บททั้งหมดของ พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: บทที่ 1361 - บทที่ 1370

ขณะเป่าเทียนริมฝีปากบางก็ขยับเล็กน้อย “ฉันขอ...”เขากำลังจะพูดต่อ แต่ในทันใดนั้นเองเธอก็ยกมือขึ้นมาแตะปากเขาไว้ “อย่าพูดออกมาสิคะ ถ้าพูดเสียงดังมันจะไม่เป็นจริงนะ”เขาเก็บมือของเธอลงอย่างอ่อนโยน “แต่เธอบอกว่าจะทำคำขอของฉันให้เป็นจริงถ้าทำได้ไม่ใช่เหรอ? ถ้าฉันไม่พูด แล้วเธอจะทำให้ฝันฉันเป็นจริงได้ยังไงล่ะ?”“พวกนั้นเป็นคำขอ ฉันสามารถทำคำขอให้คุณสามข้อ แต่ขอพรวันเกิดมันควร... เป็นสิ่งที่มีแต่พระเจ้าที่ช่วยคุณได้ เช่น ขอให้บริษัทเติบโต หรือขอให้อายุยืน” เธอกล่าวแต่เขากลับพูดว่า “ทั้งคำขอและพรวันเกิดทั้งหมดก็เกี่ยวกับเธอทั้งนั้นแหละ”ขณะพูดเขาก็ก้มหน้าลงมอง และแงะนิ้วของเธอออกมาเป็นสัญลักษณ์ที่บอกว่า ‘หนึ่ง’ ขณะที่จับมือเธอไว้ “คำขอแรกคือ ขอให้เธออยู่ฉลองวันเกิดกับฉันไปทุกปีจนกว่าฉันจะหมดลมหายใจ”เธอตะลึงไปจากนั้นเขาก็อ้านิ้วกลางของเธอออกเป็นสัญลักษณ์แทนเลข ‘2’ “คำขอที่สองของฉันคือ เธอจะไม่ทิ้งฉันไป”เขาเงียบไปหลังจากนั้น และมองมือของเธออยู่อย่างนั้น แต่ก็ไม่ได้พูดคำขอที่สามออกมา“คำขอที่สามล่ะคะ?” หลิงอี้หรานอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น“ฉันจะไม่บอกคำขอที่สามในตอนนี้ ฉันจะบอกเธอตอนที่

แต่... ความเสียใจที่สุดในชีวิตของเธอก็คงเป็นการที่ไม่สามารถดูเขาเติบโตได้เมื่อพวกเขาไปถึงชั้นล่าง รถของเย่เหวินหมิงก็จอดอยู่แล้ว และเขาก็กำลังยืนพิงรถด้วยท่าทางที่ดูเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง“พ่อฮะ!” อาหยันน้อยรีบตะโกนออกมาในทันทีที่เห็นเย่เหวินหมิงมาจากไกล ๆเย่เหวินหมิงเงยหน้ามองและเห็นโจวเชียนหยุนในชุดเดรสขนแกะสีฟ้าอ่อนและสวมรองเท้าผ้าใบสีขาว เธอแต่งหน้าอ่อน ๆ และสะพายกระเป๋าผ้าใบสีกรมท่าไว้บนหลัง เธอดูแปลกตาไปจากปกติในตอนที่ทำงานขายข้าวเธอดูค่อนข้างคล้ายกับผู้หญิงคนนั้นที่เธอเคยเป็นตอนก่อนจะเข้าคุก คนที่ทั้งสวยและมีชีวิตชีวาในขณะที่เย่เหวินหมิงกำลังเหม่ออยู่นั้น ร่างใหญ่และร่างเล็กก็เข้ามาใกล้เขา“อรุณสวัสดิ์ครับ คุณพ่อ” อาหยันน้อยกล่าวอย่างสุภาพ“อรุณสวัสดิ์...” เย่เหวินหมิงตอบ จากนั้นเขาก็พูดว่า “เร็วเถอะ ขึ้นรถสิ ไม่งั้นเราจะไปถึงสวนสนุกสายนะ”พูดจบเขาก็รีบเปิดประตูรถราวกับกลบเกลื่อนช่วงเวลาที่เขาเหม่อลอยเมื่อครู่นี้ไปอาหยันน้อยขึ้นนั่งที่เบาะหลังก่อน และในตอนที่โจวเชียนหยุนกำลังจะขึ้นรถ จู่ ๆ เย่เหวินหมิงก็จับแขนเธอไว้และพูดด้วยน้ำเสียงที่มีแค่พวกเขาสองคนจะได้ยิน

เมื่อถึงตาพวกเขาขึ้นม้าหมุน โจวเชียนหยุนก็พบว่ามันหมุนไวกว่าตอนที่เธอดูก่อนหน้านี้แม้ว่าเธอจะกินน้อยมาก ๆ เพราะอาการป่วย แต่เธอก็ยังรู้สึกอยากจะอ้วกอยู่ดี โดยเฉพาะในตอนที่ตับของเธอดูเหมือนจะปวดขึ้นมาอีกครั้งอาหยันน้อยร้องออกมาด้วยความสนุกสนาน เธอรับรู้ได้ว่าลูกชายของเธอกำลังมีความสุขมือของเธอกำราวจับที่อยู่ใกล้ตัวแน่น เธอตัวเกร็ง และพยายามควบคุมความไม่สบายตัวในร่างกายของตัวเอง เธอไม่สังเกตเลยว่าดวงตาของเย่เหวินหมิงกำลังจับจ้องมาที่เธอการนั่งม้าหมุนไม่เป็นปัญหาอะไรกับเย่เหวินหมิงเลยและการได้นั่งม้าหมุนเป็นเพื่อนเจ้าตัวเล็กแบบเด็ก ๆ นี้เป็นประสบการณ์ใหม่ ๆ สำหรับเขาอีกด้วยเมื่อได้ยินเสียงตื่นเต้นประหลาดใจของลูกชาย เขาก็รู้สึกได้ถึงความสนุกสนานและความภาคภูมิใจที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อนนี่เป็นเพราะความสัมพันธ์ทางสายเลือดเหรอ?เขารู้สึกแบบนี้เพราะว่าอาหยันน้อยเป็นลูกชายของเขาอย่างนั้นเหรอ? เพราะอย่างไรเขาก็ไม่ใช่คนที่ชอบเด็กมาก่อนแต่เมื่อมองเห็นใบหน้าซีดเซียว คิ้วที่ขมวดแน่น และชั้นเหงื่อบาง ๆ บนหน้าผากของโจวเชียนหยุน เขาก็เห็นได้ว่าเธอกำลังพยายามฝืนทนกับความไม่สบายตัว การขี่

โจวเชียนหยุนยิ้มอ่อน “ถ้าวันไหนฉันกำลังจะตาย ฉันก็จะไม่ตายต่อหน้าคุณ เพราะฉันไม่อยากให้คุณเป็นคนสุดท้ายที่ฉันเห็นก่อนตาย!”“เธอ...” เขามองเธอ เขาพบว่าคำพูดของเธอทำให้หัวใจของเขาอัดแน่นไปด้วยความเจ็บปวด “หยุดพูดเรื่องตายทั้งวันได้แล้ว ทำไม? เธอกำลังจะตายตอนนี้เลยมาเรียกร้องความสงสารจากฉันเหรอ?”เธอไม่ตอบเขา แต่เลือกที่จะก้มหน้ากลืนยาทีละเม็ดจนหมด จากนั้นเธอก็เงยหน้ามองเขาอย่างไม่สั่นคลอนพลางพูดว่า “แล้วยังไงต่อคะ รู้สึกสงสารฉันบ้างหรือเปล่า? ถ้าฉันกำลังจะตาย และคุณมีโอกาสช่วยฉัน คุณจะช่วยไหมคะ?”เขาตกตะลึง ‘เธอหมายความว่ายังไง? เธอกำลังจะตายเหรอ?’การคาดเดานั้นผุดวาบขึ้นในความคิดเขา แต่เขาก็ปัดมันทิ้งไป ‘จะเป็นอย่างนั้นไปได้ยังไง? เธอแค่พูดแบบนี้ให้ฉันเห็นใจ หรือบางทีเธอคงมีแรงจูงใจอื่น’“ฉันจะไปช่วยเธอได้ยังไง? ช่างเถอะ โจวเชียนหยุน ฉันไม่ช่วยเธอหรอก ถึงเธอจะตายตรงหน้าฉันวันนี้ก็เถอะ!” เขาพูดอย่างเย็นชาเธอยิ้มอ่อน “ฉันก็คิดอย่างนั้นแหละค่ะ เย่เหวินหมิง ขอบคุณนะ”เขาตะลึงไป คำขอบคุณของเธอกวนใจเขายิ่งนัก “ทำไมต้องขอบคุณฉันด้วย? ประชดเหรอ?”“เปล่า ฉันขอบคุณจริง ๆ” เธอพูดเสียงเบา

ดวงตาของอี้จิ่นหลีเปล่งประกายเล็กน้อย ก็จริง เธอคงไม่ต้องมาขอความช่วยเหลือจากเขา ถ้าชินเหลียนอีไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส และเธอก็คงจะไม่ตอบตกลงแต่งงานกับเขาง่าย ๆ อย่างในตอนนั้นแน่“โอเค ฉันจะไปหาทางให้ไป๋ทิงซินมาเมืองเฉินเอง เธอจะได้ไม่ต้องเดินทางระหว่างเมือง” อี้จิ่นหลีกล่าว“ถ้าเขาไม่มาเมืองเฉินล่ะคะ?” หลิงอี้หรานถาม“เขามาแน่ ถ้าเขาปฏิเสธ ฉันจะจับเขามัดแล้วส่งมาเมืองเฉินเอง” เขาพูดอย่างมั่นใจตราบใดที่เธอต้องการ เขาก็จะช่วยให้เธอได้รู้มันเอง!สองวันต่อมา หลิงอี้หรานก็ได้เจอกับไป๋ทิงซิน แต่ไป๋ทิงซินมาที่เมืองเฉินพร้อมด้วยทายาทของตระกูลเกา เกาม่านหลินแม้ว่าหลิงอี้หรานจะเคยเห็นภาพของเกาม่านหลินมาก่อน แต่เธอก็ผมว่าผู้หญิงคนนี้ส่วนน่ามองมากกว่าในรูปจริง ๆ เมื่อเจอตัวจริง ราวกับว่าเธอเกิดมาพร้อมกับเสน่ห์ดึงดูดที่ทำให้ชายใดก็ตามหลงใหลในตัวเธอถึงอย่างนั้น... ไป๋ทิงซินก็ไม่ควรเป็นหนึ่งในผู้ชายพวกนั้น! เธอเห็นความรักของไป๋ทิงซินที่มีต่อเหลียนอีมาตลอด ไป๋ทิงซินตกหลุมรักเกาม่านหลินเหรอ? เธออยากได้ยินคำตอบจากปากของไป๋ทิงซินเอง!“คุณเกา ฉันอยากคุยกับไป๋ทิงซินตามลำพัง พอจะเป็นไปได้ไหมคะ?” ห