บททั้งหมดของ พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: บทที่ 871 - บทที่ 880

เธอต้องการให้ทีมงานคนอื่น ๆ เข้าใจในความสัมพันธ์ของเธอกับลี่เฉิน เพื่อที่เธอจะได้ออกอากาศมากขึ้น แม้ว่าเธอจะเป็นเพียงตัวประกอบเท่านั้น นอกจากนี้ ผู้กำกับยังจะให้เธอถ่ายตอนพิเศษอีกด้วยเธอวางแผนไว้ทั้งหมดแล้ว และในตอนแรก มันก็เป็นไปตามแผนที่เธอวางไว้แต่... เมื่อหลิง อี้หรานเข้ามา ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป‘โดยเฉพาะตอนที่ลี่เฉินจับข้อมือของหลิง อี้หรานเอาไว้ ทีมงานทุกคนต่างเห็นเหตุการณ์นี้ และตอนนี้ลี่เฉินยังออกไปอีก’หวา ลี่ฟางสัมผัสได้ว่าสายตาของคนรอบข้างเธอเปลี่ยนจากอิจฉาเป็นเยาะเย้ยและเห็นอกเห็นใจ‘ทั้งหมดเป็นเพราะหลิง อี้หราน!’‘ฉันจะปล่อยให้หลิง อี้หรานแย่งลี่เฉินไปจากฉันไม่ได้! ลี่เฉินเป็นความหวังเดียวของฉัน ฉันจะต้องมีชีวิตที่ดี ฉันจะคว้าโอกาสนี้จากลี่เฉินมาให้ได้!’...ในวันรุ่งขึ้น หลิง อี้หรานไปเยี่ยมหวง ย่านหยิ่งที่คุก เธอถูกตัดสินให้จำคุกหนึ่งปีสำหรับอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นหลิง อี้หรานเพียงต้องการเสี่ยงดวงและดูว่าเธอจะพูดอะไรออกมาไหม ทว่า หวง ย่านหยิ่งกลับปฏิเสธอี้หรานทันทีและขอให้อี้หรานออกไปจากที่นี่ทันทีที่เธอได้ยินว่าหลิง อี้หรานเป็นผู้ช่วยทนายความของโจทก์ ก่อนที่หล

เธอพูดและพยายามดึงมือออกทว่า เขากลับจับมือเธอไว้แน่นแล้วพูดว่า “เรียกฉันว่าจิน”“มันไม่เหมาะสม คุณอี้ เรา...”“เรียกฉันว่าจิน” เขายังคงพยายามต่อ “หรืออยากจะยืนอยู่ต่อที่นี่ล่ะ?”หลิง อี้หรานกัดริมฝีปากของเธอและมองไปรอบ ๆ เธอพบว่าหลายคนมองมาทางพวกเขาอยู่ หากพวกเขาอยู่ที่นี่ ผู้คนอาจจะยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายและเผยแพร่วิดีโอทางอินเทอร์เน็ต“จิน!” เธอโพล่งออกไปด้วยความยากลำบากทันใดนั้น รอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าของเขา ความสดใสเข้ามาแทนที่ใบหน้าที่แสนอันตรายและความโกรธในดวงตาสีพีชที่สวยงามคู่นั้น...…หลิง อี้หรานมองดูอี้ จิ่นหลีเดินเข้าไปในบ้านเช่าของเธอ เธอได้แต่สงสัยว่าเธอจะย้ายออกไปจากที่นี่หรือไม่แต่ถ้าเธอย้ายออกไป ยังไงเขายังสามารถเข้ามาในบ้านของเธอได้ตลอดเวลาอยู่ดี“คุณต้องการอะไร?” หลิง อี้หรานถามขณะจ้องมองอี้ จิ่นหลี“เธอจะทำอาหารเย็นเหรอ?” เขาถามเมื่อมองดูผักที่เธอซื้อมาจากตลาดก่อนหน้านี้“ใช่” เธอตอบ“ทำสำหรับสองที่นะ ฉันจะกินด้วย” เขาพูดเธอหยุดชะงักก่อนจะพูดว่า “ฉันซื้อผักมากินแค่ 1 อย่าง และมีอาหารเย็นไม่พอสำหรับสองคน ถ้าคุณหิว ก็ไปนั่งทานในร้านหรือสั่งกลับบ้านจะดีกว

เขาหรี่ตาลง “ทำไม?”เพราะนั่นเป็นเกียรติเดียวที่เธอเหลืออยู่! แม้ว่าศักดิ์ศรีของเธอจะถูกเหยียบย่ำเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยและกลายเป็นเพียงชิ้นส่วนที่ถูกปะติดปะต่อขึ้น แต่... เธอก็ไม่ต้องการถูกเหยียบย่ำอีก “เพราะคุณไม่ใช่ครอบครัวที่ฉันต้องการ คุณจะเป็นเจ้าหนี้ คนแปลกหน้า หรือเจ้านายของฉันได้ แต่คุณไม่มีวันที่จะมาเป็นครอบครัวของฉันได้อีก!”คำว่า ‘ครอบครัว’ นั้นสำคัญมากสำหรับเธอ เพราะมันเป็นสิ่งที่เธอปรารถนามาตลอดชีวิต!ดังนั้น เธอจะไม่มีวันปล่อยให้เขาเหยียบย่ำคำคำนั้น!เขาจ้องมองเธอด้วยดวงตาเขม่น ราวกับใบมีดเย็นเฉียบที่พร้อมจะตัดเธอให้ขาดเป็นชิ้นอย่างเลือดเย็นเธอไม่ได้หลบสายตาของเขา แต่กลับจ้องมองเขากลับอย่างสงบ ราวกับว่าเธอกำลังต่อกรเขาอย่างเงียบ ๆ ว่าเขาจะไม่มีวันได้เป็นครอบครัวของเธอทันใดนั้น เขาก็หัวเราะออกมาด้วยความโกรธ รอยยิ้มแสนสวยปรากฏขึ้นที่มุมริมฝีปากบาง “ทำไมเราไม่ลองเดิมพันดูล่ะ? ฉันพนันได้เลยว่าวันหนึ่งเธอจะมาขอร้องให้ฉันกลับไปเป็นครอบครัวของเธอและขอให้ฉันเรียกเธอว่า ‘พี่สาว’ อีกครั้ง”ร่างกายของเธอสั่นสะท้าน เขาพูดอย่างมั่นใจราวกับว่าจะมีวันนั้นจริง ๆ !“มันจะไม่มีวั

จากนั้นหวา ลี่ฟางก็เริ่มบทสนทนา “เพราะลี่เฉินเคยเข้าใจผิดว่าเธอเป็นคนที่เขาตามหา ดังนั้นฉันหวังว่าเธอจะสามารถรักษาระยะห่างจากลี่เฉินได้ คนอื่นจะได้ไม่เข้าใจผิดเรื่องไร้สาระระหว่างเรา ไหน ๆ เราก็เป็นญาติกัน”หลิง อี้หรานหัวเราะออกมาทันที “เข้าใจผิดเรื่องไร้สาระ? คนอื่นจะเข้าใจผิดเรื่องอะไร?”“คราวที่แล้วเธออยู่กับลี่เฉินในสตูดิโอถ่ายภาพยนตร์ คนอื่นจะเข้าใจผิดได้ง่าย ๆ” หวา ลี่ฟางพูด จากนั้นเธอก็พูดเสริมอย่างเขินอาย “ตอนนี้ฉันก็อยู่กับลี่เฉินและเรายังไม่ได้ประกาศอะไรอย่างเป็นทางการ แต่เร็ว ๆ นี้…”หวา ลี่ฟางพูดอย่างครุมเครือโดยเจตนา ปล่อยให้คนฟังจินตนาการไปต่าง ๆ นานา“ฉันกับกู้ ลี่เฉินไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน ไม่ต้องกังวล” หลิง อี้หรานพูด“ถ้าเธอหลีกเลี่ยงที่จะปรากฏตัวต่อหน้าเขา มันจะดีกว่าไหม? หรือ… ฉันช่วยเหลือเธอให้พัฒนาอาชีพอื่นได้นะ เธอจะไปเปิดร้านค้าหรืออะไรก็ได้ จะได้มีชีวิตง่าย ๆ กว่านี้ไง เราเป็นพี่น้องกัน ตอนนี้ฉันมีเงินมากพอ ให้ฉันเอาเงินให้เธอสักสองล้านดอลล่าร์ก่อนไหม?” หวา ลี่ฟางพูด‘สองล้านดอลลาร์’ หลิง อี้หรานรู้สึกตลก ‘สองล้านดอลลาร์นั้นน่าจะเป็นเงินของกู้ ลี่เฉิน คน

“น้ากวอให้ผมขี่ไหล่แล้วก็พาผมเล่นสนุก!” เด็กน้อยเริ่มนับกิจกรรมสนุก ๆ ด้วยนิ้วของเขาและส่วนใหญ่มักเป็นกีฬาโปรดที่พ่อและลูกชายมักเล่นด้วยกันเมื่อโจว เชียนหยุนได้ยินดังนั้น ดวงตาของเธอก็ดูโศกเศร้าขึ้นไม่ว่าเธอจะพยายามสวมบทบาทพ่อมากแค่ไหนก็ตาม แต่มันก็ยังคงเป็นความจริงที่ว่าอาหยันน้อยไม่มีพ่อ เธอเห็นความอิจฉาริษยาในดวงตาของลูกชายทุกครั้งที่เห็นลูกคนอื่นอยู่กับพ่อ‘แต่... เย่ เหวินหมิงไม่ใช่พ่อที่ดี สำหรับความต้องการของเย่ เหวินหมิง… คืออาหยันน้อยไม่ควรมีตัวตนอยู่จริง’หลิง อี้หรานเห็นดวงตาโศกเศร้าของโจว เชียนหยุน เธอจึงเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว ขณะที่เธอกำลังจะจากไป เธอมองดูโจว เชียนหยุนและถามว่า “อาการบาดเจ็บของพี่เป็นยังไงบ้างคะ?”“ไม่มีอะไรร้ายแรงแล้วล่ะ ฉันไม่เจ็บมากแล้ว” โจว เชียนหยุนพูดพร้อมกับยกยิ้ม“เย่ เหวินหมิงได้มาหาพี่อีกหรือเปล่า?” หลิง อี้หรานถามอีกครั้งโจว เชียนหยุนส่ายหัว ตั้งแต่วันที่เธอทำร้ายตัวเองต่อหน้าเขา เขาก็ไม่เคยมาปรากฏตัวต่อหน้าเธออีกเลย“ถ้ามีอะไรที่ฉันพอช่วยพี่ได้ ก็บอกฉันได้ตลอดนะคะ ตอนนี้ฉันอาจจะทำอะไรได้ไม่มาก แต่... ถ้าเราช่วยกัน งานหนักจะได้กลาย