เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 544
บทที่เกี่ยวข้อง
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 545
มหาเสนาบดีเซี่ยมาถึงยังเรือนของซีเหมินเสี่ยวเยว่ ก็สั่งให้เด็กรับใช้รออยู่ด้านนอก ตนเองตามเด็กรับใช้เข้าไปด้านในซีเหมินเสี่ยวเยว่ยืนรอต้อนรับอยู่ตรงระเบียง มหาเสนาบดีเซี่ยพบว่านางวันนี้ตั้งใจแต่งกาย สวมใส่ชุดกระโปรงผ้าซาตินรัดเอว แต่งหน้าปราณีตอย่างยิ่ง ใช้แป้งเสียจนมองไม่เห็นรอยแผล คิ้วโก่งงาม ริมฝีปากสีแดงเพลิง ผ้าไหมดำสามพันเส้นถูกดึงไว้เป็นหางม้า ปักปิ่นปักผมสีทองหยดน้ำแบบเฉียง เกิดเสียงดังกระทบกันมีเสน่ห์อย่างยากที่จะเอ่ยออกมาได้ นางลุกขึ้นยืนแล้วยิ้มอยู่ตรงระเบียงทางเดิน “ท่านมาแล้ว!” มหาเสนาบดีเซี่ย แม้ว่าจะเห็นนางแต่งกายในวันนี้ ก็ไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย เพียงแต่ยังนึกขึ้นมาว่ามีเรื่องที่ต้องร้องขอจากนาง จึงเอ่ยออกมาเสียงอ่อนโยน “ข้ามาแล้ว หลายวันมานี้สบายดีหรือไม่?” “ดี เพียงแต่คิดถึงท่านมากเหลือเกิน” นางกระโจนไปเบื้องหน้า พุ่งเข้าใส่อ้อมแขนของเขา กลิ่นหอมของผงหอมโชยเข้าจมูกเขา เขาอดทนต่อความรังเกียจของเขา กอดนางเข้ามาอย่างอ่อนโยน “ข้าเองก็คิดถึงเจ้า ทว่าเรื่องวุ่นวายพัวพันอยู่รอบกาย ไม่อาจมาเยี่ยมเจ้าได้” “ข้าเองก็รู้ ลำบากท่านแล้ว” นางปล่อยเขาออกมา สายตาจ้องมองมาย
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 546
“ชอบ แน่นอนว่าชอบ” มหาเสนาบดีเซี่ยเบือนหน้าหนี แล้วเอ่ยออกมาอย่างไม่จริงใจ ซีเหมินเสี่ยวเยว่คีบเนื้อให้เขาชิ้นหนึ่ง วางลงไปในชามของเขา “เช่นนั้นก็กินข้าวกันเถิด กินเป็นเพื่อนข้าสักมื้อ แล้วท่านก็ไปหาเซี่ยจื่ออัน จับตัวนางกลับมา” จากนั้นก็รินเหล้าให้เขาจนเต็มจอก ผลักไปยังเบื้องหน้าของเขา เผยรอยยิ้มแล้วมองไปยังเขา มหาเสนาบดีเซี่ยยกเหล้าขึ้นดื่มจนหมดจอก จากนั้นก็กินเนื้อเข้าไปสองสามชิ้นโดยที่ไม่เลือก แล้ววางตะเกียบลง “ข้ากินอิ่มแล้ว” ซีเหมินเสี่ยวเยว่มองเขากินเงียบ ๆ มาโดยตลอด เมื่อเห็นว่าเขาวางตะเกียบลง ก็ไม่ได้บังคับอะไร เพียงแต่ยิ้มแล้วเอ่ยออกมา “ได้ กินเสร็จก็ดีแล้ว” มหาเสนาบดีเซี่ยเอ่ยถามนางออกไป ด้วยท่าทีเรียบเฉย “เช่นนั้นจะบอกข้าได้หรือยัง ว่าเซี่ยจื่ออันอยู่ที่ใดกัน?” จู่ ๆ ซีเหมินเสี่ยวเยว่ก็ยิ้มเย้ยหยันออกมา “ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรว่านางไปที่ใด? ข้าไม่ได้เป็นห่วงนางเช่นกัน” ดวงตาของมหาเสนาบดีเซี่ยเกิดร่องรอยของความโมโหที่ถูกหลอกออกมา “เจ้าไม่รู้?” “ใช่แล้ว ข้าไม่รู้” น้ำเสียงของซีเหมินเสี่ยวเยว่เปลี่ยนไปเป็นเย็นชาขึ้นมา แล้วตบลงบนมือเบา ๆ ประตูก็ถูกปิดลงในทันที ใ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 547
ด้านนอกนั้นเป็นคนของซีเหมินเสี่ยวเยว่ที่คอยคุ้มกันอยู่ ส่วนคนของมหาเสนาบดีเซี่ยนั้นอยู่ด้านนอกของเรือน หลังจากที่ประตูใหญ่ปิดลงแล้ว เสียงด้านในก็ไม่อาจที่จะลอยออกมาได้ ทั้งสองคนที่มักจะติดตามมหาเสนาบดีเซี่ยมายังที่แห่งนี้ โดยทั่วไปแล้วมักจะเป็นเวลานึ่งชั่วยามถึงจะออกไป เพราะฉะนั้นทั้งสองคนจึงหาที่ด้านนอกนั่งลง วางแผนที่จะฆ่าเวลาครึ่งชั่วยามก่อนที่จะกลับไป เสียงร้องอนาถดังขึ้นลอยทะลุอากาศออกมา ทว่าเสียงร้องอนาถนี้ ดูน่าเศร้าจนเกินไป ทำให้ผู้คนรู้สึกว่าที่นี้กำลังมีการฆ่าหมูกันขึ้น ซีเหมินเสี่ยวเยว่เปิดประตูออกมา ในมือถือกริชที่เปื้อนเลือดเอาไว้ ใบหน้าดูเย็นชา “เข้ามาเร็ว นายท่านไม่ทันระวังล้มลง โดนกริชแทงเข้าพอดี รีบเรียกท่านหมอเข้า” สาวใช้หันกลับไปมอง พบมหาเสนาบดีล้มกลิ้งอยู่บนพื้น สองมือปิดปากเอาไว้ เลือดไหลนองออกมาอยู่บนพื้น นางย่อกายลง “บ่าวจะรีบไปเดี๋ยวนี้” ซีเหมินเสี่ยวเยว่เดินกลับไป ใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดลงบนกริช ย่อกายลงบนพื้น มองไปยังมหาเสนาบดีเซี่ยที่กลิ้งไปมา และกรีดร้องดังขึ้นไม่หยุด “เจ็บมากหรือไม่?” มหาเสนาบดีเซี่ยเอื้อมมือออกไปบีบคอของซีเหมินเสี่ยวเยว่ ความเจ็บป
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 548
หากว่าไม่มีความกังวลแล้ว หากมีวันหนึ่งตายลงไปในสนามต่อสู้ มีเพียงศพที่กลับมา ก็จะไม่มีผู้ใดเสียใจ มู่หรงเจี๋ยไม่เอ่ยถึงหัวข้อนี้อีก ความเงียบแผ่กระจายไประหว่างทั้งสองคน หลังจากนั้นไม่นาน เซียวเซียวถึงได้เอ่ยออกมา “มหาเสนาบดีเซี่ยได้รับความพ่ายแพ้เช่นนี้ เซี่ยจื่ออันเป็นเพียงบุตรสาวคนเดียวของเขา หวังว่าเขาคงจะคำนึงถึงจุดนี้ แล้วปราณีกับนางบ้าง ท่านไปหาซีเหมินเสี่ยวเยว่ ไม่ใช่ว่าเพราะจุดประสงค์นี้หรอกหรือ? ถือว่ามีเจตนาดีแล้ว” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย “ไม่ ให้เขานั้นปล่อยจื่ออันไป แทบจะเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ข้าชี้แนะซีเหมินเสี่ยวเยว่ไป เพราะว่าหลายวันนี้ไม่มีความสุข ต้องการจะหาความสนุกเท่านั้น” ผู้ร้ายของโรคผีดิบในค่ำวันนี้ก็คือเขา คนหลายร้อยคนถูกกัด ล้วนแต่เป็นพวกเขาที่จัดการเอาไว้อย่างระมัดระวัง ตอนนี้ถือว่าให้เขาได้เปรียบแล้ว ทว่าทุกอย่างล้วนแต่เป็นการชั่วคราวเท่านั้น เซียวเซียวหัวเราะออกมา เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อ ภายในจวนของมหาเสนาบดี ฮูหยินผู้เฒ่ามองไปยังบุตรชายที่เลือดท่วมทั้งกาย โมโหเสียจนทั่วทั้งกายสั่นไหว มหาเสนาบดีเซี่ยเจ็บปวดเสียจนสลบไป ในตอนที่หมอเข
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 549
โศกนาฏกรรมของจวนมหาเสนาบดีนั้นยังไม่จบเพียงเท่านี้ เช้าวันรุ่งขึ้น ทหารนับร้อยเข้าล้อมจวนเซียงทหารพวกนั้นล้วนเป็นทหารองค์รักษ์เงาของจวนอ๋องอันอ๋องอันไม่เคยสั่งคนให้มาจับตาหยวนฉุ่ยยวี่ เพราะว่าวันนั้นที่จวนหยวน เขากล่าวกับนางไว้ว่า “ข้าช่วยไว้หน้าในความหยิ่งในศักดิ์ศรีของเจ้า ช่วยในทางเลือกที่เจ้าเลือก แต่ข้าหวังว่าเจ้าจะรู้ว่ามีข้าอยู่ ถ้าหากเจ้าต้องการข้า ข้าก็จะมาเมื่อเจ้าต้องการ แต่หากเจ้าไม่ต้องการข้า ข้าก็จะไม่รบกวนความสงบสุขของเจ้า”จนกระทั้งวันหนึ่ง แม่นมหยางได้มาหาและเล่าเรื่องของมหาเสนาบดีเซี่ยที่ได้ลงมือกระทำการอย่างป่าเถื่อนลงไปเขาโกรธมากที่นางถูกกระทำเช่นนั้น จึงนำทหารม้าล้อมจวนเซียงไว้เขาไม่ได้สวมชุดเกราะมานานแล้ว วันนี้เขาก็ได้สวมมันอีกครั้งเขาทำสงครามเป็นอาชีพเมื่อหลายปีก่อนหน้านั้น เขาเบื่อสงคราม เบื่อการฆ่าฟัน แต่ครั้งนี้เขาได้สวมเกราะอีกครั้ง และอยากจะบอกคนพวกนั้นว่า เขายอมที่จะสู้เพื่อคนคนหนึ่งฮูหยินผู้เฒ่านั้นนอนไม่หลับทั้งคืน รุ่งเช้าได้ยินชุ่ยยู่บอกว่าจวนมหาเสนาบดีถูกล้อม คนที่นำคนมาล้อมก็คืออ๋องอันนางโกรธจนแทบบ้า จึงรีบใส่เสื้อผ้าออกไปเมื่อเห็น
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 550
อ๋องหลีตกใจเล็กน้อย เขามองไปทางเฉินไท่จวิน เพื่อฟังคำแนะนำของนาง“มหาเสนาบดีเซี่ยกับอ๋องอันมีความแค้นต่อกันมานานแล้ว เพราะว่าตานชิงเสี้ยนจู่ ถึงกับเผาจวน แน่นอนว่าเขาผิด แต่ถ้าหากไม่ถูกบีบต้อนจนมุม เขาจะทำเช่นนี้หรือ? จวนเสนาบดีส่งคนมาหาท่านเป็นการส่วนตัวเช่นนี้ไม่เหมาะสม นางต้องไปรายงานต่อเจ้าหน้าที่ต่อศาลาว่าการถึงจะถูกต้อง”อ๋องหลี่เองก็รู้สึกว่ามีเหตุผล จึงไล่ชุ่ยยู่กลับไปเฉินไท่จวินถอนหายใจออกมาเบา ๆ “ที่จริงตานชิงเสี้ยนจู่ก็เป็นคนเช่นนั้น ข้าเองก็รู้ว่าทั้งน่าตำหนิและน่าชื่นชม นางเองมีพรสวรรค์ และหยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเองยิ่งนัก แต่กลับไม่ยอมที่จะสู้มหาเสนาบดี สิบหกปีที่น่าเวทนาของเซี่ยจื่ออัน ครึ่งหนึ่งก็ล้วนมาจากนางทั้งนั้น ตอนนี้เซี่ยจื่ออันแข็งแกร่งขึ้นมา นางก็ยังอ่อนโยนและมีเมตตา แม้ว่าพยายามทำให้ผู้อื่นสบายใจ แต่ก็ไม่เพียงพอ ไกลจากคำว่าเพียงพอด้วยซ้ำ ที่จริงนางก็รู้ ด้วยความฉลาด และอิทธิพลของนางสามารถมาขอให้ข้าจัดการมหาเสนาบดีเซี่ยได้ แต่นางก็ไม่ทำ ไม่มาขอความช่วยเหลือ รู้สึกว่ามันทำร้ายคนอื่น แต่ก็ยังถือตัวเหลือเกิน บางครั้งก็ยอมที่จะปกปิด อำนาจนั้นเป็นสิ่งที่นางมี แต่
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 551
แม่นมหยางร้องอุทานด้วยความตกใจ และมองไปทางหยวนฉุ่ยยวี่ด้วยความสับสน “เสี้ยนจู่จงใจให้เขาทำร้ายท่าน?”"ข้าแค่เจ็บตัวเบี่ยงแบนความสนใจ ไม่ทำเช่นนี้ก็ไม่มีทางหันเหความมุ่งร้ายของที่คนที่มุ่งเป้าไปทางจื่ออันได้ จวนมหาเสนาบดียังปล่อยข่างลือเลวทรามเช่นนี้ หากผ่านครั้งนี้ไป ไม่ว่าคนจวนมหาเสนาบดีจะพูดอะไรออกมาอีก ตอนนี้พวกเขาคงจะไม่เชื่อแล้ว” หยวนฉุ่ยยวี่พูดด้วยใบหน้านิ่งสงบเหมือนกับว่าไม่เคยถูกทุบตีมาก่อนแม่นมหยางมองพานตาน และนึกถึงคำพูดวันนั้น นางยังไม่ได้เชื่อเขาสักเท่าไหร่ “ทำไมเจ้าถึงยอมช่วยเสี้ยนจู่?”พานตานเอ่ยว่า “มหาบัณฑิตหยวนมีบุญคุณกับข้า บุญคุณนี้ ตระกูลพานรู้ไม่ลืม”เขาประสานมือและเอ่ยต่อ “เมื่อวานหลังจากมหาเสนาบดีเซี่ยไปแล้ว ยังมีคนเฝ้าที่เซี่ยจื่อหย่วน ดังนั้นข้าจึงบอกแม่นมไม่ได้ แม่นมโปรดวางใจเถอะ คำพูดเหล่านี้เป็นความจริง ฮองเฮายังคงสงสัยแม่นม ท่านรักษาตัวด้วย”พูดจบพานตานก็จากไปเขาช่วยครั้งนี้เพียงครั้งเดียว เป็นการตอบแทนบุญคุณมหาบัณฑิตหยวนที่มีต่อเขาและตระกูลพาน เขาเป็นคนของฮองเฮา เข้าออกจากวังยังไปจวนคือหน้าที่ของเขา แม่นมหยางนั่งลงมองหยวนฉุ่ยยวี่ที่รู้สึกไม่ยินดีเท
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 552
ข่าวลือต่าง ๆ นา ๆ ที่ต้องคาดเดากันไปย่อมถูกชักนำโดยใครสักคน และนั้นก็คือแผนของตานชิงเสี้ยนจู่ฮูหยินผู้เฒ่าที่ถูกข่าวลือบีบจนต้องมาหากุ้ยไท่เฟยกุ้ยไท่เฟยเอ่ยกับนางว่า เซี่ยจื่ออันนั้นอยู่ที่เกาะวิปลาส และค้นพบใบสั่งยาแล้ว นางกำลังพัฒนายานั้นอยู่เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าทราบข่าว นางรู้สึกตกใจมากและโหดเหี้ยมขึ้นมาทันที ใช้เงินทองมากมายซื้อคนร่อนเร่ เพื่อเอาชีวิตของเซี่ยจื่ออัน ถ้ายังไม่สามารถเอาชีวิตของนางได้ นางก็จะทำลายยาของนางซะหลังจากที่คนของฮูหยินผู้เฒ่าออกเดินทาง ผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิก็สั่งให้คนกระจายข่าวว่า เซี่ยจื่ออันพบใบสั่งยาบนเกาะวิปลาส หากแต่มีนักฆ่าหลายคนรอเซี่ยจื่ออันอยู่ข่าวนี้คือระเบิดลูกที่สองมีผู้ป่วยโรคผีดิบกว่าพันคนในเมืองหลวง เพื่อให้แน่ใจว่าเซี่ยจื่ออันจะกลับไปยังเมืองหลวงได้อย่างราบรื่นปลอดภัย ครอบครัวของผู้ป่วยผู้ป่วยโรคซากศพจึงแห่กันไปที่เมืองจี้ชุน เพื่อพาเซี่ยจื่ออันกลับมายังเมืองหลวงนอกจากญาติของผู้ป่วยโรคผีดิบเหล่านี้แล้ว ยังมีชาวบ้านมากมายที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองใจ และยอดฝีมือผู้กล้าหาญบางคนได้แห่กันไปที่เมืองจี้ชุน ชาวประมงจากเมืองจี้ชุน
บทล่าสุด
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1168
ร่างกายของแม่ทัพเฒ่าฉินสั่นสะท้านด้วยความโกรธ “เจ้าสาปแช่งปู่รึ เจ้าเคยคำนึงถึงญาติพี่น้องหรือไม่?”เมื่อหมอหลวงมาถึง กลับไม่มีคนในตระกูลฉินคอยเฝ้าเขาอยู่ในห้อง ดังนั้นจึงมีเพียงแต่บ่าวรับใช้หลังจากตรวจสอบอาการเสร็จ หมอหลวงก็กล่าวด้วยสีหน้าตกตะลึง “ท่านแม่ทัพเฒ่า เมื่อไม่กี่วันมานี้ท่านได้ไปที่ใดมา? แล้วท่านเคยเข้าไปในพื้นที่โรคระบาดหรือไม่?” “ไม่เคย ข้าไม่เคยไปที่นั่น” สีหน้าของแม่ทัพเฒ่าเปลี่ยนไปเล็กน้อย เมื่อได้ยินคำพูดของหมอหลวง “ท่านกำลังสงสัยว่าข้าติดเชื้อโรคระบาดใช่หรือไม่?”“อาการช่างคล้ายคลึงกันยิ่งนัก” หมอกลวงกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด“เป็นไปไม่ได้!” แม่ทัพเฒ่าฉินรู้สึกตื่นตระหนกอย่างมาก “ท่านวินิจฉัยผิดหรือไม่?”“ข้าจะจัดยาให้ท่านสองชนิดก่อน หากดื่มยาเหล่านี้แล้วไม่ได้ผล เช่นนั้นไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแล้วขอรับ” หมอหลวงกล่าวแม่ทัพเฒ่าฉินกล่าวด้วยความลนลาน “ฉินโจวบังคับให้ท่านพูดเช่นนี้ใช่หรือไม่?”หมอหลวงรู้สึกประหลาดใจ “แม่ทัพเฒ่า ท่านหมายความว่าอย่างไร? เหตุใดแม่ทัพฉินถึงต้องบังคับให้ข้าพูดเช่นนี้?”หมอหลวงชะงักไปชั่วครู่หนึ่งแล้วโพล่งถาม “ท่านเคยพูดคุยกับองค์ชายเ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1167
นางสามารถเสียสละได้ แต่จะไม่มีทางทรยศต่อประชาชนเป่ยโม่เด็ดขาดสำหรับความจงรักภักดีต่อองค์จักรพรรดิและประเทศชาติ นางจะต้องรักประชาชนก่อน จึงจะสามารถภักดีต่อองค์จักรพรรดิได้ฉินโจวกล่าวคำเบา “ข้าเข้าไปในพระราชวังเพื่อเชิญหมอหลวงแล้ว ท่านปู่พักผ่อนก่อนเถิด ข้าจะออกไปเดินเล่นรับลมสักหน่อย”ดวงตาของแม่ทัพเฒ่าฉินอัดแน่นด้วยความโกรธ แต่ก็พยายามอย่างหนักเพื่อระงับมันฉินโจวเดินออกจากห้อง และเห็นว่าฉินเป้าน้องชายของตนนั่งอยู่ที่สวน เมื่อเห็นนางเดินออกมา เขาก็ถามว่า “ท่านปู่เป็นอย่างไรบ้าง?”ฉินโจวจำคำพูดของท่านปู่ได้อย่างแม่นยำ จึงเมินเฉยต่อเขาและตอบอย่างใจเย็น “เข้าไปดูด้วยตนเองสิ”ฉินเป้าคลี่ยิ้ม แต่มันกลับดูอ้างว้างอย่างยิ่ง “ข้าได้ยินสิ่งที่ท่านปู่พูดกับท่านแล้ว ข้าไม่อยากเข้าไป”ฉินโจวตกตะลึง “เพราะเหตุใด เขาทุ่มเทความพยายามทั้งหมดไปกับหารวางแผนเพื่อเจ้า เจ้าควรขอบคุณท่านปู่สิ”ฉินเป้าหัวเราะเยาะ “จริงรึ? หากเขาทอดทิ้งท่านเพื่อตระกูลได้ ในอนาคตเขาจะไม่ทอดทิ้งข้าหรือ? ข้าไม่ต้องการชื่อเสียงหรือความดีงามใด ๆ พวกมันไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการเลย”ฉินโจวดูถูกน้องชายมาโดยตลอด เพราะเขาไม่ได
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1166
ทั้งสองคนเดินออกไปและหยุดอยู่บนทางเดิน หมอมองฉินโจวพร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด “ท่านแม่ทัพ ข้ากำลังสงสัยว่าท่านแม่ทัพเฒ่าจะป่วยด้วยโรคระบาดขอรับ”ฉินโจวตกตะลึง “โรคระบาด? เป็นไปได้อย่างไร? ปู่ของข้าไม่เคยออกไปข้างนอก และไม่เคยติดต่อกับผู้ป่วยโรคนี้เลย แล้วเขาจะติดเชื้อโรคระบาดได้อย่างไร?”“ข้าเคยรักษาผู้ป่วยโรคระบาดมาก่อน ซึ่งอาการคล้ายคลึงกันอย่างมาก ผู้ป่วยจะมีไข้สูง ไอ ตาแดง หายใจเร็วขึ้น เมื่อเกิดอาการเหล่านี้พร้อมกันจะอันตรายอย่างมาก ยิ่งไปกว่านั้นโรคนี้ยังไม่มีวิธีรักษาให้หายขาดขอรับ” หมอกล่าว“เป็นไปไม่ได้ หากจะติดเชื้อโรคระบาดก็ต้องสัมผัสกับผู้ป่วยที่มีเชื้ออยู่แล้ว แต่ท่านปู่ของข้าไม่เคยใกล้ชิดคนเหล่านั้นเลย แล้วเขาจะติดเชื้อได้อย่างไร?” ฉินโจวยังคงไม่เชื่อหมอประสานหมัด “ทั้งหมดนี้คือคำวินิจฉัยของข้า หากท่านแม่ทัพไม่เชื่อ ก็สามารถขอให้หมอคนอื่นมาตรวจดูได้ หรือท่านจะพาเขาไปที่พระราชวัง และขอให้หมอหลวงช่วยตรวจอาการ ข้าไร้ความสามารถ จึงอาจวินิจฉัยผิดพลาดได้ ลาก่อนขอรับ ๆ!”สิ้นคำ หมอก็หยิบกล่องยาแล้วออกไปโดยไม่เขียนใบสั่งยาด้วยซ้ำฉินโจวสับสนไม่น้อย ท่านปู่ติดเชื้อโร
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1165
หัวใจของฉินโจวเย็นเยียบราวกับน้ำ “ใช่ ตราบใดที่ข้าตายในสนามรบ ตระกูลฉินก็ยังจะเป็นผู้กล้า และเป็นขุนนางผู้มีเกียรติ”แม่ทัพเฒ่าฉินเงียบไปครู่ใหญ่ จากนั้นกล่าวคำเบา “ในฐานะหลานสาวตระกูลฉิน มันเป็นหน้าที่ของเจ้าที่ต้องเสียสละเพื่อชื่อเสียง และรากฐานของตระกูล”ฉินโจวกำหมัดแน่นด้วยความไม่พอใจ “หลายปีที่ผ่านมานี้ ข้ายังทำไม่พออีกหรือ? ตอนนี้มีใครในตระกูลฉินบ้างที่ไม่เกาะกินเลือดนี้ของข้า?”แม่ทัพเฒ่าฉินลุกยืนขึ้นพลางกล่าวอย่างเย็นชา “ข้าเคยเตือนเจ้าแล้ว คราวนี้ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เจ้าจะต้องเข้าไปในพระราชวัง ข้าให้คำมั่นกับฮองเฮาเฉาแล้ว ว่าวันนี้เจ้าจะไปที่นั่นเพื่อทูลขอรับคำสั่ง หากเจ้าไม่ไป ข้าก็จะรับคำสั่งและออกรบด้วยตนเอง”“ท่าน...” ฉินโจวมองเขาด้วยสายตาโศกเศร้า “ท่านปู่ ข้าก็เป็นหลานสาวของท่านเหมือนกัน ท่านไม่สงสารข้าบ้างหรือ?”“ปู่สงสารเจ้าสิ แต่ภารกิจหน้าที่ของตระกูลฉินจะต้องถูกส่งต่อ ตอนนี้น้องชายของเจ้าโตพอแล้ว เจ้าจะต้องพาเขาไปสร้างความสำเร็จทางการทหารด้วย และเจ้าจะได้รับส่วนแบ่งของน้องเจ้า เมื่อถึงเวลานั้น ตระกูลฉินก็จะได้ผู้สืบทอดคนใหม่”ฉินโจวผงะไปชั่วครู่ ก่อนระเบิดหัวเราะ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1164
เมื่อได้ยินคำพูดของฉินโจว แม่ทัพเฒ่าฉินก็โมโหมากจนเคราสั่นสะท้าน “อาโจว อะไรจะสำคัญไปกว่าการบรรลุเป้าหมายอันยิ่งใหญ่? องค์จักรพรรดิเพียงต้องการขยายอาณาเขตของแคว้น เจ้าควรรู้เอาไว้ว่าเมื่อเรายึดครองต้าโจวสำเร็จ เป่ยโม่จะมีพื้นที่เพิ่มมากกว่าครึ่งหนึ่ง และมันจะเป็นความดีความชอบของตระกูลฉิน ทำให้ตระกูลของเราถูกจดจำไปหลายชั่วอายุคน! นี่ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าต้องการมาตลอดรึ? เจ้าไม่ต้องการบอกคนทั้งโลก ว่าแม้ฉินโจวจะเป็นสตรี แต่นางก็สามารถประสบความสำเร็จได้อย่างผ่าเผยหรือ?”ฉินโจวมองดูใบหน้าที่ฉายแววตื่นเต้นปนโกรธเกรี้ยวของปู่ ทันใดนั้นนางก็สัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติถูกต้อง มันคือความต้องการของนาง แต่ความสำเร็จของนางจะต้องไม่แลกกับการเหยียบย่ำกระดูกของประชาชนชาวเป่ยโม่นางรักเป่ยโม่และหวังที่จะขยายอาณาเขตของแคว้น นอกจากนี้นางยังต้องการเสาะหาดินแดนอุดมสมบูรณ์เพื่อประชาชน เพราะหวังว่าพวกเขาจะสามารถอยู่อาศัยและทำกินอย่างสงบสุข และพึงพอใจโดยไม่ต้องทนทุกข์จากการพลัดถิ่นอย่างไรก็ตาม ในตอนนี้หากต้องการบรรลุอำนาจ นางจำต้องสละชีวิตประชาชนจำนวนมาก และนำเงินภาษีของทุกคนมาใช้ในการทำสงคราม ทำให้โรคร
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1163
มือสังหารเหล่านั้นแต่งกายคล้ายกับชาวต้าโจวและสวมหน้ากากผ้าสีดำ กลุ่มคนนิรนามราวเจ็ดถึงแปดคนกระโดดลงมาจากท้องฟ้ากลางวันแสก ๆ ทันทีที่เท้าของคนเหล่านั้นแตะพื้น พวกมันก็เริ่มโจมตีอย่างดุดันฉินโจวเห็นมือสังหารคนหนึ่งกระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมกับกระบี่ยาว จากนั้นร่ายรำอยู่หลายกระบวนท่าราวกับนางฟ้าโปรยดอกไม้ ขณะแสงแดดตกกระทบกระบี่ส่องกระจายไปทั่วเหล่าทหารที่เพิ่งมาถึงกระโจนเข้าไปร่วมวงต่อสู้อย่างรวดเร็วหลังจากประดาบกันไปกว่าร้อยครั้ง มือสังหารก็ถูกบีบบังคับให้ล่าถอย ฉินโจวจ่อกระบี่ไปที่คอของหนึ่งในมือสังหาร พลางถามเสียงเข้ม “ตอบข้า ใครเป็นคนส่งเจ้ามา?”มือสังหารตอบอย่างเย็นชา “ฆ่าไอ้หมารับใช้เป่ยโม่ให้หมด!”“หมารับใช้เป่ยโม่? เห็นได้ชัดว่าพวกเจ้าไม่ได้เป็นคนเป่ยโม่ พวกเจ้ามาจากต้าโจวใช่หรือไม่?” ฉินโจวโมโหอย่างมาก ขณะชี้ดาบไปยังหน้าอกของอีกฝ่าย “ไอ้เลวมู่หรงเจี๋ยส่งพวกเจ้ามาใช่หรือไม่?”“หญิงเลวอย่าเจ้ากล้าเอ่ยชื่อของท่านอ๋อง ทำให้พระองค์มัวหมองได้อย่างไร?” มือสังหารตะโกนฉินโจวชักดาบกลับพร้อมกล่าวอย่างเย็นชา “กลับไปซะ!”มือสังหารตกตะลึง ราวกับไม่คาดคิดว่าฉินโจวจะปล่อยตัวเขาไป”เ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1162
ฉินโจวกล่าวด้วยความโมโห “ข้าหลอกลวงเจ้าเมื่อไร?”“ไม่งั้นรึ? เจ้าและอ๋องฉีเอ่ยปากว่า หากจื่ออันตกลงเดินทางมาที่เป่ยโม่ พวกเจ้าจะส่งองค์ชายรัชทายาทไปที่ต้าโจวเป็นองค์ประกัน แล้วพวกเจ้าทำตามที่พูดแล้วหรือไม่?”“องค์ชายรัชทายาทเดินทางไปยังต้าโจวแล้ว!”“ผู้ที่เดินทางไปยังต้าโจวคือองค์ชายเจ็ด ไม่ใช่องค์ชายรัชทายาท องค์ชายเจ็ดไม่ได้เป็นที่โปรดปราน ดังนั้นจักรพรรดิเป่ยโม่จะส่งเขาไปสังเวยเมื่อใดก็ได้”“เป็นไปไม่ได้!” ฉินโจวประหลาดใจอย่างมาก เห็นได้ชัดว่าผู้ที่เดินทางไปคือองค์ชายรัชทายาท เพราะองค์จักรพรรดิทรงตรัสด้วยตนเองว่าจะส่งเขาไปที่ต้าโจว“เจ้าอย่าเพิ่งสนใจเรื่องนี้เลย ก่อนหน้านี้ทั้งสองแคว้นตกลงทำสนธิสัญญาสงบศึก หลังจากการแพร่ระบาดสิ้นสุดลง แต่เจ้ากลับวางแผนโจมตีพวกเราในขณะที่ข้ายังอยู่ที่เป่ยโม่ เจ้าจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร?” มู่หรงเจี๋ยกล่าวอย่างเคร่งเครียดฉินโจวตอบ “ผิดแล้ว เป็นเพราะต้าโจวที่เคลื่อนทัพโจมตีทหารฝั่งขวาของเราก่อน และสังหารทหารของเราไปกว่าร้อยคน ข้าจึงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากเคลื่อนทัพเข้าไปใกล้ เพื่อบีบบังคับให้พวกเจ้าถอยกลับ”“ไร้สาระ กองทัพของเราหยุดเคลื่อนท
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1161
อย่างไรก็ตาม การจัดหาเสบียงอาหารสำหรับพื้นที่ภัยพิบัติยังไม่เพียงพอ และยังขาดแคลนเสื้อผ้าอาภรณ์ นอกจากนี้หลังจากที่พระชายาผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์มาถึงเป่ยโม่ ก็ยังไม่ได้รับใบสั่งยาแม้แต่ฉบับเดียว ดังนั้นความอดทนของประชาชนจึงค่อย ๆ หมดลง แต่ความโกรธและความขุ่นเคืองกลับยิ่งมากขึ้นทันทีที่ข่าวลือแพร่สะพัด ก็เป็นเสมือนเป็นการขว้างเปลวไฟใส่ ‘ระเบิด’ หนึ่งหมื่นตุน ทำให้มันระเบิดออกอย่างรวดเร็วผู้ประสบภัยนับไม่ถ้วนหลั่งไหลเข้าสู่เมืองหลวงอย่างรวดเร็วหลังจากที่ฉินโจวลงจากภูเขา นางก็พบว่าองค์จักรพรรดิทำอะไรกับทหารม้า และทหารเจ็ดหมื่นนายที่ประจำการที่เมืองหลวง ซึ่งเขาออกคำสั่งให้ทหารเหล่านั้นขับไล่เหล่าผู้ประสบภัยออกไปนางเห็นด้วยตาตนเองว่าทหารใต้บังคับบัญชาของนางสร้างกำแพงมนุษย์อันแน่นหนา เมื่อผู้ประสภัยเดินทางเข้ามา พวกเขาก็จะโบกหอกเพื่อขับไล่คนเหล่านั้นออกไปผู้ประสบภัยมากกว่าสิบรายได้รับบาดเจ็บจากหอกทหารเหล่านั้นอยู่ใต้บังคับบัญชาของนาง แม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะไม่ได้ฆ่าผู้ใด แต่เมื่อสถานการณ์รุนแรงขึ้นจะต้องมีการฆ่าแกงกันอย่างแน่นอนฉินโจวโกรธจัดจึงขี่ม้าเข้าไปขวางเอาไว้ “หยุด หยุดเ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1160
ฉินโจวกวาดสายตามองพลางเยาะเย้ยจื่ออันไม่สนใจนาง และพาหลินตานไปยังเขตตะวันตกภายในสองวันนี้มีผู้เสียชีวิตถึงสามคน ซึ่งทั้งหมดถูกหามออกไปหลังจากที่หลินตามเดินเข้ามาเขาหลั่งน้ำตาหลั่งน้ำตาขณะมองดูการเผาศพจื่ออันไม่คิดว่าเขาจะมีความอ่อนไหวมากเพียงนี้ “ท่านหมอหลิน ท่านเป็นอะไรหรือไม่?”หลินตานปาดน้ำตา “ข้าขอโทษ ข้าเพียง... คิดถึงครอบครัวขอรับ”“ครอบครัวของท่าน? แล้วตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ใดหรือ?” จื่ออันถาม“ตายหมดแล้วขอรับ ภรรยาและลูกสะใภ้ของข้าตายเพราะเหตุแผ่นดินไหวทั้งคู่ ส่วนลูกชายและหลานชายติดเชื้อโรคระบาดก่อนตายไปเช่นกัน ข้าจึงเป็นคนเดียวที่เหลือรอด” หลินตานสูดหายใจเข้าลึก ใบหน้าที่อยู่ภายใต้ผมสีขาวฉายแววความเศร้าโศกและหดหู่จื่ออันไม่คาดคิดว่าเขาจะมาจากพื้นที่โรคระบาดเช่นกัน เมื่อเห็นสีหน้าเศร้าสร้อย จื่ออันก็ไม่รู้จะปลอบใจเขาเช่นไร จึงได้แต่นิ่งเงียบและอยู่เคียงข้างไม่นานหลินตานก็ถามว่า “ท่านหมอเซี่ย โรคระบาดนี้สามารถรักษาหายได้จริงหรือขอรับ?”ตอนนั้นเองจื่ออันก็นึกได้ว่าเขาเป็นหมอเท้าเปล่า และหลังจากเดินทางพเนจรไปที่ต่าง ๆ เขาอาจรู้จักจินเย่าฉือก็เป็นได้ ดังนั้นจึงรีบถามว
