บทที่ 543

หลิง อี้หรานมองดูเด็กน้อยนิ่งเงียบและทำท่าทางอีกสัญญาณหนึ่ง เด็กน้อยยื่นมือของเขาพร้อมกับประสาทหูเทียมในฝ่ามือของเขา จริง ๆ แล้วประสาทหูเทียมซึ่งควรจะติดอยู่กับหูของเขา

‘อาหยันน้อยทำประสาทหูเทียมหาย?’ หลิง อี้หรานคิด เธอเริ่มสื่อสารกับหยันน้อยในภาษามือ

หลังจากพูดคุยภาษามือกันเล็กน้อย หลิง อี้หรานก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แน่นอนว่าหยันน้อยสูญเสียประสาทหูเทียมของเขาไป เมื่อเขากลับมาได้ครึ่งทาง เขาก็รู้สึกว่าเขาไม่ได้ยินอะไรเลย พอเจ้าหน้าที่รับโทรศัพท์ เขาจึงรีบกลับไปที่ห้องน้ำเพื่อค้นหาประสาทหูเทียม

เด็กน้อยวิ่งเข้าไปหาลุงคนหนึ่งในห้องน้ำ แต่เด็กน้อยไม่สามารถสื่อสารกับเขาได้เพราะเขาไม่รู้ภาษามือ

แต่หยันน้อยฉลาด เขาจุ่มนิ้วลงในน้ำแล้วเขียนบนเคาน์เตอร์บอกลุงว่าอยากกลับห้องไปหาใครซักคน

ชายคนนั้นขอให้หยันน้อยนำทางและบอกว่าจะพาเขากลับไปที่ห้อง

หลิง อี้หรานถอนหายใจด้วยความโล่งอก โชคดีที่หยันน้อยได้พบกับคนดี หากเขาพบใครที่มีเจตนาไม่ดี เขาอาจถูกลักพาตัวไปและขายให้กับพวกค้ามนุษย์

หลิง อี้หรานยืดตัวขึ้นและกล่าวกับชายที่ยืนอยู่ข้างหยันน้อย “ขอบคุณนะคะ คุณ...”

ทันใดนั้นน้ำเสียงของเธอก็ขาดหายไป