All Chapters of ใต้หล้าสยบรัก: Chapter 551 - Chapter 560

หยวนชิงหลิงอดไม่ได้ที่จะเปิดโปง "พวกเขากำลังดื่มเหล้ากันอยู่ในนั้น" ฉางกงกงกล่าวขึ้นอย่างจริงจังว่า "มันเป็นเรื่องที่สำคัญจริง ๆ พระชายาโปรดเสด็จไปเข้าเฝ้าไทเฮาก่อนเถอะพ่ะย่ะค่ะ" หยวนชิงหลิงรู้ว่าการดื่มนั้นไม่ได้มีความสลักสำคัญอะไรแต่ประตูใหญ่ปิดอยู่ นางจึงไม่สามารถเข้าไปได้จึงได้แต่กล่าว "เช่นนั้น ท่านไปทูลเสด็จปู่ว่าข้ามีเรื่องสำคัญที่จะกราบทูล ข้าจะไปเข้าเฝ้าไทเฮาแล้วจะรีบกลับมาทันที ขอให้ท่านผู้เฒ่าทั้งหลายอนุญาตให้ข้าเข้าไป" ฉางกงกงยิ้มและกล่าวว่า "พ่ะย่ะค่ะ! พระชายาท่านเสด็จไปก่อนเถอะวันนี้ไท่ซ่างหวงมีความสุขโปรดให้เขามีความสุขอีกสักครู่"หยวนชิงหลิงพยักหน้า แน่นอนว่าอีกสักครู่เรื่องที่เธอต้องการจะพูดจะต้องทำให้ไท่ซ่างหวงไม่พอใจเป็นแน่ ดังนั้นก็ให้พวกเขาดื่มให้มากอีกสักครู่เถอะเมื่อมาถึงที่ไทเฮาก็พบว่าเต๋อเฟยก็อยู่ที่นี่พอดี ไทเฮารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง นางดึงหยวนชิงหลิงเข้ามาสังเกตอย่างละเอียด ส่วนใหญ่แล้วจะมองที่ท้องเพียงแต่พอมองไปก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง "ท้องนี้โตขึ้นเร็วนักอีกทั้งดูแล้วก็กลม ๆ "เต๋อเฟยยิ้มพลางเอ่ยว่า "ไทเฮา กลม ๆ เช่นนี้ไม่ดีหรือเพคะ?"ไทเฮาหันกลับไป

หยวนชิงหลิงและหยวนหย่งอี้ไม่ได้นั่งอยู่ในตำหนักเต๋อซ่างนานนัก ก็กลับไปที่วังเฉียนคุนอีกครั้ง แต่จะทำอย่างไรได้เมื่อไท่ซ่างหวงและทั้งสามคนยังดื่มกันอย่างสนุกสนานสบายอกสบายใจอยู่ ประตูใหญ่ก็ปิดสนิทห้ามไม่ให้ผู้ใดรบกวนไม่มีทางเลือกหยวนชิงหลิงจึงไปเข้าเฝ้าเสียนเฟย และเข้าเฝ้าฮองเฮา แล้วก็เดินลงมาสุดท้ายก็ทำได้เพียงกลับไปรอที่ตำหนักเต๋อซ่าง แล้วให้ฉางกงกงรอไท่ซ่างหวงดื่มเสร็จ จึงให้คนไปแจ้งนางที่ตำหนักเต๋อซ่างผลก็คือครั้งนี้รอสักพักฉางกงกงก็ยังไม่มา แต่แล้วก็มีจดหมายด่วนจากอวี่เหวินห่าวมารออยู่นอกตำหนักเต๋อซ่างหยวนชิงหลิงได้ยินเช่นนั้นก็ได้ยินว่าเป็นจดหมายด่วนจากอวี่เหวินห่าว ก็รีบเรียกให้เข้ามาครู่ต่อมาอาซื่อก็วิ่งเข้ามาอย่างร้อนรน พอเข้าไปในตำหนักเต๋อซ่างแล้วก็ไม่ได้มีเวลามาคารวะ เต๋อเฟยก็ร้องไห้ออกมาทันที "พระชายา ท่านรีบกลับเถอะ นางข้าหลวงสี่ฆ่าตัวตายแล้ว!"คำพูดนี้ทําให้หยวนชิงหลิงตกใจจนแทบจะสิ้นสติ จึงรีบสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วใช้มืออีกข้างดึงแขนของหยวนหย่งอี้แล้วถามอาซื่อว่า "ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่?"อาซื่อร่ำไห้ขึ้น "ไม่ทราบเพคะ คนที่มารายงานเพียงบอกว่าเห็นอาเจียนเป็นเลือดเพ

กูกูกินยาพิษไม่รู้ว่านางกินยาพิษชนิดไหนลงไป เพราะหมอหลวงยังตรวจสอบไม่พบ ในห้องก็ไม่พบสิ่งใดหลงเหลืออยู่เลย หลังจากที่นางดื่มเหล้าพิษลงไปลงแล้ว นางยังสามารถไปล้างแก้วจนสะอาดได้อีกถึงแม้ว่าหมอหลวงเฉาจะให้ยาแก้พิษไปแล้ว แต่หลังจากกินยาแก้พิษลงไปแล้วสองเม็ด นางข้าหลวงสี่ก็ยังคงไม่มีชีวิตชีวาขึ้นแม้แต่น้อย มีเพียงลมหายใจที่รวยริน แต่ลมหายใจของนางก็เบาบางจนทำให้ผู้คนรู้สึกไม่สบายใจ ราวกับว่าในอีกชั่วพริบตาเดียวนางก็จะขาดใจหยวนชิงหลิงเดินเข้ามาเห็นทั่วทั้งร่างก็แทบจะอ่อนยวบลงทันที เธอฉวยโอกาสที่อวี่เหวินห่าวเข้ามาขวางหมอหลวงเฉา ในชั่วพริบตาหยิบกล่องยาออกมาเธอคุกเข่าลงข้างเตียงแล้วหยิบหูฟังออกมาฟังเสียงหัวใจเต้น หัวใจเต้นอ่อนมาก เธอใช้สองมือที่สั่นระริกค้นกล่องยาอยู่ครู่หนึ่ง แล้วหยิบยารักษาโรคกระเพาะ ลำไส้ออกมา เธอไม่สนใจว่าเป็นพิษชนิดใดที่กินเข้าไปให้นำออกมาก่อนแล้วค่อยว่ากันมหาเสนาบดีฉู่ก็เข้ามาแล้วเช่นกัน เขาลังเลอยู่หน้าประตูเช่นนั้นอยู่ชั่วครู่ แล้วจึงพุ่งตัวเข้ามาทันทีอวี่เหวินห่าวขวางเขาไว้ชั่วครู่ แล้วมองเขาแวบหนึ่งภายในใจอดตกใจไม่ได้ เขารู้จักมหาเสนาบดีฉู่มาหลายปี แต่ยังไ

คำพูดเหล่านี้ในเวลาเดียวกันก็ราวกับเป็นมีดนับไม่ถ้วนที่แทงเข้าไปในหัวใจของอวี่เหวินห่าวเขาเอื้อมมือไปกอดนางไว้ ในใจเจ็บปวดเกินกว่าจะรับไหว เขาหลับตาลงแทบจะสะกดกลั้นเลือดลมและน้ำตา ไม่ให้พรั่งพรูออกมาได้"ขอโทษ ข้าขอโทษ..." เสียงของเขาความเจ็บปวดและเสียใจอย่างมากหยวนชิงหลิงเบิกตากว้างนัยน์ตาเต็มไปด้วยความเสียใจเดิมทีความเมตตาต่อศัตรูก็คือคำพูดที่โหดร้ายต่อตนเอง เป็นคำพูดที่สมเหตุสมผลน่าเชื่อถือ นางเคยใจอ่อน เคยมีความเมตตา และครั้งหนึ่งเคยเป็นพระแม่มารี แต่ตอนนี้ทั้งหมดล้วนน่าขันไม่แพ้กันบ่าวรับใช้ของมหาเสนาบดีฉู่นำยามามากมายมาแล้วมหาเสนาบดีฉู่เทยาลงบนโต๊ะแล้วเลือกออกมาจากในนั้นสองสามขวด เปิดฝาแล้วเทยาออกมาทุกชนิด ทุกอย่างเขาล้วนกินก่อนหนึ่งเม็ดแล้วรอผลประมาณหนึ่งจิบถ้วยชาก่อนจะบดแล้วป้อนให้นางข้าหลวงสี่ หยวนชิงหลิงไม่ได้ห้ามเขา และหมอหลวงเองก็ไม่ได้ห้ามเขาเช่นกันภายในห้องนี้เขามีอำนาจที่จะรักษาและช่วยเหลือใด ๆ นางข้าหลวงสี่ก็ได้เขาไม่ได้เอ่ยอะไร และก็ไม่ได้ถามอะไรออกมาบนใบหน้าของเขาไม่มีสีหน้าของความเศร้าโศกและความกังวล เขาเหมือนท่อนไม้ทื่อ ๆ ท่อนหนึ่ง แต่ทั้งร่างขอ

หลังจากมหาเสนาบดีฉู่เข้าพบเสนาบดีเจียงหนิงแล้ว ก็ขอให้ถังหยางไปส่งเสนาบดีเจียงหนิงและภรรยากลับจวนพักรับรองจ่านด้วยตนเอง เขาเองก็ไม่ได้เข้าไปดูนางข้าหลวงสี่อีก พอได้ยินคําพูดของหยวนชิงหลิงเขาก็สบายใจแล้วหยวนชิงหลิงเข้าไปในห้องโถงหลักแล้วขวางเขาไว้ดวงตาของหยวนชิงหลิงยกขึ้น "มหาเสนาบดีฉู่ บางทีอาจจะไปสอบถามที่โรงน้ำชาเต๋อคังดู ข่าวลือที่แพร่สะพัดอยู่ภายนอกมีต้นกําเนิดมาจากโรงน้ำชาเต๋อคัง"มหาเสนาบดีฉู่มองนางเมื่อผ่านไปครู่ใหญ่ จึงคอยเอ่ยขึ้นช้า ๆ ว่า "อืม ขอบคุณพระชายามาก" เขาและเซียวเหยากงเดินออกไปยืนตระหง่านอยู่บนถนน เสื้อผ้าสีเขียวของเขาถูกลมพัดเส้นผมที่ขาวราวหิมะเกิดแสงส่องประกายระยิบระยับ ภายใต้แสงแดดอ่อน ๆ ยามรุ่งอรุณอากาศหนาวแล้วผู้คนที่สัญจรไปมาก็ใส่เสื้อผ้าตัวหนาเพิ่มเข้าไปเขาจูงม้าแล้วเดินช้า ๆ เซียวเหยากงเดินอยู่ข้างกายเขาอยากจะเอ่ยกับเขาสักสองสามประโยค แต่เขารู้สึกว่าสถานการณ์ตรงหน้าเหมือนกับช่วงเวลาตอนที่พวกเขาต่อสู้ทําสงครามในทะเลทรายอย่างหนัก พวกเขาทั้งหมดล้วนไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา เพราะบางทีสงครามครั้งนั้น ทุกคนต่างก็รู้ดีว่ามันเป็นการต่อสู้ที่ดูย่ำแย่ จนบางทีอาจจะ