LOGINShare
บทที่ 551
Related chapters
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 552
หยวนชิงหลิงอดไม่ได้ที่จะเปิดโปง "พวกเขากำลังดื่มเหล้ากันอยู่ในนั้น" ฉางกงกงกล่าวขึ้นอย่างจริงจังว่า "มันเป็นเรื่องที่สำคัญจริง ๆ พระชายาโปรดเสด็จไปเข้าเฝ้าไทเฮาก่อนเถอะพ่ะย่ะค่ะ" หยวนชิงหลิงรู้ว่าการดื่มนั้นไม่ได้มีความสลักสำคัญอะไรแต่ประตูใหญ่ปิดอยู่ นางจึงไม่สามารถเข้าไปได้จึงได้แต่กล่าว "เช่นนั้น ท่านไปทูลเสด็จปู่ว่าข้ามีเรื่องสำคัญที่จะกราบทูล ข้าจะไปเข้าเฝ้าไทเฮาแล้วจะรีบกลับมาทันที ขอให้ท่านผู้เฒ่าทั้งหลายอนุญาตให้ข้าเข้าไป" ฉางกงกงยิ้มและกล่าวว่า "พ่ะย่ะค่ะ! พระชายาท่านเสด็จไปก่อนเถอะวันนี้ไท่ซ่างหวงมีความสุขโปรดให้เขามีความสุขอีกสักครู่"หยวนชิงหลิงพยักหน้า แน่นอนว่าอีกสักครู่เรื่องที่เธอต้องการจะพูดจะต้องทำให้ไท่ซ่างหวงไม่พอใจเป็นแน่ ดังนั้นก็ให้พวกเขาดื่มให้มากอีกสักครู่เถอะเมื่อมาถึงที่ไทเฮาก็พบว่าเต๋อเฟยก็อยู่ที่นี่พอดี ไทเฮารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง นางดึงหยวนชิงหลิงเข้ามาสังเกตอย่างละเอียด ส่วนใหญ่แล้วจะมองที่ท้องเพียงแต่พอมองไปก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง "ท้องนี้โตขึ้นเร็วนักอีกทั้งดูแล้วก็กลม ๆ "เต๋อเฟยยิ้มพลางเอ่ยว่า "ไทเฮา กลม ๆ เช่นนี้ไม่ดีหรือเพคะ?"ไทเฮาหันกลับไป
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 553
เขาได้บทเรียนนี้มากี่ครั้งแล้ว? จะต้องให้สั่งสอนอีกกี่ครั้ง)จึงจะรู้ทันเด็กสาวตระกูลฉู่ผู้นั้นไม่มีอนาคต!หยวนหย่งอี้เอ่ยอย่างตรงไปตรงมาว่า "ก็คือเขาไม่ได้นอนกับหม่อมฉัน ตั้งแต่แต่งงานมาก็ไม่เคยมานอนที่ห้องหม่อมฉันเลยเพคะ" ไทเฮาไม่พอใจเล็กน้อย "เช่นนี่ได้รึ? ไม่ใช่ว่ามันเหมือนกับตอนเจ้าห้าไม่ใช่หรือ? แต่งงานมาปีหนึ่งแล้วแต่ไม่เคยร่วมหอ ยังไม่พออีกรึ? ข้าจะต้องพูดคุยกับเขา""ไม่ต้องพูดหรอกเพคะ หม่อมฉันไม่ได้ต้องการให้เขามานอนกับหม่อมฉัน นอนคนเดียวสบายมากเลยเพคะ" หยวนหย่งอี้รีบกล่าว ขณะที่กล่าวนางก็เหลือบไปมองหยวนชิงหลิง ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความปิติยินดี ดีจริง ๆ นางและพี่หญิงฉู่หวางต่างประสบชะตากรรมที่เหมือนกันหยวนชิงหลิงเห็นสายตาที่นางมองมาก็หัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก เด็กคนนี้ช่างแปลกประหลาดจริง ๆ!แต่ตอนนี้อ๋องฉีและหยวนหย่งอี้นั้นเหมือนตนเองกับเจ้าห้าในตอนนั้น เพราะในใจของเจ้าห้ามีเพียงฉู่หมิงชุ่ย และตอนนี้ในใจของอ๋องฉีก็มีเพียงฉู่หมิงชุ่ยเท่านั้นเป็นสองพี่น้องที่ตาบอดจริง ๆ!หยวนชิงหลิงนั่งต่อไปไม่ไว้แล้วจริง ๆ นางไม่สนใจหัวข้อเหล่านี้เลย นางเพียงแค่ต้องการพบมหาเสนาบดีฉ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 554
หยวนชิงหลิงและหยวนหย่งอี้ไม่ได้นั่งอยู่ในตำหนักเต๋อซ่างนานนัก ก็กลับไปที่วังเฉียนคุนอีกครั้ง แต่จะทำอย่างไรได้เมื่อไท่ซ่างหวงและทั้งสามคนยังดื่มกันอย่างสนุกสนานสบายอกสบายใจอยู่ ประตูใหญ่ก็ปิดสนิทห้ามไม่ให้ผู้ใดรบกวนไม่มีทางเลือกหยวนชิงหลิงจึงไปเข้าเฝ้าเสียนเฟย และเข้าเฝ้าฮองเฮา แล้วก็เดินลงมาสุดท้ายก็ทำได้เพียงกลับไปรอที่ตำหนักเต๋อซ่าง แล้วให้ฉางกงกงรอไท่ซ่างหวงดื่มเสร็จ จึงให้คนไปแจ้งนางที่ตำหนักเต๋อซ่างผลก็คือครั้งนี้รอสักพักฉางกงกงก็ยังไม่มา แต่แล้วก็มีจดหมายด่วนจากอวี่เหวินห่าวมารออยู่นอกตำหนักเต๋อซ่างหยวนชิงหลิงได้ยินเช่นนั้นก็ได้ยินว่าเป็นจดหมายด่วนจากอวี่เหวินห่าว ก็รีบเรียกให้เข้ามาครู่ต่อมาอาซื่อก็วิ่งเข้ามาอย่างร้อนรน พอเข้าไปในตำหนักเต๋อซ่างแล้วก็ไม่ได้มีเวลามาคารวะ เต๋อเฟยก็ร้องไห้ออกมาทันที "พระชายา ท่านรีบกลับเถอะ นางข้าหลวงสี่ฆ่าตัวตายแล้ว!"คำพูดนี้ทําให้หยวนชิงหลิงตกใจจนแทบจะสิ้นสติ จึงรีบสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วใช้มืออีกข้างดึงแขนของหยวนหย่งอี้แล้วถามอาซื่อว่า "ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่?"อาซื่อร่ำไห้ขึ้น "ไม่ทราบเพคะ คนที่มารายงานเพียงบอกว่าเห็นอาเจียนเป็นเลือดเพ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 555
ฉางกงกงรีบส่ายหน้าทันที "ไม่ ไม่พ่ะย่ะค่ะ พระชายายังสบายดี"มหาเสนาบดีฉู่เอ่ยขึ้น "ไท่ซ่างหวงท่านสงบใจลงหน่อย โปรดฟังเหล่าฉางพูดก่อนเถอะพ่ะย่ะค่ะ"ฉางกงกงกลับสะอึกสะอื้นจนพูดไม่ออกเต๋อเฟยจึงเดินไปข้างหน้า และย่อกายคำนับ "ไท่ซ่างหวง เป็นจวนอ๋องฉู่ที่สั่งให้คนมาแจ้งข่าวบอกว่า นางข้าหลวงสี่ฆ่าตัวตาย จึงเรียกให้พระชายากลับไปโดยด่วนเพคะ"มหาเสนาบดีฉู่ลุกขึ้นยืนทันที ลูกกระตาทั้งสองข้างแทบจะพุ่งออกมาจากศีรษะ ถามเสียงหลงว่า "เต๋อเฟยท่านว่าอะไรนะ? นางข้าหลวงสี่ฆ่าตัว? แล้วตอนนี้เป็นอย่างไร? ทำไมต้องฆ่าตัวตาย? เกิดอะไรขึ้นกับนาง? ใช่ว่าได้รับความคับข้องใจในจวนอ๋องหรือไม่?"เซียวเหยากงเอ่ย "ท่านฉู่ เจ้าสงบใจลงหน่อยแล้วฟังเต๋อเฟยพูดก่อน"มหาเสนาบดีฉู่ที่เคร่งขรึมมาตลอดหลายปี กลับถูกทำลายลงในวันนี้ ใบหน้าแทบจะบ้าคลั่ง "เต๋อเฟย ท่านบอกมา ท่านรีบบอกเร็วเข้า!"เต๋อเฟยสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเลือกประเด็นสำคัญ "ช่วงนี้ภายนอกมีข่าวลือเกี่ยวกับนางข้าหลวงสี่และมหาเสนาบดีในปีนั้นว่า นางข้าหลวงสี่ไร้ยางอาย ใช้ฐานะหัวหน้านางข้าหลวงข้างกายไท่ซ่างหวงเพื่อยั่วยวนมหาเสนาบดี แต่ถูกเสนาบดีรังเกียจจึงพยายามฆ่
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 556
กูกูกินยาพิษไม่รู้ว่านางกินยาพิษชนิดไหนลงไป เพราะหมอหลวงยังตรวจสอบไม่พบ ในห้องก็ไม่พบสิ่งใดหลงเหลืออยู่เลย หลังจากที่นางดื่มเหล้าพิษลงไปลงแล้ว นางยังสามารถไปล้างแก้วจนสะอาดได้อีกถึงแม้ว่าหมอหลวงเฉาจะให้ยาแก้พิษไปแล้ว แต่หลังจากกินยาแก้พิษลงไปแล้วสองเม็ด นางข้าหลวงสี่ก็ยังคงไม่มีชีวิตชีวาขึ้นแม้แต่น้อย มีเพียงลมหายใจที่รวยริน แต่ลมหายใจของนางก็เบาบางจนทำให้ผู้คนรู้สึกไม่สบายใจ ราวกับว่าในอีกชั่วพริบตาเดียวนางก็จะขาดใจหยวนชิงหลิงเดินเข้ามาเห็นทั่วทั้งร่างก็แทบจะอ่อนยวบลงทันที เธอฉวยโอกาสที่อวี่เหวินห่าวเข้ามาขวางหมอหลวงเฉา ในชั่วพริบตาหยิบกล่องยาออกมาเธอคุกเข่าลงข้างเตียงแล้วหยิบหูฟังออกมาฟังเสียงหัวใจเต้น หัวใจเต้นอ่อนมาก เธอใช้สองมือที่สั่นระริกค้นกล่องยาอยู่ครู่หนึ่ง แล้วหยิบยารักษาโรคกระเพาะ ลำไส้ออกมา เธอไม่สนใจว่าเป็นพิษชนิดใดที่กินเข้าไปให้นำออกมาก่อนแล้วค่อยว่ากันมหาเสนาบดีฉู่ก็เข้ามาแล้วเช่นกัน เขาลังเลอยู่หน้าประตูเช่นนั้นอยู่ชั่วครู่ แล้วจึงพุ่งตัวเข้ามาทันทีอวี่เหวินห่าวขวางเขาไว้ชั่วครู่ แล้วมองเขาแวบหนึ่งภายในใจอดตกใจไม่ได้ เขารู้จักมหาเสนาบดีฉู่มาหลายปี แต่ยังไ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 557
เขาตกใจตื่นขึ้นมาราวกับวิญญาณที่ถูกแผดเผาอย่างหนักเขาก้าวไปข้างหน้าและมองใบหน้าของนางความทรงจำยังไม่ทันได้หายไปจากหัวสมอง เมื่อมองหน้านางอีกครั้งก็พลันรู้สึกว่าวันเวลาล่วงเลยผ่านไปหลายสิบปีแล้วลมหายใจของนางแผ่วเบา และไม่เห็นหน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงข้อมือของนางโผล่ออกมาให้เห็นมันดูผอมมาก มือนี้เขาเคยกอบกุมไว้ในฝ่ามืออย่างมั่นคงในชีวิตนี้ของเขาสิ่งที่เสียใจมากที่สุดคือการปล่อยมือจากนางเขากอบกุมมันใหม่อีกครั้ง มือของนางเย็นเฉียบเป็นอย่างมากไม่มีความอบอุ่นเหมือนเมื่อก่อนอีกในใจของเขาเพียงแค่ช่วงเวลาสั้น ๆ แต่ราวกับติดอยู่ในฤดูหนาวมานานหลายสิบปีมันทำให้ทั่วทั้งร่างหนาวเหน็บ เขาเหลือบตาขึ้นเล็กน้อยเพื่อมองหยวนชิงหลิง "นางไม่มีชีวิตอยู่แล้ว ใช่หรือไม่?"เขาเตรียมใจในสิ่งที่เลวร้ายที่สุดไว้แล้ว แต่ใจของเขาก็ยังคงอดไม่ได้ที่จะสั่นไหวหยวนชิงหลิงเงยหน้าขึ้นแล้วเช็ดน้ำตา เมื่อครู่หลังจากที่เธอปฐมพยาบาลฉุกเฉินต่อเนื่องกัน ก็เหนื่อยล้าอย่างมากจึงอดไม่ได้ที่จะร้องไห้โฮออกมา"ไม่รู้ สถานการณ์ยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ข้าพยายามอย่างเต็มที่แล้วเพื่อทำให้พิษที่นางกินลงไปเจือจางลง แต่พิษได้เข้าไ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 558
คำพูดเหล่านี้ในเวลาเดียวกันก็ราวกับเป็นมีดนับไม่ถ้วนที่แทงเข้าไปในหัวใจของอวี่เหวินห่าวเขาเอื้อมมือไปกอดนางไว้ ในใจเจ็บปวดเกินกว่าจะรับไหว เขาหลับตาลงแทบจะสะกดกลั้นเลือดลมและน้ำตา ไม่ให้พรั่งพรูออกมาได้"ขอโทษ ข้าขอโทษ..." เสียงของเขาความเจ็บปวดและเสียใจอย่างมากหยวนชิงหลิงเบิกตากว้างนัยน์ตาเต็มไปด้วยความเสียใจเดิมทีความเมตตาต่อศัตรูก็คือคำพูดที่โหดร้ายต่อตนเอง เป็นคำพูดที่สมเหตุสมผลน่าเชื่อถือ นางเคยใจอ่อน เคยมีความเมตตา และครั้งหนึ่งเคยเป็นพระแม่มารี แต่ตอนนี้ทั้งหมดล้วนน่าขันไม่แพ้กันบ่าวรับใช้ของมหาเสนาบดีฉู่นำยามามากมายมาแล้วมหาเสนาบดีฉู่เทยาลงบนโต๊ะแล้วเลือกออกมาจากในนั้นสองสามขวด เปิดฝาแล้วเทยาออกมาทุกชนิด ทุกอย่างเขาล้วนกินก่อนหนึ่งเม็ดแล้วรอผลประมาณหนึ่งจิบถ้วยชาก่อนจะบดแล้วป้อนให้นางข้าหลวงสี่ หยวนชิงหลิงไม่ได้ห้ามเขา และหมอหลวงเองก็ไม่ได้ห้ามเขาเช่นกันภายในห้องนี้เขามีอำนาจที่จะรักษาและช่วยเหลือใด ๆ นางข้าหลวงสี่ก็ได้เขาไม่ได้เอ่ยอะไร และก็ไม่ได้ถามอะไรออกมาบนใบหน้าของเขาไม่มีสีหน้าของความเศร้าโศกและความกังวล เขาเหมือนท่อนไม้ทื่อ ๆ ท่อนหนึ่ง แต่ทั้งร่างขอ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 559
"เจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ เจ้าอายุมากแล้วทนไม่ได้แล้ว เจ้าคิดว่าเจ้ายังอ่อนเยาว์อยู่รึ?" เซียวเหยากงพยายามเกลี้ยกล่อม"ไม่ต้องรีบร้อน หาได้ยากนักที่ข้าจะสามารถมองนางเงียบ ๆ เช่นนี้ได้" เขาหันหน้าไปมองใบหน้าของนางข้าหลวงสี่แล้วยื่นมือไปเกี่ยวผมของนาง "คราวที่แล้วที่ข้าบังเอิญสัมผัสผมของนางเช่นนี้ ในตอนนั้นผมของนางยังไม่มีผมหงอก แต่ตอนนี้ล้วนขาวขึ้นไปมากแล้ว เหล่าเซียวเหยา พวกเราแก่แล้วจริง ๆ หลายสิ่งหลายอย่างที่คิดว่ายังรอต่อไปได้อีก แต่ความจริงแล้วไม่มีวันนั้นอีกแล้ว ”เซียวเหยากงรู้ว่าเขาเป็นทุกข์มาทั้งชีวิต ในบรรดาพวกเขาสามคน ท่านฉู่เป็นคนที่อดทนต่อความทุกข์และเก็บไว้ในใจได้มากที่สุด ยิ่งเป็นอารมณ์ที่ด้านชาและสิ่งที่ตัดสินแล้วก็จะไม่เปลี่ยนแปลงไปตลอดชีวิตคนภายนอกล้วนบอกว่าท่านฉู่มีความทะเยอทะยานเขาเห็นด้วย ใช่ ท่านฉู่มีความทะเยอทะยานแต่ความทะเยอทะยานของเขาไม่เคยอยู่เหนือตำแหน่งนั้นตอนที่หยวนชิงหลิงและอวี่เหวินห่าวมาถึง เมื่อเห็นผมทั้งศีรษะของมหาเสนาบดีฉู่ที่ขาวราวหิมะก็ตะลึงงันหากบอกว่าหยวนชิงหลิงเคยเคียดแค้นมหาเสนาบดีฉู่เพราะเรื่องของนางข้าหลวงสี่ แต่ตอนนี้ก็ไม่มีเป็นเช่นนั
Latest chapter
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1015
ซูยี่อยู่ในห้องของสุนัขป่าเช่นกัน เมื่อเห็นอวี่เหวินห่าวและหยวนชิงหลิงเข้ามา เขาพูดอย่างกังวล "องค์รัชทายาท พระชายา นายน้อยสุนัขป่าไม่กินอะไรเลย หาหมอหลวงดีไหมพ่ะย่ะค่ะ?"อวี่เหวินห่าวหัวเราะ "เขารักษาอาการป่วยของสุนัขป่าไม่ได้ จะพาเขาไปทำไม?"เขาดูสุนัขป่าน้อยสามตัวนอนอยู่บนเตียงเล็ก ร่างเล็ก ๆ ของพวกมันเบียดเสียดกัน ดูเซื่องซึม บางทีอาจเป็นเพราะพวกมันไม่ได้กินอะไรจึงดูอ่อนแอและซูบผอมเป็นพิเศษ อวี่เหวินห่าวพูดด้วยความประหลาดใจว่า "ผอมลงมากขนาดนี้เลยรึ? สุนัขป่าคงหิวมากแน่ ๆ""สุนัขป่าที่โตเต็มวัย เวลาหิวนั้นกินอาหารหนึ่งมื้อสามารถอยู่ได้นานถึงครึ่งเดือน ตอนนี้พวกมันยังเด็กและต้องกินเนื้อ" ซูยี่เลี้ยงสุนัขป่า และได้ศึกษาการเลี้ยงมามากมายอวี่เหวินห่าวหยิบหนึ่งในนั้นขึ้นมา เห็นสุนัขป่าหิมะตัวน้อยนอนนิ่งอยู่ในมือของเขาเหมือนก้อนสำลีเบาหวิวไม่มีน้ำหนัก "ตัวนี้ของใครกัน?""ของเสี่ยวลั่วหมี่" หยวนชิงหลิงกล่าว "ตัวเล็กที่สุดคือของเสี่ยวลั่วหมี่ ท่านดูสิแยกออกได้เลยเห็นไหม ของ เปาจื่อปากจะแหลมมาก ของทังหยวนก็หน้ากลมกว่า มันแปลกที่จะบอกว่าสุนัขป่าพวกนี้ ทั้งลักษณะนิสัยหรือรูปร่างหน้าตา พว
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1014
อวี่เหวินห่าวไม่ได้อธิบายอะไรแทนจิ้งถิง เขาแค่พูดว่า "เขาจะอยู่ในจวนสักพัก ดังนั้นเจ้าควรเปิดตาของเจ้าดูสิว่าเขาจริงใจหรือเสเเสร้ง เจ้าฉลาดมากขนาดนี้ ย่อมต้องดูออกอยู่แล้ว”หยวนชิงหลิงได้ยินถึงความไม่พอใจในน้ำเสียงของเขา ดูเหมือนว่าเขาใส่ใจมิตรภาพนี้จริง ๆหยวนชิงหลิงลองคิดดูแล้ว หลังจากใช้เวลาร่วมกับจวิ้นจู่มาสองสามวัน จวิ้นจู่ก็เป็นคนตรงไปตรงมาและเปิดเผย ดังนั้นนางคงไม่หาสามีที่มีจิตใจล้ำลึกซับซ้อนหรอกนางจึงขอโทษเขา "ข้าคิดมากไป ในอนาคตข้าจะไม่พูดอะไรแบบนี้อีก"อวี่เหวินห่าวเอื้อมมือไปเชยคางนาง และมองหน้านาง "เหล่าหยวน ข้าเองก็เห็นว่านิสัยของเจ้าช่างเถรตรงจริง ๆ แม้ว่าบางครั้งเจ้าจะดุร้าย เผด็จการ และไม่มีเหตุผล แต่ถ้าเจ้าทำอะไรผิด เจ้าจะต้องขอโทษอย่างแน่นอน เกรงว่าแม้จะเป็นคนรับใช้ก็ยังกล่าวคำขอโทษได้ เจ้านี่นิสัยดี ใช้ได้จริง ๆ"“ข้าเป็นคนไร้เหตุผลตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” หยวนชิงหลิงหัวเราะ “ท่านจะชมข้าก็ชมสิ ทำไมต้องดุกันก่อน”อวี่เหวินห่าวหัวเราะ "รางวัลและบทลงโทษต้องแยกให้ออกจากกันอย่างชัดเจน หากเจ้าทำสิ่งที่ถูกต้อง เจ้าควรได้รับคำชมเชย หากเจ้าทำอะไรผิด ก็ต้องบอกกล่าวตักเตือ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1013
เขากลับมาที่จวนอย่างไม่สบอารมณ์ หยวนชิงหลิงเห็นว่าเขาขมวดคิ้ว นางรู้ว่าเป็นเพราะเรื่องลงนามพันธมิตรอีกเป็นแน่ ดังนั้นนางจึงปลอบเขาอวี่เหวินห่าวพูดด้วยความโกรธ "เสด็จพ่อจงใจทำให้ข้าลำบาก จูกั๋วกงเห็นด้วยหรือไม่นั้นเป็นเรื่องสำคัญขนาดนั้นเลยรึอย่างไร?"หยวนชิงหลิงหัวเราะ "ท่านอยู่ในเกมและกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเกินไป จึงไม่เข้าใจความหมายของเสด็จพ่อ เสด็จพ่อต้องการให้ท่านเอาแรงสนับสนุนจากจูกั๋วกงมาให้ได้ ไม่ใช่แค่แรงสนับสนุนเรื่องนี้เท่านั้น แต่มันจะเป็นแรงสนับสนุนงานในอนาคตทั้งหมดของท่าน เพราะตอนนี้เขาเป็นคนที่สามารถปราบปรามตี้เว่ยหมิงอย่างออกหน้าได้ นั้นก็คือตัวเขาที่เป็นพ่อตา”อวี่เหวินห่าวตกตะลึงไปครู่หนึ่ง "เจ้าหมายความว่า เสด็จพ่อก็มองตี้เว่ยหมิงออกด้วยหรือ?"หยวนชิงหลิงยืนพิงเขา "เสด็จพ่อย่อมต้องรู้มากกว่าท่านอยู่แล้ว เหมือนที่ท่านเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ว่าพระองค์ลำเอียงเข้าข้างพี่ใหญ่เสมอ จริง ๆ แล้วพระองค์ทรงรู้อยู่แก่ใจ พระองค์แค่ให้โอกาสพี่ใหญ่เสมอ แต่เมื่อเจอโอกาสที่เหมาะสม ก็ควรจัดการไม่ใช่หรอกหรือ? ความคิดของพระองค์ชัดเจนอยู่แล้ว ดังนั้นจงทำตามที่พระองค์ต้องการเถอะ จัดก
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1012
พระชายาจี้พูดจบก็กลับไปนั่งลงบนเก้าอี้เก้าอี้ที่นางนั่งนั้นใหญ่มาก แต่นางผอมมากเนื่องจากป่วยมาเป็นเวลานาน เก้าอี้นั้นยังมีพื้นที่เหลืออีกมาก ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้นนั่งบนเก้าอี้กว้างตัวใหญ่ประจัญหน้ากับพวกขุนนางกว่าสิบคนที่อยู่ตรงนั้นแม่ทัพซุยไม่กล้าพูดอะไรอีกต่อไป ความโกรธบนใบหน้าของเขาก็ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัวคนที่เหลือก็เงียบและก้มหน้าเช่นกันพระชายาจี้รออยู่สักพัก ก่อนที่จะกล่าวอย่างใจเย็นว่า "องค์รัชทายาทคือผู้กำหนดชะตา ถ้าเจ้าปฏิบัติตามให้ดี เจ้าจะมีชีวิตอยู่อย่างมั่งคั่งและมั่งคั่งในภายภาคหน้า วันนี้ข้าพูดได้เพียงเท่านี้ ทุกคนไปเถอะ รักษาตัวด้วย"หลังจากพูดจบ นางก็ยืนขึ้น และเดินออกไปโดยเอามือไพล่หลัง แผ่นหลังบาง ๆ ของนางตั้งตรงดูยิ่งใหญ่ราวกับว่าสามารถแบกท้องฟ้าได้ครึ่งหนึ่งแรงสนับสนุนของอวี่เหวินห่าวสูงขึ้นเรื่อย ๆอย่างไรก็ตาม มีคน ๆ หนึ่งที่มีความคิดเห็นเป็นปฏิปักษ์อยู่เสมอ ถึงกับตำหนิเขาตรง ๆ ต่อหน้าท้องพระโรงทำให้บรรยากาศของวันนั้นแย่เป็นอย่างยิ่ง แม้แต่จักรพรรดิหมิงหยวนก็ยังกริ้วจนหน้าดำจูกั๋วกงคนนี้คือ จูหรูเพ่ย เป็นพ่อตาของตี้เว่ยหมิงเมื่อก่อน
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1011
มีแม่ทัพแซ่ซุยอยู่ที่นี่ ซึ่งเคยอยู่กับตี้เว่ยหมิงมาก่อน และตี้เว่ยหมิงได้ติดต่อเขาแล้ว เมื่อได้ยินสิ่งที่พระชายาจี้พูด เขาพูดอย่างเฉยเมยว่า "ข้อเสนอขององค์รัชทายาทที่จะจัดตั้งพันธมิตรกับต้าโจว ไม่ต่างอะไรไปกว่าการกระทำของคนขี้ขลาด คิดว่าด้วยการสนับสนุนของต้าโจว เป่ยถังของเราจะสามารถดำรงอยู่ได้อย่างสงบสุขรึ และเช่นกันด้วยวิธีนี้ เป่ยถังของเราจะต้องมองสีหน้าท่าทีของต้าโจวในทุก ๆ เรื่องงั้นหรือ? นี่คิดว่ามันคงไม่เหมาะกระมั่ง”พระชายาจี้มองเขา น้ำเสียงของนางเย็นชาเล็กน้อย “แม่ทัพซุย แม้ว่าข้าจะเป็นผู้หญิง แต่ข้าก็รู้ด้วยว่าสิ่งที่องค์รัชทายาทเสนอเป็นพันธมิตร มิใช่การยอมจำนน ทำไมเจ้าต้องสังเกตสีหน้าท่าทางต้าโจวทุกอย่างด้วย?”แม่ทัพซุยพูดอย่างแข็งกร้าว "พระชายาคงไม่เข้าใจสินะ? เมื่อพันธมิตรถูกจัดตั้งขึ้น ก็จะมีข้อจำกัดซึ่งกันและกัน ข้อจำกัดทางทหารไม่ใช่เรื่องที่ดี"พระชายาจี้ถึงกับขำ แววตาของนางดูเย็นชาขึ้นมา "จริงหรือ? แล้วทำไมข้าถึงได้ยินว่าสนธิสัญญานี้หมายถึงการไม่รุกรานกัน? หรือว่าแม่ทัพซุยมีความคิดที่จะรุกรานแคว้นอื่น"แม่ทัพซุยตกตะลึง "นี่...ข้าย่อมไม่มีอยู่แล้ว"“ในเมื่อไม่มี เจ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1010
หยวนชิงหลิงไม่สบายใจ อย่างไรก็ตาม เสี่ยวลั่วหมี่ยังมีไข้อยู่นางยิ้มและพูดว่า "เสด็จย่า พวกเขาอาจจะงอแง เกรงว่าจะทำให้พระองค์ทรงเหนื่อยได้เพคะ"ไทเฮาทรงมีสีพระพักตร์นิ่งเฉย และตรัสอย่างไม่พอใจว่า “เกรงว่าคนแก่อย่างข้าจะอ่อนล้า หรือไม่วางใจให้ข้าดูแลพวกเขากัน? กลัวว่าพวกเขาอยู่กับข้าแล้วจะดูแลไม่ดี ไม่มีนมให้กินอย่างนั้นรึ” หยวนชิงหลิงยิ้มและพูดว่า "ดูพระองค์พูดสิเพคะ พระองค์จะปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างเลวร้ายได้อย่างไร? พระองค์ออกจะรักเหมือนเป็นหัวแก้วหัวแหวน... "“บุ้ย ๆ ๆ หัวแก้วหัวแหวนอะไรกัน ไม่ใช่ลูกสาวสักหน่อย แต่เป็นทองคำต่างหาก ทองคำของข้า” ไทเฮาทรงตรัสแปลก ๆ ขณะอุ้มเสี่ยวลั่วหมี่ไว้นางเงยหน้าขึ้นและมองไปที่หยวนชิงหลิงและพูดอย่างเย็นชาว่า "อย่าพูดไร้สาระ แค่อยู่ในวังสักสองสามวัน ไว้หายดีแล้วค่อยให้เจ้ามารับไป หากยังกังวลใจ ให้ไปหาไท่ซ่างหวงให้รับรองให้เจ้าเถอะ”หยวนชิงหลิงได้ยินว่านางถึงกับยกไท่ซ่างหวงออกมาแบบนี้ นางจะกล้าปฏิเสธได้อย่างไร นางจึงจำใจต้องส่งลูกที่เพิ่งครบเดือนให้ห่างอกนางเท่านั้นอย่างไรก็ตาม เมื่อนึกถึงเรื่องการจัดตั้งโรงเรียนแพทย์ ทุกวันนี้นางก็แทบไม่มีเวลา
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1009
ในเมื่อเสด็จพ่อเห็นด้วย จะให้เขามาหารือกับเหล่าขุนนางเพื่อเรียกแรงสนับสนุน แล้วทำไมเขาต้องไปหาเสียงเห็นชอบด้วยจักรพรรดิหมิงหยวนมองเขาอย่างแฝงความนัย เขายังเด็กเกินไปจริง ๆ "ไปซะ"อวี่เหวินห่าวออกไปคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และทันใดนั้นก็ตระหนักได้ว่า มันยังเป็นความเคลื่อนไหวอันเฉียบแหลมของเสด็จพ่อ ที่ไม่ได้แสดงจุดยืนของพระองค์ออกมา และเฝ้าดูความเคลื่อนไหวของเหล่าขุนนางอย่างเงียบ ๆ หากพระองค์แสดงจุดยืนออกมา หลายคนจะเอียนเอียงคล้อยตามพระองค์ทันที ถ้าพระองค์ไม่พูดอะไร พระองค์ก็จะรู้ความคิดทุกคนจริง ๆ ว่าใครอยู่ข้างตี้เว่ยหมิงอย่างไรก็ตาม หลังจากที่เขาจากไป จักรพรรดิหมิงหยวนก็คิดว่าเรื่องนี้มีข้อดีมากมาย แต่ก็มีข้อเสียเล็ก ๆ น้อย ๆ ด้วยเช่นกัน เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้นักประวัติศาสตร์ในอนาคตเขียนส่งเดชให้เขาเป็นแพะรับบาป การแสร้งทำเป็นบีบบังคับให้ทำในสิ่งที่ไม่น่าทำได้น่าจะเป็นการดีกว่าเขากำลังกินหมานโถ่วและกังวลใจเกี่ยวกับเสี่ยวลั่วหมี่วันนี้เสี่ยวลั่วหมี่มีไข้ อันที่จริงไม่ใช่แค่เสี่ยวลั่วหมี่ แต่เด็กทั้งสามคนมีอาการไอเล็กน้อยเพียงแต่ร่างกายของเสี่ยวลั่วหมี่นั้นไม่ค่อยแข็งแรง เขาจึงมี
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1008
หลังจากเลิกว่าราชกิจแล้ว อวี่เหวินห่าวก็ไม่ย่อมไม่พอใจ ดังนั้นเขาจึงไปหอตำราหลวงหาจักรพรรดิหมิงหยวนจักรพรรดิหมิงหยวนมักจะกินอาหารเช้าหลังจากเลิกว่าราชกิจในยามเช้า มีโจ๊กและหมานโถ่วอยู่ในห้องทำงานของจักรพรรดิ หลังจากกินโจ๊กชามหนึ่ง ก็พูดอย่างเรียบเฉยว่า"เป็นเพราะความสัมพันธ์ระหว่าเจ้ากับแม่ทัพเฉินแห่งต้าโจว? ถึงเป็นเหตุผลให้เจ้าวิ่งเต้นขนาดนี้?”อวี่เหวินห่าวไม่ได้กินอาหารเช้าเช่นกัน และตอนนี้เขาหิวมาก เมื่อเห็นว่าเขาหยุดกินโจ๊กแล้ว เขาคิดว่าเขาไม่เอาหมานโถ่วแล้ว จึงเอื้อมมือไปหยิบหมานโถ่ว “ไม่ใช่พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อม..."จักรพรรดิหมิงหยวนหยิบตะเกียบขึ้นมาและชี้ไปที่เขา "วางลงซะ!"อวี่เหวินห่าวถึงกับอ้าปากค้าง เมื่อเห็นสายตาพ่อตัวเองเป็นประกายเช่นนั้น เขาแอบบ่นว่าขี้งกและวางหมานโถ่วกลับที่เดิมจักรพรรดิหมิงหยวนหยิบหมานโถ่วขึ้นมาเช็ด จากนั้นค่อย ๆ ปอกลอกเปลือกนอกออกและกินมัน โดยทิ้งอวี่เหวินห่าวที่อยู่ข้าง ๆอวี่เหวินห่าวพูดอย่างเศร้าใจ "กระหม่อมก็หิวเหมือนกัน เมื่อเช้านี้ตื่นมา แม่นมบอกว่าเสี่ยวลั่วหมี่ตัวร้อนเล็กน้อย กระหม่อมจึงรีบไปดูก่อน ไม่ได้สนใจที่จะกินอาหารเช้า"เมื่อได้ยินว
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1007
เขาพูดเสียงดังในท้องพระโรง "เป่ยโม่และเสียนเป่ยเป็นดั่งหมาป่าทะเยอทะยาน พวกเขาจับตามองเป่ยถังมานานแล้ว แต่เป็นเพราะทหารม้าที่แข็งแกร่งของเป่ยถั งและเหล่ายอดนักรบจึงขับไล่พวกเขากลับไปได้เป็นการชั่วคราว แต่ไม่มีอะไรมารับประกันได้ว่าพวกเขาจะไม่กลับมารุกรานอีกตอนนี้ต้าโจวได้พัฒนาอาวุธและรถออกศึกได้ หากทั้งสองแคว้นเป็นพันธมิตรกัน ต้าโจวสามารถช่วยเป่ยถังปรับปรุงอาวุธและยุทโทปกรณ์ ซึ่งสามารถเสริมสร้างการป้องกันทางทหารของเป่ยถังได้ และร่วมกับการพัฒนาเศรษฐกิจ นี่เป็นประโยชน์ระยะยาวสำหรับเป่ยถัง รัชทายาททรงมีพระวินิจฉัยที่ลึกซึ้ง นั่นเป็นผลดีต่อราษฏร และเขายังคิดถึงระยะยาวสำหรับเป่ยถัง ส่วนแม่ทัพตี้เว่ยหมิงที่เจตนาพูดจาให้คนอื่นตกใจนั้นก็มีส่วนต้องรับผิดชอบด้วย ว่าไปแล้วเป่ยถังไม่ได้ไปรุกรานโม่เป่ยกับเสียนเป่ย หากพวกเขาไปรุกรานต้าโจว มีหรือจะปล่อยเป่ยถังไว้? หรือถึงตอนนั้นต้องยกแคว้นให้เพื่อสงบศึกกัน? "ในตอนนั้นเป่ยถังพ่ายแพ้ให้กับเป่ยโม่ ถูกทหารสามหมื่นนายล้อมไว้ ในท้ายที่สุด แม่ทัพตี้เว่ยหมิงถูกส่งไปเจรจาสงบศึก ยกเมืองที่เป่ยโม่ต้องการถึงจะยอมถอยทัพนี่เป็นความอัปยศอดสูของเป่ยถังเสมอ และม
