บททั้งหมดของ ลูกเขยฟ้าประทาน: บทที่ 1221 - บทที่ 1230

วันรุ่งขึ้น ถังหลงที่กำลังจะไปรายงานตัวที่บริษัทอสังหาริมทรัพย์ลั่วเฉวก็รู้สึกกังวลมาก เนื่องจากเขาถูกไล่ออกจากบริษัทอสังหาริมทรัพย์ลั่วเฉว จึงไม่มีบริษัทใดในหยุนเฉิงกล้าที่จะรับเขาเข้าทำงาน ในช่วงเวลาที่ผ่านมา ถังหลงไม่มีงานประจำเลยสักงาน เขาทำได้เพียงพึ่งพาเงินออมที่เขาสะสมไว้ในอดีตเท่านั้น แต่ตอนนี้ เมื่อเขาได้กลับมาทำงานอีกครั้ง ถังหลงไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะได้กลับมาทำงานที่บริษัทอสังหาริมทรัพย์ลั่วเฉวอีกครั้ง “ล้มที่ไหนก็ลุกขึ้นที่นั่น ในเมื่อซูกั๋วเย่าให้โอกาสนี้แก่แก แกก็ต้องคว้ามันไว้ให้ดี” ถังเฉิงเย่พูดกับถังหลงในอดีตถังเฉิงเย่ชอบเปรียบเทียบตัวเองกับซูกั๋วเย่า เพราะเขารู้ดีว่าชีวิตของเขาเหนือกว่าซูกั๋วเย่า แม้ว่าซูกั๋วเย่าจะเป็นลูกชายของตระกูลซู แต่เขาไม่ได้รับความสำคัญใด ๆ ในตระกูลซูเลยแม้แต่น้อย เขามีชีวิตแย่กว่าเพื่อนร่วมชั้นทั่วไปเสียอีก ด้วยเหตุนี้ ถังเฉิงเย่จึงชอบที่จะใช้ซูกั๋วเย่าเป็นเครื่องมือในการทำให้ตัวเองดูมีตัวตนแต่ตอนนี้ ถังเฉิงเย่ตระหนักถึงความเป็นจริงแล้ว เขารู้ดีว่าสถานะของหานซานเฉียนและตระกูลซูในหยุนเฉิงนั้นไม่มีใครเทียบได้ และเขาก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะเอาตั

ทุกวันนี้ในเมืองปินเซี่ยน อาจกล่าวได้ว่าเหมาเทียนอี้คือบุคคลอันดับหนึ่ง ดังนั้นผู้ช่วยของเขาจึงหยิ่งผยองมาก เพราะในเมืองปินเซี่ยนไม่มีใครสามารถจะทำให้ลูกพี่ของเขาขุ่นเคืองได้ ดังนั้นเขาจึงไม่ใส่ใจคนที่มายืนขวางรถเป็นธรรมดาเขาก้าวไปข้างหน้าและผลักคน ๆ นั้น แต่แทนที่คนโดนผลักจะถอยกลับไป เขากลับเป็นฝ่ายถอยกลับมาเสียเอง สิ่งนี้ทำให้ผู้ช่วยรู้สึกเสียหน้า“แกตาบอดหรือไง รู้ไหมว่านี่คือรถของใคร รีบไสหัวออกไปซะ ไม่งั้นฉันจะหักขาแกแน่” ผู้ช่วยพูดด้วยสีหน้าดูถูกหานซานเฉียนยิ้มเบา ๆ แม้ว่าเขาจะไม่เคยเจอกับเหมาเทียนอี้ แต่ดูจากลูกน้องของเขาแล้ว หานซานเฉียนก็สัมผัสได้ว่านิสัยของเหมาเทียนอี้และถังจงนั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงถังจงเป็นคนถ่อมตัวมากในเมืองปินเซี่ยน และไม่เคยก่อให้เกิดเรื่องอื้อฉาวใด ๆ เขามีชื่อเสียงที่ดี แม้แต่คนธรรมดาบางคนก็ชอบเขามาก เพราะการพัฒนาของเมืองปินเซี่ยนนั้นมีความเชื่อมโยงกับถังจง เขาสร้างโอกาสในการทำงาน และมอบชีวิตที่ดีขึ้นให้กับผู้คนในเมืองปินเซี่ยนมากมายและชื่อเสียงที่ดีเหล่านี้อาจถูกทำลายโดยเหมาเทียนอี้ในไม่ช้า“ดูเหมือนว่าผู้คนที่ถังจงปลูกฝังมาจะไม่ควรค่าแก่

หลิ่วจื้อเจี๋ยยอมรับความตกอับของตัวเองได้ และเขาก็มั่นใจว่าเขาสามารถกลับมายืนหยัดได้อีกครั้ง ไม่อย่างนั้น หากธุรกิจล้มเหลว เขาคงพังพินาศไปนานแล้ว เขาจะมาที่เป็นพนักงานเสิร์ฟที่เฟิงหม่านโหลวได้อย่างไร?ความต่างของสถานะแบบนี้ไม่ใช่ทุกคนที่จะสามารถยอมรับได้ จากจุดนี้จะเห็นได้ว่าหลิ่วจื้อเจี๋ยมีจิตใจที่แข็งแกร่งพอสมควรแต่เพียงเพราะเขายอมรับความตกอับของตัวเองได้ ไม่ได้หมายความว่าเขาจะยอมรับคำดูถูกแบบนี้ได้ตอนนี้เงินหนึ่งหมื่นหยวนถือเป็นเงินจำนวนมากสำหรับเขา แต่เขาจะไม่ยอมขายศักดิ์ศรีเพื่อเด็ดขาด“ฉันไม่ต้องการ” หลิ่วจื้อเจี๋ยพูดนิ่ง ๆเมื่อชายคนนั้นได้ยินสิ่งนี้ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที และพูดว่า "หลิ่วจื้อเจี๋ย นายไม่ไว้หน้าฉันเลยงั้นเหรอ? ฉันเหยียดขาออกไปแล้ว นายคงไม่คิดที่จะให้ฉันถอยขากลับคืนมาหรอกใช่ไหม เชื่อไหมว่าฉันสามารถทำให้นายหางานทำไม่ได้ในเมืองปินเซี่ยนนี่”"นายคิดว่าตัวเองคือถังจงหรือเหมาเทียนอี้หรือไง?" หลิ่วจื้อเจี๋ยตอบโต้ด้วยท่าทางหยิ่งผยอง แม้ว่าเมืองปินเซี่ยนจะไม่ใช่สถานที่ใหญ่โต แต่คนเดียวที่สามารถควบคุมทุกสิ่งได้อย่างแท้จริง นอกจากถังจงก็คือเหมาเทียนอี

เมื่อจัดการสิ่งต่าง ๆ ในเมืองปินเซี่ยนเรียบร้อยแล้ว หานซานเฉียนก็รีบกลับไปที่หยุนเฉิงทันทีแม้ว่าเขาอยากจะหาปัญหาที่ต้องแก้ไขอีกสักหน่อย แต่นอกจากปัญหาของเมืองปินเซี่ยน เขาก็หาปัญหาอื่นที่ต้องแก้ไขไม่เจอแล้ว บนยอดเขาหยุนติง อี้เหล่าและฟางจ้านยืนหันหน้าต้านลมแรงที่พัดเข้ามา ชายสองคนที่สวมเสื้อผ้าบาง ๆ ไม่ได้รับผลกระทบจากสภาพอากาศที่หนาวเย็นเลย“นี่เป็นเวลาที่ดีที่สุดที่จะพาเขากลับไปที่นั่นหรือเปล่า?” อี้เหล่าถามฟางจ้าน ช่วงนี้อี้เหล่ากำลังคิดหนักกับปัญหานี้ เพราะการมีอยู่ของซูหยิงเซี่ยและหานเนี่ยน ทำให้หานซานเฉียนไม่สามารถปล่อยมือจาก ความกังวลบนโลกนี้ได้ และปัญหานี้จะกลายเป็นอุปสรรคการเติบโตของหานซานเฉียนในเทียนฉี และยิ่งจะทำให้เขากังวลมากขึ้นเมื่อต้องเผชิญกับบางสิ่งใครก็ตามที่เข้าไปในเทียนฉี จำเป็นต้องทำสิ่งหนึ่ง นั่นก็คือละทิ้งทางโลก นี่เป็นกฎเหล็กที่ไม่สามารถกลับลำได้ แต่อี้เหล่ารู้ดีว่ากฎดังกล่าวไม่สามารถบังคับใช้กับหานซานเฉียนได้ ไม่อย่างนั้นเขาก็มีแต่จะต่อต้าน และจะล้มเลิกความคิดที่จะไปเทียนฉีเท่านั้น“อี้เหล่า เมื่อเข้าไปในเทียนฉี การลืมชีวิตและความตาย ถือว่าเป็นกฎข้อแรกขอ

หานซานเฉียนทำอะไรเทียนหลิงเอ๋อร์ไม่ได้จริง ๆ เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้น่ากลัวมาก เธอรู้ว่าควรเอาอกเอาใจใคร และใครจะคุ้มครองเธอได้ ตราบใดที่เธอทำให้ซูหยิงเซี่ยมีความสุข ภัยคุกคามของหานซานเฉียนก็ไร้ความหมาย “ไม่มีประโยชน์ที่จะโต้เถียงกับเธอ” หานซานเฉียนพูดอย่างเหยียดหยามเทียนหลิงเอ๋อร์ยกหมัดขึ้นด้วยชัยชนะแล้วพูดว่า "พี่เอาชนะฉันไม่ได้ ก็ยอมรับความพ่ายแพ้ซะเถอะ"หานซานเฉียนโบกมือ หยิบโทรศัพท์ออกมาและกดหมายเลขของม่อหยาง“หาที่สังสรรค์คืนนี้” หานซานเฉียนพูดกับม่อหยาง เวลาที่เขาจะได้อยู่ในหยุนเฉิงนั้นเริ่มน้อยลงทุกที และมันก็นานมากแล้วที่หานซานเฉียนไม่ได้สังสรรค์และพูดคุยกับพี่น้องกลุ่มนี้ พอดีกับที่วันนี้มีเวลาว่างจะได้แจกแจงงานในหยุนเฉิงไปด้วยเลย“ได้ ฉันจะไปจัดการเดี๋ยวนี้ อากาศหนาว ๆ แบบนี้กินหม้อไฟเป็นไง?” ม่อหยางพูดอย่างตื่นเต้น"ได้ แล้วแต่นายเลย"หลังจากวางสาย ม่อหยางก็แทบรอไม่ไหวที่จะออกจากคลับเมจิกซิตี้ช่วงนี้มีร้านอาหารหม้อไฟในหยุนเฉิงที่มีชื่อเสียงมาก คนจะมาต่อคิวกันแทบทุกวัน จะกินข้าวก็ยังต้องรอคิว และร้านนี้จะมาคนมาเริ่มเข้าคิวตั้งแต่บ่ายสามโมง เป็นร้านที่ได้รับความนิ