บททั้งหมดของ ใต้หล้าสยบรัก: บทที่ 531 - บทที่ 540

นางข้าหลวงสี่มองนางอย่างสงสัย "เหตุใดจึงไม่เปิดโปงล่ะเพคะ? หรือจะปล่อยให้นางอยู่ที่นี่?"หยวนชิงหลิงกล่าว "ข้าได้ยินพวกเจ้าบอกว่า ตอนที่นางรับการว่าจ้างก็ไม่ได้ปิดบังฐานะว่านางมาจากจวนฉู่ จึงเห็นได้ว่านางไม่ได้โกหกพวกเราในเรื่องนี้ แต่นี่ก็ไม่ได้หมายความว่านางจะไม่มีเจตนาแอบแฝง เพียงแต่แสดงฐานะชัดเจนแล้วเข้ามาในจวนอ๋องฉู่เช่นนี้ สุดท้ายแล้วนางคิดจะทำอะไร? นางไม่ได้แปลงโฉมและก็ไม่ได้เปลี่ยนฐานะ แต่พอคิดแล้วข้าคงไม่ใช้ให้นางทำงานอะไรที่สำคัญแน่นอน และนางเองก็ไม่มีทางเข้าใกล้ข้า เช่นนั้นแล้วนางมาทำอะไรที่นี่กัน?"นางข้าหลวงสี่พลันนึกขึ้นมาได้ "นางไม่รู้ว่าที่นี่คือจวนอ๋องฉู่""ไม่รู้?" หยวนชิงหลิงประหลาดใจ "ไม่รู้ได้อย่างไร? นางไม่ได้ลงชื่อในสัญญารึ?""ลงเพคะ แต่นางไม่รู้ตัวหนังสือ นางบอกว่านางเป็นคนเจียงหนาน" นางข้าหลวงสี่คิดอยู่ชั่วครู่ "ในวันนั้นข้าบอกว่าที่นี่คือจวนอ๋องฉู่ นางดูเหมือนว่าจะตกอกตกใจเป็นอย่างมาก สีหน้าก็เปลี่ยนไป ในตอนนั้นข้าก็ระแวง แต่นางบอกว่านางแค่ไม่เคยปรนนิบัติที่จวนอ๋องมาก่อน จึงเกรงว่าจะไม่เข้าใจกฎระเบียบ ข้าจึงเชื่อ""ไม่รู้ว่าเป็นจวนอ๋องฉู่?" ในแววตาหยวนชิง

เธอไม่ได้ต้องการปกป้องหมานเอ๋อร์ หรือไม่คำนึงถึงอันตรายและไม่สนใจความปลอดภัยของตัวเองเธอเพียงคิดว่าการที่หมานเอ๋อร์เข้าจวนเช่นนี้จะต้องมีปัญหาอย่างแน่นอน แล้วเหตุใดไม่นำปัญหามาทำความเข้าใจก่อนแล้วค่อยไล่ออกไปเล่า? ไม่เข้าใจชัดเจนเช่นนี้ต้องเกิดขึ้นอีกกี่ครั้งกัน?เธอรู้ว่าหลังจากตนเองตั้งครรภ์ แท้จริงแล้วมีหลายคนไม่ต้อนรับเธอ และต้องการที่จะกำจัดลูกของเธอ แต่เธอเบื่อหน่ายหวาดกลัวทุกอย่างจนเกินไปเช่นนี้ทุกคนต้องใช้ชีวิตหลบ ๆ ซ่อน ๆ แล้วทุกคนต้องรู้สึกตึงเครียดขนาดนี้ ดังนั้นถ้าเธอไม่เครียดก็เป็นเรื่องที่ยากลำบากแล้วเธอถอนหายใจเบา ๆ หวังว่าความเป็นอยู่จะผ่อนคลายลง และไม่ตึงเครียดเช่นนี้อีกแล้วเธอรู้สึกว่าเส้นประสาทของตัวเองทั้งหมดต้องปริแตกแล้ว เธอยืนขึ้น ช่างมันเถอะออกไปฟังดีกว่าเมื่ออวี่เหวินห่าวเห็นนางเข้ามา เขาก็ไม่สนใจนางทำเพียงแค่นั่งอยู่บนที่นั่งของเขาด้วยใบหน้าที่ดูเย็นชาเล็กน้อยหยวนชิงหลิงนั่งลงที่เก้าอี้รับแขก และก็ไม่ได้เอ่ยอะไรกับเขาทำเพียงแค่ถามอาซื่อว่า "แล้วนางล่ะ?" "ซูยี่กำลังไปพามาเพคะ" อาซื่อกล่าวเสียงเบาตอนที่หมานเอ๋อร์เห็นซูยี่เดินเข้ามา นางก็รู้ว่าตน

หยวนชิงหลิงหันหน้ากลับมาพูดอย่างเย็นชาว่า “ท่านคิดแบบนี้สินะ”นางข้าหลวงสี่ถอนหายใจ “เอาเถอะ อย่าทะเลาะกันเลยเพคะ จะอะไรขนาดนั้น? ถ้าหมานเอ๋อร์ไม่น่าเชื่อถือ งั้นก็ไล่นางออกก็ได้แล้ว”หมานเอ๋อร์เพิ่งรู้ว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้านางคนนี้ก็คือพระชายาฉู่ ในตอนนั้น จิตใจนางรู้สึกสับสนวุ่นวายเป็นอย่างมาก นางคุกเข่าลงมา “ท่านอ๋อง พระชายา บ่าวผิดเอง บ่าวจะออกไปเดี๋ยวนี้เพคะ!”นางก้มคำนับโขกหัวสามทีและลุกขึ้นหันจากไปในใจอวี่เหวินห่าวรู้สึกหงุดหงิด หมานเอ๋อร์ไม่ส่งเสียงก็ดีแล้ว พอส่งเสียงออกมา ไฟแห่งความโกรธที่อัดอั้นอยู่นั้นก็มาลงที่หมานเอ่อร์และ เขาได้กล่าวว่า “จะไปแบบนี้รึ? ตอนที่อยู่จวนฉู่ข้าก็คิดที่จะสั่งสอนเจ้าอยู่แล้ว มา มาให้ข้าจะสั่งสอนบ่าวนี่เอง ลากออกไปโบยห้าสิบไม้และค่อยโยนออกไป”ทหารองค์รักษ์ได้เข้ามา หยวนชิงหลิงยืนขึ้นมองอวี่เหวินห่าวด้วยน้ำเสียงขึงขังว่า “ไม่อนุญาตให้โบย ให้นางไป””โบย!” อวี่เหวินห่าวกล่าวอย่างโกรธเคือง ยังคิดจะช่วยจริง ๆ หรือ? โดยเฉพาะมาเป็นศัตรูกับเขาแบบนี้“ไม่อนุญาตให้โบย!” หยวนชิงหลิงเองก็เริ่มโกรธแล้วทหารองค์รักษ์สับสนสักพัก จะโบยหรือไม่โบยกันแน่?อา

นางมองนางข้าหลวงสี่ และกล่าวอย่างราบเรียบว่า “นี่คือเหตุผลว่าทำไมข้าถึงต้องการปกป้องหมานเอ๋อร์ ชีวิตคนไม่ใช่ชีวิตหรือ? ทำไมต้องมีคนตกต่ำแบบนี้ด้วย? ดูอย่างเขาสิ แค่กินข้าวกับข้ายังต้องคุกเข่า เขาไม่หิวรึ? เจ้าเห็นมาก่อนไหมว่าเขาเพื่อหมั่นโถวก้อนเดียวถึงกับยอมโดนตีจนหัวแตกเลือดออก แต่ก็ยังมีความสุขที่ได้กิน? แต่วันนี้เขายอมโดนโบยสามสิบไม้ มากกว่าที่จะยอมกินข้าวมื้อนี้ที่เขาอยากกินมากมายขนาดนี้”นางข้าหลวงสี่ตอบเสียงเบา “ท่านกับพวกเขาไม่เหมือนกัน ท่านคือพระชายา ท่านคือผู้สูงศักดิ์”หยวนชิงหลิงมองนาง คิดไม่ถึงว่าจะพูดอะไรแบบนี้ หรือพูดไปก็ไร้ประโยชน์นี่คือการแบ่งแยกชนชั้นมันเกี่ยวข้องกับการสั่งสอน และชุดความคิดที่ได้รับการปลูกฝังมานางเติบโตมาในสังคมประชาธิปไตยที่ความเท่าเทียม ได้รับการศึกษาขึ้นสูงข้าทาสบริวารในจวนก็ประจบประแจงนางอย่างไร้ยางอาย นางเข้าไปในวัง ผู้สูงศักดิ์คนอื่นก็ประจบประแจงคุกเข่ากราบไหว้เช่นกันสิ่งเหล่านี้แม้ว่านางจะไม่ชินแต่ก็ยังทนได้แต่ว่านางไม่สามารถทนที่มีชีวิตคน ๆ หนึ่งอยู่ตรงหน้า แต่ก็ยังสนลำดับอาวุโสอย่างฝังลึกเช่นนี้นางพยายามให้ตัวเองยอมรับ ให้ตัวเ

อวี่เหวินห่าวตบโต๊ะจนแก้วหลายใบเด้งลอยขึ้นมา แล้วตกลงไปแตกเป็นเสี่ยง ๆ “ไม่เชื่อใจนาง? คนที่ไม่มีกำลังแม้แต่จะปกป้องตัวเอง มีอะไรให้ข้าเชื่อใจนางได้? ช่างเถอะ ๆ ข้าไม่อยากคิดบัญชีกับนาง...”เขายกเหยือกเหล้าขึ้นและกระดกดื่มมากกว่าเดิมเล็กน้อย และเช็ดมุมปาก “ข้าไม่คิดบัญชีกับนาง เจ้ารู้ไหมนางพูดว่าอะไร? นางบอกว่าข้าชอบถูกฉู่หมิงชุ่ยลวนลาม...””ใช่ ฉู่หมิงหยางรึเปล่า? เจ้าดื่มเมาแล้ว” เหลิ่งจิ้งเหยียนแก้ไขให้อวี่เหวินห่าวหรี่ตามองเขา “ฉู่หมิงชุ่ยคือใคร? โอ้ รู้จัก ๆ...”เขาตบโต๊ะอีกครั้ง “ใช่ ฉู่หมิงหยาง ข้าบอกว่าข้าลวนลามฉู่หมิงหยาง ข้ามีความสุข...”“นั่นมันฉู่หมิงหยางลวนลามเจ้า!” เหลิ่งจิ้งเหยียนอดไม่ได้และแก้ไขให้อีกครั้ง เขาเป็นเป็นคนวิจัยเชิงวิชาการ จึงทนไม่ได้เมื่อเจอความผิดพลาดทางด้านภาษาอวี่เหวินห่าวจ้องมาที่เขาอีกครั้ง “ทำไมเจ้าพูดมากขนาดนี้? เจ้าอย่าขัดไหม? ได้ เจ้าพูด ๆ เจ้าพูดสิว่าหยวนชิงหลิงทำอะไรผิด”เหลิ่งจิ้งเหยียนทำสัญญาณมือขอร้อง “ไม่ ไม่ เจ้าบอกแล้ว หรือว่านางยังทำอะไร?”“นางบอกว่าฉู่หมิงหยางลวนลามฉู่หมิงชุ่ย ข้าเป็น...” เขาเอียงหัวคิดสักครู่ ผ่านไปสักครู่หนึ่