึ่งก็ล้วนมาจากนางทั้งนั้น ตอนนี้เซี่ยจื่ออันแข็งแกร่งขึ้นมา นางก็ยังอ่อนโยนและมีเมตตา แม้ว่าพยายามทำให้ผู้อื่นสบายใจ แต่ก็ไม่เพียงพอ ไกลจากคำว่าเพียงพอด้วยซ้ำ ที่จริงนางก็รู้ ด้วยความฉลาด และอิทธิพลของนางสามารถมาขอให้ข้าจัดการมหาเสนาบดีเซี่ยได้ แต่นางก็ไม่ทำ ไม่มาขอความช่วยเหลือ รู้สึกว่ามันทำร้ายคนอื่น แต่ก็ยังถือตัวเหลือเกิน บางครั้งก็ยอมที่จะปกปิด อำนาจนั้นเป็นสิ่งที่นางมี แต่