บททั้งหมดของ ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!: บทที่ 1071 - บทที่ 1080

มือเจย์วางอยู่บนคีย์บอร์ดค้างชั่วครู่ ความรู้สึกรักใคร่ท่วมท้นขึ้นมาในดวงตาเขา และในที่สุดก็แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอบอุ่นที่คงค้างอยู่บนใบหน้า‘จับมืออยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่าเหรอ?’ นั่นแหละคือสิ่งที่เขาปรารถนาเขารู้สึกหวั่นไหวไปกับคำสารภาพของแองเจลีนมากเสียจนอยากจะลืมทุกอย่างไปเสียแล้วรับรักจากเธออยู่รอมร่อแต่แรงใจที่แข็งกล้าก็ยังคงยั้งความปรารถนาของเขาไว้ได้เพราะว่าอาการความจำเสื่อมทำให้ชีวิตของเขาไม่สมบูรณ์ เขาไม่รู้ว่าก่อนที่จะเสียความทรงจำไปนั้นตัวเขาเป็นใคร แล้วหากว่า เขามีภรรยาและลูกอยู่แล้วเล่า เขาจะรับความรักจากแองเจลีนมาง่าย ๆ ได้อย่างไร?เมื่อเห็นว่าเจย์ไม่ตอบอะไรเธอกลับ เซย์นก็บอกแองเจลีนพร้อมแววตาเหยียดหยาม “พี่บอกเธอแล้ว ถึงเรื่องที่เธออ่านมาจากหนังสือมันจะฟังดูดีแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะใช้ได้ผลเสมอไปนะ”แองเจลีนเดินคอตกอย่างผิดหวังและจากไปเมื่อเธอกลับไปที่ห้องประธาน มีมี่ก็โผล่หัวเข้ามาพร้อมสีหน้าอยากรู้อยากเห็น “ท่านประธานเซเวียร์ ยามข้างล่างโทรมาหาดิฉันค่ะ บอกว่ามาริลินมาอุ้มเด็กยืนอยู่ข้างล่างแล้วร้องขอจะพบคุณ เราควรปล่อยให้เธอเข้ามาไหมคะ?”แองเจลีนหรี่ดวงตาสวยกระจ่างข

สีหน้าเปี่ยมโทสะของแองเจลีนแปรเปลี่ยนเป็นความเศร้า “เธอรู้ไหมมาริลิน ว่าฉันเป็นใคร?”มาริลินมองเธออย่างแปลกใจ “คุณเป็นประธานของแกรนด์เอเซียไม่ใช่เหรอ?”แองเจลีนตอบ “ไม่ใช่ ฉันคือภรรยาของเบ็น”มาริลินรู้สึกโง่งม ข้อแก้ตัวข้ออ้างต่าง ๆ ที่คิดไว้พังไม่เป็นท่า เธอส่ายหน้าอย่างแรงไม่ยอมรับความจริง “ไม่จริงหรอก ไม่มีทางเป็นเรื่องจริง”จากนั้นเธอก็มองแองเจลีน “ฉันรู้ว่าคุณชอบเบ็น คุณก็เลยโกหกเพื่อให้ได้ครองเขา”แองเจลีนแค่นเสียง “เธอคิดว่าฉันเหมือนเธอเหรอ? มาริลิน ออเบิร์จ ฉันให้ทางเลือกเธอสองทางนะ ทางแรกยอมมอบตัวซะ ในข้อหาที่หลอกให้เบ็นแต่งงานด้วยและกักขังหน่วงเหนี่ยวเขาไว้สามปี นี่ไม่ใช่ข้อหาเบา ๆ หรอกนะ”มาริลินหน้าซีดด้วยความกลัว “ไม่นะ ไม่ ฉันไม่ได้หลอกให้เขามาแต่งงานด้วย ฉันช่วยเขาด้วยความเมตตาสงสาร ฉันทำไปด้วยความบริสุทธิ์ใจ”แองเจลีนเล่นเครื่องบันทึกเสียงโทรศัพท์และมีเสียงมาริลินดังขึ้น“ฉันไม่ได้หลอกให้เขามาแต่งงานนะ เขาเต็มใจจะอยู่เคียงข้างเป็นสามีฉันและมีลูกด้วยกัน”แองเจลีนพูด “ฉันบันทึกทุกอย่างที่เธอพูดเมื่อกี้เอาไว้หมดแล้ว ถ้าหากว่าอยากแก้ตัวก็ทำต่อหน้าศาลแล้วกัน ฉันไม่

แองเจลีนตอบ “นายไม่มีสิทธิ์มาตัดสินใจว่าอะไรคุ้มหรือไม่คุ้ม ฉันเท่านั้นที่มีสิทธิ์ตัดสินใจ”เจย์พยักหน้า “ทำอย่างที่คุณต้องการแล้วกัน”จากนั้นเขาก็หันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็วแองเจลีนนั่งมึนไปเลย…“ทำอย่างที่คุณต้องการแล้วกันเหรอ? นี่มันหมายความว่ายังไงกันแน่?”หรือ… เขาบอกใบ้ว่า เธอตามรุกจีบเขาได้แล้วอย่างนั้นเหรอ?“เย้!” แองเจลีนโห่ร้องดีใจเมื่อเจย์กลับมาบ้านหลังเลิกงาน มาริลินก็นั่งเงียบ ๆ อยู่ที่โซฟา เมื่อเธอมองเห็นเจย์ดวงตาของเธอก็มีอารมณ์หลากหลายทั้งความคาดหวัง ความลังเลและความไม่ยินยอม“คุณยังอยู่ที่นี่อีกเหรอ?”มาริลินรู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่า“ประธานเซเวียร์บอกคุณหมดแล้วเหรอ?” เธอถามเสียงสั่นเจย์พยักหน้าเขาเมินเธอและเดินตรงเข้าห้องไปมาริลินแอบกัดริมฝีปาก แองเจลีนพูดถูก เขาดูเกลียดเธอมากจริง ๆแต่เธอไม่อยากเชื่อว่านี่คือเบ็นคนเดียวกับที่เคยอ่อนโยน นุ่มนวลกับเธอสมัยที่อยู่ที่หมู่บ้านชาวประมงเธอลุกจากโซฟาและตรงไปหาเจย์“ฉันจะไปแล้วค่ะเบ็น คุณมีอะไรจะพูดกับฉันไหม?”เจย์ชะงักไปเล็กน้อยก่อนนี้เขาตั้งใจจะบอกมาริลินว่า เขาจะตอบแทนเรื่องที่เธอเคยช่วยเขาไว้แต่แองเ

”คุณแม่หนูไปไหนล่ะ?” เจย์ถามอย่างสงสัย“คุณแม่ไม่อยู่บ้านค่ะ” เซ็ตตี้น้อยตอบด้วยท่าทางน่าสงสาร“มาสิ ฉันจะทำอะไรให้หนูกินเอง” เจย์จับมือเซ็ตตี้และเดินลงมาชั้นล่างแต่ว่า…เจย์หยุดเดินเมื่อเขาผ่านห้องกระจกบริเวณระเบียงสวนด้วยดวงตาคมดุจเหยี่ยวของเขา เขามองทะลุเข้าไปในห้องกระจกและเห็นกล้องดูดาววางอยู่โดยหันไปทางบ้านของเขา“นั่นอะไรน่ะ?” เขาถามอย่างสงสัยโชคยังดีที่เขาคิดว่าแม่ของเซ็ตตี้น้อยนั้นตาบอด ไม่อย่างงั้นเขาคงจะคิดอะไรไปเลยเถิดใหญ่โตเซ็ตตี้น้อยอธิบายอาย ๆ “นั่นกล้องของป้าหนูเองค่ะ”พ่อจะรู้ไม่ได้ว่ากล้องนั้นเป็นของแม่ เขาต้องฉุนขาดแน่นอนถ้ารู้ว่าแม่คอยเฝ้าสอดส่องเขาอยู่แบบนั้นเส้นประสาทที่ผ่อนคลายไปแล้วของเจย์ตึงเขม็งขึ้นมาทันที “แองเจลีน เซเวียร์เหรอ?”เซ็ตตี้หัวเราะอย่างไม่เป็นธรรมชาติ “ค่ะ”ใบหน้าหล่อเหลาของเจย์มืดครึ้ม ในที่สุดเขาก็รู้ว่าทำไมแองเจลีนถึงได้พูดว่าเขาเอาแต่สนใจเรื่องอย่างว่าแถมเธอยังกังวลว่า เขาจะติดโรคไวรัสตับมาอีกนี่เธอคอยแอบดูเขาอย่างนั้นเหรอ?แต่เพราะว่าการมาสติแตกต่อหน้าเด็กเป็นเรื่องที่ไม่เหมาะสมเท่าไรนัก เจย์จึงได้แต่กดข่มโทสะไว้แล้วพูดเบา

แองเจลีนรู้สึกห่อเหี่ยวมากส่วนเซ็ตตี้น้อยนั้นกลับคึกคักเป็นที่สุดเซ็ตตี้น้อยตื่นเต้นดีใจ บอกเรื่องน่าปลื้มของเธอที่ว่า คุณพ่อนั้นกระโดดข้ามระเบียงมากอดเธอไว้“คุณแม่คะ ทั้ง ๆ ที่คุณพ่อไม่รู้ว่าหนูเป็นลูกสาวคุณพ่อแต่หนูก็บอกได้ว่า คุณพ่อรักหนูมากเลย วันนี้ตอนหนูวิ่งไปหาคุณพ่อ คุณพ่อกลัวว่าหนูจะตกจากระเบียงจนกระโดดข้ามมาหาหนูเร็วเหมือนพายุเลย คุณพ่อกระโดดข้ามช่องว่างกว้าง ๆ นั่นไม่ลังเลสักนิด เกือบทำให้หนูตกใจตายเลยล่ะค่ะ”เซ็ตตี้น้อยตบหน้าอกตัวเอง ความกลัวยังค้างอยู่ในใจแองเจลีนตะลึงไป“คุณแม่คะ” เซ็ตตี้น้อยเรียกเธออีกสองสามครั้ง ก่อนจะเรียกสติของแองเจลีนกลับมาได้ตอนนั้นเองดวงตาของเธอก็เริ่มแดง เธอพูดด้วยเสียงสะอื้น “คุณพ่อเขารักหนูนะเซ็ตตี้น้อย เขารักลูก ๆ ทุกคน”แองเจลีนสูดจมูก จากนั้นก็ร้องไห้อย่างกลั้นไม่อยู่ “คุณแม่รู้สึกสงสารพ่อของลูก แม่ยังหาร็อบบี้ไม่เจอแถมยังไม่ได้ข่าวเรื่องเจนส์อีก ถ้าพ่อรู้ว่าแม่ทิ้งลูกอีกสองคนไว้ ไม่รู้ว่าเขาจะใจสลายแค่ไหน”เซ็ตตี้น้อยกอดแม่ของเธออย่างอ่อนโยน “อย่างร้องเลยนะคะ คุณแม่พยายามทำเต็มที่แล้ว อย่าตำหนิตัวเองเลย”น้ำตาแองเจลีนไหลพรากไม