บททั้งหมดของ ลูกเขยฟ้าประทาน: บทที่ 711 - บทที่ 720

คนแรกที่เจอในวันนี้ชื่อ หลิวกั๋วเฟิง หลิวกั๋วเฟิงมาถึงห้องอาหารก่อนแล้ว ถ้าเมื่อก่อนเขาเคยถูกบริษัทอสังหาริมทรัพย์ลั่วเฉวสัมภาษณ์ เขาคงจะตื่นเต้นมากอย่างแน่นอน เพราะก่อนที่จะมีการก่อตั้งหาน กรุ๊ป บริษัทอสังหาริมทรัพย์ลั่วเฉวในหยุนเฉิงเป็นที่ที่ผู้คนนับไม่ถ้วนต่างต้องการเข้าไปทำงาน เพราะอย่างไรบริษัทนี้ก็ได้รับการสนับสนุนจากตระกูลหานในเหยียนจิง ทุกคนต่างหวังผลประโยชน์ แต่ตอนนี้หลิวกั๋วเฟิงไม่สนใจเรื่องนี้ บริษัทอสังหาริมทรัพย์ลั่วเฉวถูกหาน กรุ๊ป แซงหน้า การระงับโครงการเฉิงซี ทำให้ผู้คนรู้สึกว่าบริษัทอสังหาริมทรัพย์ลั่วเฉวไม่มีความแข็งแกร่งพอที่จะแข่งกับหาน กรุ๊ป การมาหาเขาครั้งนี้อาจเป็นไปได้ว่าเขาจะถูกหลอกใช้ "คุณหลิว ไม่นึกเลยว่าคุณจะมาถึงเร็วขนาดนี้” จงเหลียงพูดกับหลิวกั๋วเฟิงด้วยรอยยิ้ม หลังจากเข้าไปในห้องอาหาร ท่าทีของหลิวกั๋วเฟิงนั้นเย็นชา ถ้าเป็นเมื่อก่อนการเจอจงเหลียงนั้นเป็นเรื่องยาก แล้วเขาจะยิ้มแย้มได้อย่างไร “หัวหน้าจง วันนี้ผมว่างพอดีเลยมาหาคุณ ถ้าคุณมีอะไรจะพูดก็พูดมาเลย คุณก็รู้ว่าการมาพบคุณตอนนี้มันอันตรายมาก ถ้าหาน กรุ๊ป รู้เข้า บริษัทของผมอาจจะจบลง” หลิวกั๋วเ

“เธอใจเย็น ๆ ก่อน อยากรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?” ซูหยิงเซี่ยพูดอย่างใจเย็น “เธอรีบบอกมาสิ ถ้าไอ้สารเลวนี้ทำอะไรเธอ ฉันจะฆ่าเขาทันที” เฉินหลิงเหยายกแขนเสื้อขึ้นด้วยท่าทางโกรธจัด ซูหยิงเซี่ยยิ้มเจื่อน ความหวังดีของเฉินหลิงเหยาที่มีต่อเธอไม่เปลี่ยนไปเลย ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ แต่เธอก็ตระหนักมากขึ้นว่า หัวใจของหานซานเฉียนที่มีต่อเธอนั้นไม่ได้เปลี่ยนไปเหมือนกัน และเธอยังเชื่อด้วยซ้ำว่าการที่หานซานเฉียนตัดสินใจแบบนี้ หัวใจของหานซานเฉียนก็เจ็บปวดมากเช่นกัน เมื่อซูหยิงเซี่ยเล่าให้เฉินหลิงเหยาฟังทั้งหมด ในที่สุดเฉินหลิงเหยาก็ใจเย็นลง “อย่างนี้นี่เอง เขาไม่ได้มีผู้หญิงคนอื่นหรอกเหรอ?” เฉินหลิงเหยาสงสัย “มีบางอย่างที่ฉันยังบอกเธอตอนนี้ไม่ได้ แต่มันก็ประมาณเดียวกัน” ซูหยิงเซี่ยปกปิดตัวตนของหานซานเฉียน แต่พูดแค่ว่าหานซานเฉียนมีความบาดหมางกับหาน กรุ๊ป ดังนั้นจึงไม่สามารถทำให้เฉินหลิงเหยาเข้าใจได้ถ่องแท้ ถ้าเธอบอกเฉินหลิงเหยาเกี่ยวกับตัวตนของหานซานเฉียน เธอคงจะไม่สงสัยเลย แต่ซูหยิงเซี่ยไม่ทำแบบนั้น เพราะหานซานเฉียนไม่ต้องการให้โลกภายนอกรู้จักตัวตนของเขา และซูหยิงเซี่ยรู้ดีว่าเฉินหลิงเหย

สามปี! หลังจากแต่งงานมาสามปีเต็ม เขา...ไม่เคยแตะต้องซูหยิงเซี่ยเลย หานเหยียนหัวเราะออกมาดัง ๆ ครู่หนึ่ง แม้แต่หานชิงก็หัวเราะอย่างหนักจนท้องแข็ง “ไม่หรอกมั้ง หานซานเฉียนน่าขยะแขยงขนาดนั้นเหรอ? เขาไม่ได้แตะต้องภรรยาของตัวเองด้วยซ้ำ” หานเหยียนเช็ดน้ำตาที่หางตา หานชิงหมอบลงกับพื้นพลางกุมท้องส่วนล่างของเธอ และพูดว่า “คุณหนู ฉันหัวเราะจนปวดท้อง คนประเภทนี้อยู่รอดมาจนถึงตอนนี้ได้ยังไง? ไร้ประโยชน์สิ้นดี” “นี่คงไม่ใช่ข่าวปลอมหรอกนะ?” หานเหยียนไม่ค่อยเชื่อ ผ่านมาสามปีแล้ว อาจกล่าวได้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองไม่ค่อยดีนัก แต่กลับไม่มีความสัมพันธ์กันระหว่างสามีภรรยาเกินจริงไปจริง ๆ “เรื่องจริง ฉันพยายามสืบเต็มที่” หานเฟิงพูดอย่างจริงจัง ถ้าเป็นผู้หญิงโสเภณีที่หานซานเฉียนเล่นด้วยมาเป็นเวลาสามปี ไม่ว่ามันจะสวยแค่ไหน เขาก็ไม่สนใจ หลังจากคำพูดนั้นออกมา หานเฟิงก็สนใจทันที และเขาต้องการตรวจสอบความถูกต้องของเรื่องนี้ด้วย สำหรับวิธีการตรวจสอบมีเพียงวิธีเดียว หานเหยียนส่ายหน้าและพูดว่า “ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมพ่อถึงยืนยันที่จะเปลี่ยนนามสกุลของเขา สวะแบบนี้ทำให้ตระกูลหานของเราอับอา

“ไม่ ไม่มีอะไร แค่พูดลอย ๆ” เฉินหลิงเหยารีบปกปิดมัน แล้วเปลี่ยนเรื่องและถามว่า “เธอคิดว่าวันนี้อีหยุนจะมาในรูปแบบไหน ครั้งที่แล้วเธอสวยมากถึงขนาดที่ แม้แต่ฉันเองก็ยังละอายใจ” เมื่อพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นครั้งล่าสุด ซูหยิงเซี่ยยิ้มเล็กน้อย เมื่อฉี๋อีหยุนถอดแว่นตา เธอช่างงดงามอย่างน่าอัศจรรย์จริง ๆ แม้แต่เธอก็ไม่กล้าเปรียบเทียบ แต่คนเหล่านี้คือเพื่อนรักของเธอเอง ซูหยิงเซี่ยจึงไม่รู้สึกถึงภัยคุกคามใด ๆ ตรงกันข้าม เธอมีความสุขมาก ยิ่งฉี๋อีหยุนสวยมากเท่าไหร่ การหาคนที่ดีก็ง่ายขึ้นเท่านั้น ตอนที่ซูหยิงเซี่ยยังเรียนอยู่ เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่าฉี๋อีหยุนจะเจอผู้ชายที่ดี ที่จะแต่งงานกันในอนาคตเพื่อที่เธอจะได้ไม่ต้องทนทุกข์ไปตลอดชีวิต “ฉันหวังว่าเธอจะไม่ใส่แว่น จะได้หาแฟนได้ง่ายขึ้น” ซูหยิงเซี่ยกล่าว “ไม่เพียงแต่ง่ายเท่านั้น ยังมีแมลงวันมากมายที่ต้องการจะบินวนรอบตัวเธออีกด้วย” หลังจากที่เฉินหลิงเหยาพูดจบ เธอก็ถอนหายใจและพูดต่อว่า “ไม่เหมือนฉัน ไม่ว่าฉันจะแต่งตัวสวยแค่ไหน ฉันก็ถูกเธอสองคนบดบังอยู่ดี สงสัยฉันคงต้องเป็นโสดตลอดชีวิตแล้วล่ะ” ซูหยิงเซี่ยมองไปที่เฉินหลิงเหยาด้วยรอยยิ้มและพูดว

ลิฟต์ปิดลงอย่างช้า ๆ หัวใจของมี่เฟยเอ๋อร์จุกอยู่ที่ลำคอ เพราะกลัวว่าจะมีใครเดินเข้ามา จนกระทั่งประตูลิฟต์ปิดสนิท มี่เฟยเอ๋อร์ก็โล่งอก และรู้สึกได้ทันทีว่าโลกทั้งใบสดใสขึ้นมาก กลับถึงบ้าน หยางเหมิงได้เตรียมอาหารเช้าไว้แล้ว และกำลังมองคอมพิวเตอร์บนโต๊ะอาหารพร้อมกับขมวดคิ้ว “เธอเป็นอะไรหรือเปล่า? หน้าบึ้งแต่เช้า เธอไม่กลัวเป็นริ้วรอยเหรอ” มี่เฟยเอ๋อร์ถามหยางเหมิง “พี่เฟยเอ๋อร์ ใครเป็นเจ้านายของบริษัทเรา ทำไมฉันหาไม่เจอเลย” หยางเหมิงถามมี่เฟยเอ๋อร์อย่างสงสัย เธอไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับบริษัทอสังหาริมทรัพย์ลั่วเฉวมาก่อน แต่ตอนนี้เธอกำลังจะไปที่บริษัทอสังหาริมทรัพย์ลั่วเฉว ในการทำงาน เธอต้องเข้าใจสถานการณ์ของบริษัทก่อน แต่เมื่อค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับบริษัทอสังหาริมทรัพย์ลั่วเฉวบนอินเทอร์เน็ต กลับพบว่าคอลัมน์ของประธานว่างเปล่า ไม่มีชื่อของใครสักคน และคนที่มีอำนาจมากที่สุดคือจงเหลียง ไม่ใช่เจ้านายตัวจริง “เธอโง่เหรอ ลืมไปแล้วเหรอที่ฉันเคยบอกเธอเรื่องเบื้องหลังของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ลั่วเฉว?” มี่เฟยเอ๋อร์พูดอย่างหมดหนทาง “แน่นอนฉันจำได้ ไม่ใช่ตระกูลหานในเหยียนจิงเหรอ ฉันพยายามค้นหาแล้ว