บททั้งหมดของ พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: บทที่ 851 - บทที่ 860

…หลิง อี้หรานและกวอ ซิ่นหลี่กำลังรับประทานอาหารกลางวันในร้านอาหารใกล้โรงพยาบาลวันนี้เธอมาที่โรงพยาบาลเพื่อมาเยี่ยมอาหลีที่ยังอยู่ในอาการโคม่า เธอเจอเข้ากับกวอ ซิ่นหลี่อีกครั้ง กวอ ซิ่นหลี่อยู่กับเธอในขณะที่เธอรวบรวมหลักฐาน เขาถึงขนาดทำทำธุระบางอย่างให้เธอด้วยหลิง อี้หรานสามารถมองทะลุเข้าไปในเจตนารมร์ของเขาได้ ดูเหมือนว่ากวอ ซิ่นหลี่ยังชอบเธออยู่ แต่เขาไม่ได้พูดออกมาเสียงดัง ดังนั้นเธอจึงนิ่งเงียบและพยายามรักษาระยะห่างเพื่อไม่ให้เขาคิดไปไกลเธออยู่ที่โรงพยาบาลจนเกือบบ่ายโมง หลิง อี้หรานยุ่งมากจนลืมเรื่องอาหารกลางวัน เธอยังไม่ได้กินข้าวและกวอ ซิ่นหลี่ก็ยังไม่ได้กินข้าวเช่นกัน“วันนี้คุณช่วยฉันไว้มาก ให้ฉันเลี้ยงข้าวคุณสักมื้อได้ไหมคะ?” หลิง อี้หรานพูดกวอ ซิ่นหลี่ยิ้มอย่างเขินอาย “ผมเป็นผู้ชาย ผมควรเป็นฝ่ายที่ต้องเลี้ยงคุณสิ”“มันไม่เกี่ยวว่าคุณเป็นผู้ชายหรือเปล่า ถ้าฉันเคยช่วยคุณไว้ ฉันก็จะไม่ปฏิเสธให้คุณเลี้ยงฉัน” เธอพูดดวงตาของกวอ วิ่นหลี่เป็นประกายในขณะที่เขาพยักหน้าร้านอาหารใกล้โรงพยาบาลเป็นร้านที่ขายอาหารทั่วไป หลิง อี้หรานจึงสั่งอาหารสองชุดสำหรับตัวเองและกวอ ซิ่นหลี่

ก็เพราะว่า... การพูดแบบนี้จะทำให้เขาไม่คิดไปไกลเหมือนกับตอนที่ใครบางคนต้องการทำให้เธอเป็นแพะรับบาปเพราะเธอไม่มีอำนาจอะไรที่จะต่อสู้ได้ จากนั้นเธอก็ถูกทอดทิ้งอย่างง่ายดาย!กวอ ซิ่นหลี่รู้สึกอับอาย แต่เขากลับพูดด้วยความมั่นใจ “ผม... ผมรู้ว่าผมทำอะไรไม่ได้มาก แต่... แต่ถ้าผมรู้จักคุณก่อนหน้า ผมจะทำทุกอย่างที่สามารถช่วยคุณได้!”เขาขับรถมาจอดที่อาคารสำนักงานกฎหมายของหลิง อี้หรานหลิง อี้หรานโน้มตัวเล็กน้อยและมองชายที่อยู่ข้าง ๆ เธออย่างระมัดระวังผู้ชายคนนี้ดูธรรมดา แต่เขากลับสามารถทำให้ผู้คนรู้สึกอบอุ่น หลังจากผ่านอะไรมามากมาย เธอรู้ดีว่าความธรรมดาอาจเป็นสิ่งล้ำค่าที่สุด“กวอ ซิ่นหลี่คุณเป็นคนดี แต่ฉันไม่เหมาะกับคุณ ฉันผ่านอะไรมามากมายและผิดหวังในความรักและการแต่งงาน ตอนนี้ฉันแค่อยากจะโฟกัสหน้าที่การงาน ที่เหลือมันไม่สำคัญอะไรกับฉันอีกต่อไปแล้วค่ะ!” หลิง อี้หรานพูด“ถ้าอย่างนั้นผมรอได้ ผมจะรอจนกว่าคุณจะสนใจเรื่องความรักและการแต่งงานอีกครั้ง!” กวอ ซิ่นหลี่เอื้อมมือออกไปและจับมือของหลิง อี้หรานเอาไว้ด้วยความกล้าหาญเขาจับมือเธอไว้แน่นและแววตาของเขาก็ชัดเจนมากมือคู่นี้แตกต่างจากมือ

จากนั้นราวกับถูกสิง เขาจุมพิตบนริมฝีปากเย้ายวนของหญิงสาว…‘อืม... มีบางอย่างกำลังกดทับริมฝีปากฉัน ร้อนจัง…’ หลิง อี้หรานง่วงมากทำให้เธอรู้สึกได้เพียงการกดทับของบางอย่างบนริมฝีปากของเธอเท่านั้นเธอพยายามหลบหนีตามสัญชาตญาณ แต่ดูเหมือนเธอจะขยับตัวไม่ได้จากนั้นเธอก็ค่อย ๆ ตื่นขึ้นมา‘ไม่ มีคนจูบฉัน!’ เธอลืมตาขึ้นโดยสัญชาตญาณ แต่กลับเห็นเพียงความมืดมิด‘เป็นมือคน! เธอรู้สึกเหมือนถูกมือกดทับ’ มีมือปิดตาเธอไว้ เธอจึงมองไม่เห็นอะไรเลยจูบนั้นร้อนแรงมากยิ่งขึ้น‘เขาคือใคร? ใครเป็นคนจูบฉัน?’ หลิง อี้หรานรู้สึกหวาดกลัว เธอพยายามดิ้นรนเกือบสุดกำลังของเธอทว่า การดิ้นรนของเธอกลับถูกปราบด้วยกำลังที่แข็งแรงเธอไม่สามารถหลุดพ้นหรือหลบหนีได้ ทันใดนั้น เธอก็ได้กลิ่นที่คุ้นเคยพร้อมกับจูบที่ทำให้เธอตัวสั่น‘เขา... อี้ จิ่นหลี?’พวกเขารู้จักกันดีมากที่สุดแล้วทำไมเธอถึงจำกลิ่นของเขาไม่ได้ล่ะ? นอกจากนี้ จูบนี้... ความรู้สึกที่คุ้นเคยนี้...‘ต้องเป้นเขาอย่างแน่นอน’‘เขาจูบฉันทำไม? ทำไมเขาถึงทำเป็นแบบนี้?’‘ไม่ ฉันไม่ต้องการแบบนี้!’หลิง อี้หรานกัดลิ้นร้อนที่อยู่ในปากของเธออย่างแรงและปากของเธอก

“ขอบใจนะ” โจว เชียนหยุนพูด“อย่าทำเหมือนฉันเป็นคนแปลกหน้าเลยค่ะ พี่โจว ถ้าวันหนึ่งฉันมีปัญหา ฉันก็คิดว่าพี่คงจะช่วยฉันเหมือนกัน” หลิง อี้หรานพูดด้วยรอยยิ้ม“ก็จริง” โจว เชียนหยุนยิ้มตอบ “ยังไงซะ ฉันกำลังวางแผนที่จะย้ายไปทีเมืองจี”“เมืองจี?” หลิง อี้หรานรู้สึกประหลาดใจ เมืองนี้อยู่ไม่ไกลจากเมืองเฉินมากนัก แต่ก็ไม่ได้อยู่ใกล้เช่นกัน ต้องใช้เวลาขับรถถึงสามชั่วโมงเมืองนั้นมีทิวทัศน์ที่สวยงาม แม้จะเป็นเมืองท่องเที่ยวแต่ค่าครองชีพก็ไม่สูงนัก มันใกล้เคียงกับค่าครองชีพในเมืองที่ใหญ่เป็นอันดับที่สามในประเทศ“พี่จะย้ายไปเมื่อไหร่คะ?” หลิง อี้หรานถาม“น่าจะในเดือนกันยายน ฉันต้องหาโรงเรียนอนุบาลให้อาหยันน้อย พออาหยันสวมเครื่องช่วยฟัง เขาเป็นก็เหมือนเด็กธรรมดาทั่วไปที่ไม่มีปัญหาในการสื่อสารกับคนอื่น ฉันเลยอยากหาโรงเรียนอนุบาลธรรมดาให้เขา ฉันสงสัยว่าจะมีโรงเรียนอนุบาลไหนจะรับเขาบ้าง”เนื่องจากลูกชายของเธอพิการทางการได้ยิน จึงเป็นเรื่องปกติที่เขาจะต้องไปโรงเรียนเพื่อคนพิการก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้เขาเป็นเหมือนเด็กธรรมดาทั่วไป โจว เชียนหยุนจึงอยากพาเขาไปเข้าเรียนที่โรงเรียนอนุบาลธรรมดาเธอต้องก

แม้ว่าเขาจะดีกับเธอ แต่... เธอกลับยังรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปที่สำคัญไปกว่านั้น หลังจากที่โจว เชียนหยุนติดคุก เธอก็คิดว่าอีกไม่นานเขาคงจะแต่งงานกับเธอทว่า งานแต่งงานของพวกเขากลับยังไม่มีกำหนดและสิ่งนี้ทำให้เธอกังวลเป็นอย่างมากคง จื่ออินกัดริมฝีปากของเธอเล็กน้อยและมองไปที่ชายที่อยู่ข้างหน้าเธอขณะที่เธอถามว่า “ถ้าฉันอยากจะแต่งงานกับคุณ คุณจะ... เต็มใจแต่งงานกับฉันไหมคะ?”เธอไม่อยากรอช้าอีกต่อไป หลังจากที่รู้ว่าเขาได้พบกับโจว เชียนหยุนในเมืองเฉินแล้ว เธอก็ยิ่งกังวลใจมากขึ้นไปอีก‘ที่เขาอยู่ต่อในเมืองเฉินอีกสองสามวันคงเป็นเพราะโจว เชียนหยุน!’‘แต่เขาก็กลับมาเร็วกว่าที่คิด! ยิ่งกว่าไปนั้นเขามักจะพูดถึงการแก้แค้นโจว เชียนหยุน’‘เกิดอะไรขึ้น? เขาจะไม่ไปเจอโจว เชียนหยุนแล้วใช่ไหม? ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น’แม้หลังจากที่เขากลับมา เขาก็ไม่เคยพูดถึงโจว เชียนหยุนอีกเลยเกิดอะไรขึ้นกับเขาและโจว เชียนหยุนในเมืองเฉิน?แม้ว่าคง จื่ออินจะรู้สึกสงสัย แต่เธอก็ไม่กล้าขอให้ใครไปตรวจสอบเรื่องนี้ เธอกลัวว่าการเคลื่อนไหวของเธอจะกลายเป็นจุดสนใจและเขาจะสังเกตเห็นมัน หากเป็นเช่นนั้น เธออาจจะทำให้