LOGINShare
บทที่ 741
Related chapters
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 742
ถังโก่วถอยหลังไปสองก้าวอย่างไม่รู้ตัว เพราะลูกน้องจำนวนมากนอนอยู่บนพื้น เขาไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้แน่นอน “จะทำอะไร ฉันขอเตือนว่าอย่ายุ่ง ไม่งั้น...” ก่อนที่เขาจะพูดจบ ถังโก่วก็รู้สึกว่าเขาไร้น้ำหนักกลางอากาศ และชนเข้ากับกำแพงอย่างแรง อวัยวะภายในของเขาดูเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ และความเจ็บปวดนั้นเจ็บปวดมากจนไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะกรีดร้องออกมา หานซานเฉียนเดินไปหาถังโก่วอีกครั้ง วางเท้าบนหัวของถังโกว แล้วพูดเรียบ ๆ ว่า "ฉันไม่รู้ว่าแกเป็นใคร แต่แกควรไปหาว่าฉันเป็นใคร" ถังโก่วตกใจมาก สัตว์ประหลาดตัวนี้มาจากไหน ทักษะของเขาร้ายกาจมาก จนเขาสูญเสียพลังในการต่อสู้ด้วยการเตะเพียงครั้งเดียว “ฉันเป็นแค่นักเลง หากนายทำให้ฉันขุ่นเคือง ฉันมีวิธีนับหมื่นวิธีที่จะตอบโต้นาย ฉันจะทำให้นายไม่มีวันอยู่อย่างสงบสุขได้” ถังโก่วกัดฟันและพูด หานซานเฉียนก้มลงเล็กน้อย มองลงไปที่ถังโก่วอย่างสุภาพ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: "ฟังที่แกพูด แกเตือนว่าให้ฉันฆ่าแก เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาในอนาคตงั้นเหรอ" เมื่อถังโก่วเห็นดวงตาที่ไร้อารมณ์ของหานซานเฉียน เขารู้สึกเย็นวาบที่สันหลัง และขนทั่วร่างกายของเขาก็ลุกชั
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 743
หลังจากได้ยินคำพูดของมี่เฟยเอ๋อร์แล้ว หานซานเฉียนก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เธอมีความไม่มั่นใจ แต่ก็ยังหยิ่งยโส "คุณคู่ควรที่ผมต้องเข้าไปมีปัญหาเหรอ และปัญหานี้คุณก็ก่อขึ้นเอง เกี่ยวอะไรกับผม" หานซานเฉียนมองมี่เฟยเอ๋อร์อย่างเย็นชา คำพูดเหล่านี้สร้างความเจ็บปวดให้กับมี่เฟยเอ๋อร์เป็นอย่างมาก ไม่คุ้มที่จะเข้าไปมีปัญหา! เหล่าคนที่ไล่ตามจีบเธอต่างใช้กลอุบายต่าง ๆ และมี่เฟยเอ๋อร์ก็ได้เห็นกลอุบายแปลก ๆ มามากมาย แต่เมื่อคำที่ออกมาจากปากของหานซานเฉียน มันไม่คุ้มที่จะเข้าไปมีปัญหา ความหมายของประโยคนี้ เหมือนเป็นการทำให้เธอเสื่อมเสียไม่ใช่เหรอ? “ในเมื่อมันไม่คุ้มกับปัญหา ทำไมต้องมาช่วยฉันด้วย” มี่เฟยเอ๋อร์มองไปที่หานซานเฉียนอย่างเย็นชา “ถ้าหยางเหมิงไม่อยู่ที่นี่ คิดว่าผมจะมาไหม” หานซานเฉียนพูดอย่างแผ่วเบา ความหมายของคำเหล่านี้ชัดเจนเหลือเกิน ถ้าไม่ใช่เพราะหยางเหมิง เขาคงไม่มีวันมาปรากฏตัวที่นี่ สำหรับมี่เฟยเอ๋อร์ มันเหมือนสายฟ้าที่ฟาดลงมา "ข้างในนี้มันเหม็น เราออกไปกันเถอะ" หานซานเฉียนไม่สนใจอารมณ์ของมี่เฟยเอ๋อร์ ผู้หญิงที่หยิ่งผยองแบบนี้ควรโดนซะบ้าง ให้เธอได้เข้าใจบ้างว่า ไม่
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 744
“พี่หาน คุณอยากได้น้ำชาไหม” หยางซิ่งถามหานซานเฉียน "ไม่ล่ะ เรามาเริ่มธุรกิจกันเถอะ" หานซานเฉียนพูดเบา ๆ "เรื่องนี้ฉันได้ยินมาจากเพื่อน ตอนนี้หาน กรุ๊ป กำลังหารือกับเบื้องบนแล้ว และมีความเป็นไปได้สูงที่จะสำเร็จ เพราะเบื้องบนจะมีส่วนร่วมในเรื่องนี้" หยางซิ่งกล่าว "ด้วยเงินทุนของหาน กรุ๊ป ไม่แม้แต่จะต้องการความช่วยเหลือ ก็สามารถทุ่มงบเองได้" หานซานเฉียนกล่าว หยางซิ่งพยักหน้า แม้ว่าหาน กรุ๊ป จะไม่ได้ก่อตั้งขึ้นมาเป็นเวลายาวนาน แต่พวกเขาก็ได้แสดงถึงความมั่งคั่งและอำนาจ ต่อหยุนเฉิงและต่างก็ไม่มีข้อกังขา "แม้ว่าหาน กรุ๊ป จะสามารถทุ่มงบได้ แต่พวกเขาก็ยังเป็นนักธุรกิจ และพวกเขายังคงต้องเริ่มต้นจากจุดที่ได้กำไร มันคงจะง่ายกว่าหากพวกเขาได้รับการช่วยเหลือ" หยางซิ่งพูด หานซานเฉียนเงียบลง ด้วยการเคลื่อนไหวนี้ รากฐานของหาน กรุ๊ป ในหยุนเฉิงนั้น ฉันเกรงว่าแม้แต่ตระกูลเทียนก็อาจเทียบไม่ได้ นับประสาอะไรกับบริษัทอสังหาริมทรัพย์ลั่วเฉว ดังนั้นหานซานเฉียนจึงต้องหาทางแก้ไขสถานการณ์นี้ อย่างไรก็ตาม ด้วยความสามารถในการแข่งขันของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ลั่วเฉว จึงเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเปรียบเทียบกับหาน
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 745
สำหรับหยางซิ่งแล้ว ม่อหยางเปรียบเสมือนเทพพระเจ้า และชายร่างใหญ่ที่อยู่บนจุดสูงสุด ปรากฏว่าเขารู้จักกันต่อหน้าต่อตา! สำหรับหยางซิ่ง ข่าวดังกล่าวเป็นเหมือนสายฟ้าฟาด ทั้งน่าตกตะลึงและน่ากลัว เพราะเขาพยายามหาทางแก้แค้นหานซานเฉียน หานซานเฉียนไม่พูด แต่หยิบโทรศัพท์ออกมา โทรออกแล้วพูดตรง ๆ "ถ้าไม่มีธุระอะไร ก็มาที่หมู่บ้านเฉิงจง" ม่อหยางเพียงแค่ตอบกลับด้วยคำพูดที่ดี และหานซานเฉียนก็วางสายไป ไม่มีคำพูดแบบพิเศษ ในมุมมองของหยางซิ่ง มันเหมือนกับว่าหานซานเฉียนสั่งม่อหยางมากกว่า ความกลัวที่เล็ดลอดออกมาจากเลือดเริ่มแพร่กระจาย หัวใจของหยางซิ่งเต้นเร็วขึ้นโดยไม่รู้ตัว แม้กระทั่งการหายใจของเขาก็หนักขึ้นมาก "เขากำลังมา พวกนายมาทำความรู้จักกันซะ มันจะสะดวกกว่าในการร่วมมือกันในอนาคต" หานซานเฉียนพูดกับหยางซิ่ง หยางซิ่งลอบกลืนน้ำลาย รู้สึกเหมือนกำลังฝัน ด้วยสถานะของเขาแล้ว อยากทำความรู้จักกับม่อหยางอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ตอนนี้ โอกาสดังกล่าวดูเหมือนจะอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว ถ้าเขาสามารถร่วมมือกับม่อหยางได้ นี่จะเป็นโอกาสของเขาที่จะถึงจุดสูงสุดของชีวิต! “หาน พี่หาน” หยางซิ่งคุกเข่าลงต่อหน้าหาน
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 746
"โอเค" หลังจากได้ยินคำพูดของหานซานเฉียน ม่อหยางรู้สึกโล่งใจ และพูดกับหยางซิ่ง "ถ้านายต้องการความช่วยเหลืออะไรก็ถามมาได้ และฉันก็สามารถให้กำลังคนแก่นายได้ นายไม่ต้องสุภาพมากเกินไป ถ้าต้องรับมือกับพวกคนที่โลภขนเกินไป" หยางซิ่งไม่กล้าตอบแบบสบาย ๆ แต่มองไปที่หานซานเฉียนและไม่กล้าพูด จนกระทั่งหานซานเฉียนพยักหน้า "ขอบคุณพี่ใหญ่ม่อ ผมมีกำลังคนไม่เพียงพอจริง ๆ และผมต้องการความช่วยเหลือจากคุณ " "โอเค นายติดต่อหลินหย่งได้ตลอดเวลา" ม่อหยางพูดอย่างสบาย ๆ ทันใดนั้นม่อหยางก็ยืนขึ้น เดินไปที่ด้านข้างของหยางซิ่ง ตบไหล่ของหยางซิ่งและพูดต่อ "นี่เป็นโอกาสของนาย จงใช้มันให้คุ้มค่า" "ขอบคุณพี่ใหญ่ม่อที่เตือนผม ผมจะไม่ทำให้พี่หานผิดหวังแน่นอน" หยางซิ่งพูดพร้อมกับก้มหัวลง เขาคิดว่าตัวเองจะเป็นได้แค่ตัวกลั่นแกล้งในหมู่บ้านเฉิงจงไปตลอดชีวิต แต่ตอนนี้ เขาคาดว่าจะออกจากพื้นที่ยากจนนี้ให้ได้ สำหรับหยางซิ่ง แม้ว่าเขาจะต้องกัดฟัน เขาก็จะยึดมั่น คนเราเมื่อถึงจุดหนึ่ง แค่ประโยคที่แสนจะธรรมดา ก็สามารถเปลี่ยนชะตากรรมของผู้อื่นได้ แม้ว่าหานซานเฉียนในปัจจุบันจะไม่ใช่บุคคลสำคัญอันดับต้น ๆ ของจีน แต่ในหยุนเฉิงม
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 747
ที่โรงแรมเพนนินซูล่า หานเหยียนซึ่งไม่มีอะไรทำได้รับข่าวที่น่าตกใจว่า เจี่ยงหลานอยากมาหาเธอ! หลังจากมาที่หยุนเฉิงแล้ว หานเหยียนเกือบจะเข้าใจความสัมพันธ์ของหานซานเฉียน และรู้โดยบังเอิญว่าเจี่ยงหลานเป็นแม่ยายของหานซานเฉียน และเธอก็มาพบเธอทันที ซึ่งทำให้หานเหยียนงงงวยอย่างมาก "คุณหนู เธออ้างว่าเป็นอดีตแม่ยายของหานซานเฉียน เป็นไปได้ไหมว่าที่เธอมาที่นี่เพื่อเลิกรากับหานซานเฉียน" หานชิงพูดด้วยรอยยิ้ม ขีดเส้นแบ่งชัดเจนว่าเธอต้องการมีอะไรเกี่ยวข้องกับหานซานเฉียนมากแค่ไหน "เท่าที่ฉันรู้ เจี่ยงหลานเป็นคนเห็นแก่ตัวมาก มันสมเหตุสมผลแล้วที่เธอจะแยกกับหานซานเฉียน แต่คงไม่ง่ายนักที่จะจงใจมาหาฉัน" หานเหยียนขมวดคิ้ว เธอชอบจัดการกับความเห็นแก่ตัวของคนมาก เพราะคนที่เห็นแก่ตัวมักมีข้อบกพร่องมากขึ้น และเธอจะสามารถควบคุมได้ง่ายขึ้น “คุณหนู อยากเจอไหมคะ” หานชิงถาม "เจอสิ เจอแน่นอน ฉันอยากเจอ ฉันเบื่อพอดี เธออาจจะมาช่วยทำให้ฉันได้ใช้เวลาที่น่าเบื่อนี้" หานเหยียนกล่าว ภายนอกโรงแรม เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่กล้าปล่อยเธอไปโดยไม่มีคำสั่ง ดังนั้นเจี่ยงหลานได้แต่ยืนอยู่ที่ทางเข้าโรงแรม ในเวลานี้เจี
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 748
"แต่คุณจะช่วยอะไรฉันได้บ้าง? ด้วยความสามารถอันไร้ค่าของคุณ มีอะไรให้ฉันได้บ้าง" หานเหยียนพูดอย่างดูถูกเหยียดหยาม "ฉันสามารถหาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับหานซานเฉียนผ่านหยิงเซี่ย รู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่" เจี่ยงหลายพูดราวกับรู้สึกว่าคำพูดเหล่านี้ไม่เพียงพอที่จะสร้างความประทับใจให้กับหานเหยียน และพูดต่อ "ฉันรู้ว่าคุณมีความสามารถมาก แต่มีบางอย่างที่คุณไม่สามารถรู้ได้ ซึ่งหานซานเฉียนจะบอกซูหยิงเซี่ยโดยไม่ทันได้ระวังตัว" หานซานเฉียนจะไม่ประนีประนอมกับเรื่องนี้ หานเหยียนรู้เรื่องนี้ดี และเขาจะต่อต้านอยู่เบื้องหลังอย่างแน่นอน หานเหยียนสามารถสืบหาบางสิ่งได้แค่ผิวเผินผ่านคนของเธอเอง แต่เช่นเดียวกับที่เจี่ยงหลานพูด หานซานเฉียนจะซ่อนบางสิ่งไว้ใต้โต๊ะอย่างลึกซึ้ง และมันไม่ง่ายเลยที่จะสืบหา จากมุมมองนี้ เจี่ยงหลานมีประโยชน์อย่างมาก "ถ้าคุณสามารถนำข่าวที่เป็นประโยชน์มาให้ฉัน ฉันจะพิจารณาข้อเสนอแนะของคุณ" หานเหยียนพูดเบา ๆ "อีกอย่างหนึ่ง หานซานเฉียนไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลซู" เจี่ยงหลานพูด หานเหยียนเยาะเย้ยและพูดว่า "คุณคิดว่าฉันจะสนใจมดอย่างตระกูลซูงั้นเหรอ สำหรับตระกูลซู ถ้าต้องจัดการ ฉ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 749
เมื่อซูหยิงเซี่ยกลับถึงบ้าน หลังจากทำงานมาทั้งวัน เมื่อเธอเห็นโจวอี้เฟิงนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา โจวอี้เฟิงเคยเป็นแฟนคลับที่คลั่งไคล้เธอ แม้ว่าจะไม่ได้แสดงตัวต่อหน้าเธอเป็นเวลานาน แต่เธอจะไม่มีวันลืมคน ๆ นี้ ตอนนี้เมื่อเขาปรากฏตัว ความหมายของสิ่งนี้ก็ชัดเจนในตัวเอง "หยิงเซี่ย" เมื่อเห็นซูหยิงเซี่ยแล้ว โจวอี้เฟิงก็ลุกขึ้นยืนอย่างประหม่า ซูหยิงเซี่ยไม่แม้แต่จะทักทายโจวอี้เฟิง เธอลากเจี่ยงหลานกลับไปที่ห้องของเธอ "แม่ แม่ไม่รู้เหรอว่าเขาเป็นใคร ปล่อยให้เขามาที่บ้านของเราได้อย่างไร" ซูหยิงเซี่ยพูดด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจ "อี้เฟิงชอบลูกมากมาก่อน แน่นอนว่าแม่รู้" เจี่ยงหลานพูด "ในเมื่อแม่รู้อยู่แล้ว ทำไมไม่ขับไล่เขาออกไป" ซูหยิงเซี่ยกล่าว เจี่ยงหลานยิ้มและพูดว่า "ตอนนี้ลูกหย่ากับหานซานเฉียนแล้ว และโจวอี้เฟิงก็ดี ทำไมลูกไม่ให้โอกาสตัวเองเลือกล่ะ" ประโยคนี้ทำให้ซูหยิงเซี่ยตกตะลึง แม้ว่าการหย่าร้างจะเป็นความจริง แต่เธอก็ไม่เคยคิดที่จะอยู่กับผู้ชายคนอื่น และการหย่าร้างก็เพื่อให้หานซานเฉียนปกป้องเธอ มันไม่ใช่การหย่าร้างจริง ๆ พวกเขาจะกลับมาอยู่ด้วยกันอีก
Latest chapter
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1455
เมื่อเผชิญกับทัศนคติเช่นนี้ของเฟยหลิงเอ๋อร์ หานซานเฉียนก็ไม่รู้ว่าจะจัดการกับนางอย่างไรขอทานตัวน้อยคนนี้จงใจปกปิดตัวตน การเก็บนางไว้จะเป็นเรื่องดีหรือร้ายกันนะ?แต่นางรู้ข่าวเกี่ยวของเจียงหยิงหยิงและรู้ตัวตนของไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ด้วย ดังนั้นหานซานเฉียนจึงไม่สามารถขับไล่นางไปได้แต่ถ้าอยากรู้ตัวตนของนาง นางก็พูดเอาไว้อย่างชัดเจนแล้วว่าต้องเก็บนางเอาไว้ถึงจะรู้ได้ว่านางเป็นใคร“เจ้ามาหาข้าเพราะเหตุใด” หานซานเฉียนถาม และหลังจากถามคำถามนี้ เขาก็เตือนอีกว่า “ข้าจำเป็นต้องรู้ หากเจ้าไม่เต็มใจที่จะตอบข้าอย่างตรงไปตรงมา ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าอยู่ด้วย”“ข้าคิดว่าท่านมีพลังมาก เหตุผลนี้เพียงพอหรือไม่” เฟยหลิงเอ๋อร์กล่าวนี่...หานซานเฉียนพูดไม่ออก และทันใดนั้นก็รู้สึกว่าคำถามของเขาไม่จำเป็นเลย และเขาก็ไม่สามารถได้รับคำตอบที่ลึกกว่านี้ได้แต่สิ่งหนึ่งที่หานซานเฉียนแน่ใจก็คือ เฟยหลิงเอ๋อร์ต้องซ่อนความลับบางอย่างไว้ สำหรับสิ่งที่นางต้องการนั้น บางทีอาจต้องรู้จักกันสักพักถึงจะสามารถรู้ได้“ท่านคงไม่คิดที่จะเก็บนางไว้จริง ๆ หรอกใช่หรือไม่?” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์มองหานซานเฉียนด้วยท่าทางเป็นกังวล นาง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1454
“เจ้าเป็นใครกันแน่ ข้าไม่คิดว่าเจ้าเป็นขอทาน” หานซานเฉียนถามเฟยหลิงเอ๋อร์อย่างตรงไปตรงมาเฟยหลิงเอ๋อร์ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า "ถ้าอยากรู้ว่าข้าเป็นใคร ก็เก็บข้าไว้ แล้วท่านจะได้รู้ในภายหลัง"หานซานเฉียนขมวดคิ้วเล็กน้อย สิ่งที่เด็กหญิงตัวน้อยพูดมันชัดเจนมาก นางยอมรับว่าตัวเองไม่ใช่ขอทาน แต่ถ้าหานซานเฉียนอยากรู้ เขาก็ต้องเก็บนางไว้ข้างกาย“นี่เป็นข้อตกลงอย่างนั้นหรือ?” หานซานเฉียนถามพลางขมวดคิ้วเฟยหลิงเอ๋อร์ยิ้มและพยักหน้า“หากข้าไม่สงสัยเกี่ยวกับตัวตนของเจ้า ข้าก็ไล่เจ้าไปได้ใช่หรือไม่?” หานซานเฉียนกล่าวต่อราวกับว่านางไม่คิดว่าหานซานเฉียนจะพูดแบบนั้น เฟยหลิงเอ๋อร์ย่นจมูกและดูครุ่นคิด เห็นได้ชัดว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างเพื่อตอบโต้หานซานเฉียน“เราไม่อยากรู้เกี่ยวกับเจ้า รีบออกไปซะ” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น“ไม่ ท่านต้องสงสัยเกี่ยวกับตัวข้าแน่” เฟยหลิงเอ๋อร์กล่าวหานซานเฉียนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ เขาไม่ได้คาดหวังว่าสาวน้อยคนนี้จะผยองเช่นนี้ แต่เขาได้รับไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์เอาไว้แล้วหนึ่งคน และตัวตนของนางก็พิเศษมากด้วย เขาจะยอมให้เฟยหลิงเอ๋อร์อยู่ด้วยได้อย่างไร?หานซานเฉีย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1453
เมื่อหานซานเฉียนกลับมาที่ลานบ้าน ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์กำลังนั่งอยู่บนบันไดศาลาลานด้วยความงุนงงราวกับว่านางเสียสติไปแล้ว“เป็นอะไรไป?” หานซานเฉียนเดินเข้ามาก่อนจะถามขึ้นไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ชี้ไปข้างหน้าและไม่พูดอะไรเมื่อมองไปทางนิ้วของไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ หานซานเฉียนก็พบแผ่นหลังของหญิงสาวผมหางม้า นางดูตัวเล็กมาก แต่เมื่อมองจากด้านหลังก็เดาได้ว่านางเป็นคนที่สวยงาม“นางเป็นใคร?” หานซานเฉียนถามอย่างสงสัยไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ได้สติ นางเงยหน้าขึ้นมองหานซานเฉียนแล้วพูดว่า “นางคือขอทานตัวน้อยคนนั้นไงเจ้าคะ”ขอทานตัวน้อย!หานซานเฉียนก้าวไปข้างหน้าและตะโกนเรียกขอทานตัวน้อย “หันกลับมาให้ข้าดูหน่อยสิ”ขอทานตัวน้อยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงหันกลับมาอย่างเขินอาย ใบหน้าของนางแดงราวกับแอปเปิลประณีต ไร้ที่ติ นี่เป็นคำจำกัดความที่สมบูรณ์แบบที่สุดที่หานซานเฉียนนึกถึงได้เด็กผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาเหมือนกับตุ๊กตา ไม่เพียงแต่ผิวพันของนางจะเนียนสวยไร้ที่ติเท่านั้น แต่หน้าตาของนางก็ปราณีตมาก ในชีวิตของหานซานเฉียน ไม่มีใครเทียบความงามของฉี๋อีหยุนได้ แต่ด้วยการปรากฏตัวของขอทานตัวน้อยคนนี้ ดูเห
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1452
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฮวงเซียวหย่งก็รู้สึกเป็นกังวล ท่านอาจารย์มาหาเขาที่จวนของเจ้าเมืองเป็นครั้งแรก แต่ถูกขัดขวางโดยคนโง่เหล่านี้!“เจ้าพวกโง่ กล้าดียังไงมาขวางอาจารย์ของข้า!” ฮวงเซียวหย่งตะโกนยามดูเสียใจและพูดว่า “คุณชายฮวง พวกเราแค่กลัวว่าเขาจะโกหกน่ะขอรับ”ฮวงเซียวหย่งตบหัวยามคนนั้นแล้วพูดว่า “เจ้านี่ช่างโง่เขลาจริง ๆ ใครจะกล้ามาแสร้งทำเป็นอาจารย์ของข้าที่จวนเจ้าเมืองอีก เว้นเสียแต่ต้องการตาย”เมื่อยามได้ยินสิ่งนี้ เขาก็รู้สึกได้ทันทีว่ามันสมเหตุสมผลฮวงเซียวหย่งคือใคร เขาเป็นบุตรชายของเจ้าเมืองเชียวนะ!จะมีใครกล้ามาแกล้งทำเป็นอาจารย์ของเขาได้อย่างไร?ซึ่งหมายความว่าชายหนุ่มที่อยู่นอกประตูนั้นเป็นปรมาจารย์สามอันดับหลังจริง ๆ ทันใดนั้นเหงื่อเย็นก็ไหลลงมาที่หลังของยาม เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาเพิ่งพูดกับหานซานเฉียนไปเมื่อครู่ เป็นไปได้ไหมว่าเขาได้ผ่านประตูนรกไปแล้ว!ถ้าหานซานเฉียนมีนิสัยดุร้าย เกรงว่าพวกเขาคงตายไปนานแล้วฮวงเซียวหย่งวิ่งไปจนสุดทางของจวนเจ้าเมือง ไม่กล้าแม้แต่จะพักหายใจ เมื่อเขาเห็นหานซานเฉียนถูกพวกโง่เขลาขวางไว้ เขาก็โกรธมาก“พวกเจ้ากำลังทำอะไร กล้าดียังไงมา
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1451
“เจ้ากำลังทำอะไร รู้หรือไม่ว่านี่คือที่ไหน นี่คือจวนของเจ้าเมือง เจ้าไม่สามารถเข้าไปได้!”จวนของเจ้าเมืองหานซานเฉียนถูกยามขวางเอาไว้ยามในชุดเกราะหลายคนดูมีพลังราวกับสายรุ้ง โดยมีออร่าที่แม้แต่ราชาแห่งสวรรค์ก็ไม่สามารถหยุดยั้งพวกเขาได้หานซานเฉียนรู้สึกคุ้นเคยกับความรู้สึกนี้มาก และทันใดนั้นเขาก็อดหัวเราะไม่ได้นี่มันเหมือนกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ประตูของคลับระดับไฮเอนด์ หรือโรงแรมบนโลกปัจจุบันที่พยายามขวางเขาไม่ให้เข้าประตูเลยไม่ใช่เหรอเมื่อนึกถึงความจริงที่ว่าหานซานเฉียนเคยพบกับสิ่งต่าง ๆ มากมายบนโลกมาก่อนแล้ว เขาไม่คิดเลยว่าสถานการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้นกับเขาในโลกเชวียนหยวนด้วย ดูเหมือนว่าธรรมชาติของมนุษย์จะเป็นเช่นนี้ ไม่ว่าโลกไหน ๆ ก็มักจะมีคนที่ดูถูกคนอื่นอยู่เสมอ“ข้ามาหาฮวงเซียวหย่ง ไปบอกเขา แล้วเขาจะมาพบข้าเอง” หานซานเฉียนกล่าวพวกยามดูไม่พอใจ ตอนนี้ฮวงเซียวหย่งคือความภาคภูมิใจของจวนเจ้าเมือง ฮวงเซียวหย่งมีความแข็งแกร่งระดับโคมห้า แม้แต่ยามเหล่านี้ก็ดูเหมือนด้พึ่งบารมีของเขาไปด้วยเมื่อเอ่ยถึงและผู้ชายที่อยู่ข้างหน้ากลับพูดอย่างโจ่งแจ้งว่าต้องการพบฮวงเซียวหย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1450
ตระกูลเฉินเคยรุ่งโรจน์อย่างยิ่งในเมืองหลงหยุน และเฉินเถี่ยซินซึ่งเป็นบุตรชายคนโตของตระกูลเฉินก็มีสถานะที่ไม่ธรรมดา แต่ตอนนี้เขาได้รับความทุกข์ทรมานจากจุดจบเช่นนี้ แม้ว่ามันจะเป็นความผิดของเขาเอง แต่ก็ยังทำให้หลายคนถอนหายใจด้วยความเสียดาย“แค่มีเงินก็เปล่าประโยชน์ โลกเชวียนหยวนความแข็งแกร่งคือการรับประกันที่ยิ่งใหญ่ที่สุด”“เฉินเถี่ยซิน โอ้อวดมากเกินไป ถึงกับบอกว่าเขาจะสามารถเข้าสู่ราชสำนักได้อย่างแน่นอน แต่กลับต้องมาเสียชีวิตอย่างไม่คาดคิดตั้งแต่ยังเยาว์วัย”“เขาเดินทางจากเมืองหนึ่งไปอีกเมืองหนึ่งเพื่อตามหาอาจารย์ แต่อาจารย์ที่แท้จริงก็อยู่ข้าง ๆ เขา แต่เขากลับทำลายโอกาสนี้เสียเอง ไม่มีที่สำหรับความเห็นอกเห็นใจจริง ๆ”“ใครจะคิดว่าคนไร้ค่าที่ถูกตระกูลเฉินขับไล่ออกไปจะเป็นคนที่มีอำนาจได้ขนาดนี้ ฮวงเซียวหย่งเลื่อนขึ้นสู่ระดับโคมห้าในช่วงเวลาสั้น ๆ ความแข็งแกร่งของเขาจะต้องอยู่ในสามลำดับหลังอย่างแน่นอน”ประโยคนี้ได้รับการยอมรับจากหลาย ๆ คน ไม่มีใครคาดคิดถึงความแข็งแกร่งของหานซานเฉียนจริง ๆ เพราะการแสดงของเขาในตระกูลเฉินนั้นดูไร้ค่าโดยไม่มีความเชี่ยวชาญใด ๆ เลยแต่ตอนนี้พวกเขารู้แล้
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1449
ในการรับรู้ของทุกคน หานซานเฉียนเป็นคนไร้ค่าที่ถูกไล่ออกจากตระกูลเฉิน ตอนนั้นเขาถูกคนนับไม่ถ้วนหัวเราะเยาะแต่ตอนนี้ จู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนไป และกลายเป็นอาจารย์ของฮวงเซียวหย่ง!ความสามารถในการทำให้ฮวงเซียวหย่งเลื่อนจากระดับโคมสองทะลวงไปสู่ระดับโคมห้าได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ ปรมาจารย์คนนี้จะต้องทรงพลังมากเพียงใดแล้วชายที่แข็งแกร่งเช่นนี้จะกลายเป็นคนไร้ค่าในตระกูลเฉินได้อย่างไร?“คุณ...คุณชายฮวง ล้อเล่นหรือไม่?”“หานซานเฉียน คุณชายกำลังพูดถึงหานซานเฉียนที่เรารู้จักหรือเปล่าขอรับ”“ถ้าเขาเป็นคนที่ทรงพลัง เหตุใด...เขาถึงถูกเฉินเถี่ยซินขับไล่ออกไปล่ะขอรับ?”ทุกคนถามฮวงเซียวหย่งด้วยความไม่เชื่อ เพราะเรื่องนี้อยู่นอกเหนือขอบเขตที่คนธรรมดาจะเข้าใจได้โดยสิ้นเชิงเขาเป็นคนทรงพลัง แต่ถูกเฉินเถี่ยซินที่อยู่เพียงระดับโคมสองรังแก มันช่างไม่มีเหตุผลเอาซะเลย“พวกเจ้าได้ยินไม่ผิด และข้าก็ไม่ได้ล้อเล่น อาจารย์ของข้าคือหานซานเฉียนจริง ๆ สำหรับสาเหตุที่เขาอยู่ในตระกูลเฉิน และเหตุใดถึงถูกเฉินเถี่ยซินขับไล่นั้น เป็นเพราะว่าอาจารย์ของข้าขี้เกียจเกินกว่าจะโต้เถียงด้วย” ฮวงเซียวหย่งกล่าวเมื่อเห็นว่าทุกคนยังค
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1448
หานซานเฉียนยิ้มและไม่พูดอะไร ทำไมเขาต้องจำเฉินเหยียนหรันด้วยล่ะ? ผู้หญิงคนนี้ไม่คู่ควรที่จะมาครอบครองพื้นที่ใดในใจของเขาเลย“ไม่กล้าตอบข้ามาตรง ๆ ท่านกลัวงั้นหรือ” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ถามอย่างไม่เต็มใจ“อย่าว่าแต่นางเลย แม้แต่เจ้า ข้าก็จะลืมไปในไม่ช้า คำตอบนี้พอใจแล้วหรือไม่” หานซานเฉียนหัวเราะเบา ๆจู่ ๆ ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ก็โกรธ นางถามเกี่ยวกับความคิดของหานซานเฉียนที่มีต่อเฉินเหยียนหรัน แล้วมันจะเกี่ยวอะไรกับนาง แถมยังพูดจาทำร้ายจิตใจคนฟังเช่นนี้อีก“ข้าจะทำให้มันเป็นที่น่าจดจำสำหรับท่านอย่างแน่นอน และทำให้ท่านไม่มีวันลืมข้าไปตลอดชีวิต” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์พูดผ่านไรฟันหานซานเฉียนขี้เกียจเกินกว่าจะคุยกับไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ จึงกลับไปที่ห้องของเขาตอนนี้ราชสำนักตระหนักถึงการดำรงอยู่ของเขา และแม้แต่จักรพรรดิซุนก็ยังต้องการเอาใจเขา ในสายตาของคนอื่น ๆ นี่เป็นสิ่งที่ดี แต่หานซานเฉียนคิดว่าสิ่งต่าง ๆ กำลังพัฒนาเร็วเกินไป และกำลังจะอยู่เหนือการควบคุมของเขา ราชสำนักเป็นหนึ่งในสามแกนหลักของโลกเชวียนหยวน หานซานเฉียนยังไม่ค่อยมีความรู้เกี่ยวกับ โลกเชวียนหยวนมากนัก การเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องระด
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1447
“ท่านเป็นอะไรไป?”"เกิดอะไรขึ้น!"การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของโหยวไห่ทำให้ปี่ยางและฝูซานสับสน เพราะพวกเขาไม่รู้สึกอะไรเลย“ข้า...ข้าไม่รู้” เหงื่อเย็นหยดลงมาราวกับหยดลงมาราวกับเม็ดฝนบนหน้าผากของโหยวไห่ แรงกดเมื่อครู่นี้แทบจะทำให้เขาระเบิดตาย“เมื่อครู่...เมื่อครู่ ข้ารู้สึกถึงแรงกดอย่างรุนแรงจนเกือบจะบดขยี้ข้าได้” โหยวไห่อธิบายให้ทั้งสองคนฟังหลังจากสูดลมหายใจเข้าแรงกด?ทันใดนั้นสีหน้างุนงงของปี่ยางก็แปลเปลี่ยนเป็นความตื่นตระหนก ก่อนจะพูดกับทั้งสองคน “รีบออกไปจากที่นี่เร็วเข้า”เมื่อเผชิญกับความตื่นตระหนกของปี่ยาง แม้ว่าฝูซานและโหยวไห่จะสับสนเล็กน้อย แต่ก็ไม่อยู่ที่นี่นานลานบ้านของหานซานเฉียนเฉินเถี่ยซินยังคงตัวสั่นเทาคุกเข่าอยู่บนพื้นเขาไม่เคยคิดฝันว่าแผนการที่สมบูรณ์แบบของเขาจะจบลงเช่นนี้แม้ว่าศพจะถูกพบแล้ว แต่ปี่ยางก็ยังไม่ตัดสินโทษ แถมยังเป็นความเห็นชอบจากจักรพรรดิซุนอีกด้วย นี่แสดงให้เห็นว่าแม้ว่าหานซานเฉียนจะยังไม่ได้ไปที่ราชสำนัก แต่เขาก็ได้รับความสนใจจากจักรพรรดิซุนเป็นอย่างมากแล้วและเขาก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะไปต่อกรกับบุคคลดังกล่าวตอนนี้เมื่อเขาทำให้หานซานเฉ
