บททั้งหมดของ พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: บทที่ 831 - บทที่ 840

“ฉันชอบมันมาก ไม่คิดว่าการเล่นพูลจะน่าสนใจขนาดนี้” หวา ลี่ฟางพูดด้วยรอยยิ้มในทางกลับกัน หยู ข่ายฮ่าวกำลังยุ่งอยู่กับตีสนิทกู้ ลี่เฉินและหวา ลี่ฟาง เขาเอ่ยปากชมว่ากู้ ลี่เฉินเป็นโค้ชที่ดีและหวา ลี่ฟางก็มีความสามารถดูเหมือนพวกเขาจะลืมหลิง อี้หรานที่ยืนอยู่ใกล้ ๆหลิง อี้หรานพบว่าลูกพี่ลูกน้องของเธอแสดงได้เก่งเมื่อฟังหวา ลี่ฟางพูด เธอไม่เคยคิดว่าลูกพี่ลูกน้องของเธอจะโกหกได้ดีขนาดนี้กู้ ลี่เฉินอาจจะเชื่อว่าลูกพี่ลูกน้องของเธอเป็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้นจริง ๆแม้ว่าเธอจะบอกความจริงกับกู้ ลี่เฉิน เขาก็คงคิดว่ามันเป็นเรื่องตลกในขณะที่ความเจ็บปวดที่หัวเข่าของเธอรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆหลิง อี้หรานขมวดคิ้ว นิ่วหน้าเล็กน้อยพร้อมกับกดริมฝีปากแน่น เธอพยายามเพิกเฉยต่อความเจ็บปวดที่เข่าของเธอและยืนอย่างมั่นคงเธอทำได้เพียงรอจนกว่าพวกเขาจะเล่นพูลเสร็จและให้หยู ข่ายฮ่าวเซ็นเอกสารตอนที่หลิง อี้หรานก้มหน้า เธอไม่ทันได้สังเกตว่ามีใครบางคนกำลังจ้องมองเธอจากหางตากู้ ลี่เฉินรู้ว่าเขาไม่ควรสนใจหลิง อี้หราน เพราะพวกเขาได้คุยกันเรียบร้อยแล้วบนภูเขาในวันนั้นเธอไม่ใช่คนที่เขาตามหา และทุกสิ่งในอดีตเ

‘ไม่! ไม่มีทาง!’‘สักวันฉันจะแทนที่หลิง อี้หรานให้ได้ ฉันจะเป็นคนที่ยืนข้างเขาและประสำความสำเร็จ!’…หลิง อี้หรานขึ้นรถบัสและกลับไปที่บ้านเช่าของเธอ ขาของเธอเจ็บมากจนยกขึ้นแทบไม่ได้ เธอหยิบผ้าพันแผลสองชิ้นจากชุดปฐมพยาบาลและพันมันบนเข่าของเธอเธอถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อรู้สึกถึงความร้อนที่หัวเข่าและความเจ็บปวดที่ค่อย ๆ เบาบางลงคืนนี้เป็นเหมือนสนามรบของเธอ เธอรู้สึกเหน็ดเหนื่อยและแผ่นหลังของเธอก็เต็มไปด้วยเหงื่อที่เย็นชุ่มแม้ว่าตอนนี้จะเป็นฤดูร้อน แต่ข้อต่อของเธอก็ยังไม่สามารถทนต่อเครื่องปรับอากาศได้เป็นเวลานานการเผชิญหน้ากับกู้ ลี่เฉินและหวา ลี่ฟางในเย็นวันนี้เป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจ ตอนที่กู้ ลี่เฉินคว้าแขนเธอและถามเกี่ยวกับอี้ จิ่นหลี มันทำให้เธอรู้สึกปวดใจอีกครั้ง‘ถ้าย้อนกลับไปแต่ก่อน แล้วฉันต้องไปสถานที่อย่างไนท์คลับ จินคงจะไปกับฉันด้วยแน่ ๆ’หยู ข่ายฮ่าวคงไม่กล้าให้ยื้อเวลาเธอไว้นานแบบนี้‘ถ้าฉันเจ็บเข่า จินคงจะกอดฉันไว้อย่างระมัดระวังและลูบเข่าของฉัน’‘ก็แค่... ทั้งหมดนี้ไม่มีอีกแล้ว!’ยิ่งพวกเขาเคยมีความรู้สึกดีต่อกันและผูกพันกันมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งจะขมขื่นมา

เรียวนิ้วของอี้ จิ่นหลีจับเข้าที่คอของกู้ ลี่เฉิน ราวกับว่าเขากำลังจะหักคอของคนตรงหน้าเย่ ฉงเว่ยวางแก้วในมือลงอย่างรวดเร็วและคว้ามือของอี้ จิ่นหลีเอาไว้ เขาพยายามดึงมือของจิ่นหลีออกจากคอของกู้ ลี่เฉิน “จิ่นหลี นายเป็นบ้าอะไร? ลี่เฉินก็แค่ถาม ทำไม… นายต้องทำรุนแรง...”เย่ ฉงเว่ยกลัวแทบตาย แต่กู้ ลี่เฉินที่ถูกบีบคอเอาไว้กลับไม่แสดงแม้แต่อาการหวาดกลัวบนใบหน้าของเขา เขาถามว่า “เป็น... เพราะฉันเหรอ?”เมื่อพูดจบ เรียวนิ้วของจิ่นหลีรัดรอบคอของเขาแน่นขึ้นจนกู้ ลี่เฉินเริ่มสำลักและใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเย่ ฉงเว่ยรู้สึกประหม่า “จิ่นหลี ปล่อย! ปล่อย! นายจะบีบคอลี่เฉินจริง ๆ เหรอ?”‘เกิดบ้าอะไรขึ้นวะเนี่ย? ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับนายน้อยผู้ยิ่งใหญ่สองคนในบ้านของฉัน ชีวิตของฉันคงจะจบลงแน่ ๆ !’เย่ ฉงเว่ยพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อดึงมือของอี้ จิ่นหลีออกไป‘เป็นเพราะ... กู้ ลี่เฉิน?’ ดวงตาของอี้ จิ่นหลีจ้องไปที่คนตรงหน้าเขาไม่ ไม่ใช่เพราะกู้ ลี่เฉิน มันเป็นเพราะเขากลัวจะถูกหักหลังเข้าสักวันหนึ่ง เขาไม่อยากร้อนรนใจอีกต่อไปเพราะอี้หรานมีกู้ ลี่เฉินอยู่ในใจของเธอ!เขาไม่อยากซ้ำรอยพ่อของ

บางทีเธอควรจะดีใจที่แม้ว่าเธอกับอี้ จิ่นหลีจะไม่ได้ป้องกันและใช้ยาคุมกำเนิด แต่เธอก็ตั้งครรภ์ไม่ได้ง่าย ๆ เป็นเพราะอาการบาดเจ็บที่มดลูกของเธอ ดังนั้น... เธอจึงไม่ต้องกังวลเรื่องการตั้งครรภ์การที่เธอไม่มีลูกกับอี้ จิ่นหลี อย่างน้อยมันก็เป็นข้อดีที่ว่าเธอไม่ต้องกังวลอะไรเมื่อต้องเลิกกับเขาทว่า... เธอก็ยังรู้สึกเสียใจเล็กน้อยถ้าเธอมีลูก นั่นก็หมายความว่าเธอสามารถมีสมาชิกในครอบครัวที่เกี่ยวข้องกับเธอทางสายเลือดได้แต่ถ้าเธอไม่มีลูก เธอก็จะไม่เหลือใครเลยเมื่อเธอต้องเลิกรากับใครสักคนเหมือนกับว่าเธอต้องแก่ขึ้นและตายเพียงลำพังหลิง อี้หรานยิ้มออกมาอย่างบิดเบี้ยว ในที่สุดเธอก็มาพบกับอาหยันน้อย ใบหน้าที่น่ารักและสดใสของเขา ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยหลิง อี้หรานอุ้มเขาขึ้นมาและหอมแก้มเขาหลายครั้ง จากนั้นเธอก็แบ่งเค้กที่เธอตั้งใจซื้อมาให้หยันน้อยเป็นพิเศษ เธอต้องการชดเชยที่เธอไม่สามารถเลี้ยงเค้กให้เขาในวันเกิดของเธอได้เด็กน้อยรู้สึกตื่นเต้นที่จะมอบของขวัญให้กับหลิง อี้หราน เขาเลือกซื้อรองเท้ารัดส้นคู่สวยที่ประดับด้วยโบว์หนังให้เธอ เนื่องจากรองเท้าคู่นี้มีสีขาว มันจึงง่ายต่อการจับคู

ท้ายที่สุด ความรักของเธอก็เป็นเพียงเกมสำหรับเขา“นั่นมันเรื่องของฉัน!” เสียงของเขาดังก้องในหูของเธอ‘ใช่ มันเป็นเรื่องของเขา ฉันไม่อยู่ในฐานะที่จะถามเขาได้’ “คุณจะออกไปใช่ไหมถ้าฉันให้รูปถ่ายกับคุณ?” หลิง อี้หรานพูดหลังจากสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ร่างกายของเขาสั่นเทาเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะพูดคำว่า “ใช่”“ก็ได้ ฉันจะให้รูปกับคุณ” เธอผลักเขาออกไป ไปที่ตู้ แล้วเอาอัลบั้มรูปออกมา จากนั้นเธอก็หยิบรูปถ่ายของเธอที่สวมชุดเดรสลายดอกไม้ออกมาจากอัลบั้มเธอแค่ต้องการให้เขาออกไปจากบ้านของเธอให้เร็วที่สุด ยิ่งเขาอยู่ในห้องเช่าหลังนี้นานมากเท่าไหร่ หัวใจของเธอก็ยิ่งกะวนกระวายมากขึ้นเท่านั้นเธอแค่อยากอยู่ห่างจากเขาเพื่อที่เธอจะได้ไม่ฟุ้งซ่านและลืมเขาไปจากใจหลิง อี้หรานหยิบรูปถ่ายให้กับอี้ จิ่นหลีเขาเอื้อมมือไปรับรูปถ่าย หรี่ตาลงและมองดูรูปถ่ายในขณะเดียวกัน หลิง อี้หรานมองดูเสี้ยวหน้าของอี้ จิ่นหลี และนึกถึงตอนที่ชิน เหลียนอีบอกว่าเธอตบเขา‘มันเป็นอย่างที่เหลียนอีบอกฉันหรือเปล่า? เขาปล่อยเหลียนอีไปเพราะฉันเหรอ?’“กู้ ลี่เฉินเคยมาที่นี่หรือเปล่า?” เสียงเย็นชาของเขาดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของเธ