บทที่ 609

“คุณแน่ใจเหรอว่าผมเป็นคนหลอกลวง” หานซานเฉียนถามด้วยรอยยิ้ม นอกจากหมดหนทางแล้ว เขาไม่รู้สึกโกรธ เพราะในสายตาของเขา เพลี้ยอย่างซ่งจีไม่มีค่าอะไรเลย เขาจะโมโหเพราะคนแบบนี้ได้อย่างไร

“ใช่ และแน่นอนที่สุด” ซงจีพูดอย่างเย่อหยิ่ง แต่จริง ๆ แล้วเขาไม่รู้อะไรเลย เขาแค่คิดว่ามันเป็นแบบนั้น

“เฮ้อ ไปดีกว่า ผมไม่สนใจคุณแล้ว” หานซานเฉียนถอนหายใจ แม้ว่ามันง่ายมากที่จะทุบมดให้ตาย แต่ถึงทำแบบนั้นก็ไม่รู้สึกถึงความสำเร็จ แล้วทำไมต้องเสียแรงเปล่า

ซงจีเย้ยหยันและพูดว่า “คุณกลัวว่าผมจะเปิดโปงคุณล่ะสิ ไม่ต้องกังวลหรอก ผมเปิดโปงคุณก่อนไปแน่นอน”

“ผมให้โอกาสคุณออกไปอย่างปลอดภัย ในเมื่อคุณต้องการอยู่ที่นี่จริง ๆ ก็อยู่ต่อไป ผมหวังว่าคุณจะรับผลที่ตามมาได้นะ” หานซานเฉียนกล่าว

ซ่งจีมองท่าทางนิ่งขรึมของหานซานเฉียน และยังขู่เขาอีก ในใจก็รู้สึกดูถูกเหยียดหยามมากขึ้น เขาจะปล่อยสวะแบบนี้ไปได้อย่างไร?

เทียนหลิงเอ๋อร์โกรธมาก อาจกล่าวได้ว่าเธอไม่เคยโกรธมาก่อน เพราะเธอเกิดในสภาพแวดล้อมอีกแบบ จึงไม่เคยมีใครยั่วยุเธอแบบนี้

เจ้าของร้านเดินเข้ามาเสิร์ฟอาหารด้วยตนเอง เมื่อเขาเห็นซ่งจีก็รู้สึกได้ว่าบรรยากาศในห้องเห