All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 561 - Chapter 570

ไม่ต้องเอ่ยว่าเซี่ยจื่ออันคนเดียว แม้แต่จะเซี่ยจื่ออันหลายคน ก็ล้วนแต่ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของงูเหล่านี้ คืนวานนี้ก็มีหญิงชรามาอีกหนึ่งคน นางบอกว่าเป็นหญิงชรา ทว่านางไม่อาจจะแน่ใจได้ เพราะว่าใบหน้านั้นถูกปกคลุมเอาไว้ด้วยผ้าคลุม ทำได้เพียงมองเห็นเสื้อผ้าล้าสมัยที่สวมใส่อยู่ ทว่าหญิงสาวผู้นี้ค่อนข้างจะเย่อหยิ่ง วางท่าใหญ่โต เมื่อมาแล้วก็เล่นอยู่กับงูเหลือม โดยที่ไม่ทำงานใด ตกปลาล้วนแต่เป็นหญิงอีกคนหนึ่งที่เป็นคนทำ และก็ไม่เอ่ยอะไรกับนางออกมาก่อน ทำเพียงแค่ปรายตามองนางอย่างเฉยเมย จากนั้นก็ไม่สนใจอะไรอีก วันหนึ่งหลังจากที่จื่ออันย่างปลาจนเสร็จแล้ว ได้นำไปให้กับป้าอาเฉอนั้น นางเหลือบมายังจื่ออันแล้วเอ่ยออกมา “นำไปให้ท่านผู้เฒ่า” ท่านผู้เฒ่าที่นางเอ่ยถึงนั้น ก็คือหญิงที่มาในภายหลัง จื่ออันทำได้เพียงแต่หยิบปลาแล้วเดินเข้าไป ท่านผู้เฒ่านั้นนอนเอนกายครึ่งตัวบนหาดทราย งูเหลือมตัวหนึ่งนอนอยู่ตรงส่วนศีรษะของนาง และนางใช้งูเหลือมตัวนั้นเป็นหมอนหนุน นางหวาดกลัวงูเหลือมตัวอวบอ้วนนั่นจริง ๆ จึงทำเพียงแต่เอ่ยออกไปจากที่ไกล “ท่านผู้เฒ่า กินปลากันเถิด” “อืม!” ท่านผู้เฒ่าเหลือบมองยังนางอย่างเรีย

ฮูหยินผู้เฒ่ามองไปยังนาง “กรมอาญา? เจ้าไปทำอะไรที่กรมอาญา?” “ฮูหยินผู้เฒ่าไม่รู้อย่างนั้นหรือ? ท่านอ๋องออกคำสั่งให้กรมอาญาตรวจสอบเรื่องของโรคผีดิบ บ่าวไปยังกรมอาญา นำทุกอย่างที่รู้บอกออกมาจนหมด” ป้าชุ่ยยู่เอ่ยเย้ยหยันออกมา “แม้แต่เจ้าก็ยังหักหลังข้า?” ฮูหยินผู้เฒ่าอ้าปากค้าง จ้องมองไปยังป้าชุ่ยยู่อย่างไม่อยากเชื่อสายตา ใบหน้าของชุ่ยยู่ซีดขาว “ใช่แล้ว บ่าวเองก็ไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องมีวันหนึ่งที่จะต้องหักหลังท่าน และก็เหมือนกับบ่าวเช่นกัน ที่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าฮูหยินผู้เฒ่าจะทำร้ายคนในครอบครัวของบ่าว” “เจ้า......” ฮูหยินผู้เฒ่ากลอกตาไปมา จู่ ๆ ก็นึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็น “กระทำการใหญ่จะไม่สนใจเรื่องเล็ก ครอบครัวของเจ้าเองก็ไม่ได้ทำดีกับเจ้า หลายปีมานี้ เจ้าทำเพื่อพวกเขาไปมากเท่าไหร่ พวกเขาไม่เคยตอบแทนเจ้าเลยแม้แต่น้อย แล้วจะมีอันใดให้น่าเสียดายกัน? แต่หลายปีมานี้ ข้าปฏิบัติกับเจ้าอย่างไร ในใจของเจ้าชัดแจ้งดี?” “นี่เป็นความสัมพันธ์ในครอบครัว ฮูหยินผู้เฒ่าคงจะไม่มีทางเข้าใจ ก็เหมือนกับที่ท่านทำกับคุณหนูใหญ่ ทำกับตานชิงเสี้ยนจู่เช่นนั้น ท่านเพียงแต่มองเห็นผลป

หวงไท่โฮ่วยิ้มออกมาเล็กน้อย “ไม่ใช่ว่าข้าจะมีเรื่องอันใดหรอก เพียงแต่ว่าข้ามาเพื่อประกาศพระราชเสาวนีย์” “พระราชเสาวนีย์? เป็นพระราชเสาวนีย์ของใครกันพ่ะย่ะค่ะ?” มู่หรงเจี๋ยตะลึงเล็กน้อย บรรดาขุนนางเองก็พากันมองหน้ากัน เป็นพระราชเสาวนีย์ของหวงไท่โฮ่วเอง หรือว่าฝ่าบาทฟื้นขึ้นมากันแล้วนะ? หวงไท่โฮ่วบีบพระหัตถ์ แล้วทรงตรัสออกมากับซุนกงกง “ประกาศพระราชเสาวนีย์เถิด!” ซุนกงกงเดินก้าวมายังเบื้องหน้า เปิดพระราชเสาวนีย์ที่อยู่ในมือออกมา แล้วค่อย ๆ อ่านออกมาให้กับเหล่าขุนนางฟัง “ใต้เท้าทุกท่าน เหล่านายน้อยทุกท่าน ข้าออกจากเมืองหลวงมาจนถึงวันนี้ เป็นเวลาสามสี่ปี หรือห้าหกปีแล้ว หรืออาจจะสิบกว่ายี่สิบกว่า ข้าชราแล้วเริ่มที่จะสับสนจำได้ไม่ชัดเจน แต่ใต้เท้าทุกท่าน หากยังจำข้าได้ ในสามวันถัดมา ก็ขอให้ไปยังจวนผู้สำเร็จราชการแทน ร่วมอวยพรและแสดงความยินดีกับงานอภิเษกสมรสของหลานชายข้ามู่หรงเจี๋ย เพราะเวลากระชั้นชิดนั้น พิธีอภิเษกไม่ได้จัดเตรียมพร้อมมากนัก เหล้าอาหารมีเพียงเล็กน้อย ขอใต้เท้าทุกท่านมาพร้อมกับของขวัญและใจที่ไม่รังเกียจ เพื่อร่วมดื่มเหล้า จบพระราชเสาวนีย์!” เมื่อพระราชเสาวนีย์นี้ถูกป

ท่านผู้เฒ่ายังคงนั่งอยู่บนหาดทราย ใบหน้าปกคลุมไปด้วยผ้าผืนบาง สายตากวาดมอองบนใบหน้าจื่ออันอย่างแผ่วเบา กวักมือเรียกป้าอาเฉอไปนั่งข้างกายโดยที่ไม่สนใจนางอีก ดูเหมือนต้องการจะพูดคุยกัน จื่ออันต้องการเอียงตัวเข้าไปฟัง ป้าอาเฉอขว้างส้อมมาให้นางก่อนจะเอ่ย “ไปตกปลา” จื่ออันหยิบส้อมขึ้นมา เดินไปข้างหน้าได้สองสามก้าว จู่ ๆ ก็หันศีรษะกลับมา แล้วโยนส้อมลงบนพื้นอย่างแรง เอ่ยออกมาอย่างโกรธจัด “พวกท่านพอแล้วหรือยัง ข้าอดทนมานานมากพอแล้ว ตกลงแล้วพวกท่านเป็นใครกันแน่? ทำไมถึงต้องขังข้าเอาไว้ที่นี่ด้วย?” “ไปตกปลาซะ!” ป้าอาเฉอเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา “ข้าจะตีพวกท่านซะ หากว่าพวกท่านยังไม่ปล่อยข้าไป หากคู่หมั้นของข้ารู้เข้า จะต้องไม่ปล่อยพวกท่านไปแน่” จื่ออันเสียสติไปแล้ว สบถคำด่าหยาบคายออกมา ช่างน่ารำคาญเกินไปแล้ว ถึงแม้ว่าจะมีบุญคุณช่วยชีวิตเอาไว้ แต่ก็ไม่อาจลักพาตัวนางเพื่อไปแต่งงานกับคนโง่ได้ “คู่หมั้นของนางมีที่มาใหญ่โตอย่างนั้นหรือ?” ท่านผู้เฒ่ามองไปยังป้าอาเฉอ ก่อนจะเอ่ยถามออกมา ป้าอาเฉอเอ่ย “ถือว่าใหญ่โต เป็นถึงผู้สำเร็จราชการแทน” จื่ออันอ้าปากค้างออกมา พวกนางรู้? ตกลงแล้วพวกพวกนางเป็นใ

เมื่อไหร่กันนะ ที่นางชอบ เขาเองก็ชื่นชอบ? ความเจ็บปวดพุ่งกระทบเข้าโจมตีจิตใจของเขาอย่างที่ไม่มีการเตือนล่วงหน้า ในหัวของเขาว่างเปล่า เขาและเซียวเซียวล้วนแต่ดื่มเหล้าจนเมามายไป เมื่อดื่มเหล้าเข้าจนเกิดความโศกเศร้า ความรู้สึกนี้ไม่ดีนัก ท่ามกลางความเมามายมู่หรงเจี๋ยเตะไปยังเซียวเซียวหนึ่งครั้ง เซียวเซียวที่นอนอยู่บนโต๊ะ เมื่อเงยหน้าขึ้น ดวงตาก็แดงก่ำ “ข้าจะไปหานาง!” เซียวเซียวบังคับตัวเองให้ลุกขึ้นแล้วเดินจากไป เซียวเซียวยืนอยู่ด้านนอกจวนองค์หญิงอยู่นานแล้ว ท้ายที่สุดก็ยังไม่ได้เข้าไป เมื่อถูกลมยามค่ำคืนพัดมาเป็นระลอก ๆ ในหัวก็ได้สติกลับมามากแล้ว ก่อนจะยิ้มขมขื่นแล้วเดินโซเซออกไป มู่หรงเจี๋ยที่ฟุบอยู่บนโต๊ะ ก็พบว่ามีคนเข้ามาอย่างเงียบ ๆ เขาคว้ากระบี่ที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมา แล้วดึงออกจากฝักอย่างรวดเร็ว กระบี่พาดลงบนคอของคนผู้นั้น ไม่มีผู้ใดสามารถเข้าห้องของเขาได้ นอกจากหนี่หรง หนี่หรงถูกเขาส่งออกไปแล้ว ต่อให้เขาจะมึนเมา และต่อให้จะอยู่ภายในจวน เขาก็ยังคงจำต้องรักษาความระมัดระวังขั้นสูงเอาไว้ และนี่เป็นความโศกเศร้าของเขา คนที่มานั้นคืออาเฉอ นางยื่นมือออกไปผลักกระบี่ของเขาออ