บทที่ 1192

หานซานเฉียนยิ้มและไม่พูดอะไร เรื่องแบบนี้ไม่สามารถบอกฉีฮู่ได้

ทันใดนั้น ม่อหยางก็รีบวิ่งออกมา และถลึงตาใส่หลินหย่งหนึ่งทีเป็นการกล่าวโทษหลินหย่งที่ไม่แจ้งเขารู้ว่าหานซานเฉียนมาถึงแล้ว

“ซานเฉียน ทำไมนายไม่บอกฉันก่อนว่าจะมา” ม่อหยางกล่าว

“นายจะจัดขบวนไว้ต้อนรับฉันอีกหรือไง? ยังคิดว่าที่สนามบินยังสร้างเรื่องไม่ใหญ่พออีกเหรอ” หานซานเฉียนพูดอย่างช่วยไม่ได้ เขาไม่ใช่คนที่เคยชินกับการเป็นคนมีชื่อเสียง ถ้าเขารู้เกี่ยวกับการต้อนรับที่สนามบินล่วงหน้า เขาจะไม่ปล่อยให้ม่อหยางทำแบบนั้นแน่

“ซานเฉียน เรื่องที่นายจะกลับมา ท่านผู้เฒ่าเป็นคนบอกฉัน ไม่อย่างนั้นฉันจะรู้ได้ยังไง ท่านผู้เฒ่าคงอยากจะให้ทุกคนในหยุนเฉิงรู้ว่านายกลับมาแล้วนั่นแหละ” ม่อหยางยิ้ม

หานซานเฉียนตกตะลึง เดิมทีเขาคิดว่าเรื่องนี้เป็นความคิดของม่อหยาง แต่เขาไม่คิดเลยว่าปู่ของเขาจะมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย

ก็จริง ถ้าไม่ใช่เพราะคุณปู่ ม่อหยางจะรู้ได้ยังไงว่าเขาจะกลับมา อีกอย่างการที่คุณปู่แจ้งเรื่องนี้กับม่อหยาง ก็คงเพราะอยากให้เขาเตรียมการบางอย่างไม่ใช่เหรอ?

หานเทียนหยางอยากให้ทุกคนจะรู้จักหานซานเฉียน เพราะเขาทำตัวไม่เป็นจุดสนใจเกินไป