LOGINShare
บทที่ 1194
Related chapters
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1195
ซูอี้หานตัวสั่นท่ามกลางลมหนาว เมื่อเทียบกับการถูกซูไห่เฉาลืม เธอไม่พอใจกับการที่ซูหยิงเซี่ยกลายเป็นสตรีผู้สูงศักดิ์มากกว่า ในขณะที่เธอใช้ชีวิตอย่างยากจนตั้งแต่เด็กจนโต ซูอี้หานรู้สึกว่าเธอดีกว่าซูหยิงเซี่ยทุกอย่าง ตอนที่ซูหยิงเซี่ยแต่งงานกับหานซานเฉียน เธอหัวเราะเยาะซูหยิงเซี่ยเป็นเวลานาน โดยคิดว่าเธอจะไม่มีวันพลิกฟื้นคืนมาได้อีกแล้ว และจะตกไปอยู่ในมือของคนไร้ประโยชน์อย่างหานซานเฉียนตลอดชีวิตแต่ตอนนี้ความเป็นจริงได้ตบหน้าเธออย่างแรง แม้ว่าในอดีตหานซานเฉียนจะถูกดูถูกและเยาะเย้ยก็ตาม แต่ตอนนี้เมฆได้หายไปแล้ว และตัวตนที่แท้จริงของหานซานเฉียนก็ปรากฏขึ้น เรื่องตลกของเธอเกี่ยวกับซูหยิงเซี่ยก็ยิ่งตบหน้าเธอดังขึ้นไปอีก ทั้งหมดนี้ทำให้เธอรู้สึกไม่พอใจและเสียใจ ทำไมผู้แบบนี้ถึงไม่มาปรากฏข้างกายเธอ แต่กลับกลายเป็นสามีของซูหยิงเซี่ยบางครั้งซูอี้หานก็จินตนาการว่าจะดีแค่ไหน ถ้าหานซานเฉียนแต่งงานกับเธอแต่ซูอี้หานไม่เคยคิดเกี่ยวกับสิ่งที่ซูหยิงเซี่ยต้องทนทุกข์ทรมานในช่วงสามปีที่ผ่านมา ว่าเธอจะสามารถแบกรับมันได้ไหม เมื่อกลับมาถึงบ้านพักตระกูลซู ซูอี้หานก็เดินไปหาซูไห่เฉาด้วยใบหน้าที่เย็นชา
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1196
แม้ว่าซูหยิงเซี่ยจะเป็นแม่คน แต่เธอก็ยังมีบางเวลาที่รู้สึกเขินอาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคนอื่นพูดถึงเรื่องของเธอกับหานซานเฉียน เธอก็ยังคงเหมือนดอกไม้ที่กำลังผลิบานคำพูดของซือจิงทำให้ซูหยิงเซี่ยไม่กล้าเงยหน้า และใบหน้าของเธอก็แดงลามไปถึงหูเมื่อเห็นภาพนี้หานซานเฉียนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสนุก เขานั่งลงข้างซูหยิงเซี่ยก่อนจะโน้มตัวเข้าไปใกล้หูของเธอแล้วกระซิบว่า "เป็นแม่คนแล้ว ยังขี้อายอยู่อีก"ซูหยิงเซี่ยจ้องหานซานเฉียนอย่างดุเดือดแล้วพูดว่า "เป็นแม่คนแล้วอายไม่ได้เหรอ?"“มีอะไรบ้างที่เราสองคนไม่ยังไม่เคยทำ มีอะไรให้น่าอายกัน” หานซานเฉียนกล่าวซูหยิงเซี่ยเหยียดมือออกมาแล้วถูกนิ้วหัวแม่มือกับนิ้วชี้ไปมา เมื่อเห็นการกระทำนี้ หานซานเฉียนจึงรีบผละตัวออกจากซูหยิงเซี่ยทันที การหยิกที่คุกคามถึงชีวิตนี้ทำให้เขาหวาดกลัวยิ่งกว่าตอนที่เผชิญหน้ากับคนบ้าเหล่านั้นในเรือนจำตี้ซินเสียอีก“ค่อย ๆ พูดกันดี ๆ สิ อย่าลงไม้ลงมือกันเลยนะ” หานซานเฉียนพูดด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วนซูหยิงเซี่ยตะคอกเสียงเย็นแล้วพูดว่า "ถ้าคุณยังพูดเรื่องแบบนี้อีก ฉันจะไม่ปล่อยคุณไปแน่""ครับ ๆ ๆ" หานซานเฉียนพยักหน้าซ้ำๆ แลเวพ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1197
เวลาสี่ทุ่ม คฤหาสน์ใจกลางภูเขายังคงสว่างไสวหานซานเฉียนตกอยู่ในความเสียใจไม่รู้จบเนื่องจากแผนกรักษาความปลอดภัยส่งข้อมูลเกี่ยวกับโรงแรมและร้านอาหารให้เขาตั้งแต่สองทุ่ม และเขาก็นั่งคัดกรองมาเป็นเวลาสองชั่วโมงเต็มแล้วและไม่ใช่แค่เขาเท่านั้น ทุกคนในคฤหาสน์ต่างก็ช่วยกันดู แม้แต่เหอถิงที่อ่านหนังสือออกเพียงไม่กี่คำก็ยังถูกหานซานเฉียนลากลงมาสู่สนามรบด้วยเช่นกัน“ไม่เอา”“ที่นี่ก็ไม่เอา”"ที่นี่เล็กเกินไป รองรับได้แค่ไม่กี่คน"“สภาพแวดล้อมวุ่นวายเกินไป จะคู่ควรกับงานเลี้ยงหนึ่งร้อยวันของหลานฉันได้ยังไง”“เก่าเกินไป ไม่เอา หลานสาวของฉันไม่เหมาะกับสถานที่แบบนี้”ทุกคนมีความคิดเห็นที่แตกต่างกัน สถานที่หลายแห่งจึงไม่ผ่านการพิจารณาหานซานเฉียนทรุดตัวลงบนโซฟา หากเขารู้แบบนี้ เขาก็ไม่ควรแทรกมือเข้ามายุ่งในงานประเภทนี้ คงจะดีถ้าปล่อยให้ม่อหยางกังวลไปคนเดียว“ฉันนี่หาปัญหาให้ตัวเองจริง ๆ” หานซานเฉียนพูดด้วยสีหน้าขมขื่นซูหยิงเซี่ยมองเขาแล้วพูดว่า "เรื่องใหญ่ของลูกสาว เรียกว่าปัญหางั้นเหรอคั?"หานซานเฉียนหดคอแล้วพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว "ผมยังพูดไม่จบ ถึงจะเป็นปัญหาแต่มันก็คุ้มค่า"คนอื่น ๆ ไ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1198
“ไม่คิดว่าจะยังมีคนที่ชื่อเดียวกับเนี่ยนเออร์” หลังจากคลิกข่าว เฉินหลิงเหยาก็พึมพำกับตัวเองแต่เมื่อเธออ่านเนื้อหาในข่าว เฉินหลิงเหยาก็ตกใจแม้ว่าเธอจะไม่ค่อยรู้เรื่องเปียโนและภาพวาดมากนัก แต่เธอก็เคยได้ยินชื่อบุคคลที่มีชื่อเสียงระดับโลกอย่างป๋อเท่อและซีถ่านฟู๋สองคนนี้ เพราะยังไงพวกเขาก็อยู่ที่จุดสูงสุดในสายอาชีพนี้ และข้อมูลบนอินเทอร์เน็ตในปัจจุบันก็ได้รับการพัฒนาอย่างมาก และคงยากที่จะไม่รู้จักพวกเขาตั๋วงานแสดงของป๋อเท่อนั้นหายากมาก แถมยังขายในราคาหลายล้านดอลลาร์ต่อใบ เรื่องนี้จึงทำให้เกิดความฮือฮาทั้งในวงการ และภาพวาดของซีถ่านฟู๋ก็ถูกประมูลในราคาที่น่าอัศจรรย์กว่าหนึ่งร้อยล้านดอลลาร์เช่นกันสองคนนี้รับลูกศิษย์คนเดียวกัน เฉินหลิงเหยาไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าหานเนี่ยนมีตัวตนแบบไหนกันแน่“ชื่อและนามสกุลเดียวกันเลย ช่างน่าอิจฉาจริง ๆ แต่เนี่ยนเออร์ของพวกเราก็ไม่น้อยหน้าหรอก เธอเองก็มีพ่อที่เก่งกาจเช่นกัน” เฉินหลิงเหยารู้สึกเสียใจแทนหานเนี่ยน จึงเริ่มเปรียบเทียบขึ้นมาในใจอย่างไม่รู้ตัว แต่ไม่ว่าจะเปรียบเทียบอย่างไร ไม่ว่าหานซานเฉียนจะทรงพลังแค่ไหน ก็ดูเหมือนว่าเขาจะเทียบกับบุค
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1199
“อืม หานซานเฉียนอยากให้เจียงหยิงหยิงไปทำงานที่บริษัทน่ะ” ซูหยิงเซี่ยกล่าว“ไม่มีปัญหา ฝากไว้ที่ฉันได้เลย” เฉินหลิงเหยาพูดพร้อมกับพร้อมตบหน้าอกตัวทันใดนั้น ซูหยิงเซี่ยก็เรียกหานซานเฉียนมาข้าง ๆ และเล่าเรื่องที่จ้างงานเจียงหยิงหยิงให้เขาฟัง เสร็จแล้วหานซานเฉียนก็ไปที่ห้องครัวเมื่อเห็นเจียงหยิงหยิงและเหอถิงกำลังทำอาหารเย็นด้วยกันอยู่ หานซานเฉียนก็พูดว่า "หยิงหยิง ฉันอยากให้เธอไปทำงานที่บริษัทของตระกูลซู เธอคิดว่ายังไง?"เจียงหยิงหยิงมองหานซานเฉียนด้วยความสับสน และมีความคิดเกิดหนึ่งผุดขึ้นในใจของเธอทันที หรือเป็นเพราะว่าเธอทำงานบ้านได้ไม่ดี หานซานเฉียนจึงอยากให้เธอไปทำงานที่บริษัท?“พี่ซานเฉียน ฉันทำอะไรผิดหรือเปล่าคะ?” เจียงหยิงหยิงถามเหอถิงก็ดูกังวลเช่นกัน หรือว่าเจียงหยิงหยิงทำผิดพลาด แล้วทำให้หานซานเฉียนไม่พอใจ?“จะมีอะไรผิดพลาดได้ยังไง ตอนที่ป้าเหอไม่อยู่ ฉันต้องขอบคุณเธอที่ช่วยดูแลหยิงเซี่ยด้วยซ้ำ แต่ฉันคิดว่าเธอยังเด็กและไม่ควรติดอยู่ที่นี่ หากยังมีโอกาสก็ควรได้ออกไปพบปะผู้คนภายนอกให้มากขึ้น” หานซานเฉียนกล่าว เขาไม่สามารถคาดเดาสิ่งที่เขาจะต้องเผชิญในอนาคตได้ และเจียงหยิงหย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1200
ความกังวลของซูหยิงเซี่ยเกิดจากสถานการณ์ที่เฉินหลิงเหยาพูดถึงก่อนหน้านี้ เพราะมันเป็นเรื่องปกติที่คนที่มีชื่อและนามสกุลเดียวกันจะถูกนำมาเปรียบเทียบกัน และถ้าอีกฝ่ายเป็นคนที่เก่งกาจมาก มันก็ย่อมสร้างแรงกดดันที่มองไม่เห็นให้กับหานเนี่ยนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ซูหยิงเซี่ยไม่อยากให้หานเนี่ยนมีชีวิตที่ไม่มีความสุข และเธอก็ไม่อยากให้เธออยู่ภายใต้ความกดดันเช่นนี้“หานเนี่ยนในข่าวนั่นไงคะ ที่มีชื่อเดียวกันกับเนี่ยนเออร์ของพวกเรา ในอนาคตเธอจะต้องถูกคนนำไปเปรียบเทียบแน่นอนเลย” ซูหยิงเซี่ยกล่าวพร้อมกับถอนหายใจหานซานเฉียนไม่รู้ว่าจะหัวเราหรือร้องไห้ดี เขาไม่คาดคิดว่าซูหยิงเซี่ยจะกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ เรื่องนี้ไม่มีอะไรให้ต้องกังวล เพราะเก้าสิบเปอร์เซ็นเนี่ยนเออร์ก็คือหานเนี่ยนในข่าวแต่เขาอยากจะเซอร์ไพรส์ซูหยิงเซี่ย ดังนั้นหานซานเฉียนจึงยังไม่บอกเธอ “คุณดูถูกเนี่ยนเออร์ของพวกเราเหรอ ไม่แน่ว่าหากเธอโตขึ้น อาจจะเก่งกาจมากกว่าก็ได้นะ” หานซานเฉียนกล่าวประโยคนี้ทำให้ซูหยิงเซี่ยรู้สึกไม่ยอมแพ้ เธอพยักหน้าและพูดว่า "ใช่แล้วล่ะ เนี่ยนเออร์ของพวกเราจะต้องเก่งกาจกว่าแน่ ๆ จุดเด่นจะสามารถครอบงำเธอได้
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1201
เจียงหยิงหยิงรู้สึกซาบซึ้งใจมากเช่นกัน ตั้งแต่เด็กเธอก็มีเพียงเหอถิงที่เป็นที่พึ่งให้เธอ เธอไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นของครอบครัวมาเป็นเวลานานแล้ว แต่ตอนนี้ เธอเพิ่งจะรู้ว่าการมีครอบครัวนั้นความรู้สึกมันเป็นอย่างไร เมื่อเธอเห็นว่าซูหยิงเซี่ยพยักหน้าเห็นด้วย ซือจิงยิ้มให้ และหานเทียนหยางก็ทำท่าทางให้เธอออกไปจับฉลาก เธอก็อดไม่ได้จะน้ำตารื้นขึ้นมา“ค่ะ” เจียงหยิงหยิงพูดอย่างประหม่าและยื่นมือออกไป แม้ว่ามันอาจจะดูไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่เธอก็กำลังตัดสินใจเลือกสถานที่จัดงานเฉลิมฉลองร้อยวันของหานเนี่ยน ที่สำคัญกว่านั้น ผลลัพธ์ของเรื่องใหญ่เช่นนี้กลับอยู่ในมือของเธอ“ไม่ต้องกลัว สถานที่เหล่านี้ล้วนแล้วแต่ไม่ได้แย่ เธอก็แค่ช่วยฉันแก้ปัญหาที่น่าปวดหัวนี้เท่านั้น” เมื่อเห็นมือที่สั่นเทาเล็กน้อยของเจียงหยิงหยิง หานซานเฉียนจึงพูดปลอบเธอเจียงหยิงหยิงพยักหน้า เธอหยิบฉลากขึ้นมาก่อนจะยื่นให้หานซานเฉียน“พี่ซานเฉียน ถ้าไม่ดี อย่าโทษฉันนะคะ” เจียงหยิงหยิงกล่าว“จะไม่ดีได้ยังไง สถานที่เหล่านี้ล้วนไม่มีปัญหา” หานซานเฉียนคลี่ฉลากกระดาษ และสถานที่ที่จับได้ก็คือคฤหาสน์ที่ไปดูเมื่อเช้านี้หานซานเฉียน ซูห
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1202
ฟางจ้านพยักหน้าเล็กน้อย สำหรับเขา หานซานเฉียนจะตายเมื่อไหร่ และตายที่ไหนนั้นมันก็ไม่ต่างกัน สิ่งที่เขาต้องการ คือรู้ว่าลูกสาวของเขาอยู่ที่ไหนเท่านั้นเมื่อทำตามความต้องการของหลินตงแล้ว เขาก็จะสามารถตามหาลูกสาวของเขาได้ ฟางจ้านสามารถทำทุกอย่างเพื่อสิ่งนี้ได้แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า "การทำให้เขาดูเป็นคนที่ไร้ประโยชน์ จะทำให้สถานะของคุณในเทียนฉีสูงขึ้นงั้นเหรอ?"“เหอะ” หลินตงสถบอย่างเย็นชาและพูดว่า “ด้วยสถานะปัจจุบันของผม จำเป็นต้องใช้ไอ้ขยะนี่เป็นบันไดด้วยเหรอ?”“คุณกลัวว่าสถานะของตัวเองจะได้รับผลกระทบเพราะเขา แม้ว่าคุณจะไม่อยากยอมรับ แต่มันก็เป็นความจริง และความคิดแบบนี้ก็กำหนดแล้วว่าคุณไม่ใช่คนที่แข็งแกร่งอย่างแท้จริง” ฟางจ้านกล่าวอย่างไม่แยแสหลินตงกัดฟัน เขาจะใช่คนที่แข็งแกร่งอย่างแท้จริงหรือไม่ มันก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของฟางจ้านเสียหน่อย เขามีสถานะเป็นถึงบุตรที่น่าภาคภูมิใจแห่งสวรรค์ในเทียนฉี หากเขาไม่ใช่คนที่แข็งแกร่งที่สุด แล้วจะยังมีใครอีก ？“ฟางจ้าน คำพูดเพียงไม่กี่คำของคุณสรุปเอาเองว่าผมไม่ใช่คนที่แข็งแกร่งที่สุดงั้นเหรอ คุณล้อผมเล่นอยู่หรือไง?” หลินตงพูดอย
Latest chapter
