บททั้งหมดของ ลูกเขยฟ้าประทาน: บทที่ 1041 - บทที่ 1050

เหตุผลที่สงสัยเจี่ยงหลาน เพราะเธอเป็นบุคคลที่อันตรายในใจของม่อหยางเสมอ และม่อหยางไม่เคยลดความระแวงต่อเธอ อย่างไรก็ตาม ม่อหยางคิดว่าการที่เขาจัดคนกว่าร้อยคนไว้คอยเฝ้าระวัง เจี่ยงหลานจะไม่โอกาสมาเล่นกลกับเขา ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นในขณะนี้ ม่อหยางนอกจากจะโกรธมาก ๆ แล้วเขายังโทษตัวเองในใจ ถ้าเขาอยู่ปกป้องหานเนี่ยนตลอดเวลา คงไม่เกิดเรื่องราวแบบนี้ขึ้นที่สำคัญกว่านั้น จากความเข้าใจของม่อหยางที่มีต่อเหอถิง โอกาสที่เธอจะทรยศหานซานเฉียนนั้นต่ำมาก หากไม่มีหานซานเฉียน เหอถิงก็ไม่มีวันนี้ แล้วจะมีเหตุผลอะไรที่เธอต้องทรยศเขา?เจี่ยงหลานคว้าแขนของม่อหยางด้วยมือทั้งสองข้าง พยายามดิ้นรนหนี แต่เห็นได้ชัดว่าความแข็งแกร่งของเธอเทียบไม่ได้กับม่อหยาง และเธอก็รู้สึกหายใจลำบากมากขึ้นเรื่อย ๆ โดยไม่สามารถส่งเสียงออกมาได้เลยด้วยซ้ำเจี่ยงหลานที่พูดไม่ได้ เธอทำได้เพียงส่ายหัวเพื่อแสดงคำตอบของตัวเองม่อหยางผ่อนแรงลงเล็กน้อย เพื่อให้เจี่ยงหลานพูดเจี่ยงหลานหายใจเข้าลึกแล้วพูดว่า "ฉันไม่ได้ทำ ฉันเป็นยายของเธอนะ จะทำสิ่งนั้นได้ยังไง ฉันรู้ว่าฉันเคยทำผิดพลาดมามาก แต่ตอนนี้ฉันเปลี่ยนไปแล้ว และฉันก

ขณะที่หยุนเฉิงกำลังปั่นป่วนอย่างรุนแรง ที่เรือนจำตี้ซินเองก็เช่นกันในนรกแห่งนี้ อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด และศพที่สามารถพบเห็นได้ทุกหนทุกแห่งเป็นฝันร้ายสำหรับคนทั่วไป เลือดที่ตกสะเก็ดบนร่างกายของหานซานเฉียนนั้นน่าตกใจมาก มันเหมือนกับว่าเขาคือปีศาจผู้รอดชีวิตจากความตายยังไรอย่างนั้น"พี่ซานเฉียน ดูเหมือนว่า... ดูเหมือนว่าเราจะฆ่าคนทั้งหมดในเรือนจำตี้ซินแล้วนะครับ" ตี้สู่พูดกับหานซานเฉียนด้วยความหวาดกลัว พวกเขายังอยู่กันที่หน้าประตูที่ปิดอยู่ แต่ตอนนี้ไม่มีคนคลั่งแล้ว ซึ่งสิ่งนี้ทำให้ตี้สู่ตกใจว่าพวกเขาทำอะไรลงไปกันแน่ ผู้คนหลายร้อยคนในเรือนจำตี้ซินถูกฆ่าตายหมดแล้วอย่างนั้นเหรอ?สำหรับตี้สู่ที่ไม่เก่งในการสังหาร และสนุกกับการหลบหนีจากคุก นี่เป็นเรื่องที่น่าตกใจมากหานซานเฉียนชำเลืองมองเตาสือเอ้อร์ ในเมื่อไม่มีใครปรากฏตัวแล้ว นั่นก็หมายความว่ามีเพียงพวกเขาสามคนเท่านั้นที่ยังมีชีวิตอยู่ในนี้แต่พวกเขายังไม่พบกลไกที่จะเปิดประตู และปัญหาที่พวกเขาเผชิญ ไม่ใช่ปัญหาที่สามารถแก้ไขได้จากการฆ่าคนทั้งหมด“พี่ซานเฉียน ตอนนี้เราควรทำยังไงกันดี?” เตาสือเอ้อร์ถามหานซานเฉียนไม่ตอบคำถามของเ

เมื่อเห็นท่าทีลังเลของหนานกงซุน แสดงว่าเขาต้องมีความกลัวอยู่ในใจ และหานซานเฉียนก็มั่นใจมากขึ้นว่าเขาสามารถใช้สิ่งนี้ต่อรองกับหนานกงซุนได้“เรือนจำตี้ซินถูกทำลายจนหมดสิ้น นายทุ่มเทไปขนาดนี้จะยอมกลับไปมือเปล่าเหรอ?” หานซานเฉียนกล่าวหนานกงซุนตกใจ หานซานเฉียนค้นพบความกลัวของเขา ผู้ชายคนนี้ไม่เพียงแต่มีทักษะที่ดี แต่ยังเป็นคนที่ฉลาดหลักแหลมอีกด้วย เขาเป็นคนที่น่ากลัวอย่างแท้จริงโชคดีที่เขายังมีไพ่ตายอยู่ในมือ ตราบใดที่ชีวิตของหานเนี่ยนอยู่ในมือของเขา หานซานเฉียนก็ต้องทำตามคำสั่งของเขาเท่านั้น การฆ่าสามคนนี้ ไม่ได้มีความหมายสำหรับหนานกงซุนมากนัก เขาไม่จำเป็นต้องถูกคนในตระกูลตำหนิ เพราะคนไม่เกี่ยวข้องเหล่านี้“ฉันจะปล่อยพวกมันไปก็ได้ แต่ถ้าแกไม่สามารถทำให้ฉันพอใจ ฉันก็สามารถส่งคนไปฆ่าพวกมันได้ทุกเมื่อ รวมถึงลูกสาวของแกด้วย” หนานกงซุนพูดหานซานเฉียนถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เขาเดินไปที่เตาสือเอ้อร์และพูดด้วยเสียงเบา ๆ ว่า "หลังจากที่กลับไป ช่วยฉันดูแลหยิงเซี่ยด้วย และบอกเธอว่า ฉันจะช่วยหานเนี่ยนให้ได้ ให้เธอไม่ต้องกังวลมากเกินไป"เตาสือเอ้อร์มองไปที่บาดแผลบนต้นขาของหา

หานเทียนหยางยิ้มขมขื่น เขาเดาไว้แล้วว่าหานซานเฉียนจะต้องเผชิญกับสถานการณ์แบบนี้ในสักวันหนึ่ง เพราะตั้งแต่วินาทีที่หนานกงเชียนชิวแต่งเข้าตระกูลหาน ตระกูลหานในเมืองเหยียนจิงก็เป็นเพียงหมากของของตระกูลหนานกงเท่านั้นทุกคนในโลกคิดว่าหานเทียนหยางเริ่มต้นจากศูนย์ และสร้างปาฏิหาริย์นับไม่ถ้วน แต่ใครจะรู้ว่าหากไม่มีตระกูลหนานกงอยู่เบื้องหลัง เขาจะไม่สามารถทำสิ่งพวกนี้ได้เลยตอนนั้นเขาสู้เพื่อต่อลมหายใจในตอนนั้นเพื่อไม่ให้แพ้ตระกูลหานในอเมริกา เพื่อไม่ให้ตระกูลหานในอเมริกาถูกดูถูก หานเทียนหยางจึงออกเดินทางบนถนนสายนี้ที่ไม่มีวันหวนกลับได้หานซานเฉียนเคยถูกคนทั้งหยุนเฉิงมองว่าเป็นลูกเขยที่ไร้ประโยชน์ แต่ลูกเขยที่ไร้ประโยชน์ที่แท้จริงคือหานเทียนหยางต่างหาก เขาไม่มีแม้แต่คุณสมบัติที่จะแต่งเข้าตระกูลอื่นด้วยซ้ำ!แต่เขาไม่คิดว่าหานซานเฉียนจะเผชิญหน้ากับสถานการณ์แบบนี้การเกิดของหานเนี่ยนเป็นเรื่องเซอร์ไพรส์ แต่ก็เป็นเรื่องเหนือความคาดหมาย แถมเธอยังถูกโยงเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย"หากมีอะไรเกิดขึ้นกับหานเนี่ยน ฉันจะเผชิญหน้ากับเขาได้ยังไง" หานเทียนหยางรู้สึกผิดหวัง เพราะเขาไม่มีอำ

"คุณยาย คุณ... คุณรู้จักหนานกงเชียนชิวเหรอครับ?" หานซานเฉียนหายใจเร็วอย่างอธิบายไม่ได้ หนานกงเชียนชิว ตระกูลหนานกง! ทั้งสองมีความเกี่ยวข้องกันอย่างนั้นเหรอ? จะเป็นไปได้อย่างไร!หนานกงเชียนชิวเป็นคนของตระกูลหนานกงอย่างนั้นเหรอ?“เธอนี่มันหลานอกตัญญู เรียกชื่อคุณย่าเฉย ๆ ได้อย่างไรกัน?” หญิงชราจ้องหานซานเฉียนด้วยความโกรธหานซานเฉียนไม่เคยมองว่าหนานกงเชียนชิวเป็นคุณย่าของเขา ความลำเอียงของเธอได้ลบล้างความรู้สึกทั้งหมดของหานซานเฉียนที่มีต่อเธอ แม้แต่ตอนที่เธอกำลังแควนคอตัวเอง หานซานเฉียนก็ไม่ได้รู้สึกสงสารเธอเลยแม้แต่น้อยถ้าไม่ใช่เพราะหนานกงเชียนชิว หานซานเฉียนจะมีวัยเด็กที่เจ็บปวดแบบนั้นได้อย่างไรคุณย่าแบบนี้จะมีความหมายอะไรกับหานซานเฉียน?“เธอไม่เคยถือว่าผมเป็นหลานของเธอเลย และเธอก็ไม่เหมาะสมที่จะเป็นคุณย่าของผมด้วย” หานซานเฉียนพูดนิ่ง ๆเมื่อได้ยินประโยคนี้ หญิงชราก็ยิ่งโกรธจัด จนถึงกับเหวี่ยงไม้ค้ำของเธอใส่หานซานเฉียนหานซานเฉียนไม่หลบเลี่ยง แรงของหญิงชราคนนี้ไม่สามารถทำร้ายเขาได้ และไม้ค้ำมันก็เพียงแค่ข่วนร่างกายของเขาเท่านั้น“คุกเข่าลงและขอโทษเธอซะ” หญิงชรากล่าวสีหน้าขอ