All Chapters of พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: Chapter 541 - Chapter 550

หลิง อี้หรานนึกถึงข่าวและคดีลักพาตัวเด็กที่เธอเคยเห็นในอดีต ทันใดนั้นสมองของเธอก็สับสนมากขึ้นถ้าอาหยันน้อยถูกลักพาตัวไปจริง ๆ เธอจะไม่มีวันให้อภัยตัวเอง!แต่ยิ่งเธอวิตกกังวลมากเท่าไร จิตใจของเธอก็ยิ่งว่างเปล่ามากขึ้นเท่านั้น เธอต้องการตามหาอาหยันน้อยให้เจอโดยเร็วที่สุด แต่เธอไม่รู้ว่าเธอควรจะเริ่มต้นจากตรงไหนทันใดนั้นก็มีคนคว้าแขนของเธอเอาไว้ เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นในหูของเธอ “ใจเย็น ๆ”คำง่าย ๆ สองสามคำที่ทำให้หลิง อี้หรานรู้สึกหมดหนทาง“ฉันใจเย็นอะไรได้? อาหยันน้อยหายไปแล้ว!” เธอสำลักเสียงของตัวเอง ดวงตาของเธอก็เปียกโปนไปด้วยน้ำตา “มันเป็นความผิดของฉัน ฉันควรจะไปห้องน้ำกับอาหยันน้อยด้วยตัวเอง ถ้าฉันไปกับเขา เขาคงไม่หายตัวไป”“มันเป็นความผิดของผมเองที่ขอให้พนักงานไปกับเขา แต่พี่มั่นใจได้ว่าเราจะหาเขาเจอ ผมจะสั่งปิดหอประชุมทันทีและค้นหาเขา” อี้ จิ่นหลีกล่าว“แต่... ถ้าคนที่ลักพาตัวหยันน้อยพาเขาออกไปนอกหอประชุแล้วล่ะ?” หลิง อี้หรานนึกถึงความเป็นไปได้“ถ้าอย่างนั้นผมจะปิดเมือง ผมจะปิดเมืองภายในสิบนาที เขาไม่สามารถไปที่ทางออกทางหลวงได้ภายในสิบนาทีถ้าปิดเมืองแล้ว แม้แต่คนลักพาตัวก

“เด็กคนนี้คือ…” เย่ เหวินหมิงถาม“เขาคือ... ลูกของเพื่อนค่ะ” หลิง อี้หรานพึมพำ เธอไม่ต้องการเปิดเผยตัวตนของโจว เชียนหยุน “ขอบคุณที่พาเด็กน้อยกลับมานะคะ”“ยินดีครับ” เย่ เหวินหมิงกล่าว ดวงตาของเขาอดไม่ได้ที่จะมองดูเด็กน้อยที่เกาะขาของหลิง อี้หรานเขาเห็นคือเด็กคนนี้อยู่ในห้องน้ำ ดูเหมือนเด็กน้อยกำลังค้นหาบางอย่างอย่างสิ้นหวัง ใบหน้าเล็ก ๆ ของเขาประหม่า วิตกกังวล และกลัวมาก เย่ เหวินหมิงอดไม่ได้ที่จะหยุดชะงักและมองดูเขาน่าแปลกที่ปกติแล้วเขาไม่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่น แต่เมื่อเขาเห็นเด็กน้อย เขาก็ไม่สามารถหยุดตัวเองจากการหาสาเหตุที่ทำให้เด็กน้อยรู้สึกประหม่าได้เขารับรู้เด็กน้อยไม่ได้ยินอะไรเลย เจ้าตัวเล็กมีความบกพร่องทางการได้ยิน เด็กน้อยพูดพล่ามบางคำหลังจากรู้สึกถึงความยากลำบาก แต่เขาไม่เข้าใจสิ่งที่เด็กน้อยพูดเมื่อเขาคิดว่าไม่สามารถสื่อสารกับเด็กได้ เด็กน้อยก็ทำให้เขาประหลาดใจอีกครั้ง เขาไม่รู้ว่าเด็กคนนี้สามารถเขียนได้เขาไม่เพียงแค่เขียนคำง่าย ๆ เช่น ‘หนึ่ง’, ‘สอง’ หรือ ‘สาม’ แต่เขาสามารถเขียนคำที่ซับซ้อนกว่านี้และเขียนเพื่อแสดงอะไรบางอย่างได้เขารู้สึกประหลาดใจกับเด็กน้อยและ

หลิง อี้หรานทำตามคำแนะนำบนอินเทอร์เน็ตและสั่งอาหารเมื่ออาหารมาเสิร์ฟ ไม่เพียงแต่อาหารของเด็ก ๆ เท่านั้นที่ได้ทำเป็นตัวการ์ตูนน่ารักแต่ยังรวมถึงอาหารของผู้ใหญ่ด้วยหลิง อี้หรานมองอี้ จิ่นหลีที่อยู่ข้าง ๆ เธอ วันนี้เขาแต่งตัวในชุดสูทและเสยผมไว้ เขาดูเหมือนคนชนชั้นสูงทางสังคมทั่วไปที่พร้อมจะไปงานปาร์ตี้และการประชุมทุกเมื่อตรงหน้าเขาคือชุดอาหารรูปตัวการ์ตูน มันเป็นเรื่องที่แปลกมาก หลิง อี้หรานอดหัวเราะไม่ได้“ตลกอะไรขนาดนั้นเหรอ?” อี้ จิ่นหลีถาม“ไม่มีอะไร แค่... เอ่อ ฉันไม่เคยเห็นคุณกินข้าวรูปตัวการ์ตูนมาก่อน และอีกอย่างหมูสีชมพูในอาหารที่คุณกำลังกินคือ Peppa Pig” หลิง อี้หรานอธิบายอี้ จิ่นหลีหัวเราะคิกคัก แต่เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เขาไม่เคยกินอะไรแบบนี้มาก่อนเลยเมื่อตอนที่เขายังเป็นเด็ก เขาเคยเห็นอาหารรูปตัวการ์ตูนคล้าย ๆ กับในตอนนี้ ตอนนั้นเขาเดินผ่านร้านอาหารกับพ่อแม่ของเขา เขาอยากกินที่นั่น แต่ครอบครัวของเขายากจนมาก เขาจึงไม่สามารถกินอาหารแบบนี้ได้ในตอนนั้นราคาอาหารมื้อนี้หนักเกินกว่าที่ครอบครัวจะจ่ายไหวแม้ว่าเขาจะสามารถซื้อมันได้ในตอนนี้ แต่เขาไม่เคยคิดที่จะกินมัน ถ้าเข

โจว เชียนหยุนดึงสติของตัวเองกลับมา เธอก้าวไปข้างหน้าเพื่อรับลูกชายของเธอจากอ้อมแขนของอี้ จิ่นหลีและกล่าวว่า “ขอบคุณนะคะ ฉันจะพาอาหยันน้อยไปที่ห้องนอนเอง”โจว เชียนหยุนจึงรับและอุ้มหยันน้อยไว้ในอ้อมแขน จากนั้นจึงมุ่งหน้าไปที่ห้องด้านที่อยู่หลังของร้านอาหารเมื่อหลิง อี้หรานเห็น เธอจึงกล่าวกับอี้ จิ่นหลีว่า “ขอฉันคุยกับพี่โจวสักครู่นะ” จากนั้นเธอก็เดินตามพี่โจวไปที่ห้องด้านหลังเมื่อหลิง อี้หรานเข้ามาในห้อง เธอเห็นโจว เชียนหยุนกำลังวางหยันน้อยลงบนเตียงและดึงผ้าห่มมาห่มเด็กน้อย“ขอบคุณที่ช่วยดูแลอาหยันน้อยในวันนี้นะ อี้หราน” โจว เชียนหยุนกล่าวขอบคุณเธอหลิง อี้หรานเม้มฝีปากเล็กน้อยและมองตรงไปที่โจว เชียนหยุน เธอกล่าวว่า “พี่โจว วันนี้ฉันเจอกับ เย่ เหวินหมิงด้วยค่ะ”ชื่อของ ‘เย่ เหวินหมิง’ ทำให้ร่างของโจว เชียนหยุนแข็งทื่อทันที ใบหน้าของเธอซีดลง “เขา...” เธอพยายามพูดบางอย่างแต่กลับเงียบลงเป็นเพราะเธอไม่รู้ว่าควรจะเริ่มต้นอย่างไรหรือจะถามอย่างไร ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและความตึงเครียดหลิง อี้หรานกล่าวขึ้นเพื่อทำลายความอึดอัด “มันเรื่องบังเอิญค่ะ เพราะอาหยันน้อยทำประสาทหู

ราวกับว่า ต่อให้คนในภาพจะรักกันมากแค่ไหน มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเลยเธอคิดว่าเธอยอมแพ้กับเรื่องนี้ไปแล้วในตอนนี้ เธอแค่ต้องการปกป้องลูกชายและครอบครัวของเธอเท่านั้น!…หลังจากที่หลิง อี้หรานกลับมาถึงคฤหาสน์อี้ เธอรู้สึกได้ถึงหัวใจที่หนักหน่วงของเธอ อี้ จิ่นหลีจึงกล่าวว่า “พี่ยังคิดถึงอาหยันน้อยอยู่เหรอ?”หลิง อี้หรานพยักหน้า “พี่โจวไม่อยากให้เย่ เหวินหมิงตามหา พี่โจวคอยบอกอาหยันน้อยเสมอว่าพ่อของเขาอยู่บนสวรรค์ แต่ในขณะเดียวกัน เย่ เหวินหมิงกลับมีใครอีกคนอยู่ด้วย ถ้าเป็นฉัน ฉันก็คงจะอยู่ห่าง ๆ จากพวกเขาและจะไม่ไปเจอเขาอีกครั้ง”สิ่งที่เธอพูดทำให้เขาขมวดคิ้ว เธออาจไม่ได้หมายความถึงสิ่งที่พูด แต่เขาในฐานะผู้ฟังคิดว่าคำพูดของเธอนั้นจริงจัง“เป็นเพราะ... เขาส่งโจว เชียนหยุนเข้าคุกเหรอ?” อี้ จินหลี่ถาม เขารู้สึกประหม่าเมื่อถามคำถามที่แสนธรรมดานี้ออกไป“ใช่” คำตอบของหลิง อี้หรานดังก้องในใจของเขาหัวใจของอี้ จิ่นหลีแทบจะหยุดนิ่ง“แล้วถ้าเป็นผม... พี่จะหนีไปและไม่มาเจอผมอีกไหม?” อี้ จิ่นหลีถามทันที“ถ้าเป็นคุณเหรอ?” หลิง อี้หรานมองเขาด้วยความสับสน “แต่คุณไม่ใช่เย่ เหวินหมิงเสียหน่อย