บทที่ 550

อ๋องหลีตกใจเล็กน้อย เขามองไปทางเฉินไท่จวิน เพื่อฟังคำแนะนำของนาง

“มหาเสนาบดีเซี่ยกับอ๋องอันมีความแค้นต่อกันมานานแล้ว เพราะว่าตานชิงเสี้ยนจู่ ถึงกับเผาจวน แน่นอนว่าเขาผิด แต่ถ้าหากไม่ถูกบีบต้อนจนมุม เขาจะทำเช่นนี้หรือ? จวนเสนาบดีส่งคนมาหาท่านเป็นการส่วนตัวเช่นนี้ไม่เหมาะสม นางต้องไปรายงานต่อเจ้าหน้าที่ต่อศาลาว่าการถึงจะถูกต้อง”

อ๋องหลี่เองก็รู้สึกว่ามีเหตุผล จึงไล่ชุ่ยยู่กลับไป

เฉินไท่จวินถอนหายใจออกมาเบา ๆ “ที่จริงตานชิงเสี้ยนจู่ก็เป็นคนเช่นนั้น ข้าเองก็รู้ว่าทั้งน่าตำหนิและน่าชื่นชม นางเองมีพรสวรรค์ และหยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเองยิ่งนัก แต่กลับไม่ยอมที่จะสู้มหาเสนาบดี สิบหกปีที่น่าเวทนาของเซี่ยจื่ออัน ครึ่งหนึ่งก็ล้วนมาจากนางทั้งนั้น ตอนนี้เซี่ยจื่ออันแข็งแกร่งขึ้นมา นางก็ยังอ่อนโยนและมีเมตตา แม้ว่าพยายามทำให้ผู้อื่นสบายใจ แต่ก็ไม่เพียงพอ ไกลจากคำว่าเพียงพอด้วยซ้ำ ที่จริงนางก็รู้ ด้วยความฉลาด และอิทธิพลของนางสามารถมาขอให้ข้าจัดการมหาเสนาบดีเซี่ยได้ แต่นางก็ไม่ทำ ไม่มาขอความช่วยเหลือ รู้สึกว่ามันทำร้ายคนอื่น แต่ก็ยังถือตัวเหลือเกิน บางครั้งก็ยอมที่จะปกปิด อำนาจนั้นเป็นสิ่งที่นางมี แต่