บททั้งหมดของ ลูกเขยฟ้าประทาน: บทที่ 611 - บทที่ 620

เทียนหลิงเอ๋อร์ก้มหน้าลง ไม่ต้องการให้หานซานเฉียนเห็นน้ำตาตัวเอง ไหล่ทั้งสองข้างของเธอสั่นเล็กน้อย คำสารภาพครั้งแรกของเธอถูกปฏิเสธอย่างไร้ความปรานี ตอนนี้ความรู้สึกของคุณหนูเทียนแย่มาก หานซานเฉียนถอนหายใจ เทียนหลิงเอ๋อร์เป็นผู้หญิงที่ดีมาก และเธอไม่ได้เป็นเหมือนเจ้าหญิงอารมณ์ร้ายเลย แต่ก็น่าเสียดายที่ความรักแบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่เขารับไว้ได้ ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็ตาม ไม่มีใครแทนที่ซูหยิงเซี่ยในหัวใจของหานซานเฉียนได้ เขาไม่มีวันทรยศซูหยิงเซี่ยแน่นอน ในห้องส่วนตัวเงียบไปครู่หนึ่ง เทียนหลิงเอ๋อร์ตาแดงพลันเช็ดน้ำตา และเงยหน้าขึ้นพูดว่า “ให้เวลาฉันหน่อยนะ ฉันจะปฏิบัติกับพี่ให้เหมือนพี่ชาย” เรื่องมันควรเป็นแบบนั้น หานซานเฉียนจึงไม่รู้สึกเจ็บ และความลังเลจะทำให้เทียนหลิงเอ๋อร์จมลึกลงไป “แม้ในฐานะพี่ชาย ฉันก็ปกป้องเธอได้ ถ้าใครกล้ารังแกเธอ บอกฉัน ฉันจะช่วยเธอเอง” หานซานเฉียนกล่าว เทียนหลิงเอ๋อร์พ่นลมหายใจอย่างแรง และพูดว่า “ฉันมีคำถามหนึ่งที่ฉันไม่เข้าใจ” “ทำไมพี่ถึงอยากอยู่ในตระกูลซู ทำไมพี่ถึงชอบซูหยิงเซี่ยทั้ง ๆ ที่โดนสบประมาท?” หานซานเฉียนกล่าว “อืม” เทียนหลิงเอ๋อร์พยักหน้า นี่เป็

เมื่อเทียนหลิงเอ๋อร์กลับถึงบ้าน เทียนฉางเฉิงกำลังดื่มชาในห้องรับแขก แม้ว่าเขาจะดูสบาย ๆ แต่เห็นได้ชัดว่าเขากำลังรอเทียนหลิงเอ๋อร์ ในวันเดียวกัน เทียนหลิงเอ๋อร์สังเกตเห็นว่าเทียนฉางเฉิงกำลังมองตัวเองจากหางตา เธอจงใจไม่ทักทายเทียนฉางเฉิง และเดินตรงไปที่ห้องของตัวเอง เทียนฉางเฉิงเริ่มหมดความอดทนเมื่อเห็นสถานการณ์แบบนี้ เขาอยากถามว่ามื้ออาหารเป็นอย่างไรบ้าง และมาส่งเทียนหลิงเออร์ได้อย่างไร “หลานสาวที่รัก อยากลองชาใหม่ของปู่ไหม?” เทียนฉางเฉิงถาม “ลองชาใหม่หรือคุยเรื่องร้านอาหารคะ?” เทียนหลิงเอ๋อร์หยุดชะงักและพูด ความคิดของเทียนฉางเฉิงถูกมองผ่าน เขาเก้อเขินและพูดว่า “ปู่ไม่ได้เป็นห่วงหนูหรอก มาเร็ว ๆ มาเล่าให้ปู่ฟังหน่อยเป็นยังไงบ้าง” เทียนหลิงเอ๋อร์ก้มหน้าไหล่ตก และเดินไปด้านหน้าของเทียนฉางเฉิง เมื่อมองไปที่ก้นบึ้งหัวใจ เทียนฉางเฉิงรู้ว่าเทียนหลิงเอ๋อร์ไม่มีความสุขหลังจากได้ไปกินข้าวมื้อนี้ แต่ก็ไม่มีอะไรแปลก เพราะหานซานเฉียนเคยปฏิเสธอย่างชัดเจนมาก่อน “เขาบอกว่าเขาคิดกับหนูแค่น้องสาวค่ะ” เทียนหลิงเอ๋อร์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง เทียนฉางเฉิงถอนหายใจและพูดว่า “อันที่จริง หนํน่า

หลังจากตระกูลเทียนปล่อยข่าวเรื่องงานการกุศล ชุมชนธุรกิจทั้งหมดในหยุนเฉิงก็พร้อมเคลื่อนไหว เนื่องจากสถานการณ์ของบริษัทตระกูลซู พวกเขาจึงกังวลว่าตนเองจะถูกตระกูลซูจับตามอง ดังนั้นถ้าตอนนี้สามารถทำให้ตระกูลเทียนพอใจได้ นี่จะเป็นโอกาสสำหรับพวกเขาที่จะปกป้องตัวเอง ผู้คนนับไม่ถ้วนต้องการรับบัตรเข้าชมงานการกุศล ในห้องของประธานโรงแรมเพนนินซูล่า ฉี๋อีหยุนไม่สวมแว่นตา ดูมีเสน่ห์แม้อยู่ในชุดธรรมดา ความงามของเธอแผ่ออกมาจากเรือนร่าง และทุกการเคลื่อนไหวของเธอต่างทำให้ใครต่อใครพากันเคลิบเคลิ้ม “สำหรับนายแล้ว การที่จะได้บัตรเข้าชมงานการกุศลมามันไม่ใช่เรื่องยากเลยนี่” ฉี๋อีหยุนพูดกับตงฮ้าว เมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลงของฉี๋อีหยุน ในใจของตงฮ้าวยากมากที่จะยอมรับ เพราะเขาไม่ต้องการให้ผู้ชายคนอื่นเห็นด้านนี้ของเธอ แต่เขาไม่มีสิทธิ์จะหยุดสิ่งที่ฉี๋อีหยุนกำลังจะทำ ถ้าฉี๋อีหยุนไปเข้าร่วมงานการกุศล มันจะต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่นอน และจะมีสายตาหื่นกระหายมากมายที่มองมาที่ฉี๋อีหยุน ที่สำคัญกว่านั้น ตงฮ้าวรู้ว่าเธอกำลังไปหาใคร “คุณหนูครับ งานการกุศลแบบนี้มีความหมายอะไรให้คุณต้องเข้าร่วมด้วยเหรอครับ?” ตงฮ้าวกล่าว

จางเฉียงไม่ใช่คนที่กล้าสร้างปัญหา จริง ๆ เขาเป็นอันธพาลทั่วไป อย่างไรก็ตาม เขาไม่ใช่คนที่มีอำนาจ เขาอาศัยลูกน้องไม่กี่คนเพื่อครองพื้นที่นี้ ความจริงแล้วคนที่ซื่อสัตย์เหล่านั้นกำลังถูกรังแก ถ้าเป็นคนอื่นเขาอาจจะไม่กล้า แต่เขาคุ้นเคยกับหยางเฉินเป็นอย่างดี และรู้ว่าหยางเฉินไม่ตอบโต้ “หยางเฉิน อย่าแสร้งทำเลย ถ้าแกขับรถไปเจอทางตัน แกจนตรอกแล้ว ถ้าแกทำเรื่องนี้ให้เป็นเรื่องใหญ่ ฉันจะทำให้อีแก่นั่นที่นอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาลทรมาน แกเชื่อไหม?” จางเฉียงพูดด้วยสายตาโหดเหี้ยม เมื่อได้ยินประโยคนี้ ความโกรธของหยางเฉินก็สลายไปในทันที เขาพูดอย่างอ่อนแรง “พี่เฉียง ขอเวลาผมอีกสองสามวันนะครับ แล้วผมจะหาเงินมาให้พี่แน่นอน” “อย่าทำเหมือนฉันเป็นเด็ก ฉันต้องการเงินตอนนี้ แกลองคิดดู ฉันจะให้เวลาสิบนาที” จางเฉียงพูดอย่างหนักแน่น ในขณะนั้น หานซานเฉียนและซูหยิงเซี่ยกำลังเลือกรูปภาพอยู่ในร้าน และเกือบจะเลือกได้แล้ว พวกเขากำลังจะขอให้หยางเฉินช่วยเลือกดูรูปที่พวกเขาเลือก แต่หันมองซ้ายขวากลับไม่เห็นร่างของหยางเฉิน “อ้าว พวกเขาไปไหนกันแล้วล่ะ” ซูหยิงเซี่ยพูดด้วยความสับสน “แม้แต่สวีถงก็ไม่อยู่” หานซานเฉียน

สิบกว่านาทีต่อมา รถยนต์เอ็มวีพีก็แล่นเข้ามาในซอย เมื่อเห็นรถคันนี้ จางเฉียงจึงนำกลุ่มคนของเขาไปขวางรถไว้ทันที ท่าทางแบบนี้คงจะเก็บค่าผ่านทางแน่ ๆ หลังจากเสียงแตรดังขึ้น ประตูรถก็ถูกเปิดออก หลินหย่งลงจากรถมาก่อน เมื่อเห็นหลินหย่ง จางเฉียงพลันรู้สึกหายใจไม่ออกทันที ม่อหยางลงจากรถตามมา ขาของจางเฉียงพลันอ่อนแรง เขาอาจจะลืมคำสาบานของตัวเองไปหมดแล้ว “ซานเฉียน ฉันมีลูกพี่ลูกน้องตั้งแต่เมื่อไหร่ นายไปเอามาจากไหน?” ม่อหยางเดินไปหาหานซานเฉียนด้วยท่าทางงงงวย หานซานเฉียนชี้ไปที่จางเฉียงและพูดว่า “นี่ไง คนที่อ้างว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องของนาย เมื่อคืนเขาไม่ได้ดื่มกับนายที่คลับเมจิกซิตี้เหรอ?” “แกเป็นใคร?” ม่อหยางขมวดคิ้ว และพูดด้วยความไม่พอใจ กล้าอ้างชื่อของเขาไปหลอกลวงคนอื่น จางเฉียงหน้าถอดสี เขาคิดไม่ถึงว่าตัวเองคุยโม้ แต่หานซานเฉียนกลับพูดจริง เป็นคนพาลจริง ๆ เขาโทรหาม่อหยางจริง! “พี่...พี่หยาง ผมแค่พูดไร้สาระไปเรื่อยเปื่อย ตอนแรกผมแค่อยากจะเล่นขำ ๆ แต่ผมคิดไม่ถึง...คิดไม่ถึงว่า...” จางเฉียงกำลังจะร้องไห้ ใครจะไปคิดว่าหานซานเฉียนจะเรียกม่อหยางมาได้จริง! “คิดไม่ถึงว่าผมจะเรียกลูกพ