บททั้งหมดของ ลูกเขยฟ้าประทาน: บทที่ 741 - บทที่ 750

ถังโก่วถอยหลังไปสองก้าวอย่างไม่รู้ตัว เพราะลูกน้องจำนวนมากนอนอยู่บนพื้น เขาไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้แน่นอน “จะทำอะไร ฉันขอเตือนว่าอย่ายุ่ง ไม่งั้น...” ก่อนที่เขาจะพูดจบ ถังโก่วก็รู้สึกว่าเขาไร้น้ำหนักกลางอากาศ และชนเข้ากับกำแพงอย่างแรง อวัยวะภายในของเขาดูเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ และความเจ็บปวดนั้นเจ็บปวดมากจนไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะกรีดร้องออกมา หานซานเฉียนเดินไปหาถังโก่วอีกครั้ง วางเท้าบนหัวของถังโกว แล้วพูดเรียบ ๆ ว่า "ฉันไม่รู้ว่าแกเป็นใคร แต่แกควรไปหาว่าฉันเป็นใคร" ถังโก่วตกใจมาก สัตว์ประหลาดตัวนี้มาจากไหน ทักษะของเขาร้ายกาจมาก จนเขาสูญเสียพลังในการต่อสู้ด้วยการเตะเพียงครั้งเดียว “ฉันเป็นแค่นักเลง หากนายทำให้ฉันขุ่นเคือง ฉันมีวิธีนับหมื่นวิธีที่จะตอบโต้นาย ฉันจะทำให้นายไม่มีวันอยู่อย่างสงบสุขได้” ถังโก่วกัดฟันและพูด หานซานเฉียนก้มลงเล็กน้อย มองลงไปที่ถังโก่วอย่างสุภาพ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: "ฟังที่แกพูด แกเตือนว่าให้ฉันฆ่าแก เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาในอนาคตงั้นเหรอ" เมื่อถังโก่วเห็นดวงตาที่ไร้อารมณ์ของหานซานเฉียน เขารู้สึกเย็นวาบที่สันหลัง และขนทั่วร่างกายของเขาก็ลุกชั

“พี่หาน คุณอยากได้น้ำชาไหม” หยางซิ่งถามหานซานเฉียน "ไม่ล่ะ เรามาเริ่มธุรกิจกันเถอะ" หานซานเฉียนพูดเบา ๆ "เรื่องนี้ฉันได้ยินมาจากเพื่อน ตอนนี้หาน กรุ๊ป กำลังหารือกับเบื้องบนแล้ว และมีความเป็นไปได้สูงที่จะสำเร็จ เพราะเบื้องบนจะมีส่วนร่วมในเรื่องนี้" หยางซิ่งกล่าว "ด้วยเงินทุนของหาน กรุ๊ป ไม่แม้แต่จะต้องการความช่วยเหลือ ก็สามารถทุ่มงบเองได้" หานซานเฉียนกล่าว หยางซิ่งพยักหน้า แม้ว่าหาน กรุ๊ป จะไม่ได้ก่อตั้งขึ้นมาเป็นเวลายาวนาน แต่พวกเขาก็ได้แสดงถึงความมั่งคั่งและอำนาจ ต่อหยุนเฉิงและต่างก็ไม่มีข้อกังขา "แม้ว่าหาน กรุ๊ป จะสามารถทุ่มงบได้ แต่พวกเขาก็ยังเป็นนักธุรกิจ และพวกเขายังคงต้องเริ่มต้นจากจุดที่ได้กำไร มันคงจะง่ายกว่าหากพวกเขาได้รับการช่วยเหลือ" หยางซิ่งพูด หานซานเฉียนเงียบลง ด้วยการเคลื่อนไหวนี้ รากฐานของหาน กรุ๊ป ในหยุนเฉิงนั้น ฉันเกรงว่าแม้แต่ตระกูลเทียนก็อาจเทียบไม่ได้ นับประสาอะไรกับบริษัทอสังหาริมทรัพย์ลั่วเฉว ดังนั้นหานซานเฉียนจึงต้องหาทางแก้ไขสถานการณ์นี้ อย่างไรก็ตาม ด้วยความสามารถในการแข่งขันของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ลั่วเฉว จึงเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเปรียบเทียบกับหาน

"โอเค" หลังจากได้ยินคำพูดของหานซานเฉียน ม่อหยางรู้สึกโล่งใจ และพูดกับหยางซิ่ง "ถ้านายต้องการความช่วยเหลืออะไรก็ถามมาได้ และฉันก็สามารถให้กำลังคนแก่นายได้ นายไม่ต้องสุภาพมากเกินไป ถ้าต้องรับมือกับพวกคนที่โลภขนเกินไป" หยางซิ่งไม่กล้าตอบแบบสบาย ๆ แต่มองไปที่หานซานเฉียนและไม่กล้าพูด จนกระทั่งหานซานเฉียนพยักหน้า "ขอบคุณพี่ใหญ่ม่อ ผมมีกำลังคนไม่เพียงพอจริง ๆ และผมต้องการความช่วยเหลือจากคุณ " "โอเค นายติดต่อหลินหย่งได้ตลอดเวลา" ม่อหยางพูดอย่างสบาย ๆ ทันใดนั้นม่อหยางก็ยืนขึ้น เดินไปที่ด้านข้างของหยางซิ่ง ตบไหล่ของหยางซิ่งและพูดต่อ "นี่เป็นโอกาสของนาย จงใช้มันให้คุ้มค่า" "ขอบคุณพี่ใหญ่ม่อที่เตือนผม ผมจะไม่ทำให้พี่หานผิดหวังแน่นอน" หยางซิ่งพูดพร้อมกับก้มหัวลง เขาคิดว่าตัวเองจะเป็นได้แค่ตัวกลั่นแกล้งในหมู่บ้านเฉิงจงไปตลอดชีวิต แต่ตอนนี้ เขาคาดว่าจะออกจากพื้นที่ยากจนนี้ให้ได้ สำหรับหยางซิ่ง แม้ว่าเขาจะต้องกัดฟัน เขาก็จะยึดมั่น คนเราเมื่อถึงจุดหนึ่ง แค่ประโยคที่แสนจะธรรมดา ก็สามารถเปลี่ยนชะตากรรมของผู้อื่นได้ แม้ว่าหานซานเฉียนในปัจจุบันจะไม่ใช่บุคคลสำคัญอันดับต้น ๆ ของจีน แต่ในหยุนเฉิงม

"แต่คุณจะช่วยอะไรฉันได้บ้าง? ด้วยความสามารถอันไร้ค่าของคุณ มีอะไรให้ฉันได้บ้าง" หานเหยียนพูดอย่างดูถูกเหยียดหยาม "ฉันสามารถหาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับหานซานเฉียนผ่านหยิงเซี่ย รู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่" เจี่ยงหลายพูดราวกับรู้สึกว่าคำพูดเหล่านี้ไม่เพียงพอที่จะสร้างความประทับใจให้กับหานเหยียน และพูดต่อ "ฉันรู้ว่าคุณมีความสามารถมาก แต่มีบางอย่างที่คุณไม่สามารถรู้ได้ ซึ่งหานซานเฉียนจะบอกซูหยิงเซี่ยโดยไม่ทันได้ระวังตัว" หานซานเฉียนจะไม่ประนีประนอมกับเรื่องนี้ หานเหยียนรู้เรื่องนี้ดี และเขาจะต่อต้านอยู่เบื้องหลังอย่างแน่นอน หานเหยียนสามารถสืบหาบางสิ่งได้แค่ผิวเผินผ่านคนของเธอเอง แต่เช่นเดียวกับที่เจี่ยงหลานพูด หานซานเฉียนจะซ่อนบางสิ่งไว้ใต้โต๊ะอย่างลึกซึ้ง และมันไม่ง่ายเลยที่จะสืบหา จากมุมมองนี้ เจี่ยงหลานมีประโยชน์อย่างมาก "ถ้าคุณสามารถนำข่าวที่เป็นประโยชน์มาให้ฉัน ฉันจะพิจารณาข้อเสนอแนะของคุณ" หานเหยียนพูดเบา ๆ "อีกอย่างหนึ่ง หานซานเฉียนไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลซู" เจี่ยงหลานพูด หานเหยียนเยาะเย้ยและพูดว่า "คุณคิดว่าฉันจะสนใจมดอย่างตระกูลซูงั้นเหรอ สำหรับตระกูลซู ถ้าต้องจัดการ ฉ

"เข้ามา" หลังจากเข้าประตูแล้ว เจี่ยงหลานก็นั่งลงบนขอบเตียงด้วยอารมณ์ จับมือของซูหยิงเซี่ยแล้วพูดว่า "หยิงเซี่ย ที่แม่ทำไปก็เพื่อประโยชน์ของลูกเอง แม่ขอโทษที่ไม่บอกล่วงหน้า ไม่ต้องห่วง คราวหน้าจะไม่มีแล้ว” "แม่ ฉันบอกแม่เป็นครั้งสุดท้าย ฉันจะไม่อยู่กับผู้ชายคนไหนนอกจากหานซานเฉียน" ซูหยิงเซี่ยกล่าว "โอเค โอเค แม่รู้แล้ว แม่จะไม่พูดถึงเรื่องแบบนี้อีกในอนาคต โอเคไหม?" เจี่ยงหลานอยากจะหั่นหานซานเฉียนออกเป็นชิ้น ๆ แต่โดยผิวเผินเธอมีสีหน้าที่เคารพการตัดสินใจของซูหยิงเซี่ย “แม่ไม่น่าให้เขาหย่ากับหนู เราเป็นสามีภรรยากัน เราจึงต้องเผชิญความยากลำบากด้วยกัน” ซูหยิงเซี่ยกล่าว "เฮ้อ" เจี่ยงหลานจงใจถอนหายใจและพูดว่า "ไม่ใช่แบบนั้น เพราะแม่กังวลว่าลูกจะได้รับบาดเจ็บ" “แม้ว่าหนูจะได้รับบาดเจ็บ หนูก็จะอยู่กับเขา” ซูหยิงเซี่ยพูดอย่างหนักแน่น "โอเค โอเค แม่รู้ว่าลูกรักเขา ไม่ได้เจอเขามาสองสามวันแล้ว กำลังคิดไม่ดีอยู่หรือเปล่า" เจี่ยงหลานพูดด้วยรอยยิ้ม เมื่อซูหยิงเซี่ยวางงานลง เธอก็จะคิดถึงเขาเหมือนกับกระแสน้ำ เธอจะคิดถึงหานซานเฉียนขนาดไหน เธอหวังว่าเธอจะบินไปหาหานซานเฉียน และกระโจนเข้าสู่อ