บทที่ 561

มู่หรงเจี๋ยขึ้นไปยังเกาะวิปลาส เซียวท่าและหมอหลวงที่กำลังปรุงยากันอยู่นั้น เมื่อเห็นว่าเขามาแล้ว ต่างก็รีบเงยหน้าขึ้นแล้วเอ่ยถาม “หาพบหรือไม่?”

มู่หรงเจี๋ยส่ายศีรษะแล้วนั่งลง ก่อนจะมองดูยาในมือของเขา

แสงในดวงตาของเซียวท่าค่อย ๆ หรี่ลง “หาไม่พบอย่างนั้นหรือ?”

มู่หรงเจี๋ยไม่ส่งเสียงใด ใบหน้าเองก็ไม่มีอารมณ์ใดออกมา

ในใจของเซียวท่ารู้สึกแย่ขึ้นมา “ขอโทษจริง ๆ เป็นข้าที่ไม่ได้ปกป้องนางให้ดี”

มุมปากของมู่หรงเจี๋ยยกยิ้มเย้ยหยันออกมา คนที่สมควรขอโทษนางมากที่สุดควรจะเป็นเขา

เขาจินตนาการล่วงหน้าถึงอันตรายรูปแบบต่าง ๆ แต่เขาไว้ใจเฉินไท่จวินมากจนเกินไป นางบอกว่าส่งแม่ทัพตระกูลเฉินทั้งสิบสองออกไปแล้ว เขาก็รู้สึกสงบใจคิดว่าจื่ออันจะต้องกลับมาได้อย่างปลอดภัย

ทว่าเขากลับไม่รู้ว่า แม่ทัพตระกูลเฉินทั้งสิบสองเมื่อออกจากเมืองไปได้ไม่นาน ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย จนกระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา

เขาที่รับรู้ได้ถึงความเร่งด่วน แต่กลับไม่ยอมปล่อยความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในเมืองหลวงไป

เซียวท่ามองไปยังเขา “ก่อนที่นางจะถูกกระแสน้ำวนพัดพาลงไปนั้น ได้เอ่ยออกมาคำหนึ่ง ให้ข้าบอกกับท่านอ๋อง”

มู่หรงเจี๋ยเง