บทที่ 1080

”เล่นหมอนี่เลย”

พอพูดจบ เด็กชายคนหนึ่งก็เดินเท้าเอวเข้ามาหาเจนสัน

“ลุกขึ้นมาเจนสัน ฉันอยากจะสู้ตัวต่อตัวกับนาย”

“ฉันขอปฏิเสธ” เจนสันตอบอย่างเย็นชา พร้อมปรายตามองเด็กคนนั้นอย่างเสียไม่ได้

“นี่ มองตาหมอนี่สิ นี่นายกำลังดูถูกฉันอยู่ใช่ไหม?” นักเรียนคนนั้นหันกลับไปถามเพื่อนด้วยความไม่แน่ใจ

“ให้พูดตามตรง ไอ้ขยะไร้ประโยชน์นี่ไม่น่าจะมีสายตาคมกล้าแบบนั้นนะ แต่ก็ใช่เลยหัวหน้า หมอนี่มองเหยียดนายเมื่อกี้”

“หึ ๆ เจนสัน นายคงอยากหาเรื่องตายมากสินะ รู้ตัวใช่ไหม?” พร้อมคำพูดนั้น เด็กชายยกเท้าขึ้นโดยไม่บอกกล่าวและเล็งเข้าที่ก้านคอของเจนสัน

ลูกเตะของเขารวดเร็วรุนแรง พุ่งเขาหาเจนสันไวราวแสง

“อ๊ากกกก!”

ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องอย่างเจ็บปวดดังก้อง

เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้อง กลุ่มเพื่อนของเด็กชายคนนั้นที่ตอนแรกพากันยิ้มเยาะ ต่างก็อ้าปากค้าง และพากันหน้าซีดเผือดเหมือนเห็นผี

เจนสันยังไม่ขยับตัวเลยสักนิด

ขาของเด็กเกเรคนนั้นข้อต่อหลุด และตัวเขายังลอยค้างในอากาศเหมือนอยู่บนชิงช้า

“เกิดอะไรขึ้น หัวหน้า?”

นักเรียนสองสามคนรีบเข้ามาช่วยหัวหน้า

“พวกนายไม่เห็นเหรอ? หมอนี่มีผู้ช่วย”

“ผู้ช่วยเหรอ? ไหนล่ะ?”