บททั้งหมดของ พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: บทที่ 1341 - บทที่ 1350

สุดท้ายโจวเชียนหยุนก็ถอนหายใจ เธอมองหลิงอี้หรานและกล่าวว่า “ใช่ ฉันเป็นมะเร็งตับระยะที่สาม ฉันน่าจะมีเวลาเหลืออยู่อีกไม่ถึงครึ่งปี ถึงหมอจะบอกว่าการทำคีโมช่วยต่ออายุไปได้ประมาณสองปี แต่ฉันไม่อยากใช้ชีวิตที่เหลือไปเพื่อทำคีโม ฉันอยากจะใช้ชีวิตหกเดือนนี้ไปเพื่อตัวเอง!”หลิงอี้หรานชะงักไป แม้เธอจะรู้สึกแย่ที่เห็นยาพวกนั้น แต่เธอก็ไม่รู้ว่าอาการป่วยของโจวเชียนหยุนจะร้ายแรงขนาดนี้!“การ... ผ่าตัดล่ะคะ? หมอบอกว่ายังไงบ้าง?” เธอรีบถาม“ไม่ต่างกันมาก ยกเว้นว่าฉันจะได้รับการปลูกถ่ายตับ แต่เพราะกรุ๊ปเลือดเฉพาะของฉัน เลยหาตับที่เข้ากันไม่ได้ เราเลยแทบไม่มีโอกาส” โจวเชียนหยุนกล่าวคุณนายโจวกล่าวอย่างลังเลเล็กน้อย “ฉันคิดเรื่องนี้แล้ว มันยังพอมีหวัง! ก่อนหน้านี้ลูกบริจาคไขกระดูกให้ใครบางคนไปไม่ใช่เหรอ? หมอบอกว่าเขาแก่กว่าลูกไม่กี่ปีและมีกรุ๊ปเลือดเดียวกัน ทำไมเราไม่ลองหาคนคนนี้ดูล่ะ? บางทีเขาอาจจะ... เต็มใจบริจาคตับให้ก็ได้นะ?”อย่างไรเสียการบริจาคตับไปบางส่วน ตับส่วนที่เหลือก็ยังทำงานได้เพียงพอต่อความต้องการของร่างกาย และจะค่อย ๆ เพิ่มเซลล์ขึ้นจนตับกลับมาสมบูรณ์ได้อีกครั้งในอนาคตโจวเชียนหยุ

ดังนั้นหลิงอี้หรานจึงยังคงต้องปลอบอี้จิ่นหลีหลังจากการฉีดยาอยู่เช่นเคย “เอาล่ะ ๆ ฉันไม่เป็นไรจริง ๆ นะคะ ก็แค่การฉีดยาเอง ไม่ได้เจ็บขนาดนั้น”ตอนนี้ดวงตาของเขาแดงขึ้นเล็กน้อย "ไม่เจ็บมากเหรอ? จะเป็นแบบนั้นได้ยังไง?" เขาเคยถามหมอ และได้คำตอบว่ายิ่งเธอฉีดยาบ่อยเท่าไหร่ ก็จะยิ่งเจ็บมากขึ้นเท่านั้น“เอาล่ะ ๆ เป็นเด็กดีนะคะ คุณบอกฉันเองไม่ใช่เหรอว่า อย่าอารมณ์เสีย ใช่ไหม? ทำไมตอนนี้คุณถึงดูเหมือนจะร้องไห้แล้วล่ะ? หลังจากนี้เรามีเรียนอีกนะคะ” หลิงอี้หรานกล่าวเธอตบไหล่อี้จิ่นหลีและลูบหัวเขาขณะพูดพยาบาลที่ยังอยู่ในห้องมองภาพนั้นด้วยความตะลึง ‘นี่ใช่... นายน้อยอี้จริงเหรอ? นายน้อยอี้ที่เลื่องชื่อเรื่องความเด็ดขาดและเย็นชาน่ะเหรอ?‘แต่ทำไมเขาถึงดูเหมือน... ลูกหมาขนาดนี้?! เขาดูเหมือนลูกหมาที่อ้อนเจ้าของเพื่อขอกอด ขอหอมเลย'‘และแน่นอนว่า... เจ้าของก็ต้องเป็น...’ พยาบาลคนนั้นเหลือบมองหลิงอี้หรานมีแค่ผู้หญิงคนนี้ที่ทำอะไรแบบนั้นกับนายน้อยอี้ได้ ข่าวที่นายน้อยอี้แต่งงานกับคนไม่มีชื่อเสียงแพร่ไปทั่วในกลุ่มเจ้าหน้าที่โรงพยาบาล แต่ข้างนอกนั่นยังไม่มีใครรู้ข่าวเรื่องนี้!ตอนแรกเจ้าหน้าที่ทางก

เพราะไม่ว่าอย่างไรคนจากบริษัทเล็ก ๆ ก็ไม่มีโอกาสเข้าไปใกล้ชิดเขาอยู่ดีตอนแรกหลิงอี้หรานแปลกใจ แต่ยิ่งเมื่อได้ยินมากขึ้นเรื่อย ๆ เธอก็รู้สึกว่ามันมีอะไรแปลก ๆ‘นั่นมัน... เยอะมากนะ คนพวกนี้มาเข้าเรียนคลาสสำหรับคนท้องโดยพร้อมเพรียงกันกับภรรยาได้ยังไง?’อีกอย่างโรงพยาบาลก็ได้จัดสรรเวลาสำหรับคลาสเรียนของผู้หญิงท้องไว้หลายเวลา ดังนั้นเหล่าคุณแม่มือใหม่ก็สามารถเข้าเรียนได้ตามความสะดวกของตนเองเพราะอย่างนั้นหลิงอี้หรานจึงรู้สึกว่า ถึงแม้ภรรยาของคนรวย ๆ ในเมืองเฉินจะเลือกโรงพยาบาลนี้กันทั้งหมด แต่ไม่ว่าจะคิดอย่างไร... มันก็ค่อนข้างจะเกินไปหน่อยที่พวกเขามารวมตัวกันในห้องเดียว!“ทำไม... พวกเขาถึงมากันเยอะขนาดนี้ล่ะคะ?” เธออุทาน“คงจะตั้งใจล่ะมั้ง” อี้จิ่นหลียิ้มจาง ๆ ราวกับไม่แปลกใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น“ตั้งใจเหรอคะ?” หลิงอี้หรานตกตะลึง จากนั้นดวงตาของเธอก็เบิกกว้างราวกับตระหนักได้ถึงบางสิ่ง “หรือเพราะว่า... พวกเขารู้ว่าคุณจะมาที่นี่? พวกเขาก็เลยมาที่นี่... เหรอคะ?”“เราจะได้รู้กันหลังเรียนเสร็จ” อี้จิ่นหลีกล่าวด้วยรอยยิ้มบาง ๆเมื่อเลิกเรียน มีคนราวสองสามคนที่เข้ามาทักทายหลิงอี้หรา

“ฉันตอบไปแล้วว่า คนไข้ที่รับการปลูกถ่ายไขกระดูกปฏิเสธที่จะบริจาคตับ พอผู้หญิงคนนั้นตายเธอก็สบายใจได้เลยล่ะ” โจวหยวนลู่กล่าว‘ใช่แล้ว พอโจวเชียนหยุนตาย ฉันก็ไม่มีอะไรต้องกังวลอีก’ คงจื่ออินคิดนี่เป็นข่าวดีสำหรับเธอ… ในที่สุดเธอก็สามารถทำให้โจวเชียนหยุนหายไปจากโลกใบนี้ได้สักที!…อี้จิ่นหลีค้นหาข้อมูลการบริจาคไขกระดูกของโจวเชียนหยุนได้อย่างรวดเร็ว“ประวัติของโรงพยาบาลบอกว่า คงจื่ออินเป็นคนบริจาคไขกระดูกให้เย่เหวินหมิง พวกเขามีประวัติการบริจาคของโจวเชียนหยุนด้วย แต่คนที่รับไขกระดูกของเธอกลับโดนเว้นว่างเอาไว้”“เว้นว่างเหรอคะ?” หลิงอี้หรานตกใจ “จะโดนเว้นว่างไว้ได้ยังไง?”.“ที่โดนเว้นว่างไว้ก็เพราะมีคนไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าเขาเป็นใคร บังเอิญว่า ทั้งคงจื่ออิน โจวเชียนหยุน และเย่เหวินหมิง มีเลือดกรุ๊ปเดียวกันทั้งหมด ยิ่งไปกว่านั้นคงจื่ออินกับโจวเชียนหยุนยังบริจาคไขกระดูกวันเดียวกันอีก” อี้จิ่นหลีกล่าวต่อไปหลิงอี้หรานเบิกตากว้าง “งั้นเป็นไปได้ไหมคะว่าคนที่รับไขกระดูกของพี่โจวไปคือเย่เหวินหมิง?”อี้จิ่นหลีกล่าวว่า “โอกาสเป็นไปได้มากกว่า 99 เปอร์เซ็นต์ซะอีก บันทึกประวัติของโรงพยาบาลโด

หลิงอี้หรานมาโรงพยาบาลเป็นเพื่อนโจวเชียนหยุนและกำลังเข้าคิวรอลงทะเบียนโจวเชียนหยุนสีหน้าไม่สู้ดีนัก ขณะเข้าคิวอยู่หลิงอี้หรานก็กล่าวว่า “พี่โจว คุณป้าว่าไงแล้วนะ เรื่องไปขอความช่วยเหลือจากคนที่เคยรับไขกระดูกจากพี่ไป อาจจะได้ผลก็ได้นะคะ”โจวเชียนหยุนฝืนยิ้ม “ทำไมเธอเองก็คิดเหมือนแม่ฉันล่ะ?”“เพราะว่าการปลูกถ่ายตับเป็นทางเดียวที่ได้ผลสำหรับช่วยชีวิตพี่ไงคะ” หลิงอี้หรานกล่าว โจวเชียนหยุนถอนหายใจ “ไม่ต้องถามแล้วล่ะ แม่ฉันแอบโทรไปถามหาคนคนนี้กับโรงพยาบาลแล้ว และยังบอกกับโรงพยาบาลเรื่องสถานการณ์ของฉันแล้วด้วย โรงพยาบาลช่วยติดต่อเขาให้กับแม่ฉันแล้ว สองสามวันก่อนพวกเขาโทรกลับมาและบอกว่าปฏิเสธการบริจาคตับแล้วล่ะ” หลิงอี้หรานประหลาดใจทันที “จะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง?”“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ล่ะ?” โจวเชียนหยุนค่อนข้างใจเย็นกับเรื่องนี้ “เขาไม่เกี่ยวข้องอะไรกับฉันอยู่แล้ว เขาไม่จำเป็นต้องเอาชีวิตตัวเองมาเสี่ยงเพื่อฉัน!”หลิงอี้หรานเม้มปากเข้าด้วยกันแน่นและจู่ ๆ ก็พูดขึ้นมาว่า “แล้วถ้าคนนั้นคือเย่เหวินหมิงล่ะคะ? ถ้าเป็นเย่เหวินหมิงที่รับไขกระดูกของพี่ไปล่ะ?” โจวเชียนหยุนตัวแข็งไปและมองหลิงอี้