บททั้งหมดของ ใต้หล้าสยบรัก: บทที่ 161 - บทที่ 170

“ท่านต้องการทำอะไร ปล่อยข้าลงไป!” หยวนชิงหลิงพยุงตัวเองและพูดอย่างโกรธเคือง ฮุ่ยติ่งโฮ่วมองเธอด้วยสายตารุกราน ราวกับว่าเธอเป็นอาหารของอสูร ความปรารถนาในดวงตามองแล้วไม่มีการปกปิดแต่อย่างใด มือใหญ่ ๆ บีบคางของเธออย่างแรง หยวนชิงหลิงเจ็บจนน้ำตาแทบไหล เมื่อนึกถึงความรุนแรงของบุคคลนี้ ในใจก็กังวลอย่างมาก มือของเขาคลายออกทันที สัมผัสตามใบหน้าของเธอขึ้นไป และทันใดนั้นมือข้างหนึ่งก็ดึงผ้าผูกหัวของเธอออก และผมของเธอก็สยายลงมา “ที่แท้เป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ นี่เอง” รอยยิ้มของเขาลึกขึ้น ริมฝีปากขยับเข้ามาใกล้ และน้ำเสียงของเขาพ่นไปบนใบหน้าของหยวนชิงหลิง ทำให้หยวนชิงหลิงแทบจะอาเจียน สมองของเธอพลิกผันอย่างรวดเร็ว คนมีความรุนแรง หากเผชิญกับการต่อต้าน มันจะปลุกเร้าปัจจัยรุนแรงในหัวใจของเขาให้มากขึ้น และเธอไม่อาจต้านทานได้ แต่จะทำอย่างไร? เธอไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำกลางถนน เขาไร้ยางอายแค่ไหน?คิดแค่อยากจะบินไปบนฟ้า แต่กลัวไม่มีใครหาเจอ ถึงแม้จะเจอ ก็นึกว่ามีคนที่อยู่ข้างหน้า ใครจะไปคิดว่าคนที่อยู่ข้างในรถม้าจะเป็นการลักพาตัวผู้หญิง? เธอปรับการหายใจ และค่อย ๆ ใจเย็นลง ก้าวถอยหลังเล็กน้อย วางม

ระหว่างทาง เธอค่อย ๆ สงบลง เริ่มคุยกับฮุ่ยติ่งโฮ่ว “เจ้าพาข้าขึ้นรถมาแบบนี้ ไม่อยากรู้ว่าข้าเป็นใครหรอกหรือ?” ฮุ่ยติ่งโฮ่วมองดูเธออย่างชั่วร้าย “ในเมื่อมีใจ จำเป็นต้องถามที่มาด้วยเหรอ?” หยวนชิงหลิงกล่าวว่า “ท่านคือฮุ่ยติ่งโฮ่ว ใช่ไหม?” ฮุ่ยติ่งโฮ่วไม่แปลกใจเลยที่นางจะรู้ แค่โน้มตัวเข้าไปใกล้นาง “กลัวเหรอ?” หน้าของเขาถูกบังคับอยู่ที่หน้า ในตาเต็มไปด้วยเปลวไฟที่ลุกโชกโชน เขาคิดว่าเป็นเปลวไฟที่สนุกเป็นพิเศษ และมุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย ดูไม่เหมือนหัวเราะเลย แต่กลับกลายเป็นเยาะเย้ย ดุร้ายและรุนแรง บุคคลนี้เต็มไปด้วยความรุนแรงทั่วร่างกายของเขาหยวนชิงหลิงไม่กลัวไม่เป็นความจริง แต่ริมฝีปากของเธอสั่นเล็กน้อย “กลัวสิ ท่านเข้าใกล้ขนาดนี้ ข้าก็ต้องกลัวอยู่แล้ว” เธอล้วงแขนเสื้อขึ้นโดยหวังว่าจะเปิดกล่องยาได้ แม้ว่าจะหยิบอะไรบางอย่างออกมาป้องกันตัวเองก็ตาม อย่างไรก็ตาม ฮุ่ยติ่งโฮ่วสังเกตเห็นแล้วว่ามือของเธอเกร็ง ๆ อย่างเย็นชา ยิ้มเยาะเย้ย คว้าข้อมือของเธอแล้วกระตุก หยวนชิงหลิงยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว และส่ายหน้าให้เขาด้วยรอยยิ้ม ฮุ่ยติ่งโฮ่วบีบคางของเธอและบังคับให้เธอเงยหน้าข

ฮุ่ยติ่งโฮ่วยิ้มอย่างเคร่งขรึม “เมื่อกลายเป็นคนของข้า ข้าก็จะบดกระดูกของนางให้เป็นเถ้าธุลี และจะไม่ทิ้งร่องรอยให้คนหาเจอแม้แต่นิดเดียว” คนสนิทเข้าใจ “ขอรับ งั้นรอท่านโฮ่วส่งพระชายาฉู่เข้าไปในอุโมงค์ลับก่อน แล้วค่อยปล่อยให้อ๋องฉู่เข้ามา”ฮุ่ยติ่งโฮ่วหยิบมีดพกขึ้นมาจากโต๊ะ เล่นกับมันสักหน่อย แล้วปักมีดพกลงบนโต๊ะทันที มีดพกไม่ได้แทงทะลุจนถึงด้ามมีด เขาพูดอย่างเย็นชาและลับ ๆ ว่า “เจ้าเด็กอวี่เหวินห่าวนั่น ข้าไม่ถูกชะตากับมันมานานแล้ว ไม่รู้ว่าฝ่าบาทคิดยังไง ถึงปล่อยให้มันรับตำแหน่งกษัตริย์แห่งจวนจิงจ้าว แต่ไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวล มันมีปัญญาขึ้นไปได้ แต่ไม่มีปัญญาในการรักษาตำแหน่งไว้ได้ คราวนี้ส่งผู้หญิงโง่เขลาคนนี้มาถึงที่หน้าประตูเอง ข้าจะใช้นางทำให้อวี่เหวินห่าวตกไปในขุมนรก หวนกลับไม่ได้ตลอดกาล” คนสนิทยิ้มเยาะเย้ย “ขอรับ ท่านโฮ่วก็จะสามารถลบล้างความอัปยศได้แล้ว” ฮุ่ยติ่งโฮ่วคิดถึงความอัปยศของวันนั้น และยังคงเกลียดอย่างเต็มอก “ในวันนั้นเขาเป็นเพียงผู้นำกองทัพที่อยู่ภายใต้บังคับบัญชาของข้า สถานะองค์ชายค้ำคอ ยังกล้าที่จะทุบตีข้าต่อหน้าบรรดาเหล่าทหาร ทำให้ข้าอับอายขายหน้าไปทั่วหล้า กระ

เธอเดินตามสาวใช้ออกไป พอออกจากลานบ้าน ก็ได้ยินเสียงสาวใช้อีกคนที่อยู่ข้างหลังเขา “นางทำร้ายท่านอ๋อง ไปจับตัวนางมาให้ได้” หยวนชิงหลิงได้ยินเสียงตะโกนของนางเพิ่งจะดังขึ้น ก็รู้ว่าเรื่องนี้ถูกเปิดเผยแล้ว และก่อนที่สาวใช้จะเคลื่อนไหว เธอรีบหยิบกรรไกรออกมาแล้วแทงหูของสาวใช้เธอแทงพลาดคนที่อยู่ข้างหลัง และนางสามารถต่อสู้กลับได้ในเวลาอันสั้น แต่การแทงหู และแทงเข้าที่แก้วหูของนางโดยตรง จะทำให้เกิดความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ซึ่งจะทำให้นางอุดหูโดยอัตโนมัติ โดยไม่ทันคำนึงถึงการต่อสู้ สาวใช้ร้องอย่างทรมาน หยวนชิงหลิงก็วิ่งหนีไป เสียงร้องของสาวใช้ทำให้องครักษ์ได้ยิน และเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นอย่างรวดเร็ว เธอตื่นตระหนกไม่รู้จะไปทางไหนจึงเข้าไปในบ้านข้าง ๆ เมื่อเข้าไปดูใกล้ ๆ เธอตกใจจนขาแข้งอ่อนไปหมด สุนัขดุร้ายไม่น้อยกว่า 20 ตัว เห่าอย่างดุเดือด สุนัขเหล่านี้หิวมาก ตาแดง มองดูก็รู้ว่าว่าเป็นสัตว์กินเนื้อ สุนัขที่กินเนื้อจะดุและมีความเชื่อฟังสูง ถ้าเจ้าของออกคำสั่งก็จะกัดศัตรูโดยตรง หยวนชิงหลิงพิงกำแพงและถอยกลับเบา ๆ พวกทหารวิ่งไล่ตามเธอจนเจอ “ทำร้ายท่านโฮ่ว แล้วคิดจะหนีงั้นเหรอ?” ชายในวัยสาม

หยวนชิงหลิงฟังแล้ว ในใจรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ถ้าเขาไปช่วยเธอที่จวนฮุ่ยติ่งโฮ่วจริง ๆ จะทำอย่างไร? นำคนจำนวนมากไป ดูเหมือนว่ากำลังจะไปค้นหาที่จวน ไม่รู้ว่ามีพระราชกระแสรับสั่งจากฝ่าบาทหรือไม่ ถ้าไม่มีพระราชกระแสรับสั่ง ไม่มีการสอบปากคำโดยไม่มีเหตุผล ถ้าตรวจแล้วไม่พบอะไร ฝ่าบาท ต้องถูกสอบสวนแน่ อวี่เหวินห่าวไม่ประมาทขนาดนั้นหรอกมั้ง? เธอก็ไม่กล้าเดินตามไป แค่นั่งยอง ๆ กับพื้น สงบสติอารมณ์ต่อไป หยวนชิงหลิงหนีไปได้ไม่นาน ฮุ่ยติ่งโฮ่วได้ตื่นขึ้นแล้ว มีหมออยู่ในจวน เมื่อเห็นอาการบาดเจ็บของเขา เลยส่ายหัว “ท่านโฮ่ว เกรงว่าจะไม่สามารถใช้สิ่งนั้นได้อีกต่อไป” ฮุ่ยติ่งโฮ่วค่อย ๆ หลับตาลง หายใจเข้าลึก ๆ และเมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก็เป็นสีแดงแล้ว โหดร้าย กระหายเลือด และชั่วร้ายดุจหมาจิ้งจอกที่ถูกขับไล่ไปสู่ทางตัน ความโกรธทำให้ใบหน้าของเขาซีด สีหน้าแดงกล่ำ หน้าก็เกือบจะบิด ๆ เบี้ยว ๆ คนสนิทก้าวไปข้างหน้า วันนี้เขารู้สึกเขินอายจริง ๆ และเสื้อผ้าของเขาถูกสุนัขกัดหลายที่ แต่โชคดีที่เขาไม่ได้รับบาดเจ็บ “ท่านโฮ่ว มีความจริงที่แปลกประหลาดอีกประการหนึ่ง เมื่อพระชายาฉู่หนีไป หมาป่าทั้งหม