All Chapters of ลูกเขยฟ้าประทาน: Chapter 1201 - Chapter 1210

ฟางจ้านพยักหน้าเล็กน้อย สำหรับเขา หานซานเฉียนจะตายเมื่อไหร่ และตายที่ไหนนั้นมันก็ไม่ต่างกัน สิ่งที่เขาต้องการ คือรู้ว่าลูกสาวของเขาอยู่ที่ไหนเท่านั้นเมื่อทำตามความต้องการของหลินตงแล้ว เขาก็จะสามารถตามหาลูกสาวของเขาได้ ฟางจ้านสามารถทำทุกอย่างเพื่อสิ่งนี้ได้แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า "การทำให้เขาดูเป็นคนที่ไร้ประโยชน์ จะทำให้สถานะของคุณในเทียนฉีสูงขึ้นงั้นเหรอ?"“เหอะ” หลินตงสถบอย่างเย็นชาและพูดว่า “ด้วยสถานะปัจจุบันของผม จำเป็นต้องใช้ไอ้ขยะนี่เป็นบันไดด้วยเหรอ?”“คุณกลัวว่าสถานะของตัวเองจะได้รับผลกระทบเพราะเขา แม้ว่าคุณจะไม่อยากยอมรับ แต่มันก็เป็นความจริง และความคิดแบบนี้ก็กำหนดแล้วว่าคุณไม่ใช่คนที่แข็งแกร่งอย่างแท้จริง” ฟางจ้านกล่าวอย่างไม่แยแสหลินตงกัดฟัน เขาจะใช่คนที่แข็งแกร่งอย่างแท้จริงหรือไม่ มันก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของฟางจ้านเสียหน่อย เขามีสถานะเป็นถึงบุตรที่น่าภาคภูมิใจแห่งสวรรค์ในเทียนฉี หากเขาไม่ใช่คนที่แข็งแกร่งที่สุด แล้วจะยังมีใครอีก ？“ฟางจ้าน คำพูดเพียงไม่กี่คำของคุณสรุปเอาเองว่าผมไม่ใช่คนที่แข็งแกร่งที่สุดงั้นเหรอ คุณล้อผมเล่นอยู่หรือไง?” หลินตงพูดอย

ในวันงานเลี้ยงหนึ่งร้อยวันของหานเนี่ยน เมืองหยุนเฉิงมีชีวิตชีวาเป็นพิเศษ ในตอนเช้า รถยนต์หรูหลายคันมุ่งหน้าสู่คฤหาสน์ปี้เฟิง มันเป็นวันที่งดงามที่สุดในประวัติศาสตร์ของคฤหาสน์ปี้เฟิง นับตั้งแต่เปิดตัวมา และคาดว่าในอนาคตก็คงจะไม่มีวันไหนที่จะคึกคักได้เท่าวันนี้แล้ว ดังนั้นจางปี้เฟิงจึงถือว่าวันนี้เป็นเหตุการณ์สำคัญในประวัติศาสตร์ของการพัฒนาคฤหาสน์ปี้เฟิง เขาจัดหาช่างภาพมาโดยเฉพาะ เพื่อถ่ายภาพบุคคลสำคัญที่มาร่วมงานเลี้ยงเอาไว้ และตั้งใจที่จะสร้างกำแพงแห่งเกียรติยศขึ้น ให้รูปถ่ายของบุคคลสำคัญเหล่านี้คงอยู่ในคฤหาสน์ปี้เฟิงตลอดไปหากเป็นสถานที่อื่นหรือเหตุการณ์อื่น การกระทำของจางปี้เฟิงคงทำให้หลายคนไม่พอใจอย่างแน่นอน แต่เนื่องจากนี่คืองานเลี้ยงหนึ่งร้อยวันของลูกสาวของหานซานเฉียน ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นบุคคลสำคัญท่านไหนเมื่อเผชิญกับเรื่องนี้ ก็ทำได้เพียงยอมรับมันด้วยรอยยิ้มเท่านั้นเพราะนี่คืองานเลี้ยงหนึ่งร้อยวันของลูกสาวหานซานเฉียน ใครจะกล้าทำสีหน้าไม่พอใจกันล่ะ?งานเลี้ยงหนึ่งร้อยวันเริ่มต้นอย่างเป็นทางการในเวลา 12.00 น. แต่ก่อนสิบโมงเช้าคนสำคัญในหยุนเฉิงทั้งหมดต่างก็มารวมตัวกันที่กันที่คฤห

หานซานเฉียนรู้ว่าการดื่มชาไม่ใช่เรื่องหลัก เหตุผลที่เทียนฉางเฉิงเสนอสิ่งนี้อาจเป็นเพราะเขาทราบว่าตนไม่ชอบปฏิสัมพันธ์ทางสังคมเช่นนี้ จึงหาข้ออ้างให้กับเขา และหานซานเฉียนก็ตกลงอย่างเป็นธรรมชาติเพราะวันนี้มีแขกมาเยอะเกินไป หากหานซานเฉียนไปทักทายพวกเขาทีละคน ริมฝีปากของเขาคงจะพองแน่ และด้วยสถานะปัจจุบันของเขา แม้ว่าแขกทุกคนที่มาจะเป็นคนใหญ่คนโต เขาก็ไม่จำเป็นต้องเข้าไปทักทายทุกคน“ลูกศิษย์ ไม่คิดว่าคุณจะเข้าสังคมเก่งขนาดนี้” หานซานเชียนพูดกับเทียนฉางเฉิงเบา ๆ เทียนฉางเฉิงพึงพอใจ เขาจะไม่เข้าใจหานซานเฉียนได้อย่างไร ไม่เพียงแต่หานซานเฉียนเท่านั้นที่ทนการเข้าสังคมแบบนี้ไม่ไหว เพราะแม้แต่ตัวเขาเองก็ด้วยเช่นกัน “อาจารย์ ถ้าลูกศิษย์ทำดีขนาดนี้ ก็ควรได้รับรางวัลไหมหรือเปล่า?” เทียนฉางเฉิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม“คุณต้องการรางวัลอะไร?” หานซานเฉียนรู้สึกว่าชายชราคนนี้มีเจตนาชั่วร้าย โดยเฉพาะรอยยิ้มบนใบหน้านั่น เห็นได้ชัดว่าเป็นอันตรายมาก"ฮิฮิ" เทียนฉางเฉิงหัวเราะอย่างหัวขโมยก่อนจะพูดว่า "ตระกูลเทียนยังมีประโยชน์สำหรับโครงการเฉิงซีและหมู่บ้านเฉิงจง อาจารย์จะลองพิจารณาดูหน่อยไหม?"ปัจจุบันทั้งสอง

ชายวัยกลางคนแต่งตัวโทรม ๆ ที่ดูห่างไกลจาดสังคมคนรวยดูเป็นจุดเด่นขึ้นมา เพราะทุกคนที่นี่ล้วนแต่งตัวดี ผู้ชายสวมชุดสูทสั่งตัดที่ประณีตที่สุด ส่วนผู้หญิงต่างก็สวมเครื่องประดับอันมีค่าอยู่บนตัว แต่เขาคนนั้นกับห่อหุ้มร่างกายด้วยผ้าซอมซ่อราวกับขอทาน“ขอทานคนนี้มาจากไหน กล้าบุกเข้ามาในงานสำคัญเช่นนี้ได้ยังไงกัน”“รปภ.อยู่ไหน มาเอาตัวผู้ชายคนนี้ออกไปเดี๋ยวนี้ กลิ่นเหม็นขนาดนี้ กระทบต่อความอยากอาหารของพวกเราหมดแล้ว”“จางปี้เฟิง การรักษาความปลอดภัยของที่นี่นั้นแย่จริง ๆ ถึงได้ปล่อยให้คนขอทานคนนี้บุกเข้ามาได้น่ะ”ใบหน้าของจางปี้เฟิงซีดเผือด นี่คืออาณาเขตของเขา และปล่อยให้คนแบบนี้บุกเข้ามาในงานเลี้ยงหนึ่งร้อยวันของหานเนี่ยนแบบนี้ เขาจะต้องรับผิดชอบอย่างเต็มที่ในเรื่องนี้ หากหานซานเฉียนเอาผิดกับเขาขึ้นมา เขาคงจะรับผิดชอบไม่ไหวแน่ ๆ ขณะที่จางปี้เฟิงกำลังจะเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย หานซานเฉียนก็ปล่อยซูหยิงเซี่ย และพูดกับ จางปี้เฟิงว่า "ไม่ต้อง"จางปี้เฟิงนึกว่าหานซานเฉียนอารมณ์เสีย เขาจึงก้มศีรษะลงและตัวสั่นด้วยความกลัว ก่อนจะพูดขึ้นว่า "คุณหาน ผมขอโทษครับ มันเป็นความผิดของผมเอง หากค

อี้เหล่าที่นอนอยู่บนกิ่งไม้ลุกขึ้นนั่งเช่นกัน และสีหน้าของเขาก็ดูเคร่งขรึมมากในฐานะคู่ต่อสู้ ฟางจ้านรู้สึกได้ว่าหานซานเฉียนแข็งแกร่งขึ้น และอี้เหล่าในฐานะผู้สังเกตการณ์ ก็ยิ่งสัมผัสถึงจุดนี้ได้ชัดเจนยิ่งขึ้นในสายตาของอี้เหล่า การเริ่มโจมตีของหานซานเฉียนสองครั้งนี้ก็เหมือนกับการฆ่าตัวตาย แต่หานซานเฉียนกลับแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ นี่คือสิ่งที่เขาไม่คิดไม่ถึง“เด็กคนนี้ทำให้ฉันประหลาดใจมากขึ้นเรื่อย ๆ เลย นายจะทำให้ฉันประหลาดใจได้อีกกี่ครั้งกันนะ” อี้เหล่าจ้องไปที่หานซานเฉียนด้วยดวงตาลุกโชน เห็นได้ชัดว่ามีความร้อนแรงในดวงตาของเขา ราวกับว่าได้เห็นของสะสมที่ล้ำค่า และอยากเอามาอยู่ในครอบครองในฐานะคนธรรมดา ซูหยิงเซี่ยไม่สามารถรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของหานซานเฉียนได้ เธอรู้แค่ว่าหานซานเฉียนได้รับบาดเจ็บสาหัส และเลือดที่ไหลล้นออกมาจากมุมปากของเขาก็เกือบจะทำให้หัวใจของเธอแตกสลาย“คุณปู่เหยียน ปู่ช่วยซานเฉียนได้ไหมคะ?” ซูหยิงเซี่ยพูดกับเหยียนจุนด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนเหยียนจุนมีสีหน้าจมดิ่งที่สับสน เขาไม่รู้ว่าตอนนี้ร่างกายของหานซานเฉียนเป็นอย่างไร แต่เขารู้สึกได้ว่า หานซานเฉียนต้องมีจุดประสง