บททั้งหมดของ ลูกเขยฟ้าประทาน: บทที่ 1191 - บทที่ 1200

เมื่อเห็นว่าซูหยิงเซี่ยดูเขินอาย และไม่รู้ว่าจะตอบคำถามของเทียนหลิงเอ๋อร์อย่างไร หานซานเฉียนก็ทำได้แต่ช่วยพูดว่า "เป็นสาวเป็นนาง ถามเรื่องแบบนี้ได้ยังไง ไม่ละอายใจบ้างเลยเหรอ"“ฉันยังเด็กอยู่งั้นเหรอ?” เทียนหลิงเอ๋อร์ยืดอกขึ้นถามหานซานเฉียนหานซานเฉียนรีบหันหน้าแล้วพูดว่า "แสลงตาจริง ๆ"การกระทำนี้ทำให้เทียนหลิงเอ๋อร์โกรธจัด และแม้แต่ซูหยิงเซี่ยก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “พี่ดูถูกฉันเหรอ!” เทียนหลิงเอ๋อร์เดินไปหาหานซานเฉียน และพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจเนื่องจากความสูงที่ต่างกันระหว่างทั้งสอง เมื่อหานซานเฉียนมองตรง เขาก็ไม่เห็นแม้แต่หัวของเทียนหลิงเอ๋อร์ เขาทำท่ามองไปรอบ ๆ แล้วพูดว่า "ใครกำลังคุยกับฉันน่ะ?"เทียนหลิงเอ๋อร์โกรธมากจนแทบจะอาเจียนเป็นเลือด เธอหันกลับไปหาซูหยิงเซี่ย และพูดด้วยใบหน้าที่โศกเศร้า "พี่สะใภ้ เขารังแกฉัน พี่ยังคงหัวเราะฉันอยู่อีก รีบช่วยฉันหน่อยสิคะ"ซูหยิงเซี่ยแสร้งทำเป็นขึงขังและพูดกับหานซานเฉียน "คุณรังแกเธอได้ยังไง รีบขอโทษเธอเดี๋ยวนี้นะ"“ที่รัก ในห้องนี้ยังมีคนอื่นอีกเหรอ?” หานซานเฉียนถามโดยแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจซูหยิงเซี่ยไม่รู้จะหัวเราะหรือว่าร้องไห้

เนื่องจากหลินตงเดินทางมาหลายพันไมล์เพื่อมาตามหาฟางจ้าน เขามั่นใจว่าเขาจะทำให้ฟางจ้านออกจากภูเขาได้อย่างแน่นอน ไม่อย่างนั้นเขาคงจะไม่เสียเวลาและพลังงานไปกับการตามหาฟางจ้าน“หลังจากที่คุณออกจากเทียนฉี ก็ใช้เวลาสามปีเต็มในการตามหาลูกสาว แต่ก็ไม่พบอะไรเลย คุณคิดว่าเธอตายไปแล้วจริง ๆ เหรอ?” หลินตงกล่าวคำพูดเหล่านี้ทำให้ฟางจ้านชะงักทันที และหันไปมองหลินตง สีหน้าของเขาดูเป็นกังวลขึ้นอย่างมาก“คุณรู้ว่าลูกสาวของผมอยู่ไหนงั้นเหรอ?” ฟางจ้านถามอย่างตื่นเต้น แม้แต่ลมหายใจของเขาก็เร็วขึ้น“ตราบใดที่คุณเต็มใจช่วยผม ผมจะบอกคุณว่าเธออยู่ที่ไหน” หลินตงกล่าวก่อนที่ฟางจ้านจะเข้ามาอาศัยอยู่ในหุบเขา เขาคิดว่าเขาไม่มีอะไรต้องกังวลแล้ว แต่ตอนนี้เมื่อเขารู้ว่าลูกสาวของเขายังมีชีวิตอยู่ เขาจึงไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้ เพราะเธอคือญาติเพียงคนเดียวของเขา ถ้าเธอยังมีชีวิตอยู่จริง ฟางจ้านจะทำทุกอย่างเพื่อตามหาเธอแต่ฟางจ้านก็ไม่ได้ขาดสติเพราะความตื่นเต้น เขาออกค้นหาเธอมาสามปีเต็ม แต่ก็ไม่มีข่าวคราว แล้วหลินตงรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร? หรือว่าเขาจงใจใช้เรื่องนี้มากระตุ้นเขา แต่ที่จริงหลินตงไม่รู้ว่าลูกสาวของเขาอ

ซูอี้หานตัวสั่นท่ามกลางลมหนาว เมื่อเทียบกับการถูกซูไห่เฉาลืม เธอไม่พอใจกับการที่ซูหยิงเซี่ยกลายเป็นสตรีผู้สูงศักดิ์มากกว่า ในขณะที่เธอใช้ชีวิตอย่างยากจนตั้งแต่เด็กจนโต ซูอี้หานรู้สึกว่าเธอดีกว่าซูหยิงเซี่ยทุกอย่าง ตอนที่ซูหยิงเซี่ยแต่งงานกับหานซานเฉียน เธอหัวเราะเยาะซูหยิงเซี่ยเป็นเวลานาน โดยคิดว่าเธอจะไม่มีวันพลิกฟื้นคืนมาได้อีกแล้ว และจะตกไปอยู่ในมือของคนไร้ประโยชน์อย่างหานซานเฉียนตลอดชีวิตแต่ตอนนี้ความเป็นจริงได้ตบหน้าเธออย่างแรง แม้ว่าในอดีตหานซานเฉียนจะถูกดูถูกและเยาะเย้ยก็ตาม แต่ตอนนี้เมฆได้หายไปแล้ว และตัวตนที่แท้จริงของหานซานเฉียนก็ปรากฏขึ้น เรื่องตลกของเธอเกี่ยวกับซูหยิงเซี่ยก็ยิ่งตบหน้าเธอดังขึ้นไปอีก ทั้งหมดนี้ทำให้เธอรู้สึกไม่พอใจและเสียใจ ทำไมผู้แบบนี้ถึงไม่มาปรากฏข้างกายเธอ แต่กลับกลายเป็นสามีของซูหยิงเซี่ยบางครั้งซูอี้หานก็จินตนาการว่าจะดีแค่ไหน ถ้าหานซานเฉียนแต่งงานกับเธอแต่ซูอี้หานไม่เคยคิดเกี่ยวกับสิ่งที่ซูหยิงเซี่ยต้องทนทุกข์ทรมานในช่วงสามปีที่ผ่านมา ว่าเธอจะสามารถแบกรับมันได้ไหม เมื่อกลับมาถึงบ้านพักตระกูลซู ซูอี้หานก็เดินไปหาซูไห่เฉาด้วยใบหน้าที่เย็นชา

เวลาสี่ทุ่ม คฤหาสน์ใจกลางภูเขายังคงสว่างไสวหานซานเฉียนตกอยู่ในความเสียใจไม่รู้จบเนื่องจากแผนกรักษาความปลอดภัยส่งข้อมูลเกี่ยวกับโรงแรมและร้านอาหารให้เขาตั้งแต่สองทุ่ม และเขาก็นั่งคัดกรองมาเป็นเวลาสองชั่วโมงเต็มแล้วและไม่ใช่แค่เขาเท่านั้น ทุกคนในคฤหาสน์ต่างก็ช่วยกันดู แม้แต่เหอถิงที่อ่านหนังสือออกเพียงไม่กี่คำก็ยังถูกหานซานเฉียนลากลงมาสู่สนามรบด้วยเช่นกัน“ไม่เอา”“ที่นี่ก็ไม่เอา”"ที่นี่เล็กเกินไป รองรับได้แค่ไม่กี่คน"“สภาพแวดล้อมวุ่นวายเกินไป จะคู่ควรกับงานเลี้ยงหนึ่งร้อยวันของหลานฉันได้ยังไง”“เก่าเกินไป ไม่เอา หลานสาวของฉันไม่เหมาะกับสถานที่แบบนี้”ทุกคนมีความคิดเห็นที่แตกต่างกัน สถานที่หลายแห่งจึงไม่ผ่านการพิจารณาหานซานเฉียนทรุดตัวลงบนโซฟา หากเขารู้แบบนี้ เขาก็ไม่ควรแทรกมือเข้ามายุ่งในงานประเภทนี้ คงจะดีถ้าปล่อยให้ม่อหยางกังวลไปคนเดียว“ฉันนี่หาปัญหาให้ตัวเองจริง ๆ” หานซานเฉียนพูดด้วยสีหน้าขมขื่นซูหยิงเซี่ยมองเขาแล้วพูดว่า "เรื่องใหญ่ของลูกสาว เรียกว่าปัญหางั้นเหรอคั?"หานซานเฉียนหดคอแล้วพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว "ผมยังพูดไม่จบ ถึงจะเป็นปัญหาแต่มันก็คุ้มค่า"คนอื่น ๆ ไ

“อืม หานซานเฉียนอยากให้เจียงหยิงหยิงไปทำงานที่บริษัทน่ะ” ซูหยิงเซี่ยกล่าว“ไม่มีปัญหา ฝากไว้ที่ฉันได้เลย” เฉินหลิงเหยาพูดพร้อมกับพร้อมตบหน้าอกตัวทันใดนั้น ซูหยิงเซี่ยก็เรียกหานซานเฉียนมาข้าง ๆ และเล่าเรื่องที่จ้างงานเจียงหยิงหยิงให้เขาฟัง เสร็จแล้วหานซานเฉียนก็ไปที่ห้องครัวเมื่อเห็นเจียงหยิงหยิงและเหอถิงกำลังทำอาหารเย็นด้วยกันอยู่ หานซานเฉียนก็พูดว่า "หยิงหยิง ฉันอยากให้เธอไปทำงานที่บริษัทของตระกูลซู เธอคิดว่ายังไง?"เจียงหยิงหยิงมองหานซานเฉียนด้วยความสับสน และมีความคิดเกิดหนึ่งผุดขึ้นในใจของเธอทันที หรือเป็นเพราะว่าเธอทำงานบ้านได้ไม่ดี หานซานเฉียนจึงอยากให้เธอไปทำงานที่บริษัท?“พี่ซานเฉียน ฉันทำอะไรผิดหรือเปล่าคะ?” เจียงหยิงหยิงถามเหอถิงก็ดูกังวลเช่นกัน หรือว่าเจียงหยิงหยิงทำผิดพลาด แล้วทำให้หานซานเฉียนไม่พอใจ?“จะมีอะไรผิดพลาดได้ยังไง ตอนที่ป้าเหอไม่อยู่ ฉันต้องขอบคุณเธอที่ช่วยดูแลหยิงเซี่ยด้วยซ้ำ แต่ฉันคิดว่าเธอยังเด็กและไม่ควรติดอยู่ที่นี่ หากยังมีโอกาสก็ควรได้ออกไปพบปะผู้คนภายนอกให้มากขึ้น” หานซานเฉียนกล่าว เขาไม่สามารถคาดเดาสิ่งที่เขาจะต้องเผชิญในอนาคตได้ และเจียงหยิงหย