All Chapters of ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!: Chapter 1081 - Chapter 1090

สายตาเจนสันเลื่อนไปมองที่มือวิทนีย์ “เอามือออกไป” เขาสั่งเสียงเย็นวิทนีย์กลับยิ่งจับแน่นไม่ปล่อยและยิ้มให้เขาจนตาหยี “ฉันมีอะไรจะบอกนาย เจนส์น้อย”“งั้นก็บอกมา” เจนสันดูหมดความอดทนแววยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏในตาของวิทนีย์ เธอยืนเขย่งเท้าและทาบริมฝีปากนุ่มนวลของเธอบนริมฝีปากเจนสันรวดเร็วปานสายฟ้าแล่บ เจนสันจ้องเธอด้วยตาขุ่นมัวและเกรี้ยวกราดเธอรู้สึกเหมือนเด็กที่ทำความผิด วิทนีย์เริ่มที่จะหน้าแดงด้วยความอาย “ฉันชอบนาย เจนสัน”เจนสันเช็ดริมฝีปากของตนที่เพิ่งโดนเธอจูบไปอย่างรังเกียจและฉุนขาด “เธอบ้าเหรอไง?”“ใช่ฉันบ้า ฉันชอบนายจนจะเป็นบ้าแล้วนี่ไง” วิทนีย์ยิ้มกริ่ม“เธอกินอะไรเข้าไปถึงได้แก่แดดแบบนี้เนี่ย?” เขาถามอย่างอารมณ์เสีย“ฉันคิดเรื่องนี้มาแล้วเจนส์ ฉันรู้ว่าเราสองคนยังเด็กมากและฉันก็อยากรอให้นายโตกว่านี้อีกหน่อยถึงจะสารภาพรักกับเธอ แต่ตอนนี้นายค่อย ๆ สูงขึ้น พวกสาว ๆ ในโรงเรียนก็เริ่มชอบนายเยอะขึ้นเรื่อย ๆ ฉันก็เลยรู้สึกว่า คงไม่ได้การแล้ว”หลังหยุดไปครู่หนึ่ง วิทนีย์ก็กัดฟันเสี่ยงดวงพูดว่า “ฉันก็เลยตัดสินใจที่จะจูบประทับตราจองไว้ ตอนนี้พอเราจูบกันแล้ว นายก็เป็นของฉัน พอนาย

”เจนสัน” จู่ ๆ ครูสอนวิชาศิลปะการต่อสู้ก็เรียกเจนสันเจนสันหันกลับไปครูบอกว่า “เธอไม่เคยเข้าร่วมในการประลองเลย แบบนี้มันก็ไม่ช่วยพัฒนาทักษะการต่อสู้ของเธอนะ วันนี้วิทนีย์จะออกจากชั้นศิลปะการต่อสู้แล้ว เธออยากมาประลองกับวิทนีย์ไหม? ถ้าเธอพลาดโอกาสนี้ไป ก็คงไม่ได้เจอคู่ต่อสู้เก่ง ๆ แบบวิทนีย์อีกแล้วนะ”เจนสันชำเลืองมองวิทนีย์ชั่วแว่บ วิทนีย์ยังคงนั่งทับอยู่บนหลังของเด็กหนุ่มคนนั้น เมื่อเธอเห็นว่าเจนสันมองเธอ วิทนีย์ก็รู้สึกเหมือนมีสปริงดีดเธอให้ตัวลอยขึ้นไปในอากาศเมื่อก่อนเธอไม่รู้ว่าเจนสันชอบเด็กผู้หญิงแบบไหน เธอแค่รู้ว่าต้องปกป้องเขา คุยกับเขา และทำให้เขามีความสุขแต่ตอนนี้เธอรู้แล้ว แม้ว่าเจนสันจะยังเด็กแต่เขากลับมีรสนิยมที่อนุรักษนิยมและออกจะเชยเขาชอบสาวอ่อนโยนที่สงบเสงี่ยมเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้วิทนีย์ตัดสินใจที่จะเปลี่ยนตัวเองเป็นผู้หญิงแบบที่เจนสันชอบเมื่อรู้ว่าเจนสันเป็นผู้ชายเงียบขรึมที่ไม่ชอบการต่อสู้ วิทนีย์ก็ไม่อยากทำให้เขาลำบากใจ เธอเลยช่วยให้เขาหลุดจากสถานการณ์น่ากระอักกระอ่วนด้วยการพูดพร้อมรอยยิ้มว่า “หนูว่าเจนส์น้อยไม่จำเป็นต้องมาสู้กับหนูหรอกค่ะครู ถ้าเขาอย

”เจนสัน!”เสียงดังปานนางสิงห์ของวิทนีย์ดังก้องไปทั่วบริเวณหอพักนักเรียน“ออกมาเลยนะ เจ้ามารร้าย”เจนสันนั่งอยู่เงียบ ๆ ที่ม้านั่งริมหน้าต่างของห้องในหอพักแบบธรรมดา มีขาตั้งวาดรูปวางอยู่ด้านหน้าเขาเจนสันมองไปยังรูปผู้หญิงที่สวยงามและอ่อนโยนในรูปด้วยดวงตาเอ่อคลอวิทนีย์บุกตะลุยเข้ามา ก่อนยืนเท้าเอวและกระทืบเท้าเดินเข้ามาหาเจนสัน “นายทำเรื่องที่เลวร้ายมากเลยนะ เจ้ามารร้าย”เจนสันเงยหน้ามองดูเธอ ท่ามกลางแสงอาทิตย์วิทนีย์เห็นว่าดวงตาสวยมีเสน่ห์ของเขานั้นแวววาวฉ่ำน้ำผิดปกติ“นายร้องไห้เหรอเจนส์?” วิทนีย์ถามอย่างกระวนกระวายเท่าที่เธอจำได้ เด็กชายตัวน้อยคนนี้มักจะดื้อรั้นและไม่สะทกสะเทือนต่อสิ่งใด นับจากวันที่เข้ามาในโรงเรียน เขาก็ไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้เห็นไม่ว่าจะเจอความยากลำบากเพียงใดวิทนีย์หันไปมองที่รูปวาด เมื่อเธอเห็นว่าเป็นรูปผู้หญิงสวยที่ดูอ่อนโยน เธอก็แปลกใจจนทำให้จ้องอย่างตะลึงไปพักหนึ่ง“เธอสวยจังเลย ใครเหรอเจนส์?”“คุณแม่ฮะ” เจนสันตอบวิทนีย์แข็งค้าง…จากนั้นแววตาเธอก็มีรอยยิ้มเธอรู้ว่าเจนส์เป็นเด็กที่เคร่งขรึม แต่การที่เขาไม่พูดแบบเต็มประโยคในการที่แนะนำแม่เขาแบบ

ทันใดก็มีรถหลายคันพุ่งเข้ามาจอดตรงหน้าเจย์ขณะที่ล้อรถหมุนก็สาดน้ำขังบนพื้นสาดมาใส่รองเท้าผ้าใบสีขาวของเจย์เจย์ขมวดคิ้ว และใช้ตาคมดุจเหยี่ยวจ้องไปยังรถคันนั้นประตูรถเปิดออก และมีประกายของมีดยาวพุ่งตรงมาหาเขาเจย์เอนตัวหลบมีดยาวได้อย่างรวดเร็วตอนนั้นเองประตูรถทุกคันต่างถูกเตะเปิดออก แล้วมีชายนับสิบคนออกมาจากรถชายเหล่านี้เข้ามาล้อมเจย์ไว้ เขาหันหลังพิงกำแพงของร้านสะดวกซื้อขณะที่กวาดสายตามองพวกชายตรงหน้าอย่างรวดเร็วเขาไม่รู้ว่าจะสู้พวกมันได้หรือไม่ เพราะว่าเขาต้องรับมือเพียงคนเดียว เขาอดหวั่นใจไม่ได้จังหวะนั้นเขาก็หวนนึกถึงตอนที่เล่นเกมต่อสู้กับแองเจลีนในห้องเกมอีสปอร์ตเขาเลยนำสิ่งที่ได้เรียนรู้จากเกมมาปรับใช้…เจย์ยกขายาว ๆ ของเขาขึ้นและเตะไปที่เป้าของชายที่อยู่ตรงหน้าโดยไม่บอกกล่าว ชายคนนั้นเจ็บมากเสียจนถือมีดต่อไปไม่ไหว เขาตัวงอลงนอนกับพื้นและร้องเสียงดัง“เอาจริงสิ? นายน้อยอย่างแกสิ้นท่าขนาดใช้ลูกไม้ใต้เข็มขัดแบบนี้เลยเหรอ?”เจย์ยิ้ม กระบวนท่าที่แองเจลีนสอนเขานับว่าใช้การได้ดีทีเดียวขณะที่ชายพวกนั้นเริ่มถอย เจย์ก็ก้าวไปด้านหน้าและฉวยมีดของชายคนแรกมา ทันใดนั้นมีดยา

เซร่ามองยูมิอย่างมีลับลมคมในก่อนจะจากไปพร้อมรอยยิ้มตอนนี้เธอไม่รู้สึกอึดอัดเหมือนหายใจไม่ออกอีกแล้ว แม้แต่ฝีเท้าทุกก้าวย่างก็เบาเหมือนขนนกยูมิยกมือขึ้นแตะริมฝีปากแดงสด แววตาฉาบพิษร้ายเต้นระริกในดวงตา“โถ แองเจลีน ถึงเซร่าจะทำไม่สำเร็จแต่ฉันก็มั่นใจว่าสภาพร่างกายเธอคงทนรับความกดดันครั้งแล้วครั้งเล่าไม่ไหวแน่ใช่ไหม? เมื่อสุดท้ายเธอตาบอดหูหนวกแล้ว ฉันก็อยากรู้ว่าเธอจะจัดการกับแกรนด์เอเซียยังไง?”“สิ่งที่เธอแย่งชิงไปจากฉัน ฉันจะต้องให้เธอจ่ายคืนมาพร้อมดอกเบี้ยอย่างสาสม”วันต่อมาเซร่าก็มาที่วิลล่าคริสโซเพรส ในเมืองอิมพีเรียลวิลล่าคริสโซเพรสเป็นวิลล่าอีกแห่งที่แองเจลีนเตรียมไว้ให้พวกตระกูลอาเรส แม้ว่าจะไม่ใหญ่เท่าอสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีน แต่ที่นี่ก็เพียงพอให้พวกตระกูลอาเรสอยู่อย่างสงบปลอดภัยบางทีอาจจะเป็นเพราะการสูญเสียหลานชายไป หรือพวกตระกูลอาเรสอาจจะได้รับบทเรียนแล้ว พวกเขาก็เลยอยู่อย่างสงบทำตัวไม่โดดเด่นในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เพื่อไม่ให้ดึงดูดความสนใจของพวกองค์กรโลกาวินาศนอกจากพวกหลานชายวัยหนุ่มไม่กี่คนที่ออกไปบริหารอาเรสฟิล์ม พวกรุ่นผู้ใหญ่ต่างก็อยู่อย่างกบดานและติดต่อกับค