บทที่ 1365

แต่... ความเสียใจที่สุดในชีวิตของเธอก็คงเป็นการที่ไม่สามารถดูเขาเติบโตได้

เมื่อพวกเขาไปถึงชั้นล่าง รถของเย่เหวินหมิงก็จอดอยู่แล้ว และเขาก็กำลังยืนพิงรถด้วยท่าทางที่ดูเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

“พ่อฮะ!” อาหยันน้อยรีบตะโกนออกมาในทันทีที่เห็นเย่เหวินหมิงมาจากไกล ๆ

เย่เหวินหมิงเงยหน้ามองและเห็นโจวเชียนหยุนในชุดเดรสขนแกะสีฟ้าอ่อนและสวมรองเท้าผ้าใบสีขาว เธอแต่งหน้าอ่อน ๆ และสะพายกระเป๋าผ้าใบสีกรมท่าไว้บนหลัง เธอดูแปลกตาไปจากปกติในตอนที่ทำงานขายข้าว

เธอดูค่อนข้างคล้ายกับผู้หญิงคนนั้นที่เธอเคยเป็นตอนก่อนจะเข้าคุก คนที่ทั้งสวยและมีชีวิตชีวา

ในขณะที่เย่เหวินหมิงกำลังเหม่ออยู่นั้น ร่างใหญ่และร่างเล็กก็เข้ามาใกล้เขา

“อรุณสวัสดิ์ครับ คุณพ่อ” อาหยันน้อยกล่าวอย่างสุภาพ

“อรุณสวัสดิ์...” เย่เหวินหมิงตอบ จากนั้นเขาก็พูดว่า “เร็วเถอะ ขึ้นรถสิ ไม่งั้นเราจะไปถึงสวนสนุกสายนะ”

พูดจบเขาก็รีบเปิดประตูรถราวกับกลบเกลื่อนช่วงเวลาที่เขาเหม่อลอยเมื่อครู่นี้ไป

อาหยันน้อยขึ้นนั่งที่เบาะหลังก่อน และในตอนที่โจวเชียนหยุนกำลังจะขึ้นรถ จู่ ๆ เย่เหวินหมิงก็จับแขนเธอไว้และพูดด้วยน้ำเสียงที่มีแค่พวกเขาสองคนจะได้ยิน