บททั้งหมดของ ใต้หล้าสยบรัก: บทที่ 541 - บทที่ 550

อวี่เหวินห่าวที่ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เขากอดนางเอาไว้ กอดนางไว้แน่นจนเกือบทำให้นางหายใจไม่ออก “เจ้าไม่โกรธแล้ว? ข้าพูดจาเหลวไหลอะไรออกไป เจ้าอย่าเก็บใส่ใจไปเลยนะ”กลิ่นเหล้าบนตัวเขาโชยออกมา ทำให้หยวนชิงหลิงมึนเมาเล็กน้อยนางดิ้นรนอยู่สักพักหนึ่งและไม่ได้ดิ้นต่อ นางทำตัวอ่อนอยู่ในอ้อมแขนเขา ลมหายใจจากร่างกายของเขาทำให้เรื่องราววุ่นในใจในคืนนี้สงบลงมาบ้างใบหน้านางฝังลงบนอกเสื้อของเขา นางรู้สึกแสบจมูกและอดร้องไห้ออกมาไม่ได้เมื่อรู้ว่านางร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมา อวี่เหวินห่าวแทบอยากจะตบหน้าตัวเองลงไปสักสองทีหลังจากที่ความโกรธคลายลงแล้ว เขาถึงรู้ว่าตัวเองพูดจาได้เลวระยำแค่ไหนเขาปล่อยนางและลูบหน้านาง นิ้วยกขึ้นปาดเช็ดน้ำตานางออกเบาๆ และพูดออกมาด้วยความเสียใจ “ขอโทษ ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่ควรพูดทำร้ายจิตใจเจ้า”ขอบตาของหยวนชิงหลิงบวมแดง ใบหน้าของนางซบลงกับฝ่ามือหยาบกรานของเขา “ข้าเองก็ผิด แต่ทว่าไม่ว่าพวกเราจะทะเลาะอะไรกัน คำพูดเหล่านั้นไม่ควรพูดเลยจริง ๆ มันทำร้ายกันเกินไปแล้ว”“ข้าสาบานจะไม่พูดอีก จะไม่พูดอีกแล้ว” อวี่เหวินห่าวกอดนาง ในจวนตอนที่บ่นระบายความโกรธให้เหลิ่งจิ้งเหยี

อวี่เหวินห่าวและหยวนชิงหลิงได้คืนดีกันแล้วอย่างไรก็ตาม ท่าทีของทั้งคู่ยังคงพูดได้ราวกลับกลืนไม่เข้าคายไม่ออก จึงตั้งใจเลี่ยงไม่พูดถึงเรื่องก่อนหน้านั้น แม้กระทั้งอวี่เหวินห่าวเองก็ไม่ได้ถามถึงขอทานขาเป๋หูหมิงคนนั้น ได้ยินว่าหยวนชิงหลิงให้หูหมิงอยู่ในจวน เขาแค่พยักหน้าเล็กน้อยเท่านั้นตอนเช้าเขากลับจากสำนักผู้ตรวจการ เขาหอมแก้มหยวนชิงหลิง “คืนนี้ข้าจะกลับมาไวหน่อย จะกินข้าวเป็นเพื่อนเจ้า”หยวนชิงหลิงเกาะแขนเสื้อเขา และลุกขึ้นจัดคอเสื้อให้เขา “ได้สิ”มองส่งเขาจนลับสายตาไปแล้ว หยวนชิงหลิงถอนหายใจออกมาเบา ๆเมื่อคืนวานเขานอนกอดนาง ไม่ปล่อยเลย แต่ว่าทุกคำพูดของเขาเต็มไปด้วยความระมัดระวัง กลัวจะทำให้นางขุ่นเคืองหรือทำให้นางเสียใจที่จริงนางไม่ชอบแบบนี้เลย นางรู้สึกว่าการพูดคุยโต้ตอบกันแบบเหมือนก่อนเหมาะกับพวกเขามากกว่าหลังจากได้พูดกันแล้ว นางรู้สึกได้ถึงความรักและความซาบซึ้งใจจากเขา เขาดูเหมือนจะห่วงใยนางเป็นอันมาก เมื่อคืนนางขยับตัวเขาก็รีบตื่นขึ้นมาดูนางบางทีหลักการหรือค่านิยมอะไรเหล่านั้น ไม่สำคัญอะไรเลยจริง ๆภายหลังหลีกเลี่ยงเรื่องพวกนี้ก็ดีนางเองพยายามลืมความกลัวเรื่องการ

หยวนชิงหลิงกล่าว “ข้าได้ให้พระชายาจี้ไปสืบหาหลักฐานแล้ว ถ้าได้ความว่าคนตระกูลฉู่เป็นคนแพร่ข่าวลืออกมา เรื่องนี้พวกเราไม่ปล่อยไปแน่”นางข้าหลวงสี่มองหยวนชิงหลิงด้วยแววตามืดมน “พระชายา เหตุใดไม่ยอมยุติเลิกรา? ไปโวยวายตระกูลฉู่กันสักรอบหรือเพคะ? ทะเลาะกันไปมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้น นี่ยิ่งไม่เพิ่มเรื่องให้คนเขาพูดกันหรือ? จำเป็นด้วยหรือเพคะ? ช่างมันเถิด ผ่านไปสักพัก คนข้างนอกพูดเบื่อแล้วก็หยุดพูดกันไปเอง”หยวนชิงหลิงกล่าวว่า “โม่โม่ ข้ารู้ว่าท่านทุกข์ใจ เรื่องนี้อธิบายไปก็ไร้ประโยชน์ แต่ว่าคนที่ปล่อยข่าวลือไปนั้นไม่ควรปล่อยไปโดยง่าย มิฉะนั้น ภายภาคหน้าจะยิ่งได้ใจ”โม่โม่ยังคงโบกมือ “ไม่ต้อง ๆ ช่างเถิดเพคะ ไม่ว่าใครพูดก็ตาม ล้วนเหมือนกัน ไม่ต้องขุดคุ้ยหรอกเพคะ หลังจากเริ่มมีเรื่อง ไม่รู้ว่าจะพูดจาไม่น่าฟังได้มากมายแค่ไหน”นางหยิบไม้กวาดมากวาดพื้นต่อ “พระชายาโปรดวางพระทัย บ่าวอายุมากแล้ว ผ่านประสบการณ์โชกโชนผ่านอันตรายมาเท่าไหร่? เรื่องข่าวลือไร้สาระนี่ ทำร้ายบ่าวไม่ได้หรอกเพคะ”หยวนชิงหลิงมองใบหน้าซีดขาวของนาง นางไม่ได้โกรธ เหมือนกับซากศพเดินได้ อดปวดใจไม่ได้จริง ๆ เนื่องจากโม่โม่ออกจากว

หยวนชิงหลิงกล่าว “ใครไปบอกมหาเสนาบดีฉู่กัน? ท่านหรือ?”อวี่เหวินห่าวหัวเราะและมองนาง “เจ้าไง!”“ข้า?” หยวนชิงหลิงตกใจ “แต่ไหนแต่ไรข้าไม่เคยพบเขามาก่อน คงไม่สามารถไปที่ตระกูลฉู่เพื่อเรื่องพวกนี้ได้”“ไม่ต้องไปที่ตระกูลฉู่ พรุ่งนี้เข้าเข้าวังไปถวายพระพรเสด็จปู่ พรุ่งนี้ทั้งเซียวเหยากงและมหาเสนาบดีฉู่ ก็ไปถวายพระพรเสด็จปู่เช่นกัน” อวี่เหวินห่าวกล่าว“ทำไมท่านถึงรู้?” หยวนชิงหลิงเอ่ยถามอวี่เหวินห่าวยิ้มและกล่าวว่า “พรุ่งนี้วันเกิดไท่ซ่างหวง”หยวนชิงหลิงตื่นตระหนกตกใจ “วันเกิด? ทำไมข้าไม่รู้? วันเกิดไม่มีงานเลี้ยงฉลองหรือ?”วันเกิดไท่ซ่างหวง นี่มันเรื่องใหญ่มากเลยนะ ทำไมมันเงียบเหลือเกิน?“ไม่ใช่วันเกิดจริง ๆ หรอก ตอนนั้นที่ทั้งสามคนไปออกศึกด้วยกัน ผ่านศึกในครั้งนั้น ไท่ซ่างหวงรอดพ้นจากความตายครั้งนั้นมาได้ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาจึงกำหนดให้วันนี้เป็นวันเกิดครั้งที่สอง ทุก ๆ ปีพวกเขาทั้งสามคนจะนัดรวมตัวอยู่ด้วยกัน” อวี่เหวินห่าวกล่าวหยวนชิงหลิงกล่าวด้วยความแปลกใจ “มีเรื่องแปลกแบบนี้ด้วย? น่าสนใจยิ่งนัก ที่จริงเดิมทีข้าเองก็ไม่เคยคาดคิดเลยว่าไท่ซ่างหวงและมหาเสนาบดีฉู่จะมีความสัมพันธ์

อาซื่อหนักแน่นมาก และเอ่ยว่า “ท่านอ๋องยืนพูดอยู่ตรงนั้น ท่านพูดมาเถอะ ข้าฟังอยู่ตรงนี้”อวี่เหวินห่าวหว่านเสน่ห์ล้มเหลว หลังจากนั้นเขาก็เก็บสีหน้าและแสดงท่าทางอบอุ่นอ่อนโยนออกมา “อาซื่อ เจ้ามาอยู่ข้างกายพระชายาอยู่นานแล้ว คิดถึงบ้านไหม? คิดถึงพี่สาวเจ้ารึเปล่า?”อาซื่อตกใจอยู่ครู่หนื่งและสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที นางกระทืบเท้ากล่าวทั้งน้ำตาว่า “ท่านอ๋อง อาซื่อทำอะไรผิดไป? ท่านถึงไล่อาซื่อไปหรือ?”พูดจบก็วิ่งหนีออกไปเลยอวี่เหวินห่าวงุนงง รู้สึกแค่ว่ามีลมพัดผ่านร่างไปและก็ไม่เห็นอาซื่อแล้วกลับถึงห้องได้ยินอาซื่อร้องไห้กับหยวนชิงหลิง “อาซื่อไม่สามารถอยู่เป็นเพื่อนพระชายาได้แล้ว ท่านอ๋องจะไล่อาซื่อไป”อวี่เหวินห่าวโกรธจนหน้าดำคร่ำเครียด “เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไรกัน? ข้าบอกตอนไหนว่าจะไล่เจ้าไป?”“งั้นท่านอ๋อง...” อาซื่อเช็ดน้ำตา “ทำไมท่านถึงถามว่าข้าคิดถึงคนในครอบครัวไหม?”อวี่เหวินห่าวตอบกลับอย่างอารมณ์ไม่ดีว่า “ข้าอยากจะเรียกให้เจ้าไปเชิญพระชายารองหยวนมาอยู่ที่นี่สักสองสามวัน พวกเจ้าพี่น้องจะได้อยู่ด้วยกัน”อาซื่อตกใจ ทันใดนั้นก็ยิ้มหน้าบานออกมา “งั้นดีมากเลยเพคะ พี่สาวต้องยินดีมากแน่