Semua Bab ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Bab 521 - Bab 530

ฮูหยินหลิงเอนกายครึ่งตัวอยู่บนเก้าอี้ตรงหน้าระเบียง คลุมด้วยชุดบางเบา ใบหน้าที่ไม่ได้แต่งแต้มถึงแม้ไม่นับว่างดงามอ่อนเยาว์ แต่ผมยาวเพิ่งสระที่ปล่อยลงมา มีกลิ่นหอมจาง ๆ ทำให้ทั้งคนมองรู้สึกสดชื่นอย่างยิ่งชายหนุ่มมีบางคราวที่ชื่นชอบร่างกายที่สดใหม่อ่อนเยาว์ แต่ว่ามีบางคราวที่หวนคิดถึงความสัมพันธ์ครั้งเก่า เสื้อผ้าไม่ดีเท่าใหม่ คนไม่ดีเท่าเก่านางแหงนหน้าขึ้นมองไปยังพระจันทร์เต็มดวงที่สว่างไสว น้ำตาค่อย ๆ หยดไหลลงมาอย่างเงียบ ๆแต่นางก็เช็ดออกไปอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นท่าทีที่ดื้อดึงนางรู้ดีว่าไม่ไกลออกไปมีเงามืดที่คอยจับตามองดูนางอยู่นางค่อย ๆ หลับตาลง ในคืนนี้มีความเป็นไปได้อยู่สองทางอย่างแรกคือ ชู่อวี่จะกลายเป็นคนของเขา เช่นนั้นก็ยังมีประโยชน์ต่อตนเองอยู่บ้าง เพราะว่าเป็นมือข้างหนึ่งของนางที่เป็นคนผลักชู่อวี่ออกไป ชู่อวี่จะต้องเอ่ยถึงเรื่องดี ๆ ของตนเองต่อหน้าของเขาบ้างความเป็นไปได้ข้อที่สองคือ เขามองชู่อวี่ได้ทะลุปรุโปร่ง แล้วเอ่ยถามชู่อวี่ เด็กชู่อวี่จะต้องไม่กล้าปิดบังแล้วเอ่ยบอกความจริงออกไป ดังนั้นเขาจะต้องมา อีกทั้งยังมาด้วยความกรุ่นโกรธ หลังจากที่ได้กลิ่นของธูปหอมเข้าไ

ซีเหมินเสี่ยวเยว่จ้องมองมายังนาง “เจ้าว่าอะไรกัน?”ทว่าฮูหยินหลิงหลงกลับหันหลังแล้วจากไป “ในเมื่อฮูหยินไม่ต้อนรับข้า ข้าก็จะไป”ซีเหมินเสี่ยวเยว่ก้าวไปยังเบื้องหน้าหยุดนางเอาไว้ แล้วเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา “เอ่ยออกมาให้ชัดเจน อะไรคือคุณหนูตระกูลหลิน? อะไรคือเข้าแถวกันแต่งเข้ามาทีละคน?”ฮูหยินหลิงหลงแสร้งทำไปเล่นกับปอยผม เมื่อเทียบกับซีเหมินเสี่ยวเยว่ที่ดูตื่นตระหนกแล้ว นางเห็นได้ชัดว่าดูสงบกว่ามาก “ฮูหยินไม่รู้หรอกหรือ? จวนมหาเสนาบดีกำลังจะจัดงานมงคลแล้ว คราวนี้จะแต่งกับคุณหนูใหญ่ตระกูลหลิน หลานสาวของหลินซื่อหลาง”ซีเหมินเสี่ยวเยว่หรี่ตาลง “ข้าไม่เชื่อเจ้า เจ้าที่มีแต่เรื่องไร้สาระเต็มไปหมด”“จะเชื่อหรือไม่ก็ดี ข้าตั้งใจมาที่นี้ไม่ใช่มาแสดงอำนาจ เพียงแต่ต้องการจะบอกความจริงบางอย่างกับเจ้าก็เท่านั้น อย่างไรแล้วเจ้าเองก็เคยจริงใจกับหว่านเอ๋อ อย่าได้ถูกผู้อื่นหลอกลวงเลย เรื่องของจวนมหาเสนาบดีและตระกูลหลิน ผู้คนในเมืองหลวงมากมายล้วนแต่รับรู้ เพียงแต่เจ้าที่หลบซ่อนอยู่ที่นี่ก็เลยไม่รู้เรื่องราว”ซีเหมินเสี่ยวเยว่ยิ้มเย็นออกมา “เจ้าเป็นคนเช่นไรข้าจะไม่รู้หรอกหรือ? จะใจดีเพียงนี้ มาบอกกล่า

โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่ยกมือปิดปากเอาไว้ มองไปยังหลูซื่อ และทหารสามนายที่ถูกกัดเข้า อยู่ดี ๆ ก็มีคนถูกกัดเพิ่มขึ้นมาสี่คน อีกทั้งยังเกิดขึ้นต่อหน้าของพวกเขา พวกเขาเองก็ทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงแค่เบิกตากว้างมองทุกอย่างนี้ ช่างยากที่จะยอมรับได้หลูซื่อตกใจเสียเกือบจะเป็นลมไป เอาแต่ร้องไห้ ร้องไห้อยู่ตลอด นางถูกกัดเข้าที่ลำคอ และตอนนี้ก็มีเลือดไหลออกมา นางยังคงไม่ใส่ใจ ยังคิดที่จะคลานเข้าไปสัมผัสกับหลี่เอ้อร์จื่ออันลุกยืนขึ้นเอ่ยออกมากับโหรวเหย๋า “อย่ามัวแต่อึ้งตะลึงกัน ไปเตรียมยาฆ่าเชื้อมาทำความสะอาดบาดแผล”โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่มองจื่ออันด้วยความตะลึง ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างหดหู่ใจว่า “มีประโยชน์อย่างนั้นหรือ? พวกเราล้วนแต่รู้ดีว่าไม่มีประโยชน์ใด”คำพูดประโยคนี้ของโหรวเหย๋าเสี้ยนจู่ทำให้ทหารทั้งสามนายที่ถูกกัดล้มลงไปกับพื้น มองไปยังบาดแผลของตนเอง ด้วยท่าทีเศร้าสร้อยจื่ออันเหลือบมองออก เอ่ยเสียงดังออกมา “โหรวเหย๋า นำคนของเจ้าไปเตรียมยาฆ่าเชื้อเดี๋ยวนี้ ทุกคนล้วนแต่สามารถมีชีวิตอยู่ได้”ทันใดนั้นท่านหมออาสาสมัครเยาว์วัยคนหนึ่งก็ทรุดลงกับพื้น กุมศีรษะร้องไห้ออกมา “ไม่ ไม่มีป

แม่ทัพหลี่นำกาเหล้าออกมา แล้วส่งไปให้จื่ออัน “ดื่มสักหน่อยเถอะ” จื่ออันรับมา ก่อนที่จะดื่มติดต่อกันถึงสามคำ เหล้าร้อนแรงไหลลงคอก่อนไปถึงท้องของนาง ช่วงท้องรู้สึกถึงความร้อนแรงขึ้นมาเป็นระยะ ทั่วทั้งกายก็เริ่มร้อนขึ้น จื่ออันส่งเหล้ากลับไปให้แม่ทัพหลี่ จากนั้นก็เอ่ยออกมาว่า “หลายวันก่อนหน้านี้ หนี่หรงเคยถูกกัดมาก่อนครั้งหนึ่ง ทว่าตอนนั้นเขาอยู่นอกเมือง จึงใช้สมุนไพรที่ใช้สำหรับภายนอกไปบางอย่าง สมุนไพรผ่านการเคี้ยวมาก่อน ตอนที่ถูกกัดนั้น อาการไม่ได้กำเริบออกมา พวกเราจึงคิดกันว่า ที่กัดเขานั้นไม่ใช่ผู้ป่วยโรคผีดิบ แต่ว่าอีกไม่กี่วันก่อน ในตอนที่ข้าเข้ามายังพื้นที่ภัยพิบัตินั้น เขาก็ถูกกัดเข้าอีกครั้ง มีคนที่ถูกกัดพร้อมกันกับเขารวมสามคน เหตุการณ์ในวันนั้นค่อนข้างจะคล้ายคลึงกับคืนวันนี้ คนที่ถูกกัดนั้นเป็นคนในครอบครัวคนหนึ่ง ทหารองค์รักษ์คนหนึ่ง อีกคนหนึ่งก็คือหนี่หรง อีกสองคนตอนนี้ยังถูกควบคุมด้วยการฝังเข็มและสารหนู เพื่อระงับอาการป่วยลงชั่วคราว ส่วนหนี่หรงนั้นไม่แสดงอาการป่วยอันใดออกมาเลย” โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่ถึงได้เข้าใจขึ้นมาว่า ทำไมคืนนี้นางถึงได้ห้ามมิให้หลูซื่อเข้าไปพบกับหลี่เอ้

ซูชิงได้ออกคำสั่งให้คนออกไปค้นหา จึงพบว่าเซียวท่าเองก็ไม่รู้ว่าไปที่ใด เมื่อสอบถามไปยังเด็กรับใช้ของเซียวท่า เขาก็บอกว่าก่อนที่เซียวท่าจะหายตัวไปนั้น เซี่ยจื่ออันก็มาหาเขา ซูชิงรู้สึกว่าเรื่องราวเริ่มที่จะซับซ้อนขึ้น นี่ไม่ได้หมายความว่าเซี่ยจื่ออันและเซียวท่าหายไปพร้อมกันหรอกหรือ? อาจจะเกิดเรื่องเลวร้ายขึ้น หรือไม่ก็ทั้งสองอาจจะไม่รู้ว่าไปที่ใด ทว่ามีความเป็นไปได้อย่างนั้นหรือ? และเพื่อไม่ให้มู่หรงเจี๋ยตื่นตระหนก ซูชิงจึงได้สั่งคนให้ไปค้นหาภายในเมืองหลวงรอบหนึ่ง อีกทั้งยังให้คนไปตามหานอกเมืองอีกด้วย แม้แต่เรือนเล็กตามชานเมืองก็ยังไป แต่ทว่าก็ไม่พบเซี่ยจื่ออันและเซียวท่า ทางเลือกสุดท้าย ซูชิงคงต้องไปหาเฉินหลิวหลิ่ว เฉินหลิวหลิ่วเองก็บอกว่าไม่ได้พบกับจื่ออัน จากนั้นก็ไปหาจ้วงจ้วง ช่วงระยะนี้จ้วงจ้วงใช้ชีวิตอยู่อย่างสันโดษ ปิดประตูไม่พบแขก จื่ออันเองก็เคยมาหา เมื่อได้ยินซูชิงบอกว่า จื่ออันและเซียวท่าหายไป นางจึงเป็นกังวลขึ้นมา “ตามหาทั่วแล้วหรือ?” “หาทั่วแล้ว วันนี้ตามหากันทั้งวันแล้ว แต่ก็ไม่พบทั้งสองคน” จ้วงจ้วงขมวดคิ้วขึ้นมา “หากว่านางไม่ได้อยู่ในพื้นที่ภัยพิบัติ แ