All Chapters of ใต้หล้าสยบรัก: Chapter 141 - Chapter 150

หยวนชิงหลิงได้ยินเสียงและวิ่งออกไป แต่กลับเห็นถังหยางประคองอวี่เหวินห่าวเดินมา หัวและหน้าของเขาบวมอย่างรุนแรง เปลือกตาซ้ายถูกต่อย บวมจนตาปิด “ท่านโดนตัวต่อต่อยหรือ?” หยวนชิงหลิงมองดูใบหน้าที่บวมปูดของเขา กลั้นรอยยิ้มไว้และแสร้งทำเป็นสีหน้าสนใจ ฉางกงกงได้ยินการเคลื่อนไหวและเดินออกมาจากห้องโถง เมื่อเห็นอวี่เหวินห่าวสภาพเช่นนี้ เขาส่ายหัวและพูดว่า “ท่านอ๋อง บ่าวเตือนท่านแล้ว อย่าทำอะไรรังตัวต่อ ทำไมท่านถึงยังถูกต่อยอีก?” “ใครจะรู้ว่ามีรังตัวต่อ?” ปากของอวี่เหวินห่าวปวดจนเบี้ยวเลย ริมฝีปากของเขาดูเหมือนจะถูกต่อยด้วยความเจ็บปวดที่ร้อนแรง “ข้าบอกพระองค์แล้วไม่ใช่หรือ?” ฉางกงกงเดินผ่านไป “โอ้ เหล็กในมันร้ายแรงมาก ต้องส่งต่อหมอหลวง” หยวนชิงหลิงมองดูอย่างเย็นชา ความกังวลบนใบหน้าลดลง เขารู้ตั้งนานแล้วว่ามีตัวต่ออยู่ และจงใจให้ถังหยางไปตามเธอเพื่อเปลี่ยนที่กับเธอ จากนั้นตัวต่อก็เหมือนจะต่อยเธอ ผู้ชายคนนี้แย่จริง ๆ เลวมาก หยวนชิงหลิงกล่าวอย่างเบา ๆ “ไปหาหมอหลวงก็อีกเรื่องหนึ่ง แต่ยังไงท่านอ๋องก็ต้องรีบไปที่หอหนังสือหลวงให้เร็วที่สุด เรื่องทำความสะอาดจะเสียเวลาไม่ได้” “เจ้า ผู้หญิง

หยวนชิงหลิงเอาไม้กวาดวางบนไหล่ “ทำไมข้าต้องหุบปาก? ข้าต้องขอตัวไปก่อน ฉางกงกงบอกว่าเตรียมซุปถั่วเขียวไว้ ข้าไปดื่มซุปหวาน ๆ ก่อน ท่านก็ค่อย ๆ เป็นบ้าไป”พวกเขากลับกลายเป็นว่าไม่สามารถเข้ากันได้ดีจริง ๆ เมื่อก่อนช่างไร้เดียงสา อวี่เหวินห่าวถูกกู้ซือประคองเข้าไป หลังจากนอนลงก็ยังด่าไม่หยุด กู้ซือฟังไม่ได้อีกต่อไป “ท่านอ๋อง เกิดอะไรขึ้นกับท่าน? ทำไมท่านไม่สามารถไปกับพระชายาต่อไปได้ล่ะ” “กู้ซือ” อวี่เหวินห่าวทุบที่เตียงอย่างโกรธจัด “เจ้าไม่ได้ยินหรือว่าปากของนางร้ายกาจแค่ไหน? นางบอกว่าตาของข้าเหมือนก้นลิง”“ท่านอ๋อง ข้าถามพระองค์หน่อย พระองค์ทรงเกลียดพระชายาคนก่อนหรือเกลียดพระชายาคนปัจจุบัน?” กู้ซือยกมือถามอวี่เหวินห่าวพูดโดยไม่คิด “เกลียดเหมือนกัน” “เมื่อก่อนถ้าพูดถึงตอนทะเลาะกัน พระองค์ก็จะไม่สนใจนาง แต่ทำไมตอนนี้นางพูดประโยคหนึ่ง พระองค์ก็ทำให้เป็นปัญหา? เป็นนางที่เปลี่ยนไป หรือพระองค์เปลี่ยนไป?” กู้ซือถามกลับอวี่เหวินห่าวตกตะลึง ใช่ ทำไมถึงสนใจมากขนาดนี้ที่เกี่ยวกับทุกอย่างที่นางพูดตอนนี้? เรื่องที่นางเคยก่อ จะไม่เกลียดสิ่งที่นางทำแล้วหรือ? ไม่ว่ายังไงก็หยุดเกลียดไม่ได

“พระชายาบอกว่าจะพาไท่ซ่างหวงออกไปเดินเล่น ไท่ซ่างหวงก็ตกลง” เมื่อจักรพรรดิหมิงหยวนได้ยินรายงาน คิ้วเขาก็ผ่อนคลายออก ไท่ซ่างหวงไม่ยอมออกจากพระตำหนักเฉียนคุนมาเป็นเวลานานแล้ว ตอนนี้กลับยอมออกมา เป็นเรื่องที่น่ายินดีมาก ดูเหมือนว่าเสด็จพ่อจะพอใจกับหลานสะใภ้คนนี้มาก เจ้าห้าคนนี้ ไม่พิจารณาให้รอบคอบ แต่กลับได้แต่งงานกับคนที่มีค่า อากาศแจ่มใส ไท่ซ่างหวงถูกหยวนชิงหลิงประคอง เขาเอื้อมมือไปบังแสงแดดและถอนหายใจ “โลกนี้ยังคงสวยงาม” หยวนชิงหลิงยิ้มและกล่าวว่า “พระองค์ต้องออกมาเดินเล่นบ้าง ร่างกายของมนุษย์ก็เป็นเหมือนเครื่องจักร หากไม่ได้รับการบำรุงรักษา พวกอะไหล่ก็จะมีการเสื่อมสภาพ” ไท่ซ่างหวงได้ยินคำพูดแบบนี้ ก็ครุ่นคิด “ประโยคนี้ของเจ้า ข้าเคยได้ยิน” เมื่อหยวนชิงหลิงพูดประโยคนี้ ลืมตัวไปเล็กน้อย เมื่อฉุดคิดขึ้นมาได้คำพูดเหล่านั้นก็ออกจากปากไปแล้ว เก็บกลับมาไม่ได้ รู้สึกตกใจ เมื่อได้ยินไท่ซ่างหวงพูดว่า “ไท่ซ่างหวงเคยได้ยิน เคยได้ยิน?” “ใครเป็นคนพูดเพคะ?” ไท่ซ่างหวงหันกลับมาถามฉางกงกง ฉางกงกงส่ายหัว “บ่าวไม่เคยได้ยินคำพูดนี้มาก่อน” “ทำไมเจ้าจะไม่เคยได้ยิน? คำพูดนี้คุ้นเคยยิ

เธอรับรู้ได้ว่าสนมเสียนเฟยมีท่าทีที่เปลี่ยนไป ตอนนี้สนมเสียนเฟยและครอบครัวของนางไม่รู้จะจัดการยังไงเพราะไท่ซ่างหวงให้ความสำคัญกับเธออยู่นั้นไม่ได้หมายความว่าสถานการณ์ของเธอจะดีขึ้น ตระกูลฉู่หรือฉู่หมิงยิ่งต้องยิ่งระมัดระวังเธอขึ้นเป็นแน่อีกทั้งอวี่เหวินห่าวยังต้องเข้ารับตำแหน่งเจ้าเมืองซีอาน ซึ่งไม่ต่างจากการโยนหินก้อนเล็ก ๆก้อนหนึ่งลงในทะเลสาบที่เงียบสงบ น้ำในทะเลสาบเกิดแรงกระเพื่อมออกไป ทุกอย่างก็จะเริ่มวุ่นวายไม่ต่างจากน้ำในทะเลสาบจักรพรรด์หมิงหยวนทรงปฏิบัติกับอ๋องฉู่อย่างเย็นชามาตลอด ทุกคนล้วนรู้ดี ว่ากันตามจริงไม่มีทางที่จะได้รับมอบหมายหน้าที่สำคัญเช่นนี้แน่ดังนั้นจึงมีคนคาดเดากันไปว่า นี่เป็นพระประสงค์ของไท่ซ่างหวง วันนี้ไท่ซ่างหวงเดินเล่นที่ทะเลสาบคนที่เดินข้าง ๆ ที่เป็นโปรดปรานที่สุดก็คือเธอ เธอก็เป็นพระชายาฉู่ เพื่ออ๋องฉู่เธออาจจะพูดสักคำสองคำต่อหน้าไท่ซ่างหวง อ๋องฉู่ก็เลยกลายเป็นที่โปรดปรานขึ้นมาในสายตาฝ่าบาทถ้าให้พูด อ๋องฉู่เองก็อาจมีใจมักใหญ่ใฝ่สูงถึงตำแหน่งรัชทายาท?หยวนชิงหลิงนึกถึงอวี่เหวินห่าวตอนถูกลอบสังหารขึ้นมา เธอก็รู้สึกหวาดกลัวจนตัวสั่น“ช่วยข้าเกาหล

“เรื่องแต่งงานของเจ้าถูกจัดการแล้ว? ทำไมข้าไม่รู้” หยวนชิงหลิงตกใจมาก น้องเธอเพิ่งผ่านพิธีปักปิ่นมาเอง? ทำไมรีบเตรียมการแต่งงานเร็วขนาดนี้?“เทียบเวลาตกฟากของข้าก็ถูกส่งไปแล้ว”“คือใครกัน?” หยวนชิงหลิงถามหยวนชิงผิงตอบย่างเย็นชา “ฉู่ต้าโย่ว”“ฉู่ต้าโย่วคือใครกัน?”นางข้าหลวงสี่ที่อยู่ด้านข้างพูดขึ้นมาอย่างเรียบ ๆ “หลานชายของฉู่โซ่วฝู ตอนนี้อายุสามสิบกว่าแล้ว ภรรยาเสียชีวิตไปแล้วสามคน”“เจ้าเพิ่งอายุสิบห้า แต่งกับพ่อหม้ายภรรยาตายอายุสามสิบกว่า? ไร้เหตุผลสิ้นดี!” หยวนชิงหลิงได้ยินเช่นนั้นก็โมโหมาก จิ้งโฮ่วเสียสติไปแล้วรึไง ถึงทำลายลูกสาวตัวเองแบบนี้“ท่านพ่อพูดว่า เกินเอื้อมข้าแล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะอายุสามสิบ แต่ก็ได้รับบรรดาศักดิ์เป็น ฮุ่ยติ่งโฮ่ว สถานะมีเกียรติสูงส่งนัก”“แล้วยังไง?” หยวนชิงหลิงถาม“ไม่แล้วไง คงทำได้แค่ฟังและทำตามคำสั่งเท่านั้น” หยวนชิงผิงยังคงเยือกเย็น นางเพิ่งอายุสิบห้า นางล้วนเห็นมามาก เรื่องการแต่งงานของนาง นางไม่มีสิทธิ์คัดค้านเลยหยวนชิงหลิงถามนางข้าหลวงสี่ “ฮุ่ยติ่งโฮ่วเป็นคนยังไง?”นางข้าหลวงสี่ตอบเธอ “พระชายาถามท่านอ๋องก็ได้เพคะ ท่านอ๋องไปออกศึกตั้งแต