บททั้งหมดของ ลูกเขยฟ้าประทาน: บทที่ 731 - บทที่ 740

คฤหาสน์ใจกลางภูเขา ทั้งสองดูเหมือนจะใจตรงกัน ซูหยิงเซี่ยยังจัดรูปถ่ายงานแต่งงานของทั้งสองคน มองไปที่หานซานเฉียนในรูปถ่าย และพึมพำกับตัวเอง เมื่อเวลาที่อ้างว้างกลางดึก สำหรับซูหยิงเซี่ยความรู้สึกโหยหาเป็นเหมือนคลื่นยักษ์ที่ซัดเข้าสู่หัวใจของเธอตลอดเวลา แม้ว่าเธอจะสับสนกับงานในระหว่างวัน และไม่ได้คิดถึงหานซานเฉียน แต่ในเวลากลางคืน สถานการณ์นี้ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ เมื่อมองไปที่อีกด้านของเตียง ควรจะมีชายคนหนึ่งชื่อหานซานเฉียนนอนอยู่ที่นั่น และเขาก็เป็นสามีของเธอ "สามี ฉันคิดถึงคุณจัง" น้ำตาที่หางตาของซูหยิงเซี่ยไหลลงมาราวกับไข่มุกที่แตกสลาย เช้าวันรุ่งขึ้นซูหยิงเซี่ยกำลังจะไปทำงาน หลังจากวิ่งในตอนเช้า เจี่ยงหลานมาพูดกับเธอว่า "หลังเลิกงานก็รีบกลับมาบ้าน วันนี้จะมีแขกมาที่บ้าน" ซูหยิงเซี่ยขมวดคิ้วแน่น ตระกูลเจียงยังจะมาที่บ้านอย่างโจ่งแจ้งอีกเหรอ? "อย่าบอกนะคะว่าคุณปู่และคนอื่น ๆ จะมาอีก?" ซูหยิงเซี่ยพูดอย่างไม่พอใจ “ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเขา เป็นเพื่อนของฉันเอง อย่าลืมกลับบ้านก่อนเวลา” เจี่ยงหลานพูด ซูหยิงเซี่ยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ในใจของเธอเป็นเรื่องยากมากที่เจี่ยงหล

"ผมจะไม่ปล่อยให้คุณทำลายเขา" ฉือจิงพูดพลางกัดฟัน "เพื่อให้บรรลุเป้าหมาย ไม่มีวิธีแบบประนีประนอม แม้แต่ชีวิตของลูกชายเองก็ไม่สำคัญ คุณและหนานกงเชียนชิวถูกหล่อหลอมมาจากแม่พิมพ์เดียวกัน แต่ความดื้อรั้นของซานเฉียนนั้น ไม่ใช่สิ่งที่คุณจะจินตนาการได้ เขาจะไม่ยอมถูกทำลายโดยใครก็ตาม นอกจากเธอ" เหยีบนจุนกล่าว เขาเข้าใจหานซานเฉียนดีกว่าใคร ๆ สิ่งที่หานซานเฉียนต้องการทำนั้นไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปสามารถเปลี่ยนแปลงได้ และการช่วยเหลือหานซานเฉียนจากเขาก็สำคัญเช่นกัน มันไม่ได้ทำให้หานซานเฉียนอ่อนแอแต่อย่างใด ไม่มีใครสามารถจินตนาการถึงสิ่งที่เขาอดทน เพื่อผู้ชายที่ร่ำรวยและมั่งคั่งคนนี้ ที่พึ่งพาตนเองได้ตั้งแต่อายุสิบสองปี และการเติบโตของเขาในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ ได้ส่งผลถึงความมุ่งมั่นที่ไม่อาจทำลายได้ของเขา "เธอ?" ฉือจิงแสดงเจตนาที่ต้องการฆ่าผ่านคิ้วที่ขมวดของเธอ ใครก็ตามที่สามารถกระตุ้นหานซานเฉียนได้นั้นเป็นภัยคุกคามในสายตาของฉือจิง "ผมแนะนำให้คุณกำจัดความคิดโง่ ๆ ในใจของคุณ การฆ่าเธอจะไม่ทำให้ซานเฉียนแข็งแกร่งขึ้น เพราะความแข็งแกร่งของเขาขึ้นอยู่กับซูหยิงเซี่ย และเขาสามารถทำได้ทุกอย่างเพื่

"ฉันไม่ได้เจอหานซานเฉียน คุณก็รู้ว่าหานซานเฉียนเป็นเพียงแค่คนที่ถูกขับไล่ออกจากครอบครัว" ฉือจิงกัดฟันพูด "คนไร้ค่าคนนี้ได้ถูกคุณทอดทิ้ง แน่นอนว่าฉันรู้ แต่ตอนนี้หานจุนก็พิการไปแล้ว แถมยังอยู่ในคุก และหานซานเฉียนก็เป็นคนเดียวที่จะสามารถดูแลภาพรวมของตระกูลหานได้ ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าตอนนี้คุณจะไม่ฝากความหวังไว้ที่หานซานเฉียนหรือเปล่า?” หานเหยียนพูดแผ่วเบา “เรื่องของเขาไม่เกี่ยวอะไรกับตระกูลหาน” ฉือจิงกล่าว รอยยิ้มบนใบหน้าของหานเหยียนเข้มขึ้น เธอไม่คิดว่าคนไร้ค่าคนนี้จะถูกครอบครัวของเขาทิ้งอย่างไร้เยื่อใย "ฉันไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมพ่อของฉันถึงยืนยันที่จะกำจัดกับคนไร้ค่าประเภทนี้ไปให้พ้นทาง" หานเหยียนพูดอย่างดูถูกเหยียดหยาม เมื่อฉือจิงออกจากโรงแรม รอยนิ้วมือที่แดงและบวมบนใบหน้าของเธอนั้นชัดเจนมาก แต่มันไม่ใช่แค่สิ่งเดียวที่เป็นความโกรธในใจของเธอ ความเย่อหยิ่งของตระกูลหานในสหรัฐอเมริกานั้นไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนสำหรับเธอ ย้อนกลับไปตั้งแต่ต้น ถือว่าเธอเป็นผู้อาวุโสของหานเหยียน แต่หานเหยียนไม่ได้ให้เกียรติกับเธอเลยแม้แต่สาวรับใช้ก็ยังกล้าที่จะตบเธอ! "หานซานเฉียน ฉันไม่สมควรเป็น

“คุณจะทำอะไร เพื่อนของฉันมาจากบริษัทเทียน กรุ๊ป คุณลืมไปแล้วเหรอ” มี่เฟยเอ๋อร์ขู่ ถังโก่วยิ้มอย่างดูถูกเหยียดหยามและพูดว่า "เมื่อคืนฉันกลัวเขาจริง แต่ฉันไปสืบมาแล้ว เขาเป็นเพียงหัวหน้าแผนกเล็ก ๆ ไม่ได้มีอำนาจอะไร" คำพูดเหล่านี้ทำให้มี่เฟยเอ๋อร์แสดงสีหน้าหวาดกลัว เขาไม่กลัวฉินจ้าวด้วยซ้ำ มี่เฟยเอ๋อร์ก็ไม่มีอะไรที่สามารถจัดการกับเขาได้ "คุณทำอะไรพวกเรา มันผิดกฎหมายนะ" มี่เฟยเอ๋อร์พูด “คนสวย ฉันจะบอกให้นะ ฉันไม่ใช่คนดี ถ้าฉันทำอะไรไม่ได้ ฉันคงไม่ทำในสิ่งที่ฝ่าฝืนกฎหมายและระเบียบวินัย คุณพูดถึงเรื่องผิดกฎหมายไม่ตลกไปหน่อยเหรอ” ถังโก่วหัวเราะอย่างร่าเริง เช่นเดียวกับทุกคน มันไร้สาระที่จะพูดคุยเกี่ยวกับการทำผิดกฎหมายกับพวกนอกกฎหมาย รถแล่นไปที่หมู่บ้านเฉิงจง ซึ่งเป็นที่ที่จางหลิงฮวาเคยอาศัยอยู่มาก่อน หลังจากที่รถหยุด มี่เฟยเอ๋อร์และหยางเหมิงก็ลงจากรถ เมื่อเห็นสภาพแวดล้อมโดยรอบ ก็รู้สึกหวาดกลัวมากยิ่งขึ้น หมู่บ้านเฉิงจง ในเมืองหยุนเฉิงเป็นที่เลื่องลือว่ามีแต่ความวุ่นวาย มีคนดีและชั่วปะปนกัน มีคนอยู่ทุกประเภท และมักมีข่าวใหญ่เกี่ยวกับสังคมของที่นี่ ทั้งสองถูกพาเข้าไปในห้องที่ม

“นายกลับไปก่อน ฉันมีเพื่อนที่จะต้องไปทักทาย” หลังจากพูด หยางซิ่งก็รีบออกจากบ้าน “ปีศาจตนนี้มาทำไมอีก” หยางซิ่งถามลูกน้อง ในขณะที่รีบเดิน “ไม่รู้สิ พี่ซิ่ง เขามาตามเราอีกแล้วเหรอ คราวที่แล้วก็ต้องหามส่งโรงพยาบาลไปตั้งหลายคน” ลูกน้องพูดอย่างเป็นห่วง เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นครั้งล่าสุด หยางซิ่งรู้สึกเสียวสันหลัง เขาไม่กลัวใครในหมู่บ้านเฉิงจง แต่หลังจากเหตุการณ์นั้น เขามักจะฝันร้ายในตอนกลางคืน ไม่มีทาง ทักษะของเขาร้ายกาจเกินไป ลูกน้องของหยางซิ่งทั้งหมดถูกล้มลง หยางซิ่งไม่เคยแม้แต่จะพบเจอคนประเภทนี้มาก่อน ในที่สุดหยางซิ่งก็ได้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยจากระยะไกล ตัวเขาสั่นโดยไม่รู้ตัว และรีบวิ่งเข้าไปหาเขา "พี่หาน ทำไมวันนี้พี่ถึงว่างมาที่หมู่บ้านเฉิงจงล่ะ" หยางซิ่งถามอย่างระแวดระวัง หลังจากที่หานซานเฉียนได้รับข้อความของหยางเหมิง เขาก็ขับรถมาทันที สถานที่นี้ค่อนข้างวุ่นวาย และหยางเหมิงก็ส่งที่อยู่ที่นี่ให้เขา ต้องมีบางอย่างเกิดขึ้น หากเป็นมี่เฟยเอ๋อร์ หานซานฉียนจะไม่ตอบโต้เธอแน่นอน "หยางซิ่ง ที่นี่มีคนที่ดูลับ ๆ ล่อ ๆ หรือเปล่า" หานซานเฉียนถามเบา ๆ "ไม่ ไม่ ไม่มีอย่างแน่นอน"