All Chapters of พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: Chapter 881 - Chapter 890

“เกิดอะไรขึ้น?” อี้ จิ่นหลีถามเสียงเรียบ “มัน... เกี่ยวกับคุณหลิง”“อี้หราน?” ท่าทางของอี้ จิ่นหลีเปลี่ยนไป “เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?”“เอ่อ… วันนี้ชิน เหลียนอี เพื่อนของคุณหลิงพาเธอที่บาร์ใต้ดินเพื่อดูการแสดง”เมื่อได้ยินเช่นนั้น อี้ จิ่นหลีจึงถามว่า “เกิดอะไรขึ้น? มีคนหาเรื่องพวกเขาเหรอ?” เขาไม่ได้กังวลว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บ เพราะเขาได้ส่งคนไปปกป้องเธอหากคนของเขาไม่สามารถคุ้มครองเธอได้ พวกเขาก็ไม่มีค่าอะไรมากไปกว่าขยะ“ไม่ได้มีใครมาหาเรื่องพวกเธอครับ แต่วันนี้คิงกำลังแสดงที่บาร์ใต้ดิน”“คิง?” อี้ จิ่นหลีเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย“เป็นวงดนตรีที่กำลังร้อนแรงที่สุดในช่วงนี้ การแสดงของพวกเขา… เอ่อ... พวกเขาเป็นที่นิยมมากในหมู่ผู้หญิง” น้ำเสียงของเกา ฉงหมิงแผ่วเบาขึ้นเรื่อย ๆอี้ จิ่นหลีหรี่ตาลง “พูดต่อ!”“การแสดงของคิง… รวมถึงท่าเต้นต่าง ๆ และท่าเต้นบางส่วน… ทำให้ผู้หญิงคลั่งไคล้ เช่น... ถอด... เสื้อผ้าของพวกเขา…”ยิ่งเกา ฉงหมิงพูดต่อมากเท่าไหร่ ใบหน้าของเจ้านายก็ยิ่งกลัวมากขึ้นเท่านั้น ทันทีที่เขาพูดว่า ‘ถอดเสื้อผ้า’ ใบหน้าของเจ้านายก็เขม่นขึ้น เขารู้ได้ในทันทีว่าปัญหากำลังจะมาเกิดขึ้

ไป๋ ทิงซินเห็นชิน เหลียนอีที่อยู่บนโต๊ะกำลังโบกไม้โบกมือให้ผู้ชายทั้งห้าคนบนเวทีอย่างเมามัน มือของเธอ... เอ่อ... กำลังแกว่งเสื้อกั๊กไปมา มันดูเหมือนเครื่องแต่งกายของผู้ชายบนเวที!‘หลิง อี้หรานยังดูปกติกว่าชิน เหลียนอี’ ไป๋ ทิงซินคิดแต่พวกเธอก็ไม่ได้ดูดีกว่ากันไปสักเท่าไหร่หลิง อี้หรานยืนอยู่บนเก้าอี้ โบกมือทั้งสองข้างและเอามือป้องปากของเธอเป็นครั้งคราว ขณะที่เธอตะโกนใส่ชายเปลือยท่อนบนทั้งห้าคนบนเวที “ถอดเลย! ถอดเลย! ฉันอยู่นี่แล้ว!”ไป๋ ทิงซินถึงกลับพูดไม่ออก หลิง อี้หรานดูแตกต่างออกไปจากที่เขาเคยจำได้!ไป๋ ทิงซินมองดูท่าทางของอี้ จิ่นหลี แสงในบาร์มืดลง ดังนั้นผู้คนรอบข้างจึงไม่รู้ว่าใบหน้าของอี้ จิ่นหลีเยือกเย็นขนาดไหนในตอนนี้ ทว่า เมื่อพิจารณาจากท่าทางของเขานั้น... ไป๋ ทิงซินก็รู้สึกเห็นใจหลิง อี้หรานเล็กน้อยเขาไม่รู้ว่าหลิง อี้หรานจะจัดการเรื่องนี้กับคนอย่างอี้ จิ่นหลีได้อย่างไรพวกเขาเลิกกันแล้ว แต่เมื่อมองดูท่าทางของอี้ จิ่นหลีในตอนนี้ ดูเหมือนว่า... กำลังจะมีบางอย่างเกิดขึ้นอี้ จิ่นหลีก้าวไปข้างหน้า เอื้อมมือออกไปแล้วอุ้มหลิง อี้หรานเข้ามาไว้ในอ้อมแขนของเขาเธอเอาแขน

มือของอี้หรานยังคงโอบรอบคอของอี้ จิ่นหลีอยู่ ขณะที่เธอมองไปที่ใบหน้าที่คุ้นเคยตรงหน้าเธอ‘เขาคือ... จิน จินที่ฉัน... พึ่งพาได้…’“จิน รู้อะไรไหม? ฉันมีความสุขมาก… วันนี้…” เธอพึมพำเขาขมวดคิ้ว “มีความสุข?”“ใช่... มีความสุข... มันเหมือนกับว่าฉันได้เต้นรำไปพร้อมกับผู้คนบนเวที ฉันสามารถลืมปัญหาต่าง ๆ ไปได้…” เธอพูดพึมพำ เธอพยายามจะลืมอะไรกันแน่? เธอจำไม่ได้ว่าเธอต้องการลืมอะไรแต่ว่าการได้กอดจินแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย ราวกับว่าเธอได้พบเจอกับความสงบในใจที่หายไปนาน“เหลียนอี… บอกว่าผู้ชายห้าคนที่ร้องและเต้นบนเวที... เขากำลังมาแรง...”“เหลียนอีชอบคนผมสีเทาที่สุด แต่... เอ่อ... ฉันชอบคนผมสีดำมากกว่า... ฉันคิดว่าผู้ชายเอเชียดูดีที่สุดในผมสีดำ”“ฉัน... ฉันพยายามคว้าเสื้อผ้าของพวกเขาด้วย พวกเขาจะโยนเสื้อผ้าลงมาจากเวทีทีละคน… เหลียนอีบอกว่า... ถ้าฉันชอบเสื้อกั๊กที่เธอคว้าได้จริง ๆ เธอจะยกให้ฉัน…”ขณะที่หลิง อี้หรานพูดพร่ำไปมา เกา ฉงหมิงก็สัมผัสได้ถึงความกดอากาศในรถที่ลดต่ำลงเรื่อย ๆ เขากำลังกรีดร้องอยู่ในใจเพื่อให้หลิง อี้หรานหยุดพูดถ้าเธอพูดต่อไป นายน้อยอี้อาจจะอารมณ์เสียได้“จร

ขณะที่คนรับใช้ไปเตรียมซุป ไป๋ ทิงซินก็จับให้ชิน เหลียนอีนั่งบนโซฟาแล้วพูดว่า “ผมจะส่งคุณที่บ้านหลังจากที่คุณทานซุปเสร็จแล้ว”ชิน เหลียนอีพึมพำ “ฉันไม่อยากกลับบ้าน ฉันอยากดูการแสดงต่อ ไปส่ง… ส่งฉันกลับ ฉันอยากดูหุ่นล่ำ ๆ พวกนั้น…”คำพูดของชิน เหลียนอีกระตุ้นไป๋ ทิงซิน “ฮะ? ชิน เหลียนอี ผมยังไม่ได้จัดการกับคุณเลยนะ คุณบอกผมว่าคุณมีงานด่วน แต่คุณกลับไปที่บาร์นั้นแทน ผมตามใจคุณไปมากจนคุณกล้าทำอย่างนี้เลยเหรอ?ชิน เหลียนอีสะดุ้งเล็กน้อย แม้ว่าเธอจะเมา แต่เธอก็รู้ว่ามันเป็นความผิดของเธอ“คุณ... ตามหาฉันเจอได้ยังไง ฉัน... ฉันไม่ได้บอกคุณว่าฉันอยู่ที่บาร์สักหน่อย!” เธอบ่นราวกับไม่พอใจ“เธอบอกฉัน!” เขาบ่นด้วยความรำคาญ เขาคงไม่รู้ถ้าเธอไม่ได้โพสต์รูปภาพบนวีแชตของเธอเธอคร่ำครวญ“ส่งเสื้อกั๊กนั่นมา” ไป๋ ทิงซินพูด สายตาที่เธอมองดูเสื้อกั๊กของชายคนอื่นทำให้เขารู้สึกรำคาญ“ไม่!” ชิน เหลียนอีส่ายหัวและกำเสื้อกั๊กแน่นขึ้น “ฉันพยายาม… เอ่อ… ฉันพยายามอย่างหนักเพื่อให้ได้มันมาเลยนะ!”“พยายามหนักมากไหม?” ไป๋ ทิงซินหัวเราะด้วยความโกรธ “ทำไมคุณถึงคว้าเสื้อกั๊กของพวกเขาเอาไว้แบบนี้?”“เป็น... ของที

เมื่อเห็นคนรับใช้เข้ามา ไป๋ ทิงซินก็หันไปมองเธอและตะโกนอย่างเย็นชาว่า “ออกไป!”“ค่ะ ค่ะ!” คนรับใช้รีบวางถ้วยซุปและออกจากห้องนั่งเล่นไปเหลือเพียงชิน เหลียนอีและไป๋ ทิงซินอยู่ในห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่“เหลียนอี ลุกขึ้น!” ไป๋ ทิงซินสั่ง“ไม่” เธอเมามาก แต่เสียงตะโกนของเธอก็ยังดังก้องออกมาอย่างชัดเจน“หยุดเดี๋ยวนี้ ดื่มซุปก่อน” เขาอดทนมากจนลูกน้องของเขาคงจะตกใจถ้าพวกเขาเห็นเจ้านายตัวเองอยู่ในสภาพแบบนี้เขาไม่เคยต้องการเปิดใจให้ใครเลย ไม่ต้องพูดถึงการเกลี้ยกล่อมผู้หญิงแบบนี้ เธอเป็นข้อยกเว้นเพียงคนเดียวของเขา“ไป๋ ทิงซิน... ฉันจะทำยังไงดี? ดูเหมือนว่า… ฉันจะชอบคุณนะ… เอ่อ... มากขึ้นเรื่อย ๆ…” เธอพึมพำเขารู้ว่าเธอพูดแบบนั้นออกมาเพราะเธอเมา เขารู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขาปวดร้าว “ถ้าคุณชอบผมจริง ๆ ทำไมคุณถึงไปที่นั่นแล้วไปเอาเสื้อผ้าของผู้ชายคนอื่นมาล่ะ?”“ฉันช่วยอี้หราน… ให้ได้ปลดปล่อยอารมณ์ ฮิฮิ… แล้ว… พวกเขาก็หล่อมาก… แต่ว่า…” เธอเรออีกครั้งก่อนที่จะเอามือไปกุมหน้าเขาไว้ “ฉัน... แค่ชอบมองพวกเขา... คุณต่างหาก... คือคนเดียวที่ฉันชอบ... ฉันชอบคุณมาก มากเหลือเกิน...”เธอพูดพร้อมกับหอมแก