LOGINShare
บทที่ 741
Related chapters
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 742
ถังโก่วถอยหลังไปสองก้าวอย่างไม่รู้ตัว เพราะลูกน้องจำนวนมากนอนอยู่บนพื้น เขาไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้แน่นอน “จะทำอะไร ฉันขอเตือนว่าอย่ายุ่ง ไม่งั้น...” ก่อนที่เขาจะพูดจบ ถังโก่วก็รู้สึกว่าเขาไร้น้ำหนักกลางอากาศ และชนเข้ากับกำแพงอย่างแรง อวัยวะภายในของเขาดูเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ และความเจ็บปวดนั้นเจ็บปวดมากจนไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะกรีดร้องออกมา หานซานเฉียนเดินไปหาถังโก่วอีกครั้ง วางเท้าบนหัวของถังโกว แล้วพูดเรียบ ๆ ว่า "ฉันไม่รู้ว่าแกเป็นใคร แต่แกควรไปหาว่าฉันเป็นใคร" ถังโก่วตกใจมาก สัตว์ประหลาดตัวนี้มาจากไหน ทักษะของเขาร้ายกาจมาก จนเขาสูญเสียพลังในการต่อสู้ด้วยการเตะเพียงครั้งเดียว “ฉันเป็นแค่นักเลง หากนายทำให้ฉันขุ่นเคือง ฉันมีวิธีนับหมื่นวิธีที่จะตอบโต้นาย ฉันจะทำให้นายไม่มีวันอยู่อย่างสงบสุขได้” ถังโก่วกัดฟันและพูด หานซานเฉียนก้มลงเล็กน้อย มองลงไปที่ถังโก่วอย่างสุภาพ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: "ฟังที่แกพูด แกเตือนว่าให้ฉันฆ่าแก เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาในอนาคตงั้นเหรอ" เมื่อถังโก่วเห็นดวงตาที่ไร้อารมณ์ของหานซานเฉียน เขารู้สึกเย็นวาบที่สันหลัง และขนทั่วร่างกายของเขาก็ลุกชั
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 743
หลังจากได้ยินคำพูดของมี่เฟยเอ๋อร์แล้ว หานซานเฉียนก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เธอมีความไม่มั่นใจ แต่ก็ยังหยิ่งยโส "คุณคู่ควรที่ผมต้องเข้าไปมีปัญหาเหรอ และปัญหานี้คุณก็ก่อขึ้นเอง เกี่ยวอะไรกับผม" หานซานเฉียนมองมี่เฟยเอ๋อร์อย่างเย็นชา คำพูดเหล่านี้สร้างความเจ็บปวดให้กับมี่เฟยเอ๋อร์เป็นอย่างมาก ไม่คุ้มที่จะเข้าไปมีปัญหา! เหล่าคนที่ไล่ตามจีบเธอต่างใช้กลอุบายต่าง ๆ และมี่เฟยเอ๋อร์ก็ได้เห็นกลอุบายแปลก ๆ มามากมาย แต่เมื่อคำที่ออกมาจากปากของหานซานเฉียน มันไม่คุ้มที่จะเข้าไปมีปัญหา ความหมายของประโยคนี้ เหมือนเป็นการทำให้เธอเสื่อมเสียไม่ใช่เหรอ? “ในเมื่อมันไม่คุ้มกับปัญหา ทำไมต้องมาช่วยฉันด้วย” มี่เฟยเอ๋อร์มองไปที่หานซานเฉียนอย่างเย็นชา “ถ้าหยางเหมิงไม่อยู่ที่นี่ คิดว่าผมจะมาไหม” หานซานเฉียนพูดอย่างแผ่วเบา ความหมายของคำเหล่านี้ชัดเจนเหลือเกิน ถ้าไม่ใช่เพราะหยางเหมิง เขาคงไม่มีวันมาปรากฏตัวที่นี่ สำหรับมี่เฟยเอ๋อร์ มันเหมือนสายฟ้าที่ฟาดลงมา "ข้างในนี้มันเหม็น เราออกไปกันเถอะ" หานซานเฉียนไม่สนใจอารมณ์ของมี่เฟยเอ๋อร์ ผู้หญิงที่หยิ่งผยองแบบนี้ควรโดนซะบ้าง ให้เธอได้เข้าใจบ้างว่า ไม่
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 744
“พี่หาน คุณอยากได้น้ำชาไหม” หยางซิ่งถามหานซานเฉียน "ไม่ล่ะ เรามาเริ่มธุรกิจกันเถอะ" หานซานเฉียนพูดเบา ๆ "เรื่องนี้ฉันได้ยินมาจากเพื่อน ตอนนี้หาน กรุ๊ป กำลังหารือกับเบื้องบนแล้ว และมีความเป็นไปได้สูงที่จะสำเร็จ เพราะเบื้องบนจะมีส่วนร่วมในเรื่องนี้" หยางซิ่งกล่าว "ด้วยเงินทุนของหาน กรุ๊ป ไม่แม้แต่จะต้องการความช่วยเหลือ ก็สามารถทุ่มงบเองได้" หานซานเฉียนกล่าว หยางซิ่งพยักหน้า แม้ว่าหาน กรุ๊ป จะไม่ได้ก่อตั้งขึ้นมาเป็นเวลายาวนาน แต่พวกเขาก็ได้แสดงถึงความมั่งคั่งและอำนาจ ต่อหยุนเฉิงและต่างก็ไม่มีข้อกังขา "แม้ว่าหาน กรุ๊ป จะสามารถทุ่มงบได้ แต่พวกเขาก็ยังเป็นนักธุรกิจ และพวกเขายังคงต้องเริ่มต้นจากจุดที่ได้กำไร มันคงจะง่ายกว่าหากพวกเขาได้รับการช่วยเหลือ" หยางซิ่งพูด หานซานเฉียนเงียบลง ด้วยการเคลื่อนไหวนี้ รากฐานของหาน กรุ๊ป ในหยุนเฉิงนั้น ฉันเกรงว่าแม้แต่ตระกูลเทียนก็อาจเทียบไม่ได้ นับประสาอะไรกับบริษัทอสังหาริมทรัพย์ลั่วเฉว ดังนั้นหานซานเฉียนจึงต้องหาทางแก้ไขสถานการณ์นี้ อย่างไรก็ตาม ด้วยความสามารถในการแข่งขันของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ลั่วเฉว จึงเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเปรียบเทียบกับหาน
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 745
สำหรับหยางซิ่งแล้ว ม่อหยางเปรียบเสมือนเทพพระเจ้า และชายร่างใหญ่ที่อยู่บนจุดสูงสุด ปรากฏว่าเขารู้จักกันต่อหน้าต่อตา! สำหรับหยางซิ่ง ข่าวดังกล่าวเป็นเหมือนสายฟ้าฟาด ทั้งน่าตกตะลึงและน่ากลัว เพราะเขาพยายามหาทางแก้แค้นหานซานเฉียน หานซานเฉียนไม่พูด แต่หยิบโทรศัพท์ออกมา โทรออกแล้วพูดตรง ๆ "ถ้าไม่มีธุระอะไร ก็มาที่หมู่บ้านเฉิงจง" ม่อหยางเพียงแค่ตอบกลับด้วยคำพูดที่ดี และหานซานเฉียนก็วางสายไป ไม่มีคำพูดแบบพิเศษ ในมุมมองของหยางซิ่ง มันเหมือนกับว่าหานซานเฉียนสั่งม่อหยางมากกว่า ความกลัวที่เล็ดลอดออกมาจากเลือดเริ่มแพร่กระจาย หัวใจของหยางซิ่งเต้นเร็วขึ้นโดยไม่รู้ตัว แม้กระทั่งการหายใจของเขาก็หนักขึ้นมาก "เขากำลังมา พวกนายมาทำความรู้จักกันซะ มันจะสะดวกกว่าในการร่วมมือกันในอนาคต" หานซานเฉียนพูดกับหยางซิ่ง หยางซิ่งลอบกลืนน้ำลาย รู้สึกเหมือนกำลังฝัน ด้วยสถานะของเขาแล้ว อยากทำความรู้จักกับม่อหยางอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ตอนนี้ โอกาสดังกล่าวดูเหมือนจะอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว ถ้าเขาสามารถร่วมมือกับม่อหยางได้ นี่จะเป็นโอกาสของเขาที่จะถึงจุดสูงสุดของชีวิต! “หาน พี่หาน” หยางซิ่งคุกเข่าลงต่อหน้าหาน
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 746
"โอเค" หลังจากได้ยินคำพูดของหานซานเฉียน ม่อหยางรู้สึกโล่งใจ และพูดกับหยางซิ่ง "ถ้านายต้องการความช่วยเหลืออะไรก็ถามมาได้ และฉันก็สามารถให้กำลังคนแก่นายได้ นายไม่ต้องสุภาพมากเกินไป ถ้าต้องรับมือกับพวกคนที่โลภขนเกินไป" หยางซิ่งไม่กล้าตอบแบบสบาย ๆ แต่มองไปที่หานซานเฉียนและไม่กล้าพูด จนกระทั่งหานซานเฉียนพยักหน้า "ขอบคุณพี่ใหญ่ม่อ ผมมีกำลังคนไม่เพียงพอจริง ๆ และผมต้องการความช่วยเหลือจากคุณ " "โอเค นายติดต่อหลินหย่งได้ตลอดเวลา" ม่อหยางพูดอย่างสบาย ๆ ทันใดนั้นม่อหยางก็ยืนขึ้น เดินไปที่ด้านข้างของหยางซิ่ง ตบไหล่ของหยางซิ่งและพูดต่อ "นี่เป็นโอกาสของนาย จงใช้มันให้คุ้มค่า" "ขอบคุณพี่ใหญ่ม่อที่เตือนผม ผมจะไม่ทำให้พี่หานผิดหวังแน่นอน" หยางซิ่งพูดพร้อมกับก้มหัวลง เขาคิดว่าตัวเองจะเป็นได้แค่ตัวกลั่นแกล้งในหมู่บ้านเฉิงจงไปตลอดชีวิต แต่ตอนนี้ เขาคาดว่าจะออกจากพื้นที่ยากจนนี้ให้ได้ สำหรับหยางซิ่ง แม้ว่าเขาจะต้องกัดฟัน เขาก็จะยึดมั่น คนเราเมื่อถึงจุดหนึ่ง แค่ประโยคที่แสนจะธรรมดา ก็สามารถเปลี่ยนชะตากรรมของผู้อื่นได้ แม้ว่าหานซานเฉียนในปัจจุบันจะไม่ใช่บุคคลสำคัญอันดับต้น ๆ ของจีน แต่ในหยุนเฉิงม
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 747
ที่โรงแรมเพนนินซูล่า หานเหยียนซึ่งไม่มีอะไรทำได้รับข่าวที่น่าตกใจว่า เจี่ยงหลานอยากมาหาเธอ! หลังจากมาที่หยุนเฉิงแล้ว หานเหยียนเกือบจะเข้าใจความสัมพันธ์ของหานซานเฉียน และรู้โดยบังเอิญว่าเจี่ยงหลานเป็นแม่ยายของหานซานเฉียน และเธอก็มาพบเธอทันที ซึ่งทำให้หานเหยียนงงงวยอย่างมาก "คุณหนู เธออ้างว่าเป็นอดีตแม่ยายของหานซานเฉียน เป็นไปได้ไหมว่าที่เธอมาที่นี่เพื่อเลิกรากับหานซานเฉียน" หานชิงพูดด้วยรอยยิ้ม ขีดเส้นแบ่งชัดเจนว่าเธอต้องการมีอะไรเกี่ยวข้องกับหานซานเฉียนมากแค่ไหน "เท่าที่ฉันรู้ เจี่ยงหลานเป็นคนเห็นแก่ตัวมาก มันสมเหตุสมผลแล้วที่เธอจะแยกกับหานซานเฉียน แต่คงไม่ง่ายนักที่จะจงใจมาหาฉัน" หานเหยียนขมวดคิ้ว เธอชอบจัดการกับความเห็นแก่ตัวของคนมาก เพราะคนที่เห็นแก่ตัวมักมีข้อบกพร่องมากขึ้น และเธอจะสามารถควบคุมได้ง่ายขึ้น “คุณหนู อยากเจอไหมคะ” หานชิงถาม "เจอสิ เจอแน่นอน ฉันอยากเจอ ฉันเบื่อพอดี เธออาจจะมาช่วยทำให้ฉันได้ใช้เวลาที่น่าเบื่อนี้" หานเหยียนกล่าว ภายนอกโรงแรม เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่กล้าปล่อยเธอไปโดยไม่มีคำสั่ง ดังนั้นเจี่ยงหลานได้แต่ยืนอยู่ที่ทางเข้าโรงแรม ในเวลานี้เจี
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 748
"แต่คุณจะช่วยอะไรฉันได้บ้าง? ด้วยความสามารถอันไร้ค่าของคุณ มีอะไรให้ฉันได้บ้าง" หานเหยียนพูดอย่างดูถูกเหยียดหยาม "ฉันสามารถหาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับหานซานเฉียนผ่านหยิงเซี่ย รู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่" เจี่ยงหลายพูดราวกับรู้สึกว่าคำพูดเหล่านี้ไม่เพียงพอที่จะสร้างความประทับใจให้กับหานเหยียน และพูดต่อ "ฉันรู้ว่าคุณมีความสามารถมาก แต่มีบางอย่างที่คุณไม่สามารถรู้ได้ ซึ่งหานซานเฉียนจะบอกซูหยิงเซี่ยโดยไม่ทันได้ระวังตัว" หานซานเฉียนจะไม่ประนีประนอมกับเรื่องนี้ หานเหยียนรู้เรื่องนี้ดี และเขาจะต่อต้านอยู่เบื้องหลังอย่างแน่นอน หานเหยียนสามารถสืบหาบางสิ่งได้แค่ผิวเผินผ่านคนของเธอเอง แต่เช่นเดียวกับที่เจี่ยงหลานพูด หานซานเฉียนจะซ่อนบางสิ่งไว้ใต้โต๊ะอย่างลึกซึ้ง และมันไม่ง่ายเลยที่จะสืบหา จากมุมมองนี้ เจี่ยงหลานมีประโยชน์อย่างมาก "ถ้าคุณสามารถนำข่าวที่เป็นประโยชน์มาให้ฉัน ฉันจะพิจารณาข้อเสนอแนะของคุณ" หานเหยียนพูดเบา ๆ "อีกอย่างหนึ่ง หานซานเฉียนไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลซู" เจี่ยงหลานพูด หานเหยียนเยาะเย้ยและพูดว่า "คุณคิดว่าฉันจะสนใจมดอย่างตระกูลซูงั้นเหรอ สำหรับตระกูลซู ถ้าต้องจัดการ ฉ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 749
เมื่อซูหยิงเซี่ยกลับถึงบ้าน หลังจากทำงานมาทั้งวัน เมื่อเธอเห็นโจวอี้เฟิงนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา โจวอี้เฟิงเคยเป็นแฟนคลับที่คลั่งไคล้เธอ แม้ว่าจะไม่ได้แสดงตัวต่อหน้าเธอเป็นเวลานาน แต่เธอจะไม่มีวันลืมคน ๆ นี้ ตอนนี้เมื่อเขาปรากฏตัว ความหมายของสิ่งนี้ก็ชัดเจนในตัวเอง "หยิงเซี่ย" เมื่อเห็นซูหยิงเซี่ยแล้ว โจวอี้เฟิงก็ลุกขึ้นยืนอย่างประหม่า ซูหยิงเซี่ยไม่แม้แต่จะทักทายโจวอี้เฟิง เธอลากเจี่ยงหลานกลับไปที่ห้องของเธอ "แม่ แม่ไม่รู้เหรอว่าเขาเป็นใคร ปล่อยให้เขามาที่บ้านของเราได้อย่างไร" ซูหยิงเซี่ยพูดด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจ "อี้เฟิงชอบลูกมากมาก่อน แน่นอนว่าแม่รู้" เจี่ยงหลานพูด "ในเมื่อแม่รู้อยู่แล้ว ทำไมไม่ขับไล่เขาออกไป" ซูหยิงเซี่ยกล่าว เจี่ยงหลานยิ้มและพูดว่า "ตอนนี้ลูกหย่ากับหานซานเฉียนแล้ว และโจวอี้เฟิงก็ดี ทำไมลูกไม่ให้โอกาสตัวเองเลือกล่ะ" ประโยคนี้ทำให้ซูหยิงเซี่ยตกตะลึง แม้ว่าการหย่าร้างจะเป็นความจริง แต่เธอก็ไม่เคยคิดที่จะอยู่กับผู้ชายคนอื่น และการหย่าร้างก็เพื่อให้หานซานเฉียนปกป้องเธอ มันไม่ใช่การหย่าร้างจริง ๆ พวกเขาจะกลับมาอยู่ด้วยกันอีก
Latest chapter
