บททั้งหมดของ ลูกเขยฟ้าประทาน: บทที่ 691 - บทที่ 700

หานซานเฉียนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ส่วนเจี่ยงหลาน และซูกั๋วเย่าที่นั่งอยู่บนโซฟาก็ดูอกสั่นขวัญหาย ถ้าก่อนหน้านี้พวกเขาไม่รู้จักตัวตนของหานซานเฉียนมาก่อน พวกเขาคงมีความสุขที่ได้เห็นฉากนี้ แต่ตอนนี้เมื่อรู้ตัวตนของหานซานเฉียนแล้ว พฤติกรรมของซูหยิงเซี่ยจึงทำให้พวกเขารู้สึกตื่นตระหนกมาก เขาคือนายน้อยของตระกูลหาน จะไปดึงหูตามอำเภอใจได้อย่างไร! เจี่ยงหลานรีบเดินเข้าไปหาซูหยิงเซี่ยและพูดว่า “หยิงเซี่ย เธอทำอะไรของเธอ รีบปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ เขาเป็นถึงนายน้อยของตระกูลหาน” ซูหยิงเซี่ยไม่ปล่อยมือ แต่ก็ไม่ได้ใช้กำลังมากเกินไปและพูดว่า “นายน้อยแห่งตระกูลหานแล้วไงล่ะคะเขาไม่ใช่สามีของหนูเหรอ?” เจี่ยงหลานตกตะลึงกับประโยคนี้ จริงด้วย แม้ว่าเขาจะเป็นนายน้อยของตระกูลหาน แต่เขาก็เป็นสามีของซูหยิงเซี่ย และลูกเขยของเธอด้วย! สามีภรรยาคู่นี้จีบกันไม่เลิก เธอจะไปยุ่งอะไรกับเขา เมื่อกลับมาที่โซฟาด้วยรอยยิ้ม เจี่ยงหลานก็ไม่กังวลและหวาดกลัวอีกต่อไป เธอมีความสุขมากที่หานซานเฉียนเปลี่ยนจากภาพลักษณ์สวะ มาเป็นนายน้อยของตระกูลหาน สำหรับเธอแล้วนี่เป็นเรื่องที่น่าโอ้อวดมาก ถ้าพวกญาติ ๆ รู้ พวกเธอยังจะก

ในห้องนอนใหญ่ของคฤหาสน์บนภูเขา เจี่ยงหลานเป็นกังวลตั้งแต่กลับมาที่ห้อง แม้ว่าตัวตนของหานซานเฉียนจะทำให้เธอตกใจ แต่หลังจากพิจารณาอย่างรอบคอบแล้ว เจี่ยงหลานก็พบว่าตัวตนดังกล่าวไม่มีความหมายเลย เพราะคู่ต่อสู้ที่เขากำลังเผชิญหน้าอยู่ตอนนี้แข็งแกร่งกว่าตระกูลหานในเหยียนจิงมาก ซึ่งเกินความเข้าใจของเธอ และถ้ายังเป็นอยู่แบบนี้ จะเป็นการนำภัยคุกคามครั้งใหญ่มาสู่พวกเขาอย่างแน่นอน เจี่ยงหลานเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เอาตัวเองเป็นจุดศูนย์กลาง แม้กระทั่งตอนนี้เธอไม่ได้เป็นห่วงหานซานเฉียนเลย เธอห่วงแต่ตัวเอง ถ้าหานซานเฉียนไม่มีทางจัดการกับหานเหยียน เธออาจเข้าไปพัวพันกับเหตุการณ์นี้ เจี่ยงหลานมีความสุขกับชีวิตที่สะดวกสบายแบบนี้ และเธอไม่ต้องการให้ใครมาชักจูง “คุณกำลังคิดอะไรอยู่” ซูกั๋วเย่าถาม เมื่อเห็นเจี่ยงหลานเงียบขรึม “ฉันก็กำลังพยายามหาวิธีป้องกันไม่ให้ตระกูลซูเข้าไปพัวพันกับเหตุการณ์นี้น่ะสิ คุณคิดว่าคนอื่นจะไม่มีสมองเหมือนคุณเหรอ ไม่สนใจอะไรสักอย่าง? เจี่ยงหลานพูด พลางมองซูกั๋วเย่าด้วยสายตาเย็นชา ซูกั๋วเย่าถอนหายใจและพูดว่า “เรื่องแบบนี้อยู่นอกเหนือขอบเขตการเข้าไปยุ

คำพูดของหานซานเฉียนทำให้ซูหยิงเซี่ยรู้สึกหวาดกลัวอย่างกะทันหัน เห็นได้ชัดว่าใครจะได้รับผลประโยชน์มากที่สุดหลังจากคุณย่าเสียชีวิต เพราะหลังจากคุณย่าเสียชีวิตแล้วเท่านั้น ที่ซูไห่เฉาจะสามารถรับตำแหน่งประธานได้ กล่าวอีกนัยหนึ่งได้ว่า เรื่องนี้ซูไห่เฉาเป็นคนทำ! เป็นไปได้อย่างไร ซูไห่เฉาทำเรื่องเนรคุณแบบนั้นได้อย่างไร? ถ้าเธอรู้เรื่องนี้จากคนอื่น ซูหยิงเซี่ยคงไม่มีวันเชื่อ แต่หานซานเฉียนไม่มีทางโกหกเธอเด็ดขาด และไม่มีเหตุผลที่จะต้องโกหกเธอด้วย “ซูไห่เฉาวางยาพิษคุณย่า!” ซูหยิงเซี่ยพูดด้วยความตกใจ “เสียดายที่ผมยังไม่เจอหลักฐานที่แน่ชัด แต่ผมมั่นใจว่าซูไห่เฉาเป็นคนทำ” หานซานเฉียนกล่าว ซูหยิงเซี่ยสูดหายใจลึก จากนั้นก็หายใจออกอย่างแรงและพูดว่า “ถ้าในโลกนี้มีการกลับชาติมาเกิด เธอคงเสียใจมาก ที่แท้หลานชายที่ตัวเองรักมากที่สุดกลับวางยาพิษตัวเอง” “คุณอยากให้มีการกลับชาติมาเกิดไหม?” หานซานเฉียนถามด้วยรอยยิ้ม ซูหยิงเซี่ยกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ จึงพยักหน้าและพูดว่า “อยากค่ะ ฉันอยากให้เธอเสียใจทีหลัง อยากให้เธอรู้ว่าการตัดสินใจของเธอนั้นโง่มากแค่ไหน” เมื่อได้ยินแบบนั้น หานซานเฉียน

“เธอรักหยิงเซี่ยไหม?” เจี่ยงหลานถามหานซานเฉียน ไม่จำเป็นต้องถามถึงความรักของหานซานเฉียนที่มีต่อซูหยิงเซี่ย แต่เมื่อคำถามนี้ออกมาจากปากของเจี่ยงหลาน กลิ่นอายมันก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย หานซานเฉียนรู้ว่าเจี่ยงหลานเป็นคนแบบไหน ปกติเธอไม่ใช่คนที่จะสนใจเรื่องนี้โดยไม่มีเหตุผล “แน่นอนครับ” หานซานเฉียนกล่าว “ในเมื่อเธอรักหยิงเซี่ย เธอก็มีหน้าที่ต้องปกป้องเธอ และป้องกันไม่ให้เธอได้รับอันตรายใด ๆ” เจี่ยงหลานกล่าวต่อ “มันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ในฐานะสามีของเธอ การปกป้องเธอเป็นสิ่งสำคัญอันดับแรก ใครก็ตามที่ทำร้ายเธอจะต้องชดใช้” หานซานเฉียนกล่าว เจี่ยงหลานมองลงมาจากภูเขา การที่สามารถชมทิวทัศน์ที่นี่ได้ไม่ใช่คนธรรมดา เธอทานอาหารเช้าที่นี่ทุกวัน เธอเตือนตัวเองทุกช่วงเวลาว่าวันนี้เธอไม่เหมือนเมื่อก่อน คนอื่น ๆ ในหยุนเฉิงไม่สามารถเข้าถึงสถานะของเธอได้ สถานะที่เธออยู่ในตอนนี้ เธอจะไม่ยอมเปลี่ยนตัวเอง แม้ว่าเธอจะไม่สามารถดีขึ้นได้ แต่เธอก็ต้องรักษาทุกอย่างที่เธอมีในตอนนี้ให้ได้ “ฉันรู้สึกขอบคุณมากที่เธอให้พวกเราอาศัยอยู่ที่นี่ และก็ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งที่ทำเพื่อหยิงเซี่ย ถ้าไม่มีเธอ หยิงเซี่ยก็ค

หลังจากที่โจวป๋อก้าวขึ้นบนสังเวียน ในดวงตาของเขามีแต่ความดูถูกเหยียดหยาม แม้ว่าหานซานเฉียนจะล้มนักมวยทั้งหมด เขาก็ไม่สนใจ เพราะเขาเองก็สามารถทำเรื่องนี้ได้อย่างง่ายดาย นักมวยที่อยู่ในค่ายเหล่านี้ล้วนมาจากโรงเรียนฝึกอาชีพ นอกจากจะแข็งแกร่งกว่าคนทั่วไปแล้ว พวกเขาก็ไม่มีทักษะที่เก่งนัก พวกเขาเพียงแค่แสดงกลอุบายให้ผู้ชมเห็นเท่านั้น ไม่มีความสามารถในการต่อสู้ที่แท้จริง การเอาชนะสวะพวกนี้ไม่ใช่เรื่องยาก “ในเมื่อผมอยู่บนสังเวียน ผมจะไม่ออมมือให้คุณ” โจวป๋อกล่าว หานซานเฉียนกล่าวด้วยสีหน้านิ่งขรึมว่า "ใช้กำลังทั้งหมดของนายที่มี” “ตกลง ผมหวังว่าคุณจะไม่มาเล่นทีหลังนะครับ” โจวป๋อพูดด้วยรอยยิ้ม ในโรงสนามมวย ม่อหยางมองแผนของโจวป๋อออก จึงพูดกับเตาสือเอ้อร์ว่า “ดูเหมือนว่าน้องชายของนายคนนี้ต้องการใช้โอกาสนี้ เพื่อทดสอบความแข็งแกร่งของซานเฉียนนะ” “สำหรับพวกเราแล้ว มีเพียงกำลังเท่านั้นที่สามารถทำให้คนอื่นเคารพได้ โอกาสนี้เหมาะที่จะทำให้เขายอมทุ่มเทกำลังอย่างเต็มที่เพื่อพี่ซานเฉียนอย่างเต็มใจ” เตาสือเอ้อร์กล่าว “มั่นใจในตัวหานซานเฉียนขนาดนั้นเลยเหรอครับ?” ม่อหยางถาม เตาสือเอ้อร์พูดด้วยน้