บททั้งหมดของ พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: บทที่ 1321 - บทที่ 1330

เธอค่อย ๆ ใช้ช้อนตักซุปผลไม้ขึ้นมาขณะพูด “เหมือนกับผลไม้ในซุปนี้ บางผลอาจจะเปรี้ยว บางผลอาจจะหวาน คุณตั้งใจจะเสียใจไปทุกวันเกิดเลยหรือไงคะ? อีกอย่าง คุณจะทุกข์ทนไปทุกวันเกิดของฉันเลยเหรอ?” เธอกล่าวแหย่เล่น“ฉันขอโทษ ฉันไม่น่าเลิกกับเธอเลย!” อี้จิ่นหลีพึมพำ“งั้นเราก็จำไว้เตือนใจและไม่พูดเรื่องเลิกกันอีก โอเคไหมคะ?” เธอกล่าวด้วยรอยยิ้มจาง ๆเขาตะลึงไป ดวงตาดอกท้อสีเข้มของเขาจ้องมองเธอไม่วางตา หลังจากนั้นสักพักเขาก็กล่าวเสียงแหบว่า “งั้นก็เอาตามนี้ ไม่พูดเรื่องเลิกกันอีก”“ค่ะ ถ้าคุณไม่รู้ว่าอยากได้ของขวัญเป็นอะไร งั้นฉันจะเตรียมมาเอง คุณจะมาบอกว่าไม่ชอบไม่ได้นะ” หลิงอี้หรานกล่าวและก้มหน้ากินซุปตรงหน้าของเธออี้จิ่นหลีมองหลิงอี้หราน และความรู้สึกเจ็บปวดก็แล่นผ่านแววตาของเขา‘นี่เป็น... เรื่องจริงใช่ไหม? เราจะไม่พูดเรื่องลิกกันอีกแล้วใช่ไหม?‘เธอจะรู้ไหมว่าความกลัวสุดชีวิตของฉันคือวันหนึ่งเธอเลือกที่จะจากฉันไป?‘เธอรู้ไหมว่าฉันหวังว่าเธอจะรักษาสัญญาไว้ได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม?’ ...หลิงอี้หรานกังวลเรื่องของขวัญของอี้จิ่นหลีเล็กน้อย อย่างไรเขาก็มีทุกอย่างแล้ว นอกจากนี้เธอยั

ป้าสามตะลึงไป แต่จากนั้นก็พูดว่า “ยังไงเราก็ยังเป็นญาติกันนะ! เธอไม่กลัวว่าคนจะพูดลับหลังเธอที่ไม่ช่วยเราว่ายังไงเหรอ?”“คนทำผิดยังไม่กลัวข่าวซุบซิบเลย ทำไมฉันที่เป็นเหยื่อต้องกลัวด้วยล่ะ? อีกอย่าง ลี่ฟางก็ไม่ได้เห็นฉันเป็นญาติในตอนที่ทำร้ายฉันด้วยซ้ำ” หลิงอี้หรานหัวเราะใบหน้าของป้าสามซีดเผือดในทันที เธอพยายามใช้การกระทำแบบคนแก่สั่งสอนหลิงอี้หราน ด้วยการยกมือขึ้นเพื่อผลักหลิงอี้หราน แต่บอดี้การ์ดจับนิ้วของเธอเอาไว้ในตอนที่เอื้อมไปหาหลิงอี้หรานในทันใดนั้นนิ้วของป้าสามรู้สึกราวกับว่ากำลังจะหักจนเธอร้องออกมา“ป้าสาม ไม่แตะฉันจะดีกว่านะคะ บอดี้การ์ดฉันไม่เงอะงะนะ คุณจะเป็นคนเดียวที่ต้องเจ็บตัวนะ ป้าสาม” หลิงอี้หรานกล่าวอย่างเย็นชาป้าสามโกรธจัด แต่ก็เจ็บนิ้วมากจนทำได้แค่ดึงมือออกและมองหลิงอี้หรานด้วยสายตาเป็นฟทนเป็นไฟ “โอเค โตแล้วสิ? คอยดูเถอะ ฉันจะดูว่าแกจะหยิ่งไปได้สักแค่ไหนกันเชียว!”“ถ้ากล้าทำอะไรเธอ ผมรับประกันได้เลยว่าไม่ใช่แค่หวาลี่ฟาง แต่ทั้งครอบครัวคุณก็เข้าคุกได้เหมือนกัน!” จู่ ๆ กู้ลี่เฉินก็กล่าวออกมาเสียงดังป้าสามตกใจจนหน้าซีดและจากไปเงียบ ๆ ด้วยความเสียหน้ากู้ลี่เฉ

“คุณหมายความว่าไป๋ทิงซินปฏิเสธที่จะติดต่อกับคนของคุณเหรอคะ?” หลิงอี้หรานถามอย่างตื่นตะลึง“ใช่ และเธอน่าจะได้เห็นเขาในข่าวอีกสองสามวันนี้ เขาคงจะกลับเข้าไปควบคุมกำกับตระกูลไป๋ได้อีกครั้ง แต่ด้วยความช่วยเหลือของตระกูลเกา” อี้จิ่นหลีกล่าวเขาอยากจะรอจนกว่าจะได้รู้ว่าไป๋ทิงซินจะทำอะไรกับทายาทตัวจริงของตระกูลเกาก่อนที่จะบอกกับเธอแต่เห็นได้ชัดว่าไป๋ทิงซินกับตระกูลเกาลงมือกันรวดเร็วกว่าที่เขาคิดไว้แน่นอนว่าเขาก็ต้องขอบคุณความโง่เง่าของภรรยาเอกของตระกูลไป๋ เธอทำหลายต่อหลายอย่างหลังจากที่ไป๋ทิงซินหายตัวไป ทำให้แน่นอนว่ามันจะนำเธอไปสู่จุดตกต่ำได้ในที่สุดหลิงอี้หรานเร่งเร้าเขาด้วยการพูดว่า “คุณยังไม่บอกเลยนะคะว่าไป๋ทิงซินเปลี่ยนไปยังไง การที่ไป๋ทิงซินกลับเข้ามาดูแลควบคุมตระกูลไป๋ได้เป็นเรื่องที่ดี เขาน่าจะต้องทำแบบนั้นแม้ว่าต้องใช้ความช่วยเหลือจากตระกูลเกาก็ตาม เกาจิ้งหรงอาจจะอารมณ์เสียที่เห็นรถของเหลียนอี และทำให้พวกเราเกือบจะประสบอุบัติเหตุ แต่เหลียนอีก็น่าจะเข้าใจ”“ถ้าหากว่าไป๋ทิงซินคบกับผู้หญิงคนอื่นแล้วล่ะ?” อี้จิ่นหลีถาม อย่างไรเสียหากไม่บอกเธอไปในตอนนี้ ตอนที่ไป๋ทิงซินออกมาปรากฏ

เมื่อโจวเชียนหยุนพูดจบ คุณนายโจวก็ร้องไห้จนแทบขาดใจขณะที่กอดลูกสาวของเธอไว้โจวเชียนหยุนลูบหลังของแม่เธออย่างอ่อนโยนและกล่าวปลอบเธอเสียงเบา “แม่ ไม่ร้องนะคะ ไม่ร้อง...”คนที่เธอห่วงที่สุดไม่ใช่ลูกชายของเธอ แต่เป็นแม่ของเธอ แม่ของเธอได้อุทิศหลายอย่างให้เธอ แต่เธอในฐานะลูกสาวกลับไม่สามารถตอบแทนแม่ที่สูงอายุของเธอได้จนถึงวันสุดท้ายของชีวิตด้วยซ้ำ! ...โจวเชียนหยุนไปยังตลาดที่อยู่แถวบ้านเพื่อซื้อวัตถุดิบสำหรับตั้งร้านแผงลอย และเธอก็บังเอิญเจอกวอซิ่นหลี่ระหว่างเดินทางกลับกวอซิ่นหลี่ดีใจที่ได้พบโจวเชียนหยุน “พอดีเลย ผมกำลังกลัวว่าไปถึงบ้านแล้วไม่มีใครอยู่”“มาทำอะไรที่นี่เหรอคะ?” โจวเชียนหยุนถาม“บังเอิญผมมีเรื่องให้ต้องจัดการใกล้ ๆ นี้ ผมเลยแวะเอาของเล่นมาให้ ผมมีของเล่นเมื่อตอนเด็ก ๆ ที่ยังสภาพดีอยู่ อาหยันน้อยดูจะสนใจตอนที่ผมบอกว่ามี ผมเลยอยากจะเอาให้เขา ถ้าเก่าไปก็ทิ้งได้นะครับ เพราะยังไงมันก็เป็นของมีค่าเล็กน้อยเท่านั้นเอง” กวอซิ่นหลี่กล่าว“ขอบคุณค่ะ” โจวเชียนหยุนกล่าวขอบคุณเขา“จะถือของพวกนี้ขึ้นไปข้างบนเหรอครับ? ให้ผมช่วยนะ!” เมื่อเห็นวัตถุดิบบนรถมอเตอร์ไซค์ กวอซิ่นหลี่ก็พ

เธอไม่พูดอะไร ไม่ว่าคำพูดของเขาตอนนี้จะรุนแรงแค่ไหน แต่ก็ไม่สามารถทำร้ายเธอได้อีกแล้ว เวลาที่เหลือของเธอจะมีไว้เพื่อแม่และอาหยันน้อยเท่านั้น“โอเค ฉันจะเอาข้อตกลงมาให้คุณเดี๋ยวนี้แหละ” เธอพูดและชำเลืองมองแขนตัวเองซึ่งยังถูกเขาจับกุมไว้ “คุณเย่ ช่วยปล่อยฉันได้ไหมคะ?” เย่เหวินหมิงคลายมือของเขาด้วยใบหน้าเย็นชาโจวเชียนหยุนเดินนำไปในขณะที่เย่เหวินหมิงมองไปยังแผ่นหลังของเธอ ในทันใดนั้นเขาก็รู้สึกได้ถึงความอ้างว้างในฝ่ามือของเขา... มันน่ากลัวเห็นได้ชัดว่าเธอยินยอมทำตามคำขอของเขา แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกไม่สบายใจขนาดนี้?โจวเชียนหยุนและเย่เหวินหมิงมาถึงบ้านเช่าของเธอไม่มีใครอยู่ที่บ้านคุณนายโจวเองก็ออกไปข้างนอกเช่นกัน โจวเชียนหยุนเข้าไปในห้อง หยิบกระดาษและปากกาออกมาก่อนจะถามเย่เหวินหมิง “คุณอยากให้ฉันเขียนอะไร?”เขามองเธอและพูดว่า “เขียนว่าเธอจะยอมแพ้เรื่องสิทธิ์การเลี้ยงดูและเธอจะส่งอาหยันน้อยให้ฉันในสามเดือน นับจากนั้น เธอจะไม่โผล่หน้าออกมาให้เขาเห็น หรือติดต่อกับเขาส่วนตัวอีก อย่าพยายามเล่นแง่อะไร ถ้าเธอพยายามลอง ฉันจะทำให้เธอลำบากกว่าที่เจอในคุกแน่”“ไม่ต้องห่วง ฉันไม่เล่นแง่อะไรหรอ