All Chapters of ลูกเขยฟ้าประทาน: Chapter 601 - Chapter 610

เมื่อเผชิญกับความกังวลของเจี่ยงหลาน หานซานเฉียนรู้เหตุผลเป็นอย่างดี เธอจะต้องคุยโวบางเรื่อง แน่นอนว่าเพื่อรักษาหน้าตัวเอง แต่บางคำก็เกินความจริงจนเกินไป ด้วยนิสัยของเจี่ยงหลาน บางอย่างจะต้องเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็ว ดังนั้นหานซานเฉียนจึงต้องเตือนเธอ "แม่ ผมรู้ว่าแม่ต้องรักษาหน้าไว้ แต่บางคำพูดก็ไม่สามารถพูดเรื่อยเปื่อยได้ ไม่อย่างนั้นอาจจะทำให้เกิดปัญหาตามมาได้นะครับ” หานซานเฉียนกล่าว เจี่ยงหลานหุบยิ้มทันที หลังจากได้ยินประโยคนี้ เธอกลายเป็นคนเคร่งขรึม จากสถานะของเธอ หานซานเฉียนจะมาวิพากษ์วิจารณ์ได้อย่างไร? “หานซานเฉียน อย่าคิดว่าจะชี้แนะฉันได้ เพราะทำเรื่องบางอย่างลงไป เธอไม่ต้องกังวล ฉันไม่ได้พูดอะไร แต่ถึงจะพูด นั่นก็คือลูกสาวของฉัน ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ” เจี่ยงหลานพูดอย่างเย็นชา นี่คือสิ่งที่หานซานเฉียนกังวล เขาแน่ใจว่าเจี่ยงหลานคงไม่เอาเขาไปคุยโว ท้ายที่สุดแล้ว ชื่อเสียงของเขาในหยุนเฉิงนั้นแย่มาก พูดว่าเขาเก่งกาจอย่างไรคนอื่นก็คงไม่เชื่อ “ผมรู้ ผมก็เลยหวังว่าแม่จะไม่ออกตัวมากจนเกินไปจนเกิดปัญหา ตอนนี้ไม่รู้ว่ามีคนกี่คนในหยุนเฉิงที่ต้องการให้หยิงเซี่ยล้ม ยิ่งแม่โม้ว่าหยิงเซี่ย

คำพูดเหล่านี้ทำให้หานซานเฉียนลำบากใจเล็กน้อย เพราะเหตุการณ์นี้อาจกล่าวได้ว่าเกิดจากเขาทางอ้อม ตอนที่เขามุ่งเป้าไปที่บริษัทเจียงเหอ กรุ๊ป เขาไม่คิดว่าปฏิกิริยาเคมีจะเกิดขึ้น แต่ตราบใดที่มันเป็นปัญหาที่สามารถแก้ไขได้ด้วยเงิน สำหรับหานซานเฉียนแล้วมันไม่ใช่ปัญหาเลย ในขณะเดียวกัน หานซานเฉียนสังเกตเห็นว่าซ่งจีแอบเก็บกุญแจรถเบนซ์ การกระทำนี้ทำให้เขาแอบหัวเราะในใจ ผู้ชายคนนี้มีความสุขเมื่อเขาได้โอ้อวด แต่เมื่อพูดถึงปัญหาเรื่องเงิน เขาก็ตัวแข็งทื่อทันที ราวกับว่ากลัวจะไปขอเงินเขา “พี่เผิง ค่าใช้จ่ายรายเดือนของสถานสงเคราะห์เท่าไหร่ครับ?” หานซานเฉียนถาม “คิดเฉพาะค่าอาหาร ไม่รวมค่าใช้จ่ายอื่น ๆ ราคาเกือบหมื่น แต่เด็กเหล่านี้อยู่ในช่วงเติบโต ดังนั้นอาหารก็ไม่ควรแย่เกินไป” เผิงฟางกล่าว “ในเมื่อช่วงนี้เป็นช่วงเวลาย่ำแย่ ให้พวกเขากินคุณภาพต่ำมาหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ยังไงพวกเขาก็มีปัญหาอยู่แล้ว สุขภาพดีจะมีประโยชน์อะไร” ซ่งจีพูดเบา ๆ ประโยคนี้ทำให้เผิงฟางไม่พอใจอย่างมาก สถานสงเคราะห์ไม่ยอมรับใครก็ตามที่มีจิตใจอคติ แต่เขาเป็นแฟนของต่งซาน เผิงฟางจึงไม่สามารถกล่าวโทษเขาโดยตรงได้“ซ่งจี คุณพู

หลังจากที่เทียนหลิงเอ๋อร์ออกมา เทียนฉางเฉิงก็ไม่มีโอกาสพูดต่อ เขาจึงปล่อยให้หานซานเฉียนไป แม้แต่ขึ้นรถเขาไปเขาก็ไม่กล่าวลากับเทียนฉางเฉิง ในขณะนี้ เทียนหลิงเอ๋อร์มีเพียงหานซานเฉียนในสายตา เทียนฉางเฉิงก็ทำได้เพียงแค่ยิ้มอย่างขมขื่นให้กับสิ่งนี้ “พี่หายไปไหนมา ไม่ได้ข่าวซะนานเลย” เทียนหลิงเอ๋อร์ถามหานซานเฉียนในรถ “ฉันไปถ่ายพรีเวดดิ้งกับซูหยิงเซี่ยที่เกาะจีเหยียนมา” หานซานเฉียนกล่าว เมื่อได้ยินคำว่าหยิงเซี่ย สีหน้าของเทียนหลิงเอ๋อร์ก็นิ่งเฉยทันที ถ้ารู้ว่าเขาไปเกาะจีเหยียนกับซูหยิงเซี่ยมา เธอจะไม่ถามคำถามนี้เลย “พี่รู้ไหมว่าร้านอยู่ไหน?” เทียนหลิงเอ๋อร์รีบเปลี่ยนเรื่อง“ฉันเพิ่งกลับมา ฉันจะรู้ได้ยังไง แต่มันเป็นสถานที่ที่สามารถดึงดูดคุณหนูเทียนได้ คงไม่เลวใช่ไหม” หานซานเฉียนกล่าว “ฉันก็ไม่รู้ว่ามันดีไม่ดี แค่โฆษณามันดึงดูดจนคนเกือบทั้งเมืองรู้จัก ฉันจะเปิดแผนที่ให้ แล้วพี่ก็ขับไปตามเส้นทางนะคะ” เทียนหลิงเอ๋อร์หยิบโทรศัพท์ออกมา และจงใจเปิดมันต่อหน้าหานซานเฉียน ภาพพักหน้าจอคือภาพถ่ายของหานซานเฉียน เทียนหลิงเอ๋อร์รีบเปิดแผนที่อย่างรวดเร็ว เธอเชื่อว่าหานซานเฉียนได้เห็นสิ่งที่เธ

เทียนหลิงเอ๋อร์ไม่พอใจมากที่ซ่งจีบุกรุกเข้าไปในห้อง เพราะกว่าจะมีโอกาสได้กินข้าวกับหานซานเฉียน แม้แต่เทียนฉางเฉิงก็ไม่กล้ารบกวนเธอ การบุกรุกเข้ามาของซ่งจีนั้น เป็นการทำลายบรรยากาศเธอโดยสิ้นเชิง“ออกไป” เทียนหลิงเอ๋อร์พูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม โดยไม่แม้แต่จะมองไปที่ซ่งจีซ่งจีหน้าตาเฉยเมย และแสดงท่าทางที่ดีต่อเทียนหลิงเอ๋อร์แล้วพูดว่า “สาวน้อย เธอรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร? เขากำลังพยายามจะหลอกลวงเธอนะ อย่าไปหลงกลเขาเด็ดขาด ถ้าฉันไม่เข้ามาขวาง เธออาจถูกหลอกทั้งเงินทั้งเซ็กส์”เทียนหลิงเอ๋อร์อยากถูกหลอก แต่ก็น่าเสียดายที่เธอรู้ว่าหานซานเฉียนไม่สนใจเธอ“ฉันจะเตือนคุณอีกครั้ง ออกไป” เทียนหลิงเอ๋อร์กล่าวตอนนี้ซ่งจีไม่สบายใจ เขาทำเพื่อประโยชน์ของเด็กผู้หญิง แต่คำพูดของเธอกลับไม่มีมารยาทเลยราวกับไม่รู้ว่าเขาหวังดี“สาวน้อย เธอพูดแบบนี้ไม่ถูกนะ ฉันช่วยเธอ แต่เธอกลับไล่ฉัน เธอไม่อยากรู้เหรอว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนแบบไหน” ซ่งจีพูดเทียนหลิงเอ๋อร์มองซ่งจีด้วยหางตาและพูดว่า “คุณเป็นใคร ฉันถึงต้องการความช่วยเหลือจากคนอย่างคุณ?”หานซานเฉียนดูฉากนี้ด้วยรอยยิ้ม เห็นได้ชัดว่าซ่งจีไม่รู้ว่าเทียนหลิงเอ๋อร์คือใคร

ซ่งจีมองเทียนหลิงเอ๋อร์ จากนั้นก็มองไปที่หานซานเฉียน คนกระจอกแบบนี้จะรู้จักคุณหนูคนโตของตระกูลเทียนได้อย่างไร เขายังคงรอดชีวิตมาได้ด้วยโชคเล็กน้อย และหวังว่าตัวเองจะเดาผิด ไม่อย่างนั้นจะทำให้ตระกูลของคุณหนูเทียนขุ่นเคือง ชีวิตของเขาในหยุนเฉิงจากนี้ไปจะต้องทุกข์ทรมานแน่นอน “คุณชื่ออะไร?” เทียนหลิงเอ๋อร์ถาม ซ่งจีรู้สึกราวกับมีกระแสไฟฟ้าพุ่งผ่านร่างกายของเขา ทำให้หนังศีรษะลุกซ่าขึ้นทันที เทียนหลิงเอ๋อร์ต้องการตรวจสอบประวัติของเขาเหรอ? “คุณ...คุณหนูเทียน ผมขอโทษ ผมขอโทษ ผมไม่รู้ว่าคุณมาทานอาหารที่นี่” ซ่งจีพูดด้วยใบหน้าที่เหนื่อยหน่าย สมองของเขาว่างเปล่า และไม่กล้าคิดถึงผลที่จะตามมา “คุณว่าฉันเป็นหมาไม่ใช่เหรอ?” เทียนหลิงเอ๋อร์พูดเสียงเบา ตุบ! ซ่งจี้คุกเข่าลงตรงหน้าเทียนหลิงเอ๋อร์ เมื่อครู่เขาไม่รู้จักตัวตนของเทียนหลิงเอ๋อร์ เขาจึงกล้าพูดแบบนั้น แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่า คนที่อยู่ตรงหน้าคือใคร เขาคิดอะไรไม่ออกนอกจากคุกเข่าขอโทษ “คุณหนูเทียน ผมมีตาหามีแววไม่ ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วยเถอะนะครับ” ซ่งจีพูดพร้อมก้มหน้าลง “ในเมื่อตาสุนัขทั้งสองข้างของคุณมองเห็นไม่ชัด แล้วจะมีประโยชน์อะไ