Share
บทที่ 538
Related chapter
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 539
นางคือหยวนชิงหลิง ไม่ใช่หยวนชิงหลิงที่อยู่ในยุคนี้นางรู้ความจริงในตอนนี้อย่างชัดแจ้ง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่านางจะเห็นด้วยกันค่านิยมในยุคนี้ไปเสียงทั้งหมดนางมาที่นี่ก็นานแล้ว นางเองก็เคยถามตัวเองเมื่อก่อนนางก็ไม่ใช่คนใจอ่อนแต่นางก็ไม่สามารถละเลยหนึ่งชีวิตได้คืนนี้ ถ้านางไม่ยืนกราน หมานเอ๋อร์ก็คงตายไปแล้วอาซื่อบอกว่าไม่คุ้มเลยที่ทะเลาะกับอวี่เหวินห่าวเพื่อหมานเอ๋อร์ แต่ว่าหนึ่งชีวิตไม่คุ้มหรือ? นางข้าหลวงสี่เข้ามาอย่างเงียบ ๆ หยิบเสื้อคลุมที่วางไว้ข้างเตียง และนำมาคลุมตัวนาง “พระชายา อย่าคิดมากเลยนะเพคะ มันจะทำให้เสียสุขภาพนะเพคะ”“หูหมิงล่ะ?” หยวนชิงหลิงถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม”สั่งให้ลวี่หยานำข้าวไปให้เขาแล้วเพคะ ตามที่พระชายาบอกให้ปลอบเขา เป็นเรื่องง่ายที่จวนหางานง่าย ๆ ให้เขาทำ เขาก็ขอบคุณซาบซึ้งมากแล้วเพคะ” นางข้าหลวงสี่กล่าว“นางข้าหลวงสี่!” หยวนชิงหลิงมองนาง “ท่านเคยถามข้าว่า ทำไมข้าพาท่านกลับจวนแต่ไม่ฆ่าท่าน ตอนนั้นข้าตอบท่านว่า เพราะไท่ซ่างหวงไม่อยากให้ท่านตาย””พระชายาตอบเช่นนี้เพคะ” นางข้าหลวงสี่กล่าวหยวนชิงหลิงนิ่งเงียบไปสักพักและกล่าวว่า “นั่นก็เป็นเหตุผลหนึ่
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 540
อวี่เหวินห่าวตบโต๊ะจนแก้วหลายใบเด้งลอยขึ้นมา แล้วตกลงไปแตกเป็นเสี่ยง ๆ “ไม่เชื่อใจนาง? คนที่ไม่มีกำลังแม้แต่จะปกป้องตัวเอง มีอะไรให้ข้าเชื่อใจนางได้? ช่างเถอะ ๆ ข้าไม่อยากคิดบัญชีกับนาง...”เขายกเหยือกเหล้าขึ้นและกระดกดื่มมากกว่าเดิมเล็กน้อย และเช็ดมุมปาก “ข้าไม่คิดบัญชีกับนาง เจ้ารู้ไหมนางพูดว่าอะไร? นางบอกว่าข้าชอบถูกฉู่หมิงชุ่ยลวนลาม...””ใช่ ฉู่หมิงหยางรึเปล่า? เจ้าดื่มเมาแล้ว” เหลิ่งจิ้งเหยียนแก้ไขให้อวี่เหวินห่าวหรี่ตามองเขา “ฉู่หมิงชุ่ยคือใคร? โอ้ รู้จัก ๆ...”เขาตบโต๊ะอีกครั้ง “ใช่ ฉู่หมิงหยาง ข้าบอกว่าข้าลวนลามฉู่หมิงหยาง ข้ามีความสุข...”“นั่นมันฉู่หมิงหยางลวนลามเจ้า!” เหลิ่งจิ้งเหยียนอดไม่ได้และแก้ไขให้อีกครั้ง เขาเป็นเป็นคนวิจัยเชิงวิชาการ จึงทนไม่ได้เมื่อเจอความผิดพลาดทางด้านภาษาอวี่เหวินห่าวจ้องมาที่เขาอีกครั้ง “ทำไมเจ้าพูดมากขนาดนี้? เจ้าอย่าขัดไหม? ได้ เจ้าพูด ๆ เจ้าพูดสิว่าหยวนชิงหลิงทำอะไรผิด”เหลิ่งจิ้งเหยียนทำสัญญาณมือขอร้อง “ไม่ ไม่ เจ้าบอกแล้ว หรือว่านางยังทำอะไร?”“นางบอกว่าฉู่หมิงหยางลวนลามฉู่หมิงชุ่ย ข้าเป็น...” เขาเอียงหัวคิดสักครู่ ผ่านไปสักครู่หนึ่
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 541
อวี่เหวินห่าวที่ยังปากแข็งพูดจาเย็นชาออกมาว่า “ไม่กินก็ไม่ต้องกิน ใครจะไปสน?”“ใช่ พ่ะย่ะค่ะ ไม่กินก็ไม่เป็นไร แต่ได้ยินนางข้าหลวงสี่บอกว่า ตอนพระชายาอาบน้ำแล้วลื่นล้ม หลังจากนั้นก็บอกว่าปวดท้องตลอด แต่ก็ไม่ยอมเรียกหมอ”อวี่เหวินห่าวขมวดคิ้ว “จะเป็นจะตายก็ไม่สน”“พ่ะย่ะค่ะ อย่าไปสนใจ งั้นคืนนี้ท่านอ๋องนอนที่ไหน? ท่านอ๋องคงไม่อยากนอนร่วมห้องกับพระชายา” ถังหยางเอ่ยถาม“ใครอยากจะนอนร่วมห้องกับนาง ข้า...” จู่ ๆ เขาก็โกรธขึ้นมา “ทำไมยังไม่ไปเรียกหมออีก? ล้มที่ไหน? คอยดูข้าจะด่านางให้ตายเลย”พูดจบก็เดินเข้าไปข้างใน ถีบประตูเสียงดังปังจนขอบหน้าต่างสั่นไปหมดนางข้าหลวงสี่ที่อยู่ด้านใน ตกใจจนสะดุ้งเมื่อได้เห็นใบหน้าโกรธเกรี้ยวของเขาที่เดินเข้ามา และอยากเข้าไปหยุดไว้ เขาก็ไม่หยุดก้าวเดิน และวิ่งเยาะ ๆ เข้าไปเขาเดินตรงไปถึงหน้าหยวนชิงหลิง เขายืนมองด้วยสีหน้าเมามายอยู่สักพักหนึ่ง หลังจากนั้นก็นั่งลงอย่างน้อยอกน้อยใจข้าง ๆ หยวนชิงหลิง และพูดด้วยน้ำเสียงโศกเศร้าว่า “เหล่าหยวน กู้ซือเขาถีบหน้าอกข้า ตลอดทางที่กลับมา ข้าเจ็บหน้าอกมากเลย เจ้ารีบช่วยข้าดูหน่อยสิว่าเจ็บไปถึงหัวใจ หรือกระดูกหักไปแล
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 542
อวี่เหวินห่าวที่ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เขากอดนางเอาไว้ กอดนางไว้แน่นจนเกือบทำให้นางหายใจไม่ออก “เจ้าไม่โกรธแล้ว? ข้าพูดจาเหลวไหลอะไรออกไป เจ้าอย่าเก็บใส่ใจไปเลยนะ”กลิ่นเหล้าบนตัวเขาโชยออกมา ทำให้หยวนชิงหลิงมึนเมาเล็กน้อยนางดิ้นรนอยู่สักพักหนึ่งและไม่ได้ดิ้นต่อ นางทำตัวอ่อนอยู่ในอ้อมแขนเขา ลมหายใจจากร่างกายของเขาทำให้เรื่องราววุ่นในใจในคืนนี้สงบลงมาบ้างใบหน้านางฝังลงบนอกเสื้อของเขา นางรู้สึกแสบจมูกและอดร้องไห้ออกมาไม่ได้เมื่อรู้ว่านางร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมา อวี่เหวินห่าวแทบอยากจะตบหน้าตัวเองลงไปสักสองทีหลังจากที่ความโกรธคลายลงแล้ว เขาถึงรู้ว่าตัวเองพูดจาได้เลวระยำแค่ไหนเขาปล่อยนางและลูบหน้านาง นิ้วยกขึ้นปาดเช็ดน้ำตานางออกเบาๆ และพูดออกมาด้วยความเสียใจ “ขอโทษ ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่ควรพูดทำร้ายจิตใจเจ้า”ขอบตาของหยวนชิงหลิงบวมแดง ใบหน้าของนางซบลงกับฝ่ามือหยาบกรานของเขา “ข้าเองก็ผิด แต่ทว่าไม่ว่าพวกเราจะทะเลาะอะไรกัน คำพูดเหล่านั้นไม่ควรพูดเลยจริง ๆ มันทำร้ายกันเกินไปแล้ว”“ข้าสาบานจะไม่พูดอีก จะไม่พูดอีกแล้ว” อวี่เหวินห่าวกอดนาง ในจวนตอนที่บ่นระบายความโกรธให้เหลิ่งจิ้งเหยี
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 543
อวี่เหวินห่าวรู้สึกว่านางยังโกรธอยู่“หยวน อย่าโกรธไปเลย ข้าเสียใจมากที่พูดออกไปแบบนั้น” อวี่เหวินห่าววิตกกังวลมาก ใบหน้ามีสีหน้าของความวิตกกังวลใจอยู่หยวนชิงหลิงนั่งลงบนที่นั่งหน้าระเบียงโถงทางเดิน โคมไฟที่แขวนอยู่บนระเบียงเรียงรายกว่ายี่สิบดวงส่องสว่างแสงสีเหลืองนวลอ่อนกระทบใบหน้าหล่อเหลานุ่มนวลอ่อนโยนของเขา รอยแผลเป็นที่พาดผ่านคิ้วถึงหูของเขาก็ดูนุ่มนวลขึ้นอย่างชัดเจนนางมองเขาด้วยสายตานิ่งเรียบ “ข้าไม่ได้โกรธแล้วจริง ๆ”เขาจ้องมองใบหน้าของนาง นางไม่ได้โกรธ นิ่งสงบเงียบขรึม แววตาดูเย็นชา แสงอ่อนกระทบกรอบหน้านวล ให้คนรู้สึกเหมือนตรงหน้าเป็นภาพมายามุมปากนางยกขึ้น นางพยายามที่จะยิ้มออกมา แต่รอยยิ้มช่างดูโดดเดี่ยวเดียวดายเหลือเกินเห็นนางเป็นแบบนี้ ใจเขาเจ็บขึ้นมาอย่างคาดไม่ถึง“ข้าไม่ได้โกรธจริง ๆ” นางลูบหน้าเขา ปลายนิ้วที่ลูบผ่านรอยแผลเป็นเขา นางลูบเบา ๆ อยู่สักครู่ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ข้าแค่มีเรื่องบางอย่างที่ไม่เข้าใจ มีบางอย่างน่าขันกว่าปัญหาเหล่านี้ แต่ว่านี่ไม่สามารถขัดขวางให้ข้ารักท่านได้”ใจเขาเหมือนมีอะไรกระแทกเข้าอย่างจังเขารีบเงยหน้าขึ้นมองนาง แววตามีอ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 544
อวี่เหวินห่าวและหยวนชิงหลิงได้คืนดีกันแล้วอย่างไรก็ตาม ท่าทีของทั้งคู่ยังคงพูดได้ราวกลับกลืนไม่เข้าคายไม่ออก จึงตั้งใจเลี่ยงไม่พูดถึงเรื่องก่อนหน้านั้น แม้กระทั้งอวี่เหวินห่าวเองก็ไม่ได้ถามถึงขอทานขาเป๋หูหมิงคนนั้น ได้ยินว่าหยวนชิงหลิงให้หูหมิงอยู่ในจวน เขาแค่พยักหน้าเล็กน้อยเท่านั้นตอนเช้าเขากลับจากสำนักผู้ตรวจการ เขาหอมแก้มหยวนชิงหลิง “คืนนี้ข้าจะกลับมาไวหน่อย จะกินข้าวเป็นเพื่อนเจ้า”หยวนชิงหลิงเกาะแขนเสื้อเขา และลุกขึ้นจัดคอเสื้อให้เขา “ได้สิ”มองส่งเขาจนลับสายตาไปแล้ว หยวนชิงหลิงถอนหายใจออกมาเบา ๆเมื่อคืนวานเขานอนกอดนาง ไม่ปล่อยเลย แต่ว่าทุกคำพูดของเขาเต็มไปด้วยความระมัดระวัง กลัวจะทำให้นางขุ่นเคืองหรือทำให้นางเสียใจที่จริงนางไม่ชอบแบบนี้เลย นางรู้สึกว่าการพูดคุยโต้ตอบกันแบบเหมือนก่อนเหมาะกับพวกเขามากกว่าหลังจากได้พูดกันแล้ว นางรู้สึกได้ถึงความรักและความซาบซึ้งใจจากเขา เขาดูเหมือนจะห่วงใยนางเป็นอันมาก เมื่อคืนนางขยับตัวเขาก็รีบตื่นขึ้นมาดูนางบางทีหลักการหรือค่านิยมอะไรเหล่านั้น ไม่สำคัญอะไรเลยจริง ๆภายหลังหลีกเลี่ยงเรื่องพวกนี้ก็ดีนางเองพยายามลืมความกลัวเรื่องการ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 545
หยวนชิงหลิงมองนางด้วยความกังวลใจ “โมโม่ คนข้างนอกปากเสีย ท่านก็อย่าได้ใส่ใจไปเลย”นางข้าหลวงสี่ยิ้มและกล่าวว่า “พระชายาโปรดวางพระทัย สิ่งที่ท่านเคยพูดหม่อมฉันจำได้เสมอ ข่าวลือ หากตัวเองสนใจมันถึงจะทำร้ายตัวเองได้ หม่อนฉันไม่สนหรอกเพคะ”พูดจบ นางก็ย่อตัวทูลลาออกไปหยวนชิงหลิงไม่วางใจนาง จึงเรียกให้อาซื่อไปดูทางด้านพระชายาจี้ที่มองออกไป และยิ้มเหมือนได้เห็นละครฉากเด็ดหยวนชิงหลิงกล่าวอย่างเฉยชาว่า “ดูเหมือนท่านจะมีความสุขมากนะ”พระชายาจี้ส่ายหน้า “มีอะไรน่ามีความสุขกัน? แค่รู้สึกว่ามันน่าสนใจดี เรื่องในตอนนั้นถึงแม้ว่าข้าจะไม่รู้ชัดเจน แต่ทว่าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เวลาก็ผ่านมาเนิ่นนานเช่นนี้ ยังมีคนกล่าวเช่นนี้ออกมาอีก นี่ไม่น่าสนใจหรือ?”หยวนชิงหลิงมองนาง “พระชายาจี้เป็นผู้กว้างขวาง หูตามากมาย ย่อมต้องรู้ว่าใครเป็นคนเผยแพร่ข่าวลือพวกนี้ออกมา”พระชายาจี้บุ้ยปาก “เรื่องนี้ข้าไม่รู้”หยวนชิงหลิงยิ้มเย็นชา “เช่นนั้นหรือ? ถ้าเช่นนั้นพระชายาจี้จำไม่ได้สินะว่าวันแรกตอนที่ข้าพูดว่า ข้ารักษาให้ท่านนั้นข้าพูดว่าอะไร”พระชายาจี้เงยหน้าขึ้น “หมายความว่าอะไร?”หยวนชิงหลิงกดเข็มฉีดยาลงและ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 546
หยวนชิงหลิงกล่าว “ข้าได้ให้พระชายาจี้ไปสืบหาหลักฐานแล้ว ถ้าได้ความว่าคนตระกูลฉู่เป็นคนแพร่ข่าวลืออกมา เรื่องนี้พวกเราไม่ปล่อยไปแน่”นางข้าหลวงสี่มองหยวนชิงหลิงด้วยแววตามืดมน “พระชายา เหตุใดไม่ยอมยุติเลิกรา? ไปโวยวายตระกูลฉู่กันสักรอบหรือเพคะ? ทะเลาะกันไปมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้น นี่ยิ่งไม่เพิ่มเรื่องให้คนเขาพูดกันหรือ? จำเป็นด้วยหรือเพคะ? ช่างมันเถิด ผ่านไปสักพัก คนข้างนอกพูดเบื่อแล้วก็หยุดพูดกันไปเอง”หยวนชิงหลิงกล่าวว่า “โม่โม่ ข้ารู้ว่าท่านทุกข์ใจ เรื่องนี้อธิบายไปก็ไร้ประโยชน์ แต่ว่าคนที่ปล่อยข่าวลือไปนั้นไม่ควรปล่อยไปโดยง่าย มิฉะนั้น ภายภาคหน้าจะยิ่งได้ใจ”โม่โม่ยังคงโบกมือ “ไม่ต้อง ๆ ช่างเถิดเพคะ ไม่ว่าใครพูดก็ตาม ล้วนเหมือนกัน ไม่ต้องขุดคุ้ยหรอกเพคะ หลังจากเริ่มมีเรื่อง ไม่รู้ว่าจะพูดจาไม่น่าฟังได้มากมายแค่ไหน”นางหยิบไม้กวาดมากวาดพื้นต่อ “พระชายาโปรดวางพระทัย บ่าวอายุมากแล้ว ผ่านประสบการณ์โชกโชนผ่านอันตรายมาเท่าไหร่? เรื่องข่าวลือไร้สาระนี่ ทำร้ายบ่าวไม่ได้หรอกเพคะ”หยวนชิงหลิงมองใบหน้าซีดขาวของนาง นางไม่ได้โกรธ เหมือนกับซากศพเดินได้ อดปวดใจไม่ได้จริง ๆ เนื่องจากโม่โม่ออกจากว
Latest chapter
