All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 501 - Chapter 510

ดังนั้นทุกคนจึงต่างพากันคิดว่าเขานั้นไม่ได้สนใจ เป็นแค่การกระทำใหญ่โตที่ทำให้ผู้อื่นหวาดกลัวก็เท่านั้นเขามองไปยังฝูงชนทั้งหลาย แล้วจึงค่อย ๆ เอ่ยออกมาว่า “ตั้งแต่มีการแพร่ระบาดของโรคจนถึงทุกวันนี้ มีผู้คนมากกว่าหนึ่งรายที่ตายลงเพราะโรคนี้ ทั่วทั้งท้องตลาดต่างก็มีการคาดเดาเกี่ยวกับโรคนี้มากมายนัก โดยบอกว่าเป็นการลงทันฑ์ต้าโจวจากพระเจ้า จึงทำให้เกิดโรคระบาดขึ้นบนโลกนี้ ถึงแม้จะบอกว่าเป็นการพูดจาไร้ราสะ แต่ก็หมายถึงเสียงที่ดังมาจากราษฎร ตอนนี้ราษฎรในเมืองหลวงนั้นมีความต้องการที่จะหลีกหนีจากเมืองหลวงไป คนเหล่านี้ไม่ว่าไปที่ใด ก็จะนำเอาความตื่นตระหนกนี้ติดตามไปด้วย จิ้นกั๋วกงที่เสนอให้มีการเผาหมู่บ้านทิ้ง เป็นหนึ่งในวิธีการควบคุมโรคระบาด แต่ก็ไม่ใช่วิธีที่ดีนัก ส่วนคำของมหาเสนาบดีเซี่ยนั้น วิธีการที่ดีที่สุดคือการหาวิธีการรักษาโรคระบาดนี้”ราชครูเหลียงเอ่ยออกมา “ถ้าเช่นนั้น ท่านอ๋องเห็นด้วยที่จะให้เซี่ยจื่ออันไปยังพื้นที่ภัยพิบัติหรือพ่ะย่ะค่ะ?”มู่หรงเจี๋ยมองมายังราชครู “หากว่าเซี่ยจื่ออันมีความสามารถที่จะออกใบสั่งยาเพื่อควบคุมโรคได้ ทำไมข้าถึงจะไม่ยินยอมกันเล่า?”ราชครูเอ่ย “กระหม่อม

ในขณะเดียวกันนั้น ฮูหยินผู้เฒ่าของจวนมหาเสนาบดีก็ได้สั่งให้คนคอยแพร่กระจายข่าว เซี่ยจื่ออันนั้น ต่อหน้าราชสำนักได้รับพระราชโองการมา ภายในครึ่งเดือนนี้ จะทำการจ่ายใบสั่งยารักษาโรค​ระบาดนี้ให้แก่ผู้ป่วย​แต่ว่า​ภายในข่าวลือนั้นไม่ได้เอ่ยถึงว่ามหาเสนาบดีเซี่ยใช้ตำแหน่งเป็นประกันข่าวลือนี้ไม่ต้องสงสัยเลยว่าจะเป็นเหมือนการวางระเบิดไว้ในเมืองหลวง ทำให้บรรยากาศอันเงียบงันของเมืองหลวงนั้นลุกฮือขึ้นมาอีกครั้งถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้นั้นจะมีข่าวลืออกมาโดยตลอดว่า เซี่ยจื่ออันสามารถที่จะรักษาโรคระบาดนี้ได้ แต่ว่าผู้คนสวนมากเพียงแต่เล่าลือกัน ไม่ได้เชื่อแต่อย่างใด เพราะว่าผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิได้จัดส่งแพทย์ของสำนักหมอหลวง และสำนักฮุ้ยหมินไปยังหมู่บ้านศิลามาแล้ว ต่างก็ไม่มีวิธีการที่จะรักษาได้ บวกกับที่มีประกาศจากราชสำนักแล้ว ก็มีแพทย์จำนวนมากไปยังที่นั่นด้วยตนเอง แต่ก็ไม่ได้ประสบความสำเร็จกลับมามาวันนี้เซี่ยจื่ออันรับพระราชโองการ ใช้ชีวิตของตนเองเป็นประกัน จึงทำให้ความน่าเชื่อถือนี้เป็นไปได้มากขึ้น ราษฎรที่มีใจจะจากเมืองหลวงไปนั้น ต่างก็รั้งรอคอยดูอยู่ด้วยความหวัง อย่างน้อย ก็ยังไม่เร่

จื่ออันยังคงคิดที่จะถามต่อ แต่ว่ามู่หรงนั้นแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าไม่ต้องการที่จะเอ่ยถึงปัญหานี้ต่อไป เขาค่อนข้างที่จะกังวลเกี่ยวปัญหาอื่นมากกว่า “เจ้าหลายวันมานี้ตกลงว่าศึกษาไปจนถึงขั้นใดแล้ว? มีความชัดเจนขึ้นมาบ้างหรือไม่?จื่ออันเอ่ย “เหมือนจะมีเบาะแสบางอย่างแล้ว ข้าจะออกมาหาของบางอย่าง”“หาอะไรกัน?” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยถามจื่ออันเอ่ยอธิบายออกมา “ท่านยังจำได้หรือไม่ว่าก่อนหน้านี้นั้น หนี่หรงเองเคยถูกกัดมาก่อน? แต่ว่าเขาไม่มีอาการป่วยไข้ ตามที่เขาเอ่ยออกมาแล้ว ก่อนหน้านั้นเขากลับไปยังนอกเมือง แล้วได้ใช้ยาสมุนไพรบางอย่าง สุดท้ายแล้วก็โดนพิษนี้เข้า ยังจำได้ใช่หรือไม่?”“มีเรื่องเช่นนี้อยู่จริง แต่ว่าพวกเราเองก็มิอาจแน่ใจได้ว่าเขานั้นโดนผู้ป่วยโรคผีดิบกัดเข้าจริงหรือไม่นี่” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาจื่ออันเอ่ยออกมา “คงจะใช่เป็นแน่ ครั้งนี้เขาก็โดนกัดเข้าอีกครั้ง แต่ว่าร่างกายนั้นมีภูมิต้านทานอยู่ จึงทำให้ไม่มีอาการป่วยไข้ ผู้ที่โดนกัดพร้อมกันกับเขาอย่างทหารองครักษ์ และพี่สะใภ้ใหญ่หวางนั้น ได้เริ่มมีอาการป่วยไข้ออกมาแล้ว”“หนี่หรงไม่มีอาการป่วยไข้หรือ?” มู่หรงเจี๋ยตกตะลึงไปอยู่ชั่วครู่ หลา

เมื่อผู้ที่มาส่งของขวัญนั้นกลับกันไปแล้ว ก็ได้มีเหล่าขุนนางในราชสำนักมาขอพบเหล่าไท่จวินเอ่ยด้วยน้ำเสียงมีอารมณ์ “ช่างแปลกยิ่งนัก ก่อนหน้านั้นเมื่อทุกคนพบจื่ออัน ต่างก็เหมือนกับว่าพบเข้ากับมูลอุจจาระ ผู้ใดก็ไม่กล้าที่จะเข้าใกล้เพราะกลัวว่าจะได้กลิ่นเหม็นเน่า มาวันนี้กลับทยอยกันมาทีละคน แปลก แปลกยิ่งนัก!”ใคร ๆ ต่างก็ไม่สนใจว่าเหล่าไท่จวินจะเอ่ยเช่นไรออกมา ที่แห่งนี้ต่างก็เต็มไปด้วยเหล่าขุนนางทั้งหลาย ผู้ใดจะหน้าไม่หนามองมายังตรงประตูกันบ้าง?ขอเพียงคุณหนูใหญ่ยินดี ทุกอย่างก็จะทำการได้ง่ายขึ้นเมื่อเหล่าไท่จวินกลับไปแล้วนั้น เฉินหลิวหลิ่วที่อยู่บนรถม้ายังคงจะตื่นเต้นยินดีอยู่ “คาดไม่ถึงว่าจะมีคนมากมายเช่นนี้ ที่รักจื่ออันอยู่ ข้าดีใจแทนนางจริง ๆ เจ้าค่ะ”เหล่าไท่จวินส่ายศีรษะ “เด็กโง่ เจ้าเข้าใจอะไรกันบ้าง? ตกอยู่ในกำมือของผู้อื่นนั้น ไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีอะไร หากว่าเซี่ยจื่ออันนั้นฉลาดพอ ก็ควรที่จะมองเห็นถึงความเป็นจริงได้ หากว่านางรักษาได้ไม่ดี ความจริงใจที่ชาวบ้านมอบให้ในวันนี้ก็จะกลายเป็นความโกรธเกลียดที่จะสามารถฉีกนางออกเป็นชิ้น ๆ ได้”เฉินหลิวหลิ่วเอ่ยออกมา “ข้าเชื่อว่าจื่

ท่ามกลางเสียงบ่นของแม่ทัพหลี่นั้น จื่ออันเห็นว่าเป็นเวลาใกล้พลบค่ำถึงได้ยินยอมที่จะกลับมายังห้องโถงบรรพบุรุษนางรู้ว่าหากยังไม่กลับไปนั้น แม่ทัพหลี่คงจะระเบิดลงเป็นแน่เขาเริ่มแรกส่งเสียงเอ่ยเพียงเบา ๆ กับซูชิง แต่มาตอนหลังเริ่มที่จะส่งเสียงตะโกนดังขึ้น เพื่อให้จื่ออันได้ยินเมื่อกลับมายังห้องโถงบรรพบุรุษ กลิ่นเหม็นของซากศพก็โชยออกมา จื่ออันวันนี้ที่ยังไม่ได้กินข้าวนั้น ท้องไส้ปั่นป่วนขึ้นมา อดไม่ได้ที่จะแสดงอาการออกมาซูชิงประคองนางเอาไว้ “เจ้าไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?”“ไม่เป็นอะไร คงจะหิวแล้ว?” จื่ออันโบกมือออกมา ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะกลิ่นเหม็นเหล่านี้ที่ทำให้นางรู้สึกแย่ แต่เป็นเพราะรู้สึกหิวก็เท่านั้นแม่ทัพหลี่ไม่ได้มองมาที่นาง ในใจนั้นรู็สึกโมโหขึ้นมา รู้ได้ทันที่ว่าที่มานั้นเป็นเพียงแค่คุณหนูใหญ่เท่านั้น ไม่เพียงแต่ไม่รักษาคนไข้ แต่ยังต้องให้พวกเขาคอยรับใช้อีกเป็นดั่งที่ว่าไว้ ซูชิงหันกลับมาเอ่ยกลับแม่ทัพหลี่ เจ้าไปหาจางหลัวให้สั่งอาหารมา นางยังไม่ได้กินข้าวเลย”แม่ทัพหลี่หันกลับมาเอ่ยสั่งคนด้วยความโกรธ ท่านอ๋องเองก็จริง ๆ เลย ทำไม่ถึงได้ให้คนผู้นี้มากัน? อีกทั้งยังป่าวประกา